Sistem Westminster ialah sebuah sistem parlimen kerajaan demokratik dimodelkan mengikut acuan kerajaan United Kingdom (Parlimen United Kingdom). Istilah ini datangnya daripada Istana Westminster, tempat bersidangnya Parlimen negara tersebut.
Sistem ini adalah suatu prosedur berturut-turut untuk menjalankan sebuah badan perundangan. Ia digunakan, atau pernah digunakan, dalam badan perundangan kebangsaan dan badan perundangan subkebangsaan kebanyakan Komanwel dan bekas negara-negara Komanwel, bermula dengan provinsi Kanada dan tanah jajahan Australia dalam abad pertengahan abad ke-19. Terdapat juga sistem parlimen lain yang prosedur-prosedurnya sangat berbeza daripada sistem Westminster.
Ciri-ciri utama
Ciri-ciri penting sistem Westminster termasuk yang berikut, walaupun bukan semua aspek-aspek berikut telah dikekalkan dalam setiap sistem asal Westminster:[1]
- seorang raja atau ketua negara yang merupakan pemegang nominal atau teoretikal kuasa eksekutif, dan memegang pelbagai kuasa simpanan, tetapi tugasnya setiap hari terdiri terutamanya daripada melaksanakan fungsinya istiadat. Contoh-contoh termasuk presiden-presiden kebanyakan negara dan negeri/wilayah dalam sistem persekutuan. Pengecualian kepada ini adalah, yang presiden ialah de jure dan de facto istiadat, dan tidak mempunyai kuasa simpanan sekalipun.
- seorang ketua kerajaan (atau ketua eksekutif), dikenali sebagai perdana menteri (PM), premier atau menteri pertama, yang secara rasmi dilantik oleh ketua negara. Dalam amalan biasa, ketua kerajaan biasanya daripada dilantik daripada parti terbesar dalam parlimen.
- sebuah cabang eksekutif de facto biasanya diperbuat dari ahli-ahli badan perundangan dengan ahli-ahli lebih berpengalaman berada dalam sebuah kabinet yang dipimpin oleh ketua kerajaan; ahli-ahli seperti itu diketuai oleh ketua kerajaan; ahli-ahli tersebut menjalankan kuasa eksekutif bagi pihak kuasa eksekutif nominal atau teori.
- perkhidmatan awam bebas berkecuali yang menasihati pada, dan melaksana keputusan para menteri. Kakitangan awam memegang jawatan tetap dan boleh menjangkakan proses pemilihan berasaskan merit dan kesinambungan pekerjaan apabila kerajaan menukar.[2]
- pembangkang parlimen (sebuah sistem nekaparti);
- sebuah badan perundangan pilihan, biasanya dwidewan, di mana sekurang-kurangnya satu dewan dipilih, walaupun sistem dewan tunggal juga wujud; ahli-ahli legislatif biasanya dipilih oleh rakyat melalui pemenang undi terbanyak (bertentangan dengan perwakilan seimbang seluruh negara). (Pengecualian kepada ini ialah New Zealand, yang berubah pada tahun 1993 untuk menggunakan perwakilan berkadar ahli campuran; yang selama ini menggunakan di seluruh negara perwakilan berkadar; dan Australia, yang menggunakan pengundian keutamaan.
- sebuah Dewan Rakyat parlimen dengan kebolehan untuk memecat sebuah kerajaan daripada jawatan dengan "menahan (atau menghalang) Bekalan" (menolak suatu belanjawan), meluluskan suatu usul tidak percaya, atau menewaskan suatu usul kepercayaan. Sistem Westminster membenarkan sebuah kerajaan untuk ditewaskan, atau dipaksa untuk memasuki suatu pilihanraya umum.
- sebuah parlimen yang dapat dibubarkan dan pilihanraya dapat dipanggil pada bila-bila masa.
- hak istimewa parlimen, yang membenarkan Badan Perundangan untuk membincang mana-mana isu dianggap berkaitan, tanpa ketakutan akibat daripada kenyataan fitnah atau rekod mengenainya.
- , sering dikenali sebagai , termasuk keupayaan untuk badan perundangan membatalkan perbincangan dari minit tersebut.
