Du Fu | |
|---|---|
 Potret selepas kematian | |
| Lahir | 712 mungkin Daerah Gong, Henan, Dinasti Tang |
| Meninggal dunia | 770 (umur 57–58) Wilayah Tan, Dinasti Tang |
| Pekerjaan | Penulis puisi, ahli politik |
| Anak |
|
| Saudara |
|
| Du Fu | |||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.svg) Nama Du dalam tulisan aksara Cina | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Nama Bahasa Cina | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Bahasa Cina | 杜甫 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Nama timangan | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Bahasa Cina | 子美 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Nama seni | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Bahasa Cina | 少陵野老 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Japanese name | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kanji | 杜甫 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Hiragana | とほ | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Du Fu (Bahasa Cina: 杜甫; pinyin: Dù Fǔ; Wade-Giles: Tu Fu; 712–770) ialah seorang penyair dan ahli politik dari Dinasti Tang. Bersama sahabat dan rakan sezaman lebih tua, Li Bai, Du sering dianggap sebagai antara penyair Cina terhebat pada zamannya.[1] Hasrat tertingginya adalah untuk berkhidmat kepada negaranya sebagai seorang pegawai awam yang berjaya, tetapi beliau gagal menyesuaikan diri dalam sistem yang ada. Kehidupannya, seperti seluruh negara China ketika itu, musnah akibat Pemberontakan An Lushan pada tahun 755, dan 15 tahun terakhir hidupnya dilalui dalam suasana kacau bilau berterusan.
Walaupun pada awalnya kurang dikenali oleh penulis lain, karya-karyanya kemudian memberi pengaruh besar kepada budaya sastera di Cina dan Jepun. Hampir seribu lima ratus puisi hasil penulisannya telah berjaya dikekalkan sehingga hari ini.[1] Du Fu dikenali sebagai "Penyair-Sejarah" dan "Penyair-Bijaksana" oleh pengkritik Cina, dan kepelbagaian dalam karyanya membolehkan beliau diperkenalkan kepada pembaca Barat sebagai "Virgil, Horace, Ovid, Shakespeare, Milton, Burns, Wordsworth, Béranger, Hugo atau Baudelaire dari China".[2]
Kehidupan
Kritikan kesusasteraan tradisional Cina memberi penekanan kepada kehidupan penulis dalam mentafsirkan karya, satu amalan yang menurut sarjana Amerika Burton Watson berasal dari kaitan erat antara seni dan moral dalam pemikiran Cina. Oleh sebab banyak puisi Du Fu menampilkan unsur moral dan sejarah, pendekatan ini sangat penting.[3] Sejarawan Cina William Hung pula berpendapat puisi Cina sering ringkas dan tidak menyatakan konteks sepenuhnya, yang dianggap sudah difahami oleh pembaca kontemporari. Bagi pembaca moden Barat, "Semakin kurang tepat kita tahu tentang masa, tempat dan keadaan latar belakang, semakin besar kemungkinan kita menyalah tafsir atau tidak memahami puisi itu sama sekali".[4] Stephen Owen pula menekankan bahawa kepelbagaian karya Du Fu memerlukan pertimbangan keseluruhan hayatnya, bukan sekadar pengkategorian sempit.[5]
Tahun awal
Kebanyakan maklumat tentang kehidupan Du Fu diperoleh melalui puisinya sendiri. Datuknya ialah Du Shenyan, seorang ahli politik dan penyair semasa pemerintahan Maharani Wu Zetian (r. 690–705). Du Fu dilahirkan pada tahun 712, di lokasi yang tidak diketahui secara pasti tetapi dipercayai berhampiran Luoyang, wilayah Henan (Daerah Gong ialah calon popular). Ketika dewasa, beliau menganggap dirinya berasal dari ibu kota Chang'an, tanah asal keluarga Du.[6]
Ibunya meninggal dunia tidak lama selepas beliau dilahirkan dan beliau dibesarkan sebahagiannya oleh ibu saudaranya. Beliau mempunyai seorang abang yang meninggal ketika kecil serta tiga orang adik-beradik seayah dan seorang adik-beradik seibu, yang kerap disebut dalam puisinya, tetapi tiada sebutan mengenai ibu tiri.[6]
