| Guqin | |||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Bahasa Cina | 古琴 | ||||||||||||||||||||||||||
| Maksud harfiah | purba qin (sejenis alat muzik) | ||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| Guqin | |
|---|---|
| Negara | China |
| Rujukan | 61 |
| Kawasan | Asia-Pasifik |
| Sejarah inskripsi | |
| Inskripsi | 2003 |
Guqin ([kùtɕʰǐn] (
dengar); Bahasa Cina: 古琴) ialah sejenis alat muzik Cina bertali tujuh yang dipetik. Ia telah dimainkan sejak zaman purba dan secara tradisional digemari oleh sarjana serta golongan cendekiawan-birokrat sebagai alat muzik penuh kehalusan dan ketelitian, seperti yang dinyatakan dalam petikan "seorang lelaki budiman tidak berpisah dengan qin atau se tanpa sebab yang kukuh,"[1] selain turut dikaitkan dengan ahli falsafah Cina purba Konfusius. Kadangkala ia digelar sebagai "bapa muzik Cina" atau "alat muzik para bijaksana". Guqin tidak harus dikelirukan dengan guzheng, iaitu alat muzik Cina lain yang juga bertali panjang tanpa fret, tetapi mempunyai jambatan boleh alih di bawah setiap tali.
Secara tradisi, alat muzik ini hanya dipanggil "qin" (琴)[2] namun menjelang abad ke-20, istilah itu turut digunakan untuk merujuk kepada pelbagai alat muzik lain: yangqin (dulcimer dipalu), keluarga huqin (alat muzik bertali gesek), serta piano Barat (gangqin (钢琴)) dan biola (xiaotiqin (小提琴)) merupakan antara contoh. Awalan "gu-" (古; bermaksud "purba") kemudian ditambah untuk membezakannya. Justeru, alat muzik ini kini dikenali sebagai "guqin". Ia juga boleh dipanggil qixian-qin (七絃琴; bermaksud "qin bertali tujuh"). Disebabkan buku Robert Hans van Gulik mengenai qin bertajuk The Lore of the Chinese Lute, guqin kadangkala tersalah digelar sebagai lute.[3] Salah tafsir lain, khususnya dalam cakera padat muzik, termasuk menyamakannya dengan "harpa" atau "harpa meja".
Guqin ialah alat muzik yang sangat perlahan bunyinya, dengan julat sekitar empat oktaf, dan tali terbuka ditala pada register rendah. Nada paling rendahnya kira-kira dua oktaf di bawah C tengah, iaitu sama dengan nota terendah pada selo. Bunyi terhasil melalui petikan tali terbuka, tali yang ditekan, dan harmonik. Penggunaan glissando nada meluncur menjadikan bunyinya mengingatkan kepada selo pizzicato, kontrabas tanpa fret atau gitar gelongsor. Qin mempunyai 13 "hui", iaitu penanda kedudukan pada tali. Menekan "hui" yang berbeza menghasilkan nada berbeza. Qin juga mampu menghasilkan banyak harmonik, dengan 91 daripadanya paling kerap digunakan dan ditandakan dengan titik. Secara tradisi, qin asal mempunyai lima tali yang mewakili gong, shang, jue, zhi dan yu dalam sistem muzik purba Cina, tetapi alat seumpama qin dengan hanya satu tali atau lebih juga telah ditemui. Bentuk moden telah distabilkan kepada tujuh tali.
Terdapat lebih daripada 3,360 karya muzik guqin yang diketahui masih wujud sejak zaman purba dan empayar. Pada 7 November 2003, UNESCO mengumumkan bahawa guqin Cina telah dipilih sebagai Warisan Budaya Dunia Tidak Ketara. Pada 2006, guqin disenaraikan dalam Senarai Warisan Budaya Tidak Ketara Kebangsaan di Cina. Pada 2010, sebuah guqin dari era Song telah dijual dengan harga AS$22 juta, menjadikannya alat muzik paling mahal pernah dijual.[4]
Sejarah
Menurut legenda, qin yang dianggap sebagai alat muzik Cina paling dihormati, mempunyai sejarah sekitar 5,000 tahun. Tokoh lagenda dalam pra-sejarah Cina Fuxi, Shennong dan Huang Di, iaitu "Maharaja Kuning" dikatakan terlibat dalam penciptaannya. Hampir semua buku qin dan koleksi tablatur yang diterbitkan sebelum abad ke-20 menyatakan inilah asal-usul sebenar qin,[5] walaupun kini ia dianggap sebagai mitos. Alat ini disebut dalam tulisan Cina sejak hampir 3,000 tahun lalu, dan contoh fizikalnya ditemui dalam makam berusia sekitar 2,500 tahun. Asal usul sebenar qin masih menjadi bahan perdebatan dalam kalangan sarjana beberapa dekad kebelakangan ini.
