Opera Beijing
Opera Beijing di Shanghai, 2014
Maklumat am
Etimologi	Daripada *Peking*, bentuk romanisasi pos untuk Beijing
Nama lain	Opera Beijing, Opera Peking, Opera Jing, Jingju, Jingxi, Guoju
Asalan gaya	Opera Hui, Kunqu, Qinqiang, Opera Han
Asal usul	China
Dicipta	1790
Sebahagian daripada	Opera Cina
sunting · sunting di Wikidata

Opera Beijing
"Opera Beijing" dalam aksara Cina Ringkas (atas) dan Tradisional (bawah)
Tulisan Cina Tradisional	京劇
Tulisan Cina Ringkas	京剧
Maksud harfiah	"drama ibu kota"
Transkripsi Bahasa Mandarin Baku Hanyu Pinyin Jīngjù Bopomofo [ㄐㄧㄥ ㄐㄩˋ] Error: {{Transliteration}}: transliteration text not Latin script (pos 1: ㄐ) (help) Wade–Giles Ching1-chü4 Tongyong Pinyin Jing-jyù IPA [tɕíŋ.tɕŷ] Bahasa Yue: Bahasa Kantonis Perumian Yale Gīng-kehk Jyutping ging1 kek6 IPA [[kɪŋ˥ kʰɛk̚˨]] Error: {{Transliteration}}: transliteration text not Latin script (pos 107: ̚) (help) Bahasa Min Selatan Tâi-lô Kiann-kio̍k
Alternative Chinese name
Tulisan Cina Tradisional	京戲
Tulisan Cina Ringkas	京戏
Maksud harfiah	drama ibu kota
Transkripsi Bahasa Mandarin Baku Hanyu Pinyin Jīngxì Bopomofo [ㄐㄧㄥ ㄒㄧˋ] Error: {{Transliteration}}: transliteration text not Latin script (pos 1: ㄐ) (help) Wade–Giles Ching1-hsi4 Tongyong Pinyin Jing-sì IPA [tɕíŋ.ɕî]
Second alternative Chinese name
Tulisan Cina Tradisional	國劇
Tulisan Cina Ringkas	国剧
Maksud harfiah	drama kebangsaan
Transkripsi Bahasa Mandarin Baku Hanyu Pinyin Guójù Bopomofo [ㄍㄨㄛˊ ㄐㄩˋ] Error: {{Transliteration}}: transliteration text not Latin script (pos 1: ㄍ) (help) Wade–Giles Kuo2-chü4 Tongyong Pinyin Guó-jyù IPA [kwɔ̌.tɕŷ]
Nama lama (digunakan pada abad ke-19)
Tulisan Cina Tradisional	皮黃
Tulisan Cina Ringkas	皮黄
Transkripsi Bahasa Mandarin Baku Hanyu Pinyin Píhuáng Bopomofo [ㄆㄧˊ ㄏㄨㄤˊ] Error: {{Transliteration}}: transliteration text not Latin script (pos 1: ㄆ) (help) Wade–Giles P'i2-huang2 Tongyong Pinyin Pí-huáng IPA [pʰǐ.xwɑ̌ŋ]
Nama lama (digunakan antara 1927–1949)
Tulisan Cina Tradisional	平劇
Tulisan Cina Ringkas	平剧
Maksud harfiah	drama Beiping
Transkripsi Bahasa Mandarin Baku Hanyu Pinyin Píngjù Bopomofo [ㄆㄧㄥˊ ㄐㄩˋ] Error: {{Transliteration}}: transliteration text not Latin script (pos 1: ㄆ) (help) Wade–Giles P'ing2-chü4 Tongyong Pinyin Píng-jyù IPA [pʰǐŋ.tɕŷ]