Sebagai anak kepada pegawai rendah berpendidikan, zaman mudanya dihabiskan dengan pendidikan standard bakal pegawai iaitu menghafal dan mengkaji klasik Konfusianisme dalam bidang falsafah, sejarah dan puisi. Beliau mendakwa menghasilkan puisi yang baik sejak awal remaja, tetapi tiada satu pun yang kekal.[7]
Pada awal 730-an, beliau mengembara ke wilayah Jiangsu dan Zhejiang; puisi terawalnya yang masih wujud, menggambarkan satu pertandingan puisi, dipercayai ditulis sekitar 735.[8] Pada tahun itu juga, beliau mengambil Peperiksaan diraja, mungkin di Chang'an, tetapi gagal, mengejutkan dirinya dan pengkritik zaman kemudian. Hung menyimpulkan bahawa gaya prosa beliau terlalu padat dan sukar difahami, manakala Chou pula mencadangkan kegagalan membina hubungan di ibu kota menjadi punca. Selepas kegagalan ini, beliau kembali mengembara ke Shandong dan Hebei.[9][10]
Bapanya meninggal sekitar tahun 740. Walaupun kelayakan jawatan awam diwarisi, beliau menyerahkannya kepada salah seorang adik seayah.[11] Beliau kemudian tinggal di kawasan Luoyang selama empat tahun dan menjalankan urusan keluarga.[12]
Perang
Pemberontakan An Lushan bermula pada Disember 755, dan tidak sepenuhnya ditumpaskan sehingga hampir lapan tahun kemudian. Pemberontakan ini mengakibatkan gangguan besar terhadap masyarakat China: bancian tahun 754 merekodkan 52.9 juta penduduk, tetapi sepuluh tahun kemudian hanya tinggal 16.9 juta yang lain telah terbunuh atau berpindah.[13]
Ketika tempoh ini, Du Fu menjalani kehidupan berpindah-randah akibat perang, kebuluran, dan kemurkaan istana. Tempoh penuh penderitaan ini membentuk beliau sebagai seorang penyair: Eva Shan Chou menulis bahawa, "Apa yang dilihatnya kehidupan keluarga, jiran tetangga, dan orang tidak dikenali apa yang didengarnya, serta apa yang diharap atau ditakutinya daripada kempen ketenteraan semua ini menjadi tema kekal dalam puisinya".[14] Bahkan ketika mendapat tahu tentang kematian anak bongsunya, beliau tetap menumpukan puisi kepada penderitaan orang lain, bukan dirinya sendiri. Du Fu menulis:[15]
Mengenangkan apa yang aku alami, jika aku sendiri menanggung sedemikian, rakyat biasa tentu lebih goncang ditiup badai.
Pada tahun 756, Maharaja Xuanzong terpaksa melarikan diri dari ibu kota dan turun takhta. Du Fu, yang ketika itu berada di luar kota, membawa keluarganya ke tempat selamat dan cuba menyertai istana maharaja baharu (Suzong), tetapi beliau ditangkap pemberontak dan dibawa ke Chang'an.[16] Pada musim luruh tahun itu, anak bongsunya, Du Zongwu (digelar "Anak Beruang"), dilahirkan. Pada ketika ini juga Du Fu dipercayai dijangkiti malaria.[17]
Beliau berjaya melarikan diri dari Chang'an pada tahun berikutnya dan dilantik sebagai Pegawai Peringatan apabila menyertai semula istana pada Mei 757.[18] Jawatan ini memberikan akses kepada maharaja tetapi bersifat simbolik. Ketekunan Du Fu mendorongnya untuk menggunakan peluang tersebut: beliau mencetuskan masalah apabila membantah pemecatan rakannya Fang Guan atas tuduhan kecil. Beliau ditahan tetapi menerima pengampunan pada bulan Jun.[18] Beliau dibenarkan melawat keluarganya pada bulan September, kemudian kembali ke istana dan pada 8 Disember 757, beliau kembali ke Chang'an bersama maharaja selepas kota itu ditawan semula oleh tentera kerajaan.[19] Namun, nasihatnya terus tidak dihargai dan pada musim panas 758, beliau diturunkan pangkat sebagai Pesuruhjaya Pendidikan di Huazhou.[20]
Beliau kurang selesa dengan jawatan itu: dalam sebuah puisi, beliau menulis:
"Awal Musim Luruh, Panas Menyeksakan, Dokumen Bertimbun" (早秋苦熱堆案相仍, *Zǎoqiū kǔrè duī'àn xiāngréng*) — terjemahan oleh William Hung.[21]
Hendak sahaja aku menjerit gila di pejabat,
Terutama bila mereka membawa dokumen menambah lagi timbunan di mejaku.
Teks asal dalam Bahasa Cina:
束帶發狂欲大叫，
簿書何急來相仍。
Pada musim panas 759, beliau berpindah; secara tradisi, tindakan ini dikaitkan dengan kebuluran, tetapi Hung berpendapat bahawa kekecewaan merupakan sebab sebenar.[22] Beliau kemudian tinggal selama kira-kira enam minggu di Qinzhou (kini Tianshui, wilayah Gansu), di mana beliau menulis lebih 60 puisi.