Pada tahun 1977, rakaman lagu "Air Mengalir" (Liu Shui, dimainkan oleh Guan Pinghu, salah seorang pemain qin terbaik abad ke-20) telah dipilih untuk dimasukkan dalam Voyager Golden Record, iaitu cakera LP bersalut emas yang memuatkan muzik dari seluruh dunia dan dihantar ke angkasa lepas oleh NASA melalui kapal angkasa Voyager 1 dan Voyager 2. Ia merupakan petikan kedua terpanjang dalam cakera tersebut. Pemilihan karya ini adalah kerana struktur tona alat ini, iaitu skala muziknya, berasal daripada hukum asas fizik berkaitan getaran dan harmonik, yang mewakili keupayaan intelektual manusia dalam bidang ini. Pada tahun 2003, muzik guqin telah diisytiharkan sebagai salah satu Karya Agung Warisan Lisan dan Tidak Ketara Kemanusiaan oleh UNESCO.[6]
Aliran, persatuan dan pemain
Seperti tradisi muzik lain, terdapat perbezaan dalam ideal dan cara interaksi antara pelbagai individu. Oleh itu, wujud pelbagai aliran dan persatuan yang menyampaikan gagasan serta tradisi seni berbeza ini.
Aliran bersejarah
Banyak aliran qin dikenali sebagai qin pai telah berkembang sepanjang abad. Aliran ini biasanya terbentuk di kawasan yang mempunyai aktiviti qin paling rancak.
Ada aliran yang lenyap, ada pula yang bercabang (contohnya aliran Mei'an, cabang daripada aliran Zhucheng). Selalunya, aliran berpunca daripada seorang tokoh, seperti aliran Wu yang dinamakan sempena Wu Zhaoji. Gaya antara aliran boleh berbeza dengan ketara; ada yang sangat mirip, tetapi ada juga yang jelas berbeza. Perbezaan ini kebanyakannya dalam tafsiran muzik. Aliran utara cenderung lebih bertenaga dari segi teknik berbanding aliran selatan. Namun dalam konteks moden, perbezaan antara aliran dan gaya sering kabur kerana seorang pemain boleh belajar daripada ramai guru daripada aliran berbeza dan menyerap setiap gaya tersebut. Hal ini terutama berlaku kepada pemain yang dilatih secara konservatori. Malah, mereka yang datang dari aliran sama di bawah guru sama boleh memiliki gaya peribadi berbeza (contohnya Zhang Ziqian dan Liu Shaochun dari aliran Guangling).
Persatuan guqin
Terdapat perbezaan antara aliran qin dan persatuan qin. Aliran menekankan pewarisan gaya, manakala persatuan lebih menumpukan kepada persembahan. Persatuan qin menggalakkan pertemuan sesama pemain untuk bermain muzik dan membincangkan sifat qin. Perhimpunan seperti ini dipanggil yaji (雅集, bermaksud "perhimpunan elegan"), dan biasanya berlangsung sebulan sekali atau dua bulan sekali. Kadangkala, persatuan akan mengadakan lawatan ke tempat alam semula jadi untuk bermain qin, atau menghadiri persidangan. Mereka juga boleh menyertai pertandingan atau penyelidikan. Persatuan tidak memerlukan struktur ketat; ia boleh beroperasi secara santai. Tujuan utama persatuan qin ialah mempromosikan serta memainkan muzik qin. Mereka membuka peluang untuk berhubung, belajar bermain alat ini, mengemukakan persoalan dan menerima jawapan.
