Kesultanan Pahang كسلطانن ڤهڠ Kesultanan Pahang | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1470–1623 | |||||||||||
Status | Kerajaan autonomi dalam Empayar Melaka (1470-1511) | ||||||||||
Ibu negara | Pekan | ||||||||||
Bahasa yang umum digunakan | Bahasa Melayu Klasik | ||||||||||
Agama | Islam Sunni | ||||||||||
Kerajaan | Monarki | ||||||||||
Sultan | |||||||||||
• 1470–1475 | Muhammad Shah (pertama) | ||||||||||
• 1685–1699 | Mahmud Shah II (terakhir) | ||||||||||
Sejarah | |||||||||||
• Established | 1470 | ||||||||||
• Pencerobohan Aceh | 1617 | ||||||||||
• Bersatuan dengan Johor | 1623 | ||||||||||
Mata wang | Tampang, syiling emas dan perak asli | ||||||||||
| |||||||||||
Sekarang sebahagian dari | Malaysia |
Sebahagian daripada siri tentang |
---|
Sejarah Malaysia |
Portal Malaysia |
Kesultanan Pahang Tua (Jawi: كسلطانن ڤهڠ ) juga dirujuk sebagai Kesultanan Pahang Lama, bertentangan dengan Kesultanan Pahang Moden, ialah sebuah negeri Melayu Islam yang ditubuhkan di timur semenanjung Melayu pada abad ke-15. Pada kemuncak pengaruhnya, Kesultanan merupakan kuasa penting dalam sejarah Asia Tenggara dan menguasai seluruh lembangan Pahang, bersempadan dengan utara, Kesultanan Pattani, dan berdampingan dengan Kesultanan Johor ke selatan. Di sebelah barat, ia juga meluaskan bidang kuasa ke atas sebahagian Selangor dan Negeri Sembilan zaman moden.[1]
Rujukan
- ^ Linehan 1973, halaman 31
Bibliografi
- Ahmad Sarji Abdul Hamid (2011), The Encyclopedia of Malaysia, 16 - The Rulers of Malaysia, Editions Didier Millet, ISBN 978-981-3018-54-9
- Benjamin, Geoffrey, Issues in the Ethnohistory of Pahang, Lembaga Muzium Negeri Pahang (Museum Authority of Pahang)
- Farish A Noor (2011), From Inderapura to Darul Makmur, A Deconstructive History of Pahang, Silverfish Books, ISBN 978-983-3221-30-1
- Khoo, Gilbert (1980), From Pre-Malaccan period to present day, New Straits Times
- Linehan, William (1973), History of Pahang, Malaysian Branch Of The Royal Asiatic Society, Kuala Lumpur, ISBN 978-0710-101-37-2