- Keupayaan mahkamah untuk menangani perbuatan berdiam diri atau kekaburan dalam undang-undang berkanun parlimen melalui common law. Satu lagi sistem prinsip undang-undang selari juga wujud dikenali sebagai ekuiti walaupun kebanyakannya telah digabungkan dengan common law atau termaktub dalam undang-undang berkanun. Pengecualian kepada ini ialah India, Quebec di Kanada, dan Scotland di UK antara lain yang mencampur common law dengan sistem undang-undang lain.
Kebanyakan tatacara sistem sistem Westminster berasal daripada konvensyen, amalan dan duluan Parlimen United Kingdom, yang sebahagian diketahui sebagai Perlembangaan United Kingdom. Tidak seperti perlembagaan British yang tidak ditulis, kebanyakan negara yang menggunakan sistem Westminster telah mengekodkan sistem dalam suatu perlembagaan yang ditulis.
Meskipun, konvensyen yang tidak dikodkan, amalan dan duluan bersambung untuk memainkan peranan penting dalam kebanyakan negara, disebabkan banyak perlembagaan tidak menetapkan unsur-unsur tatacara penting: contohnya, sesetengah perlembagaan lebih lama menggunakan sistem Westminster tidak menjelaskan kewujudan kabinet dan/atau perdana menteri, kerana pegawai-pegawai ini telah diambil kesempatan oleh pengarang-pengarang perlembagaan ini.
Kadang-kadang konvensyen ini, kuasa simpanan, dan pengaruh lain bertembung semasa krisis dan pada masa-masa munculnya kelemahan aspek tidak bertulis sistem Westminster, serta kekuatan keanjalan sistem Westminster, sedang diuji. Sebagai contoh, dalam Gabenor Jeneral Australia, , dipecat Perdana Menteri atas kuasa simpanan sendiri dan menggantikannya dengan pemimpin pembangkan.
Operasi
Corak fungsi-fungsi eksekutif di dalam Sistem Westminster adalah agak kompleks. Dalam intisarinya, ketua negara, biasanya seorang raja atau presiden adalah boneka istiadat yang merupakan sumber teori, nominal atau de jure kuasa eksekutif dalam sistem. Dalam amalan, mereka tidak aktif menjalankan kuasa eksekutif, walaupun kuasa eksekutif boleh dijalankan atas nama mereka
Ketua kerajaan biasanya digelar perdana menteri atau premier, akan mendapatkan sokongan suatu majoriti dalam dewan berkaitan, dan mesti dalam sebarang kes dapat memastikan tiada kewujudan majoriti mutlak terhadap kerajaan. Jika parlimen meluluskan suatu undi tidak percaya, atau menolak kelulusan suatu rang undang-undang penting seperti belanjawan, kerajaan harus sama ada meletakkan jawatan supaya sebuah kerajaan berlainan dapat dilantik atau membuat pembubaran parlimen supaya pilihan raya umum baru dapat dijalankan supaya dapat mengesahkan semula atau menolak mandat kerajaan.
Kuasa eksekutif dalam sebuah sistem Westminster secara dasarnya dijalankan oleh Kabinet, bersama-sama dengan lebih menteri, walaupun ketua kerajaan biasanya mempunyai peranan yang dominan dalam kementerian. Di United Kingdom, pemerintah beraja secara teori memegang kuasa eksekutif, walaupun Perdana Menteri dan Kabinet United Kingdom secara terus melaksanakan kuasa eksekutif. Dalam sebuah parlimen republik seperti India, Presiden adalah eksekutif de jure, walaupun kuasa eksekutif adalah secara dasarnya dimulakan oleh Perdana Menteri India dan Majlis Menteri.
Sebagai contoh, Perdana Menteri dan Kabinet (sebagai de facto badan eksekutif dalam sistem) secara amnya perlu mendapatkan kebenaran daripada ketua negara ketika menjalankan fungsi eksekutif. Jika, contohnya Perdana Menteri British meminta untuk membubarkan parlimen supaya suatu pilihan raya umum mengambil tempat, Perdana Menteri adalah secara perlembagaan terpaksa meminta keizinan daripada raja supaya dapat mendapat permohonan itu. Kuasa ini (bersama dengan yang lain seperti melantik menteri dalam kerajaan, melantik diplomat, mengisytiharkan perang, dan menandatangani perjanjian, contohnya) dikenali sebagai Prerogatif Raja, yang pada zaman moden dilaksanakan oleh raja semata-mata atas nasihat Perdana Menteri. Memandangkan raja British adalah seorang raja berperlembagaan, baginda mematuhi nasihat menteri baginda, kecuali apabila melaksanakan kuasa simpanan dalam waktu krisis.