Pemain
Ramai tokoh seni sejak dahulu kala telah memainkan alat ini, dan ia merupakan kegemaran para sarjana. Sesetengah melodi turut dikaitkan dengan tokoh terkenal seperti Konfusius dan Qu Yuan. Beberapa maharaja Cina juga menggemari qin, termasuk maharaja Dinasti Song, Huizong, seperti yang jelas dilihat dalam lukisannya sendiri "Ting Qin Tu".[7][8]
Bersejarah
- Konfusius: Ahli falsafah, 551–479 SM, dikaitkan dengan karya Kongzi Duyi,[9] Weibian Sanjue[10] dan Youlan.[11]
- Bo Ya: Pemain qin pada Zaman Musim Bunga dan Gugur, dikaitkan dengan karya Gao Shan.[12] dan Liu Shui[13]
- Zhuang Zi: Ahli falsafah Daoisme pada Zaman Negara-negara Berperang, dikaitkan dengan karya Zhuang Zhou Mengdie[14] dan Shenhua Yin.[15]
- Qu Yuan (340–278 SM): Penyair pada Zaman Negara-negara Berperang, dikaitkan dengan karya Li Sao.[16]
- Cai Yong: Pemuzik Han, penulis Qin Cao.[17]
- Cai Wenji: Anak perempuan Cai Yong, dikaitkan dengan karya Hujia Shiba-pai.[18]
- Sima Xiangru: Penyair Han, 179–117 SM.
- Zhuge Liang (181–234): Pemimpin tentera Cina pada zaman Tiga Kerajaan, dalam legenda dikatakan bermain guqin dengan tenang di luar kubunya untuk menakutkan musuh.
- Ji Kang: Salah seorang daripada Tujuh Orang Bijaksana dari Hutan Buluh, pemuzik dan penyair, penulis Qin Fu.[19]
- Li Bai: Penyair Tang, 701–762.
- Bai Juyi: Penyair Tang, 772–846.
- Song Huizong: Maharaja Song terkenal kerana penaungannya terhadap seni, mempunyai Wanqin Tang[20] ("Dewan 10,000 Qin") di istananya.
- Guo Chuwang: Patriot pada penghujung Dinasti Song, penggubah karya Xiaoxiang Shuiyun.[21]
Koleksi klasik seperti Qin Shi, Qinshi Bu dan Qinshi Xu turut merangkumi biografi ratusan lagi pemain.[22]
Kontemporari
Pemain qin kontemporari merangkumi tempoh dari awal abad ke-20 hingga kini. Lebih daripada zaman silam, pemain moden biasanya mempunyai pelbagai bidang dan pekerjaan lain selain daripada bermain qin. Hanya segelintir pemain dibayar khusus untuk bermain dan mengkaji guqin secara profesional. Pemain qin juga boleh mahir dalam cabang budaya lain seperti seni, atau menjalankan penyelidikan bebas tentang muzik. Sering kali mereka juga memainkan alat muzik lain (tidak semestinya Cina) serta mengadakan persembahan atau syarahan.
Persembahan
.png)
Dalam persembahan qin, pemuzik menggunakan pelbagai teknik untuk mencapai potensi penuh ekspresi alat muzik ini. Sejak berabad-abad, banyak tablatur khas telah dibangunkan khusus untuk qin sebagai rujukan, bersama repertoar lagu purba dan popular yang menjadi pilihan.
Teknik bermain
Bunyi qin boleh dibahagikan kepada tiga jenis "nada" utama. Jenis pertama ialah san yin (散音), bermaksud "bunyi bebas". Ia ialah frekuensi asas yang terhasil apabila tali bebas dipetik dengan jari tangan kanan. Jenis kedua terhasil apabila tali dipetik dengan tangan kanan sambil tangan kiri menekan ringan pada kedudukan tertentu di tali, menghasilkan bunyi jernih yang dipanggil fan yin (泛音, bermaksud "bunyi terapung") atau harmonik overtone (setara dengan harmonik tali atau flageolet dalam muzik Barat). Nota skala penting dipanggil hui (徽), ditandakan oleh 13 titik putih berkilat daripada mika atau kulit siput yang dilekatkan pada permukaan depan qin, terletak pada bahagian pecahan integer panjang tali. Bunyi harmonik sempurna hanya dapat dihasilkan dengan menekan tali tepat pada titik hui.