Chengdu
Pada Disember 759, Du Fu singgah seketika di Tonggu (kini Gansu moden). Beliau berangkat pada 24 Disember ke Chengdu (di Sichuan),[23] di mana beliau diterima oleh Ketua Daerah tempatan dan juga penyair, Pei Di.[24] Du Fu kemudiannya menetap di Sichuan untuk sebahagian besar lima tahun berikutnya.[25] Menjelang musim luruh tahun itu, beliau menghadapi masalah kewangan dan menghantar puisi merayu bantuan kepada kenalan-kenalannya. Beliau diselamatkan oleh Yan Wu, rakan dan bekas rakan sekerja yang dilantik sebagai gabenor jeneral di Chengdu. Walaupun mengalami kesempitan wang, ini merupakan salah satu tempoh paling bahagia dan damai dalam hidupnya. Banyak puisi Du Fu dalam tempoh ini menggambarkan kehidupan tenteram di Pondok Jerami Du Fu.[26] Pada tahun 762, beliau meninggalkan kota itu untuk mengelakkan pemberontakan, namun kembali pada musim panas 764 apabila dilantik sebagai penasihat kepada Yan yang terlibat dalam kempen menentang Empayar Tibet.[27]
Tahun-tahun terakhir
Wilayah Luoyang, tempat kelahirannya, berjaya dirampas semula oleh tentera kerajaan pada musim sejuk tahun 762, dan pada musim bunga 765, Du Fu serta keluarganya belayar menyusuri Sungai Yangtze, dipercayai dengan niat untuk kembali ke sana.[28] Mereka mengembara dengan perlahan disebabkan kesihatan Du Fu yang semakin merosot (pada ketika ini beliau menghidap rabun, tuli, dan keuzuran umum di samping penyakit lama). Mereka tinggal di Kuizhou (kini Baidicheng, Chongqing) di pintu masuk Tiga Gua selama hampir dua tahun sejak akhir musim bunga 766.[29] Tempoh ini menyaksikan kemuncak kreativiti terakhir Du Fu, dan di sinilah beliau menulis 400 puisi dalam gaya padatnya yang lewat.[29] Pada musim luruh 766, Bo Maolin menjadi gabenor kawasan tersebut dan menyokong Du Fu dari segi kewangan serta mengambilnya sebagai setiausaha tidak rasmi.[30]
Pada Mac 768, beliau menyambung semula perjalanannya dan sampai ke wilayah Hunan, di mana beliau meninggal dunia di Tanzhou (kini Changsha) pada November atau Disember 770, ketika berusia 58 tahun. Isterinya dan dua anak lelaki beliau masih hidup dan menetap di kawasan itu selama beberapa tahun. Waris terakhirnya yang diketahui ialah seorang cucu lelaki yang meminta inskripsi batu nisan untuk penyair ini daripada Yuan Zhen pada tahun 813.[31]
Hung merumuskan kehidupan beliau dengan menyatakan bahawa, "Beliau kelihatan sebagai seorang anak yang taat, bapa yang penyayang, abang yang pemurah, suami yang setia, sahabat yang jujur, pegawai yang bertanggungjawab, dan rakyat yang patriotik."[32]
Berikut ialah contoh salah satu karya lewat Du Fu. Seperti banyak puisi lain dari zaman Tang, tema perpisahan panjang antara sahabat sering ditampilkan, lazimnya akibat pemindahan pegawai ke wilayah luar:[33]
"Kepada Sahabat Bersara Wei" (*Zēng Wèi Bā Chǔshì*, 贈衛八處士)[34]
Hampir mustahil bagi sahabat untuk bertemu
Seperti *Orion* dan *Scorpius*.
Maka malam ini adalah detik yang jarang,
Bersama, di bawah cahaya lilin,
Dua lelaki yang suatu ketika dahulu masih muda
Kini telah beruban di pelipis.
Setengah daripada sahabat kita telah meninggal,
Mengejutkan dan menyayat hati.
Tidak kami sangka sudah dua puluh tahun
Sebelum aku kembali menziarahimu.
Ketika aku pergi, engkau belum berkahwin;
Kini anak-anakmu berderet.
Mereka menyambut mesra sahabat lama ayah mereka,
Dan bertanya aku dari mana datangnya.
Perbualan kami belum pun habis,
Anak-anakmu telah menyusun minuman dan hidangan.
Kucai musim bunga dipotong ketika hujan malam,
Nasi perang dimasak dengan cara istimewa.