Adat ini muncul dalam Sistem Westminster lain di dunia, akibat pengaruh pemerintahan jajahan British. Di Dunia Komanwel seperti Kanada, New Zealand atau Australia, Perdana Menteri diwajibkan untuk meminta keizinan Gabenor-Jeneral apabila melaksanakan keputusan eksekutif, dalam suatu cara yang mirip dengan amalan British. Suatu senario lebih kurang sama juga muncul dalam Republik Komanwel, seperti India atau Trinidad dan Tobago.
Ketua negara akan sering mempengerusikan mesyuarat dengan ketua kerajaan dan kabinet, sebagai cara mengekalkan polisi kerajaan dan sebagai suatu cara menasihat, berunding dan memberi amaran menteri atas tindakan mereka. Suatu amalan semacam itu berlaku di United Kingdom dan India. Di UK, ratu mengadakan mesyuarat mingguan rahsia dengan Perdana Menteri untuk membincangkan polisi kerajaan dan untuk memberikan pendapat baginda dan menasihatkan pada isu-isu terkini. Perkara yang sama juga diamalkan di Malaysia, apabila Perdana Menteri Malaysia secara bersendirian akan menghadap Yang Dipertuan Agong atas urusan tersebut. Di India, Perdana Menteri secara perlembagaan terpaksa mengadakan sesi perjumpaan biasa dengan Presiden, dalam cara yang mirip dengan amalan British. Secara asasnya, ketua negara, sebagai ketua kuasa eksekutif mengikut teori, adalah "pemerintah tetapi tidak memerintah". Frasa ini bermakna bahawa peranan ketua negara dalam kerajaan biasanya merupakan istiadat dan tidak secara lanjut melaksanakan kuasa eksekutif. Kuasa simpanan ketua negara adalah mencukupi untuk memastikan kepatuhan dengan beberapa kehendak mereka. Walau bagaimanapun, tahap kuasa-kuasa itu berbeza dari satu negara ke negara lain dan sering menjadi perkara yang paling kontroversi.
Susunan eksekutif seperti ini pertama kali timbul di United Kingdom. Dalam sejarah, raja British memegang dan terus menjalankan segala kuasa eksekutif. George I dari Great Britain adalah raja British pertama menugaskan sesetengah kuasa eksekutif kepada seorang Perdana Menteri dan kabinet menteri-menteri, sebahagian besarnya kerana dia juga adalah raja Hanover di Jerman dan tidak bertutur bahasa Inggeris dengan fasih. Dari masa ke masa, pengaturan sebegitu terus menjalankan kuasa eksekutif bagi pihak raja. Suatu konsep semacam itu telah diperkukuhkan dalam Perlembagaan Inggeris (1876) oleh Walter Bagehot, yang menekankan aspek "bermaruah" dan "cekap" kerajaan". Dalam pengertian ini Bagehot telah menyatakan bahawa raja perlu menjadi tumpuan utama negara, manakala PM dan kabinet sebenarnya mengambil keputusan eksekutif.
Peranan ketua negara
Seorang ketua negara atau pewakilan baginda (seperti seorang gabenor jeneral), secara rasmi melantik sesiapa yang mampu mendapatkan keyakinan dewan badan perundangan yang dipilih sebagai ketua kerajaan dan mengundangnya untuk membentuk kerajaan (iaitu, sebuah pentadbiran). Di UK, ini diketahui sebagai cium tangan. Walaupun pembubaran badan perundangan dan panggilan untuk pilihan raya baru secara rasmi dilakukan oleh ketua negara, ketua negara, melalui konvensyen, bertindak mengikut kehendak ketua kerajaan.