Jenis ketiga ialah an yin (按音/案音,[23] bermaksud "bunyi tekan"), kadangkala juga disebut shi yin (實音, "bunyi penuh") atau zou yin (走音, "bunyi berubah"). Bunyi ini merangkumi kadens utama dalam kebanyakan karya qin. Untuk memainkan an yin, pemain menekan tali pada nada tertentu dengan ibu jari, jari tengah atau jari manis tangan kiri, sambil memetik tali itu dengan tangan kanan, kemudian menggerakkan tangan kiri ke atas atau ke bawah untuk mengubah nada. Teknik ini seakan sama dengan bermain gitar gelongsor di atas riba. Namun manipulasi qin jauh lebih pelbagai daripada gitar, yang hanya mempunyai kira-kira tiga atau empat teknik utama. (ⓘ). Menurut buku Cunjian Guqin Zhifa Puzi Jilan, terdapat kira-kira 1,070 teknik jari berbeza untuk qin. Oleh itu qin mungkin merupakan alat muzik dengan teknik permainan paling banyak dalam kalangan alat muzik Cina mahupun Barat.[24] Kebanyakan teknik ini sudah jarang digunakan, tetapi kira-kira 50 daripadanya masih wujud dalam persembahan moden. Kadang-kadang, guqin juga dimainkan menggunakan busur biola, menghasilkan nada serupa dengan selo tetapi lebih kasar.
-
〈挑〉 Tiao -
〈勾〉 Gou -
〈擘〉 Bo -
〈撥〉 Bo
Rajah di atas diambil daripada sebuah buku panduan lama.[25]
Tablatur dan notasi
 |
| ||||||||||
| Masalah mendengarkan fail ini? Sila lihat bantuan media. | |||||||||||
 |
Wikisumber bahasa Cina mempunyai teks asal berkaitan rencana ini: |
Muzik qin yang ditulis tidak terus menyatakan not yang dimainkan; sebaliknya ia direkodkan dalam bentuk tablatur yang memperincikan talaan, kedudukan jari dan teknik petikan, iaitu panduan langkah demi langkah bagaimana memainkan sesuatu karya. Ada juga tablatur yang menggunakan sistem notasi gongche untuk menunjukkan not, atau titik bagi menandakan ritma. Contoh terawal bagi tablatur ringkas moden wujud sekitar abad ke-12 Masihi. Bentuk notasi lebih awal dari era Tang kekal hanya dalam satu manuskrip abad ke-7 Masihi, iaitu Jieshi Diao Youlan[26] (Orkid Sunyi dalam Mod Batu). Ia ditulis dalam bentuk panjang dikenali wenzi pu (文字譜, bermaksud "notasi bertulis"), dikatakan dicipta oleh Yong Menzhou[27] pada Zaman Negara-negara Berperang, yang merekodkan semua butiran dengan aksara Cina biasa. Kemudian pada zaman Dinasti Tang, Cao Rou[28] dan lain-lain menyederhanakan notasi dengan hanya mengekalkan unsur penting (nombor tali, teknik petikan, nombor hui dan jari yang menekan tali) lalu digabungkan menjadi satu aksara notasi. Ini membolehkan sebuah aksara mewakili satu nota, kadangkala sehingga sembilan, berbanding dua baris teks panjang untuk hanya beberapa nota. Bentuk notasi ini dikenali sebagai jianzi pu (減字譜, "notasi ringkas"), dan merupakan kemajuan besar dalam notasi qin. Ia begitu berjaya sehingga bermula dari Dinasti Ming, banyak qinpu (琴譜) (koleksi tablatur qin) diterbitkan, yang paling terkenal ialah Shenqi Mipu ("Tablatur Ajaib dan Rahsia") disusun oleh Zhu Quan, putera ke-17 pengasas Dinasti Ming.[29] Pada 1960-an, Zha Fuxi menemui lebih 130 qinpu yang mengandungi lebih 3,360 karya muzik bertulis. Namun, banyak qinpu sebelum Ming kini telah hilang, dan sebahagian karya tidak dimainkan selama ratusan tahun.[30]
ar
Karya qin biasanya berdurasi tiga hingga lapan minit, dengan yang terpanjang ialah "Guangling San",[31] iaitu 22 minit. Antara karya terkenal lain termasuk "Liu Shui"[32] (Air Mengalir), "Yangguan San Die"[33] (Tiga Ulangan Tema Pintu Gerbang Yang), "Meihua San Nong"[34] (Tiga Variasi Tema Bunga Plum), "Xiao Xiang Shui Yun"[35] (Kabut dan Awan di atas Sungai Xiao dan Xiang), serta "Pingsha Luo Yan"[36] (Angsa Liar Turun ke Beting Pasir). Seorang pemain kebiasaannya menguasai sekitar sepuluh karya dengan baik, kemudian menambah repertoar baharu apabila berpeluang. Mereka sering belajar versi popular yang sudah ditranskripsi, biasanya menggunakan rakaman sebagai rujukan. Selain mahir memainkan karya sedia ada, pemain qin berkemahiran tinggi juga boleh menggubah atau berimprovisasi, namun ini memerlukan penguasaan dan keakraban mendalam dengan alat tersebut. Sebilangan melodi qin merupakan muzik berprogram yang menggambarkan alam semula jadi.