Tuan rumah mengisytihar ini pesta,
Menggesa aku minum sepuluh cawan
Namun tiada sepuluh cawan pun
Yang boleh memabukkan aku seperti
Kasihmu yang kekal di hatiku.
Esok gunung akan pisahkan kita;
Selepas esok, siapa yang tahu?
Teks asal dalam Bahasa Cina:
人生不相見，
動如參與商。
今夕復何夕，
共此燈燭光。
少壯能幾時，
鬢髮各已蒼。
訪舊半為鬼，
驚呼熱中腸。
焉知二十載，
重上君子堂。
昔別君未婚，
兒女忽成行。
怡然敬父執，
問我來何方。
問答乃未已，
兒女羅酒漿。
夜雨翦春韭，
新炊間黃粱。
主稱會面難，
一舉累十觴。
十觴亦不醉，
感子故意長。
明日隔山嶽，
世事兩茫茫。
Kesihatan
Du Fu merupakan individu pertama dalam rekod sejarah yang dikenal pasti sebagai pesakit diabetes. Pada tahun-tahun terakhir hidupnya, beliau menghidap diabetes dan tuberkulosis pulmonari, dan meninggal dunia di atas kapal di Sungai Yangtze ketika berusia 58 tahun.[35]
Walaupun Du Fu menulis dalam semua bentuk puisi, beliau paling dikenali dengan lüshi, sejenis puisi yang mempunyai kekangan ketat dari segi bentuk dan kandungan. Contohnya:
"Balasan Kepada Nasihat Sahabat" (奉答岑參補闕見贈)[36]
Keluar dari Istana melalui lorong yang sunyi,
Megah dan indah, kita melintasi pintu gerbang Istana,
Berpaling arah: engkau ke Barat
Bersama para Menteri. Aku, sebaliknya.
Di sisiku, ranting-ranting dedalu mulai menghijau lembut.
Engkau di sana, terpegun oleh bunga merah menyala.
Jalan kita berbeza! Engkau menulis begitu indah, begitu tulus,
Menegur, sia-sia, seorang tua yang banyak bercakap.
Teks asal dalam Bahasa Cina:
窈窕清禁闥，
罷朝歸不同。
君隨丞相後，
我往日華東。
冉冉柳枝碧，
娟娟花蕊紅。
故人得佳句，
獨贈白頭翁。
Kira-kira dua pertiga daripada 1,500 karya Du Fu yang masih wujud adalah dalam bentuk ini, dan beliau secara umum dianggap sebagai tokoh utama dalam genre tersebut. Lüshi terbaik beliau menggunakan kepelbagaian gaya bahasa sejajar untuk menambah makna, bukan sekadar memenuhi syarat bentuk. Hawkes menyatakan bahawa "amat menakjubkan bagaimana Tu Fu dapat menggunakan bentuk yang begitu bergaya dalam cara yang begitu semula jadi".[37]
Pengaruh
Menurut Ensiklopedia Britannica, tulisan Du Fu dianggap oleh ramai pengkritik sastera sebagai antara yang terhebat sepanjang zaman,[38] dan menyatakan bahawa "bahasanya yang padat dan mampat menggunakan semua lapisan makna tersirat dan potensi intonasi setiap perkataan, sesuatu yang mustahil diterjemah secara penuh".[38]
Semasa hayatnya dan sejurus selepas kematiannya, Du Fu tidak begitu dihargai.[39] Hal ini sebahagiannya disebabkan inovasi gaya dan bentuknya, yang sesetengahnya masih dianggap "amat berani dan aneh oleh pengkritik Cina."[40] Hanya ada sebelas puisi daripada enam penulis sezaman yang menyebutnya, semuanya dalam nada kasih, tetapi bukan sebagai tokoh sastera atau moral.[41] Du Fu juga kurang diwakili dalam antologi puisi kontemporari.[42]
Namun, seperti dicatat oleh Hung, beliau "ialah satu-satunya penyair Cina yang pengaruhnya semakin berkembang mengikut masa",[43] dan karyanya mula popular pada abad kesembilan. Ulasan positif awal datang daripada Bai Juyi, yang memuji unsur moral dalam beberapa puisi Du Fu (meskipun hanya menemukannya dalam sebilangan kecil puisi), dan Han Yu, yang menulis untuk mempertahankan Du Fu dan Li Bai dari serangan estetik.[44] Kedua-dua penulis ini menunjukkan pengaruh Du Fu dalam karya mereka.[45] Menjelang abad ke-10, Wei Zhuang membina semula Pondok Jerami beliau di Sichuan.[46]