Terdapat pengecualian bagi konsep yang di atas di Republik Ireland, di mana Presiden Ireland mempunyai mandat melalui pilihan raya terus, dan Taoiseach (perdana menteri) sebelum dilantik oleh Presiden Ireland haruslah dicalonkan oleh dewan rakyat yang dipilih secara demokratik, Dáil Éireann. Disebabkan mandat dan kekuasaan berperlembagaan yang berpotensi besar, sesetengah pihak berkuasa mempercayai perlembangaan Ireland adalah mirip dengan sistem separuh presiden seperti ia ke Westminster.
Seorang presiden, raja, atau Gabenor Jeneral mungkin mempunyai kuasa simpanan yang jelas ketara. Contoh penggunaan kuasa-kuasa itu termasuk krisis perlembagaan Australia 1975 dan Kanada Hal Ehwal King-Byng pada tahun 1926. Prinsip Lascelles adalah sebuah usaha untuk mewujudkan satu konvensyen untuk menampung situasi yang sama, tetapi belum diuji dalam amalan. Disebabkan perbezaan dalam perlembagaan bertulis mereka, kuasa formal raja-raja, gabenor-jeneral dan presiden berbeza dari satu negara ke negara lain. Walau bagaimanapun, seperti berdaulat dan Gabenor Jeneral tidak dipilih, dan beberapa presiden tidak boleh dipilih secara langsung oleh rakyat, mereka sering terlindung daripada sebarang bantahan rakyat yang berpunca daripada penggunaan kuasa mereka yang secara sendirian.
Kerajaan kabinet
Dalam buku Perlembangaan Inggeris, Bagehot menekankan pembahagian perlembagaan kepada dua komponen, komponen Bermaruah (bahagian yang merupakan simbol) dan komponen Cekap (perkara-perkara yang sebenarnya berlangsung dan dilaksanakan), dan menamakan komponen Cekap sebagai "Kerajaan Kabinet".[3] Walaupun terdapat banyak kerja-kerja sejak itu yang menekankan aspek-aspek "Cekap" yang berbeza, tiada siapa yang serius mempersoalkan premis Bagehot bahawa pembahagian wujud dalam sistem Westminster, walaupun Israel dan Jepun beroperasi tanpa komponen "Bermaruah" kerajaan.
Ahli-ahli Kabinet adalah secara berkumpulan dilihat sebagai bertanggungjawab terhadap polisi kerajaan. Semua keputusan Kabinet dibuat secara konsensus atau persetujuan bersama, suatu undian undi jarang diambil dalam mesyuarat Kabinet. Semua menteri, sama ada kanan dan dalam Kabinet, atau menteri muda, mesti menyokong dasar kerajaan secara terbuka tanpa mengambil kira sebarang kepentingan peribadi. Apabila suatu rombakan kabinet pasti akan berlaku, banyak yang diambil kira dalam perbualan ahli-ahli politik dan media berita, membuat spekulasi mengenai siapa yang akan, atau tidak akan dikekalkan, dimasukkan atau dikeluarkan dari Kabinet oleh Perdana Menteri, kerana pelantikan menteri ke dalam Kabinet, dan ancaman pemecatan daripada Kabinet, adalah satu-satunya kuasa perlembagaan paling tinggi bagi seorang Perdana Menteri dalam kawalan politik kerajaan dalam sistem Westminster.
Berkaitan dengan kerajaan Kabinet, sekurang-kurangnya dalam teori, para menteri adalah bertanggungjawab pada tindakan kementerian mereka. Ia bukan lagi dianggap suatu isu untuk perletakan jawatan jika tindakan para ahli kementerian mereka yang menteri tidak mempunyai kawalan lanjut, telah membuat kesilapan atau merumuskan tatacara yang tidak menurut dengan polisi yang disetujui. Salah satu kuasa utama Perdana Menteri di bawah sistem Westminster adalah untuk mwmbuat keputusan terhadap rakan menteri yang bertanggungjawab kepada sebuah kementerian.
Pembangkang Rasmi dan parti-parti politik utama lain yang tidak berada dalam Kerajaan, akan mencerminkan organisasi kerajaan Kabinet Bayangan dengan sendiri yang terdiri daripada Menteri Bayangan mereka.