Transkripsi
Dapu (打譜) ialah mentranskripsi tablatur lama supaya boleh dimainkan. Oleh kerana tablatur qin tidak menyatakan nilai nota, tempo atau ritma, pemain perlu menentukannya sendiri. Lazimnya, pemain belajar ritma melalui guru. Pelajar duduk berhadapan guru, meniru cara permainan. Tablatur hanya dirujuk jika guru sendiri tidak pasti. Justeru, qinpu tradisional tidak menunjukkan ritma (walaupun pada penghujung Dinasti Qing, ada sedikit qinpu yang mula menggunakan tanda seperti titik). Tanpa guru, pemain terpaksa meneka ritma sendiri. Namun adalah silap jika menganggap muzik qin tiada ritma dan melodi. Menjelang abad ke-20, terdapat percubaan menggantikan notasi jianzi pu, tetapi gagal; sebaliknya, muzik qin kini lazimnya dicetak dengan notasi kakitangan di atas tablatur qin. Oleh sebab notasi ini berguna, logik, mudah dan pantas dipelajari (setelah pemain tahu membacanya), ia tidak dapat digantikan sepenuhnya sama seperti notasi kakitangan bagi alat Barat.[37]
Terdapat peribahasa: "karya pendek perlu tiga bulan dapu, karya panjang perlu tiga tahun". Dalam amalan, ia tidak semestinya lama, tetapi maksudnya pemain bukan sahaja perlu menghafal, malah memperbetul jari, ritma dan masa, kemudian menzahirkan emosi dalam karya tersebut. Oleh itu boleh dikatakan memang perlu berbulan atau bertahun untuk menyelesaikan dapu dengan standard tinggi.
Ritma dalam muzik qin
Telah disebut bahawa muzik qin mempunyai ritma, cuma ia samar dalam tablatur.[38] Walaupun ada unsur tekaan, tablatur memberi petunjuk seperti motif berulang, frasa atau susunan aksara. Sepanjang sejarah qinpu, terdapat banyak usaha memperjelas ritma, termasuk penggunaan titik sebagai ketukan. Projek besar yang menyusun ritma secara sistematik ialah penyusun koleksi Qinxue Congshu pada 1910–1930-an. Struktur tablatur ditulis dalam dua lajur: pertama dengan tiga baris grid yang menunjukkan gabungan lirik, notasi gongche, notasi se, pic dan/atau ketukan; manakala lajur kedua dikhaskan untuk tablatur qin.
Komposer Barat perasan ritma muzik qin boleh berubah; apabila seolah-olah mendapat ketukan, ketukan boleh berubah. Hal ini kerana pemain qin sering menggunakan ritma bebas mengikut emosi dan tafsiran. Namun, sesetengah melodi mempunyai bahagian ritma tetap yang dimainkan seragam, contohnya tema utama Meihua San Nong. Bahagian tertentu karya seperti Guangling San dan Xiaoxiang Shuiyun memerlukan tempo lebih pantas dan kuat untuk menzahirkan emosi. Ada juga karya seperti Jiu Kuang yang mempunyai ritma tetap sepanjangnya.
Talaan
,_China,_Han_dynasty,_201_BC_to_221_AD,_gilded_bronze_-_%C3%96stasiatiska_museet,_Stockholm_-_DSC09663.JPG)
Untuk memasang tali pada guqin, secara tradisional perlu mengikat simpulan kepala lalat (yingtou jie[39]) pada hujung tali, lalu memasukkan tali tersebut ke dalam ikatan pintal (rongkou[40]) yang dimasukkan melalui lubang di kepala qin dan keluar di bahagian bawah melalui pasak tala (zhen[41]). Tali kemudian direntangkan melalui jambatan (yueshan 『岳山』), melintasi papan permukaan, melewati nut (longyin[42], "gusi naga") ke bahagian belakang qin, di mana hujungnya dililit pada salah satu daripada dua kaki (fengzu[43], "kaki burung phoenix" atau yanzu[44], "kaki angsa"). Selepas itu, talaan diperhalusi menggunakan pasak tala (kadangkala damar digunakan pada bahagian pasak yang menyentuh badan qin untuk mengelakkan ia tergelincir, terutama jika qin ditala pada nada yang lebih tinggi).