Pada abad ke-11 semasa era Dinasti Song Utara, reputasi Du Fu mencapai kemuncak. Ketika itu berlaku penilaian semula sastera terdahulu, di mana Wang Wei, Li Bai dan Du Fu masing-masing dianggap mewakili elemen Buddha, Taoisme dan Konfusianisme dalam budaya Cina.[47] Perkembangan Neo-Konfusianisme menjadikan Du Fu sebagai contoh puisi utama dalam aliran itu.[48] Su Shi menyatakan bahawa Du Fu "unggul ... kerana ... dalam segala ujian hidupnya, beliau tidak pernah melupakan rajanya walau selama sehidangan."[49] Pengaruhnya menembusi pelbagai aliran: konservatif politik tertarik pada kesetiaannya terhadap sistem, sementara golongan radikal menyanjung keprihatinannya terhadap rakyat. Konservatif sastera mengagumi keteknikan beliau, manakala golongan pembaharu terinspirasi oleh inovasinya.[50] Sejak penubuhan Republik Rakyat China, kesetiaan Du Fu kepada negara dan keprihatinannya terhadap rakyat ditafsir sebagai embrio nasionalisme dan sosialisme, dan beliau dipuji kerana menggunakan "bahasa rakyat".[51]
Popularitinya begitu meluas sehingga sukar mengukur pengaruhnya sama seperti William Shakespeare di England.[52] Walaupun tiada penyair lain seperti beliau, ada yang mengikuti aspek tertentu karyanya: kebajikan rakyat oleh Bai Juyi, patriotisme oleh Lu You, dan renungan harian oleh Mei Yaochen. Lebih meluas lagi, peranannya dalam menjadikan lüshi sebagai medium puisi serius bukan sekadar mainan kata, membuka jalan kepada generasi penulis selepasnya.[53]
Dalam penerbitan terjemahan puisi-puisi Du Fu oleh Burton Watson, Columbia University Press menyatakan bahawa Du Fu "telah digelar penyair teragung China, malah ada yang menganggapnya sebagai penyair bukan epik dan bukan drama terbaik yang puisinya masih wujud dalam mana-mana bahasa."[54]
Pengaruh terhadap sastera Jepun
Puisi Du Fu memberi kesan besar kepada sastera Jepun, terutamanya sastera zaman Muromachi dan kalangan sarjana serta penyair zaman Edo, termasuk Matsuo Bashō, penyair haiku terunggul.[55] Dalam bahasa Jepun moden sekalipun, istilah Santo Puisi (詩聖, shisei) sering merujuk kepada Du Fu.[56]
Sebelum abad ke-13, masyarakat Jepun lebih menyukai Bai Juyi dan jarang merujuk Du Fu, walaupun pengaruhnya kelihatan dalam beberapa antologi kanshi ("puisi Cina oleh penyair Jepun") seperti Bunka Shūreishū pada abad ke-9.[57] Pengagum Jepun pertama yang terkenal ialah Kokan Shiren (1278–1346), patriark Zen Rinzai dan tokoh utama sastera Lima Gunung; beliau memuji Du Fu tinggi dan membuat ulasan terhadap beberapa puisinya dari perspektif pendeta Zen dalam jilid ke-11 Saihokushū.[58] Muridnya, Chūgan Engetsu, menghasilkan banyak kanshi yang secara terang menyatakan pengaruh Du Fu dalam mukadimahnya.[59] Pelajar Chūgan, Gidō Shūshin, mempunyai hubungan rapat dengan istana dan Keshogunan Ashikaga dan menyebarkan puisi Du Fu dalam masyarakat biasa. Suatu hari Nijō Yoshimoto, Kampaku istana dan penguasa tertinggi puisi renga, bertanya kepadanya, "Perlukah aku belajar puisi Du Fu dan Li Bai?" Gidō menjawab berani, "Ya, jika tuanku cukup berkebolehan. Tidak, jika tidak."[60] Sejak itu, banyak seminar tentang puisi Du Fu diadakan di kuil Zen dan kalangan bangsawan, dan puisinya kerap dikutip dalam sastera Jepun zaman Muromachi seperti Taiheiki dan dalam beberapa drama noh seperti Hyakuman, Bashō, dan Shunkan.[61]
Semasa era Kan'ei dalam zaman Edo (1624–1643), Shào Chuán (邵傳) dari Dinasti Ming menerbitkan Komen Kolektif terhadap Lüshi karya Du Fu (杜律集解, Toritsu Shikkai), yang kemudian dibawa masuk ke Jepun dan mendapat sambutan besar dalam kalangan sarjana Konfusianisme dan golongan chōnin (masyarakat bandar).[62] Ulasan ini mengangkat nama Du Fu sebagai penyair terunggul; misalnya, Hayashi Shunsai, seorang sarjana Konfusianisme terkenal, menulis dalam jilid ke-37 Gahō Bunshū bahawa *Zǐměi* [Du Fu] adalah penyair terbaik dalam sejarah, dan memuji ulasan Shào Chuán kerana kesederhanaan dan keterbacaannya, sambil mengkritik ulasan lama dari Dinasti Yuan sebagai terlalu sukar difahami.[63]