Opera Beijing, atau Opera Peking (Bahasa Cina: 京劇; pinyin: Jīngjù), merupakan bentuk opera Cina yang paling dominan, yang menggabungkan muzik instrumental, nyanyian vokal, pantomim, seni mempertahankan diri, tarian, dan akrobatik. Ia muncul di Beijing pada pertengahan Dinasti Qing (1644–1912) dan mencapai kematangan serta pengiktirafan sepenuhnya pada pertengahan abad ke-19.^[1] Bentuk seni ini amat popular dalam kalangan istana Qing dan kini dianggap sebagai salah satu khazanah budaya China.^[2] Kumpulan persembahan utama berpangkalan di Beijing, Tianjin dan Shanghai.^[3] Seni ini turut dilestarikan di Taiwan, di mana ia juga dikenali sebagai Guójù (Cina tradisional: 國劇; secara harfiahnya "Opera Kebangsaan"). Ia turut tersebar ke rantau lain seperti Amerika Syarikat dan Jepun.^[4]

Opera Beijing menampilkan empat jenis watak utama: sheng (lelaki sopan), dan (wanita), jing (lelaki kasar), dan chou (pelawak). Kumpulan persembahan biasanya mempunyai beberapa pelakon daripada setiap kategori, serta pelakon sampingan dan tambahan. Dengan kostum yang rumit dan berwarna-warni, para pelakon menjadi tumpuan utama di atas pentas Opera Beijing yang secara tradisinya ringkas dan kosong. Mereka menggunakan teknik ucapan, nyanyian, tarian dan pertarungan dalam pergerakan yang bersifat simbolik dan bersifat cadangan, bukan realistik. Yang paling penting, kemahiran pelakon dinilai berdasarkan keindahan gerakan mereka. Para pelakon juga mengikut pelbagai konvensi gaya yang membantu penonton memahami jalan cerita persembahan.^[5] Setiap lapisan makna dalam sesuatu gerakan perlu disampaikan selari dengan iringan muzik. Muzik dalam Opera Beijing boleh dibahagikan kepada gaya xīpí (西皮) dan èrhuáng (二黄). Melodi persembahan termasuk aria, lagu tetap, serta pola alat perkusi.^[6] Repertoir Opera Beijing merangkumi lebih 1,400 karya, yang berasaskan sejarah China, cerita rakyat Cina dan, secara semakin meningkat, kehidupan kontemporari.^[7]

Opera Beijing tradisional pernah dikecam sebagai "feudalis" dan "borjuis" semasa Revolusi Kebudayaan (1966–1976) dan kebanyakannya digantikan oleh opera revolusioner sepanjang tempoh tersebut.^[8] Selepas Revolusi Kebudayaan berakhir, banyak perubahan ini telah dibatalkan. Dalam beberapa tahun kebelakangan ini, Opera Beijing telah mengambil pelbagai langkah pembaharuan bagi menangani kemerosotan jumlah penonton, termasuk meningkatkan mutu persembahan, menyesuaikan unsur persembahan baharu, memendekkan durasi persembahan, dan mementaskan karya-karya baharu serta asli.

"Opera Peking" ialah istilah bahasa Inggeris untuk bentuk seni ini; istilah ini dimasukkan ke dalam Oxford English Dictionary pada tahun 1953.^[9] "Opera Beijing" ialah sebutan moden yang setara.

Di China, bentuk seni ini dikenali dengan pelbagai nama bergantung pada zaman dan tempat. Nama Cina terawal ialah Pihuang, yang merupakan gabungan daripada melodi xipi dan erhuang. Apabila popularitinya meningkat, namanya berubah menjadi Jingju atau Jingxi, merujuk kepada permulaannya di ibu kota (Bahasa Cina: 京; pinyin: Jīng). Dari tahun 1927 hingga 1949, apabila Beijing dikenali sebagai Beiping, opera ini dikenali sebagai Pingxi atau Pingju untuk mencerminkan perubahan nama ibu kota. Akhirnya, dengan penubuhan Republik Rakyat China pada tahun 1949, nama rasmi ibu kota kembali kepada Beijing, dan nama formal untuk teater ini di tanah besar China ditetapkan sebagai Jingju. Di Taiwan, nama untuk opera ini ialah Guoju, atau "opera kebangsaan", yang mencerminkan perselisihan politik mengenai kedudukan sebenar kerajaan China.^[10]