Talaan paling lazim, zheng diao 〈正調〉, ialah pentatonik: 5 6 1 2 3 5 6 (yang juga boleh dimainkan sebagai 1 2 4 5 6 1 2) dalam sistem nombor tradisional Cina atau jianpu[45] (iaitu 1=do, 2=re, dan seterusnya). Pada hari ini, ia umumnya ditafsir sebagai C D F G A c d, tetapi seharusnya dianggap sebagai sol la do re mi sol la, kerana secara sejarah qin tidak ditala kepada pic mutlak. Talaan lain dicapai dengan melaras ketegangan tali menggunakan pasak tala di kepala qin. Sebagai contoh, manjiao diao[46] ("tali ketiga dilonggarkan") menghasilkan 1 2 3 5 6 1 2, manakala ruibin diao[47] ("tali kelima dinaikkan") menghasilkan 1 2 4 5 7 1 2, yang ditransposisikan kepada 2 3 5 6 1 2 3.
Konteks persembahan
Guqin hampir selalu dimainkan sebagai alat muzik solo kerana kelembutan bunyinya tidak mampu menandingi kebanyakan alat muzik lain atau ensembel. Walau bagaimanapun, ia boleh dimainkan bersama xiao (seruling buluh tiup hujung), bersama guqin lain, atau sambil menyanyi. Pada zaman dahulu, se (zitera panjang dengan jambatan boleh alih dan 25 tali) sering dimainkan berduet dengan qin. Namun, se tidak lagi wujud, meskipun skor duetnya masih kekal dalam beberapa qinpu. Maestro guqin Wu Jinglüe merupakan antara segelintir pada abad ke-20 yang tahu cara memainkannya dalam duet dengan qin. Mutakhir ini wujud kecenderungan menggunakan alat lain untuk mengiringi qin, seperti xun (okarina seramik), pipa (alat petik berbentuk pir dengan empat tali), dizi (seruling melintang buluh), dan lain-lain untuk tujuan eksperimental.
Untuk mengiringi qin, bunyi alat tersebut mestilah lembut dan tidak menenggelamkan qin. Oleh itu, xiao yang digunakan biasanya bertalaan F, dikenali sebagai qin xiao 「琴簫」, dengan bentuk lebih sempit daripada xiao biasa. Jika menyanyi sambil bermain qin (sesuatu yang kini jarang dilakukan), gaya nyanyian tidak boleh berunsur operatik atau muzik rakyat seperti lazimnya di China, sebaliknya harus dengan suara rendah dan dalam, dengan julat tidak melebihi satu setengah oktaf. Gaya nyanyian ini mirip cara mendeklamasikan Puisi Tang. Untuk benar-benar menghargai lagu qin, seseorang perlu membiasakan diri dengan gaya nyanyian eksentrik sesetengah pemain, seperti Zha Fuxi.
Secara tradisional, qin dimainkan bersendirian di studio atau bilik yang sunyi, atau bersama beberapa rakan; atau dimainkan di luar rumah di lokasi semula jadi yang indah. Pada masa kini, ramai pemain qin membuat persembahan di konsert dalam dewan besar, hampir selalu menggunakan pickup elektronik atau mikrofon untuk menguatkan bunyi. Ramai juga menghadiri yaji, iaitu pertemuan pemain qin, peminat muzik atau sesiapa yang berminat dengan budaya Cina, untuk berbincang dan bermain qin. Malah, yaji asalnya merupakan perhimpunan multi-media yang merangkumi empat seni: qin, permainan Go, khat Cina, dan lukisan Cina.
Penggunaan ritual guqin
Sebagai alat muzik yang dikaitkan dengan sarjana, guqin juga dimainkan dalam konteks ritual, khususnya dalam yayue di China dan aak di Korea.