Parlimen dwidewan dan ekadewan/dewan tunggal
Dalam sistem Westminster, sesetengah ahli parlimen dilantik oleh undi popular, manakala yang lain pula adalah dilantik terus. Hampir semua parlimen berpangkalan di Westminster mempunyai dewan rendah dengan kuasa berdasarkan kepada orang-orang di Dewan Rakyat (di bawah pelbagai nama), yang terdiri daripada wakil-wakil tempatan yang dipilih oleh rakyat. Kebanyakan juga mempunyai dewan atas yang lebih kecil, yang terdiri daripada ahli-ahli yang dipilih oleh pelbagai kaedah:
- Dilantik seumur hidup daripada kalangan Perdana Menteri yang berturut-turut berkuasa (seperti kebanyakan ahli-ahli Dewan Pertuanan British)
- Orang-orang yang dilantik kabinet de facto atau premier (seperti Senat Kanada)
- Pilihan raya terus (seperti Senat Australia)
- Pilihan raya oleh kerajaan subnegara (seperti Rajya Sabha India)
- Dalam sistem Westminster asal, bangsawan berketurunan; ini telah dimansuhkan di UK oleh Akta Dewan Pertuanan 1999.
Di Britain, dewan rendah adalah badan perundangan de facto, sementara dewan atas mengamalkan kekangan dalam menjalankan kuasa perlembagaannya dan berfungsi sebagai badan perunding. Di negara-negara Westminster lain, bagaimanapun, dewan atas kadang-kadang boleh menjalankan kuasa yang agak besar
Sesetengah parlimen gaya Westminster adalah ekadewan kerana dua sebab:
- sesetengahnya, seperti Parlimen New Zealand, Parlimen Queensland, dan parlimen wilayah Kanada telah menghapuskan dewan atas mereka.
- yang lain tidak pernah mempunyainya, seperti Parlimen Malta dan Parlimen Papua New Guinea.
Australia ialah, dalam banyak segi, kacukan unik dengan pengaruh Perlembagaan Amerika Syarikat dan juga daripada tradisi dan kebiasaan sistem Westminster. Australia adalah luar biasa kerana kerajaan berhadapan dengan sebuah dewan atas yang dipilih sepenuhnya, iaitu Senat, yang perlu bersedia untuk meluluskan belanjawan. Walaupun kerajaan terbentuk di dewan rendah, Dewan Perwakilan Rakyat, sokongan Senat adalah perlu untuk mentadbir. Senat mengekalkan keupayaan sama seperti yang dipegang oleh Dewan Pertuanan British, sebelum enakmen Akta Parlimen 1911, untuk menyekat belanjawan terhadap kerajaan yang memerintah. Sebuah kerajaan yang tidak dapat memperoleh bekalan belanjawan boleh digugurkan oleh Gabenor Jeneral: walau bagaimanapun, ini umumnya dianggap pilihan terakhir dan keputusan sangat kontroversi untuk diambil, memandangkan konflik antara konsep tradisional kepercayaan seperti yang diperolehi dari dewan rendah dan kebolehan Senat untuk menyekat belanjawan.
Ramai saintis politik telah mengatakan sistem kerajaan Australia secara sedartelah dirancang sebagai campuran atau kacukan daripada sistem kerajaan Westminster dan Amerika Syarikat, terutama kerana Senat Australia adalah sebuah dewan atas yang kuat seperti AS Senat; tanggapan ini dinyatakan dalam nama samaran "mutasi Washminster"[4]. Kebolehan dewan atas untuk menyekat belanjawan juga dicirikan dalam parlimen kebanyakan negeri Australia.
Kritikan
Ahli-ahli Kabinet tidak mempunyai banyak kebebasan untuk tidak menyetujui secara aktif dengan dasar kerajaan, walaupun atas sebab-sebab yang produktif. Seorang ahli kabinet mungkin terpaksa meletakkan jawatan semata-mata untuk menentang satu aspek agenda kerajaan, walaupun mereka bersetuju dengan majoriti cadangan lain. Kabinet Westminster juga mempunyai kecenderungan untuk bersaiz sangat besar. Memandangkan kabinet adalah ketua organ kuasa dan pengaruh dalam kerajaan, ahli-ahli parlimen mungkin giat melobi untuk jawatan dalam kabinet sebaik sahaja parti mereka dipilih untuk berkuasa. Perdana Menteri, yang juga pemimpin parti, akan mempunyai kepentingan tinggi dalam mempromosi kebanyakan ahli-ahli ini dari parti mereka sendiri.