Matsuo Bashō, penyair haiku terhebat, juga sangat dipengaruhi oleh Du Fu; dalam karya agungnya Oku no Hosomichi, beliau memetik dua baris pertama puisi Pemandangan Musim Bunga (春望) sebelum haiku sebagai pengenalan.[64] Banyak haiku Bashō yang lain turut mempunyai tema dan ungkapan yang serupa.[65] Dikatakan bahawa ketika beliau meninggal dunia di Osaka dalam perjalanan panjang, sebuah salinan puisi Du Fu ditemui bersamanya, antara beberapa barang berharga yang beliau bawa.[66]
Terjemahan
Pelbagai gaya telah digunakan dalam usaha menterjemah karya Du Fu ke dalam bahasa Inggeris. Seperti yang dinyatakan oleh Burton Watson dalam Puisi Terpilih Du Fu, "Terdapat banyak pendekatan untuk mengatasi cabaran dalam menterjemah karya Du Fu, sebab itulah kita perlukan sebanyak mungkin terjemahan" (hlm. xxii). Penterjemah terpaksa berdepan cabaran untuk mengekalkan bentuk asal yang berstruktur tanpa kedengaran kaku bagi pembaca Barat (terutama apabila menterjemah puisi berirama lüshi), serta menangani alusi kompleks terutama dalam karya-karya lewatnya (Hawkes menyatakan bahawa "puisi beliau lazimnya tidak begitu terserlah dalam terjemahan" hlm. ix).
Satu ekstrem dalam pendekatan ini diwakili oleh Kenneth Rexroth menerusi Seratus Puisi dari Cina. Terjemahannya adalah bebas, yang cuba menyembunyikan kepelbagaian bentuk dengan menggunakan enjambemen serta pengembangan dan pemadatan kandungan; dalam menangani alusi pula, beliau memilih untuk mengecualikan kebanyakan puisi yang sukar dan "menerjemahkan keluar" rujukan dalam puisi yang dipilihnya.[67] Penterjemah lain memberi penekanan lebih kuat terhadap bentuk puisi asal.
Vikram Seth dalam Tiga Penyair Cina menggunakan skema sajak gaya Inggeris, manakala Keith Holyoak dalam Menghadap Bulan cuba meniru skema sajak Cina; kedua-duanya menggunakan baris tamat (end-stopped) dan mengekalkan tahap kepelbagaian sejajar. Dalam Puisi Terpilih Du Fu, Burton Watson mengikuti struktur sejajar dengan tegas, mendesak pembaca Barat menyesuaikan diri dengan puisi, bukan sebaliknya. Beliau juga mengendalikan alusi dengan menggabungkan terjemahan literal dan penjelasan anotasi yang meluas.[68]
Arthur Cooper turut menterjemahkan puisi-puisi terpilih Du Fu dan Li Bai, yang diterbitkan dalam siri Penguin Classics.[69] David Hinton juga menerbitkan terjemahan puisi pilihan untuk New Directions, pertama pada tahun 1989 dan kemudian edisi dikembangkan dan disemak pada tahun 2020.[70]
Pada tahun 2015, Stephen Owen menerbitkan terjemahan beranotasi lengkap, bersama teks asal bahasa Cina secara bersebelahan, merangkumi semua puisi Du Fu dalam enam jilid.[71][72]
Bibliografi
- Cai, Guoying; (1975). Chinese Poems with English Translation. 正中書局.
- Chang, H. C. (1977). Chinese Literature 2: Nature Poetry. New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-04288-4
- Ch'en Wen-hua. T'ang Sung tzu-liao k'ao.
- Chou, Eva Shan; (1995). Reconsidering Tu Fu: Literary Greatness and Cultural Context. Cambridge University Press. ISBN 0-521-44039-4.
- Cooper, Arthur (translator); (1986). Li Po and Tu Fu: Poems. Viking Press. ISBN 0-14-044272-3.
- Davis, Albert Richard; (1971). Tu Fu. Twayne Publishers.
- Ebrey, Walthall, Palais, (2006). East Asia: A Cultural, Social, and Political History. Boston: Houghton Mifflin Company.
- Ebrey, Patricia Buckley (1999). The Cambridge Illustrated History of China. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-66991-X (paperback).