Pusat Kebangsaan Seni Persembahan Tradisional Korea masih mempersembahkan Munmyo jeryeak (muzik ritual Konfusius), menggunakan dua melodi aak terakhir yang diwarisi daripada importasi yayue oleh maharaja Dinasti Song, Huizong, pada tahun 1116, dengan ensembel yang merangkumi seul (se) dan geum (금; qin). Geum Korea yang digunakan dalam konteks ini telah berubah sedikit berbanding qin asal, misalnya mempunyai 14 hui bukannya 13, serta kedudukannya tidak selaras dengan titik harmonik, selain ciri binaan lain yang berbeza. Teknik jarinya juga lebih hampir kepada teknik gayageum berbanding teknik rumit qin. Oleh kerana qin tidak pernah mendapat tempat dalam masyarakat Korea, geum ritual ini menjadi bentuk fosil yang tidak dapat dimainkan oleh pemain qin. Sarjana Korea tidak mengadaptasi qin, sebaliknya mencipta alat mereka sendiri, iaitu geomungo (玄琴), yang banyak mengambil warisan estetika qin dan menggantikannya sebagai alat sarjana.
Di China, qin masih digunakan dalam upacara ritual istana, sebagaimana digambarkan dalam lukisan istana mengenai korban diraja pada zaman Qing (contohnya Maharaja Yongzheng Mempersembahkan Korban di Altar Tuhan Pertanian[48], 1723–35).[49] Qin juga pernah mempunyai banyak variasi dengan bilangan tali berbeza, seperti pada zaman pemerintahan Song Taizong, tetapi variasi tersebut tidak bertahan lama sehingga kini hanya bentuk biasa digunakan.
Di Jepun, qin tidak pernah diambil sebagai muzik ritual, tetapi pada penghujung Zaman Edo, ia sempat diadopsi oleh sesetengah sarjana dan sami Buddha. Kemudian guqin disesuaikan dan berkembang menjadi muzik rakyat Jepun sebagai koto (琴).
Estetika qin
Apabila qin dimainkan, terdapat pelbagai elemen estetika yang terlibat. Pertama ialah muzikaliti. Dalam bahagian kedua "Pingsha Luoyan", sebagai contoh, bar permulaan mengandungi nao (vibrato) diikuti dengan gelongsoran naik turun pada tali, meskipun bunyinya hampir tidak kedengaran (ⓘ). Orang yang terlatih dalam muzik mungkin mempersoalkan sama ada ini benar-benar "muzik". Biasanya, ada pemain yang memetik tali dengan sangat perlahan untuk menghasilkan bunyi halus. Namun bagi sesetengah pemain, petikan ini tidak perlu. Daripada memaksa bunyi keluar dari tali, mereka membiarkan tali mengeluarkan bunyi semula jadi. Ada yang berpendapat gelongsoran tali walaupun selepas bunyi lenyap ialah ciri khas muzik qin. Ia mencipta "ruang" atau "kekosongan" dalam karya: bermain tanpa bermain, bunyi tanpa bunyi. Penonton yang melihat gerakan jari pemain pada tali meskipun tanpa bunyi akan secara automatik "mengisi not" dalam fikiran mereka. Hal ini mewujudkan hubungan antara pemain, alat dan pendengar. Perkara ini tentu tidak berlaku ketika mendengar rakaman, kerana pendengar tidak melihat pemain. Dari segi rakaman juga ia dianggap tidak praktikal kerana pemain perlu menyampaikan bunyi sebanyak mungkin kepada audiens. Namun sebenarnya masih ada bunyi, bunyi geseran jari di atas tali. Dengan qin yang baik, tali sutera dan persekitaran sunyi, semua ton boleh didengar. Oleh kerana muzik ini lebih berorientasikan pemain daripada pendengar, dan pemain mengetahui lagunya, mereka boleh "mendengar" walaupun bunyinya tiada. Dengan tali sutera, bunyi geseran ini dianggap sebagai qi atau "daya hidup" muzik. Bunyi kosong sebenar ialah jeda antara not. Namun, jika tidak mampu menghasilkan bunyi yang boleh didengar ketika menggelongsor tali, boleh juga memetik tali perlahan untuk menghasilkan bunyi halus.[50]
Nota kaki
- ^ Li Ji: Quli, bahagian kedua 禮記‧曲禮下.
- ^ Zhang Yushu et al. Kangxi Zidian 【康熙字典】. Folio 28.
- ^ John Thompson on the Guqin Silk String Zither (2005) Qin: Lute or Zither? (http://www.silkqin.com/11misc/lute.htm , 29 July 2006)
- ^ Melvin, Sheila (11 April 2012). "An Ancient Chinese Instrument Is Making a Comeback". The New York Times. Dicapai pada 8 Disember 2020.