Kerajaan Westminster biasanya tidak mempunyai tradisi pengasingan kuasa yang sangat kuat, dalam amalan (selain daripada pemisahan antara badan eksekutif/perundangan dan badan kehakiman). Walaupun ketua negara, sama ada gabenor jeneral, raja, atau presiden, akan mempunyai kuasa nominal untuk "cek" orang-orang Perdana Menteri, dalam amalan biasa, individu-individu ini biasanya dianggap sebagai lebih sedikit daripada boneka yang dijangka tidak campur tangan secara aktif dalam politik hari-hari. Perdana Menteri di bawah mana-mana sistem Westminster mempunyai kebebasan yang mencukupi untuk melantik pelbagai jenis individu, seperti hakim, menteri-menteri kabinet, dan birokrat kanan lain.
Tetapi ia juga haris diingati bahawa perdana menteri dapat biasanya melakukan sebanyak pendapat orang ramai dan seimbangan keahlian parti parliment akan membuat mereka melakukannya. Dan ia adalah secara relatif jarang bahawa seorang perdana menteri akan mempunyai majoriti yang cukup besar untuk membatalkan pembangkang dari parti-parti yang lebih kecil; dalam amalan, kerajaan dalam kebanyakan sistem parlimen terdiri dari kerajaan campuran, dan perdana menteri seharusnya sentiasa membuat kerajaan campuran gembira.
Walau bagaimanapun, Perdana Menteri biasanya bergantung kepada pendapat awam dan ahli parti dalam parlimen. Dalam amalan, kerajaan di pelbagai pihak sistem konsosiasional, seperti Belgium atau Belanda, sentiasa terdiri daripada campuran, dan perdana menteri mesti memastikan rakan dalam pakatan gembira untuk mengekalkan sokongan mereka dalam undi percaya. Sebaliknya, di negara-negara dengan sistem dua parti yang kuat, seperti United Kingdom dan Australia, pakatan jarang berlaku kecuali apabila pihak ketiga memenangi kerusi Parlimen dengan bilangan yang luar biasa besar, atau semasa krisis nasional, apabila semua parti boleh diwakili dalam kerajaan untuk menggalakkan perpaduan negara.
Ancaman yang ditimbulkan oleh undi tidak percaya sering digunakan untuk membenarkan pihak perundangan untuk berdisiplin dalam sistem Westminster. Dalam usaha untuk memastikan kerajaan sentiasa mempunyai keyakinan majoriti dewan, budaya politik negara-negara Westminster sering membuatkan agar penggubal undang-undang sangat sukar untuk mengundi menentang parti mereka. Pengkritik berhujah bahawa ini seterusnya akan menjejaskan kebebasan dan kepentingan Ahli Parlimen (MP) dalam hari-hari menggubal undang-undang, menjadikan kabinet satu-satunya organ kerajaan di mana individu penggubal undang-undang boleh berazam untuk mempengaruhi keputusan kerajaan.
Dasar yang paling kanan atau utama akan dibuat di peringkat kabinet, tidak kira apa yang Ahli Parlimen boleh atau tidak boleh putuskan dalam jawatankuasa, dengan itu mengurangkan kekuatan jawatankuasa. Kuasa terbesar mereka selalunya adalah keupayaan untuk memaksa kerajaan mendedahkan maklumat tertentu.