- Hawkes, David; (1967). A Little Primer of Tu Fu. Oxford University Press. ISBN 962-7255-02-5.
- Holyoak, Keith (translator); (2007). Facing the Moon: Poems of Li Bai and Du Fu. Durham, NH: Oyster River Press. ISBN 978-1-882291-04-5
- Hsieh, Daniel; (1994). "Du Fu's 'Gazing at the Mountain'". Chinese Literature: Essays, Articles, Reviews (CLEAR). 1–18.
- Hung, William; (1952). Tu Fu: China's Greatest Poet. Harvard University Press.
- Kizer, Carolyn; (1964). "Versions from Tu Fu". The Hudson Review. Vol. 17, No. 2. 226–230.
- Lee, Joseph J; (1970). "Tu Fu's Art Criticism and Han Kan's Horse Painting". Journal of the American Oriental Society. Vol. 90, No. 3. 449–461.
- McCraw, David; (1992). Du Fu's Laments from the South. University of Hawaii Press ISBN 0-8248-1422-3
- Owen, Stephen; (1981). The Great Age of Chinese Poetry: The High T'ang. Yale University Press. ISBN 0-300-02367-7.
- Owen, Stephen (editor); (1997). An Anthology of Chinese Literature: Beginnings to 1911. W.W. Norton & Company. ISBN 0-393-97106-6.
- Rexroth, Kenneth (translator); (1971). One Hundred Poems From the Chinese. New Directions Press. ISBN 0-8112-0180-5.
- Seth, Vikram (translator); (1992). Three Chinese Poets: Translations of Poems by Wang Wei, Li Bai, and Du Fu. Faber & Faber. ISBN 0-571-16653-9
- Schmidt, Jerry Dean; (2003). Harmony Garden. Routledge. ISBN 978-0-7007-1525-1
- Suzuki, Torao and Yoichi Kurokawa; (1966) (in Japanese) Poetry of Du Fu, Vol. 8 (杜詩 第八冊, Toshi Dai-hassatsu). Iwanami Shoten. ISBN 978-4002003054.
- Watson, Burton (editor); (1984). The Columbia Book of Chinese Poetry. Columbia University Press. ISBN 0-231-05683-4.
- Watson, Burton (translator); (2002). The Selected Poems of Du Fu. Columbia University Press. ISBN 0-231-12829-0
- Yao, Dan and Li, Ziliang (2006). Chinese Literature. 五洲传播出版社. ISBN 978-7-5085-0979-2.
- Young, David (translator); (2008). Du Fu: A Life in Poetry. Random House. ISBN 0-375-71160-0
Jika anda melihat rencana yang menggunakan templat {{tunas}} ini, gantikanlah dengan templat tunas yang lebih spesifik.
- ^ a b Ebrey, Patricia Buckley; Walthall, Anne; Palais, James (2006). East Asia: A Cultural, Social, and Political History. Boston: Houghton Mifflin. m/s. 103. ISBN 978-0-618-13384-0.
- ^ Hung 1952, m/s. 1.
- ^ Watson 1984, m/s. xvii.
- ^ Hung 1952, m/s. 5.
- ^ Owen 1981, m/s. 184.
- ^ a b Hung 1952, m/s. 19.
- ^ Hung 1952, m/s. 21.
- ^ Hung 1952, m/s. 24.
- ^ Hsieh 1994, m/s. 2.
- ^ Hung 1952, m/s. 25–28.
- ^ Hung 1952, m/s. 33.
- ^ Chou 1995, m/s. 9.
- ^ Hung 1952, m/s. 202.
- ^ Chou 1995, m/s. 62.
- ^ Ralat petik: Tag
<ref>tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernamaebrey20062 - ^ Hung 1952, m/s. 101.
- ^ Hung 1952, m/s. 110.
- ^ a b Hung 1952, m/s. 108.
- ^ Hung 1952, m/s. 121.
- ^ Hung 1952, m/s. 130.
- ^ Hung 1952, m/s. 132.
- ^ Hung 1952, m/s. 142.
- ^ Hung 1952, m/s. 159.
- ^ Chang, H. C. (1977). Chinese Literature II: Nature Poetry. New York: Columbia University Press. m/s. 63. ISBN 978-0-231-04288-8.
- ^ Hung 1952, m/s. passim..
- ^ Ralat petik: Tag
<ref>tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernamaebrey20063 - ^ Hung 1952, m/s. 208.
- ^ Hung 1952, m/s. 215.
- ^ a b Hung 1952, m/s. 221.
- ^ Hung 1952, m/s. 227.
- ^ Watson 1984, m/s. xviii.