Pada tahun 2010, sebuah guqin milik Maharaja Huizong dari Dinasti Song dijual pada harga 137 juta renminbi, kira-kira AS$22 juta, menurut kebanyakan sumber harga tertinggi pernah dibayar bagi sebuah alat muzik.
- ^ Yin, Wei. Zhongguo Qinshi Yanyi 【中国琴史演义】. Halaman 1–10.
- ^ United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization (2004) The Art of Guqin Music (http://www.unesco.org/culture/intangible-heritage/masterpiece.php?id=65&lg=en, 29 July 2006) Diarkibkan 15 Februari 2006 di Wayback Machine
- ^ 聽琴圖, Mendengar Qin
- ^ Yang, Xin et al. (1997). Three Thousand Years of Chinese Painting. Halaman 122.
- ^ 《孔子讀易》
- ^ 《韋編三絕/韦编三绝》
- ^ 《幽蘭/幽兰》
- ^ 《高山》
- ^ 《流水》
- ^ 《莊周夢蝶》
- ^ 《神化引》
- ^ 《離騷》
- ^ 【琴操】
- ^ 《胡笳十八拍》
- ^ 【琴賦】
- ^ 『萬琴堂』
- ^ 《瀟湘水雲/潇湘水云》
- ^ Zhou, Zi'an. Wuzhi Zhai Qinpu 【五知齋琴譜】. Jilid 1, folio 1, helaian <gold> 18–28.
- ^ 案 ialah varian lama bagi 按
- ^ Guo, Ping. Guqin Congtan 【古琴丛谈】. Halaman 112.
- ^ Zhang, He. Qinxue Rumen 【琴學入門】. Jilid 1, helaian 39, 40, 43 dan 47.
- ^ 《碣石調幽蘭》
- ^ 雍門周
- ^ 曹柔
- ^ Zhu, Quan. Shenqi Mipu 【神竒秘譜】.
- ^ Zha, Fuxi. Cunjian Guqin Qupu Jilan 【存見古琴曲譜輯覽】. Halaman 3–44.
- ^ 《廣陵散》
- ^ Ralat petik: Tag
<ref>tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama《流水》2 - ^ 《陽關三疊/阳关三叠》
- ^ 《梅花三弄》
- ^ 《瀟湘水雲》
- ^ 《平沙落雁》
- ^ Zha, Fuxi. Cunjian Guqin Qupu Jilan 【存見古琴曲譜輯覽】. Halaman 3–44.
- ^ Analisis lebih terperinci boleh didapati di sini
- ^ 『蠅 頭 結/蝇头结』
- ^ 『絨 剅/绒扣』
- ^ 『軫/轸』
- ^ 『龍齦』
- ^ 『鳳足』
- ^ 『雁足』
- ^ 〔簡譜/简谱〕
- ^ 〈慢角調〉
- ^ 〈蕤賔調/蕤宾调〉
- ^ 《雍正祭先農壇圖》
- ^ Rawski, E. Evelyn & Rawson, Jessica (penyt.). CHINA: The Three Emperors 1662—1795. Hal. 117, 126 dan 127.
- ^ London Youlan Qin Society (2004) Yaji 5 September 2004, 29 Julai 2006
Pautan luar
 |
Cari guqin dalam Wikikamus bahasa Melayu, kamus bebas. |
 |
Wikimedia Commons mempunyai media berkaitan: Guqin. |
- John Thompson's on the Guqin Silk String Zither A host of information on the qin and silk strings for qins in English, including extensive study of Shenqi Mipu and analysis of playing style, plus useful section on qin sources
- The Qin on the Heilbrunn Timeline of Art History, The Metropolitan Museum of Art
- Silk on Wood A Feature Radio Documentary by Robert Iolini about the Silk String Qin and Madame Tsar Teh-yun. The website includes online video performances by the Deyin Qin Society of Hong Kong. An Australian Broadcasting Corporation production.
- Chinese Guqin and Notation Judy (Pei-You) Chang's very detailed and well illustrated site explaining fingering techniques, including sections on structure, forms and various information
- Guqin terminology
Templat:Qin list Templat:Traditional Chinese musical instruments Templat:Asianmusicalinstruments Templat:Instrument tunings