Upacara
Sistem Westminster mempunyai penampilan yang sangat berbeza apabila berfungsi, dengan banyak adat British dimasukkan ke dalam fungsi kerajaan hari-hari. Parlimen gaya Westminster biasanya panjang, bilik segi empat tepat, dengan dua baris tempat duduk dan meja di salah satu belah. Kerusi-kerusi diletakkan supaya kedua-dua baris berhadapan satu sama lain. Susunan ini dikatakan berasal dari Parlimen awal yang telah diadakan di sebuah koir gereja. Secara tradisinya, parti-parti pembangkang akan duduk di satu deretan kerusi, dan pihak kerajaan akan duduk di deretan yang lain. Sudah tentu, kadang-kadang kerajaan majoriti begitu besar sehingga mereka mesti menggunakan kerusi "pembangkang" juga. Di dewan rendah di Westminster (Dewan Rakyat) terdapat garis-garis di atas lantai di hadapan bangku kerajaan dan pembangkang yang ahli boleh seberang hanya apabila keluar dari dewan itu. Ia sering dikhabarkan bahawa jarak antara garisan adalah bahawa panjang dua pedang walaupun tidak ada bukti dokumen wujud untuk menyokong ini dan, pada kenyataannya, senjata tidak pernah dibenarkan di Istana Westminster pada bila-bila masa.
Di satu bahagian hujung bilik terletaknya kerusi yang besar, untuk Speaker Dewan. Speaker biasanya memakai jubah hitam, dan di banyak negara, rambut palsu. Kerani Parlimen berjubah sering duduk di meja sempit di antara dua baris tempat duduk.
Upacara lain adakala dikaitkan dengan sistem Westminster termasuk Ucapan dari Takhta tahunan (atau yang setara) di mana Ketua Negara memberikan ucapan khas (ditulis oleh kerajaan) kepada Parlimen tentang apa jenis dasar yang diharapkan pada tahun akan datang, dan upacara Pembukaan Sidang Parlimen yang panjang yang sering melibatkan penyerahan cokmar istiadat.
Negara semasa
.jpg)
Negara-negara yang menggunakan variasi tema sistem Westminster termasuk yang berikut:
Bekas negara
- Kesatuan Afrika Selatan di antara 1910 dan 1961, dan Republik Afrika Selatan di antara 1961 dan 1984. Perlembagaan 1983 memansuhkan sistem Westminster di Afrika Selatan.
- Rhodesia di antara 1965 dan 1979, dan Zimbabwe di antara 1980 dan 1987. Perlembagaan 1987 memansuhkan sistem Westminster.
- Nigeria berikut pengakhiran perintahan penjajahan British pada 1960, yang menyebabkan pelantikan Gabenor-Jeneral dan kemudian seorang Presiden, Nnamdi Azikiwe. Sistem ini berakhir selepas Nigeria menjadi sebuah republik pada 1963.
- Ceylon di antara 1948 dan 1972, dan Sri Lanka dari 1972 sehingga 1978 apabila perlembagaan telah dimodel semula ke suatu sistem presiden.
- Burma selepas kemerdekaan pada 1948 sehingga coup d'état ketenteraan 1962.
- Fiji di antara 1970 dan 1987.
- Guyana di antara 1966 dan 1970. Sistem presiden didirikan pada 1980.
- Kenya di antara 1963 dan 1964.
Lihat pula
- Parlimen England
- Magna Carta
- Perang Saudara Inggeris
- Revolusi Glorious
- Perakuan Hak England
- Sejarah Parlimentarisme
- Petisyen Hak
Nota
- ^ "Oz Politics » Parliament". Diarkibkan daripada yang asal pada 2009-01-27. Dicapai pada 2009-02-19.
- ^ "Reinvigorating The Westminster Tradition". Diarkibkan daripada yang asal pada 2013-03-27. Dicapai pada 2016-10-10.
- ^ "The English Constitution" see Bibliography.
- ^ Thompson, Elaine. “The 'Washminster' Mutation,” in Responsible Government in Australia, eds. P. Weller & D. Jaensch, Drummond, Richmond, 1980
- ^ "salinan arkib" (PDF). Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2015-12-23. Dicapai pada 2016-10-10.
Bibliografi
- The English Constitution, Walter Bagehot, 1876. ISBN 0-521-46535-4, ISBN 0-521-46942-2.
- British Cabinet Government, Simon James, Pub Routledge, 1999. ISBN 0-415-17977-7.
- Prime Minister & Cabinet Government, Neil MacNaughton, 1999. ISBN 0-340-74759-5.
Pautan luar
- The Twilight of Westminster? Electoral Reform & its Consequences, Pippa Norris, 2000.