- ^ Hung 1952, m/s. 282.
- ^ Ebrey, Patricia Buckley (1999). The Cambridge Illustrated History of China. Cambridge University Press. m/s. 120. ISBN 978-0-521-66991-7.
- ^ University of Virginia's 300 Tang Poems Diarkibkan 6 Ogos 2011 di Wayback Machine
- ^ Sakamoto, Nobuo (1990). "Diabetes: A brief historical retrospect". Journal of the Japanese Association of Rural Medicine (dalam bahasa Jepun). 38 (6): 1091–1095. doi:10.2185/jjrm.38.1091. ISSN 1349-7421.
- ^ Kizer, Carolyn (Summer 1964). "Versions from Tu Fu". The Hudson Review. 17 (2): 226–230. doi:10.2307/3848394. JSTOR 3848394.
- ^ Hawkes 2016, m/s. 46.
- ^ a b The New Encyclopædia Britannica, Volume 12 (ed. 15th). Encyclopædia Britannica, Inc. 2003. m/s. 21. ISBN 978-0-85229-961-6.
Tu Fu, penyair Cina, dianggap oleh ramai pengkritik sastera sebagai yang terhebat sepanjang zaman.
- ^ Cai, Guoying (1975). Chinese Poems with English Translation / 英譯中國詩詞選 (dalam bahasa Cina dan Inggeris). Taipei: Zhengzhong Bookstore. m/s. 38. OCLC 10463699.
- ^ Hawkes 2016, m/s. 4.
- ^ Chou 1995, m/s. 30.
- ^ Chou 1995, m/s. 31.
- ^ Chou 1995, m/s. 1.
- ^ Chou 1995, m/s. 33.
- ^ Owen 1981, m/s. 217.
- ^ Chou 1995, m/s. 35.
- ^ Chou 1995, m/s. 26.
- ^ Che, Wenhua (1987). 杜甫傳記唐宋資料考辨 [Kajian Teks Biografi Du Fu dalam Dinasti Tang dan Song] (dalam bahasa Cina). Taipei: The Liberal Arts Press. ISBN 978-957-547-380-8.
- ^ Chou 1995, m/s. 23.
- ^ Owen 1981, m/s. 183–184.
- ^ Chou 1995, m/s. 66.
- ^ Owen 1997, m/s. 413.
- ^ Watson 1984, m/s. 270.
- ^ Selected Poems of Du Fu. Diterjemahkan oleh Watson, Burton (ed. 5th). New York: Columbia University Press. 2003. ISBN 978-0-231-50229-0.
- ^ Suzuki & Kurokawa 1966, m/s. 205–219.
- ^ Nihon Kokugo Daijiten, edisi digital "知識探索：JapanKnowledge". Diarkibkan daripada yang asal pada 7 November 2008. Dicapai pada 1 February 2009.. 詩聖.
- ^ Suzuki & Kurokawa 1966, m/s. 206–207.
- ^ Suzuki & Kurokawa 1966, m/s. 207.
- ^ Suzuki & Kurokawa 1966, m/s. 207–208.
- ^ Suzuki & Kurokawa 1966, m/s. 208.
- ^ Suzuki & Kurokawa 1966, m/s. 209–212.
- ^ Suzuki & Kurokawa 1966, m/s. 213–214.
- ^ Suzuki & Kurokawa 1966, m/s. 214.
- ^ Hisatomi, Tetsuo, penyunting (1980). 奥の細道 [Jalan Sempit Menuju Pedalaman] (dalam bahasa Jepun). Tokyo: Kodansha. m/s. 173. ISBN 978-4-06-158452-5.
- ^ Suzuki & Kurokawa 1966, m/s. 216–217.
- ^ Suzuki & Kurokawa 1966, m/s. 216.
- ^ One Hundred Poems From the Chinese. Diterjemahkan oleh Rexroth, Kenneth. New York: New Directions. 1971. m/s. 136–137. ISBN 978-0-8112-0180-3.
- ^ Watson 1984, m/s. passim.
- ^ Li Po and Tu Fu: Poems. Diterjemahkan oleh Cooper, Arthur. New York: Viking. 1986. ISBN 978-014-0442-72-4.
- ^ The Selected Poems of Du Fu. Diterjemahkan oleh Hinton, David (ed. expanded). New York: New Directions. 2020. ISBN 978-0-8112-2838-1.
- ^ The Poetry of Du Fu. Diterjemahkan oleh Owen, Stephen. Warsaw; Boston: De Gruyter. 2015. ISBN 978-1-61451-712-2.
- ^ "Menterjemah sembilan paun puisi". Harvard Gazette. 11 April 2016.