Opera Beijing bermula apabila Empat Kumpulan Hebat dari Anhui membawa masuk Opera Hui, atau kini dikenali sebagai Huiju, ke Beijing pada 25 September 1790 sempena ulang tahun kelapan puluh Maharaja Qianlong.^[11][12] Pada asalnya ia dipentaskan untuk istana diraja, dan hanya kemudian dibuka kepada orang awam. Pada tahun 1828, beberapa kumpulan opera terkenal dari Hubei tiba di Beijing dan membuat persembahan bersama kumpulan dari Anhui. Gabungan ini secara beransur-ansur membentuk melodi khas opera Beijing. Secara umum, Opera Beijing dianggap telah matang sepenuhnya menjelang tahun 1845.^[1]

Walaupun dinamakan Opera Beijing (gaya teater Beijing), asal-usulnya terletak di kawasan sekitar ibu kota wilayah Anhui (iaitu bandar Anqing), termasuk selatan Anhui dan timur Hubei, yang berkongsi dialek serupa dikenali sebagai Xiajiang Mandarin (Mandarin Hilir Yangtze). Dua melodi utama dalam Opera Beijing ialah Xipi dan Erhuang. Xipi secara harfiah bermaksud "pertunjukan boneka kulit", merujuk kepada pertunjukan boneka yang berasal dari wilayah Shaanxi. Pertunjukan boneka Cina sentiasa melibatkan nyanyian. Banyak dialog dalam opera ini juga disampaikan dalam bentuk purba bahasa Mandarin, yang paling hampir dengan dialek Zhongyuan Mandarin dari Henan dan Shaanxi. Bentuk Mandarin ini direkodkan dalam buku Zhongyuan Yinyun.

Opera Beijing turut menyerap muzik daripada opera lain serta bentuk seni muzik tempatan dari wilayah bekas Wilayah Zhili. Sesetengah sarjana berpendapat bahawa bentuk muzik Xipi berasal daripada Qinqiang yang bersejarah, manakala banyak konvensi pementasan, unsur persembahan dan prinsip estetika dikekalkan daripada Kunqu, bentuk seni istana yang mendahuluinya.^[13][14][15] Dengan demikian, Opera Beijing bukanlah satu bentuk seni yang bersifat tunggal, tetapi merupakan gabungan pelbagai bentuk seni lama. Walau bagaimanapun, bentuk baharu ini turut menghasilkan pembaharuan tersendiri. Keperluan vokal bagi semua peranan utama dalam Opera Beijing telah dikurangkan dengan ketara. Watak Chou, khususnya, jarang mempunyai bahagian nyanyian, tidak seperti peranan setara dalam gaya Kunqu. Melodi yang mengiringi setiap persembahan juga telah dipermudahkan dan dimainkan menggunakan alat muzik tradisional yang berbeza daripada bentuk opera terdahulu. Salah satu ciri paling ketara ialah pengenalan unsur akrobatik sebenar dalam Opera Beijing.^[14]

Bentuk seni ini terus berkembang sepanjang abad ke-19. Kumpulan dari Anhui mencapai tahap kecemerlangan tertinggi mereka pada pertengahan abad tersebut dan diundang untuk membuat persembahan di istana Kerajaan Syurga Taiping yang ditubuhkan semasa Pemberontakan Taiping. Bermula pada tahun 1884, Permaisuri Janda Cixi menjadi penaung tetap Opera Beijing, sekaligus mengukuhkan kedudukannya mengatasi bentuk lama seperti Kunqu.^[2]

Populariti Opera Beijing sering dikaitkan dengan kesederhanaan bentuknya, yang hanya melibatkan beberapa jenis suara dan corak nyanyian. Ini memudahkan orang awam untuk menyanyikan aria tersebut sendiri.^[16][17]

Menjelang penghujung abad ke-19, album mula digunakan untuk menampilkan aspek budaya pentas, termasuk solekan dan kostum para pelakon.^[18]

Opera Beijing pada asalnya merupakan bidang eksklusif untuk lelaki. Terdapat larangan terhadap pelakon wanita dan sekatan besar terhadap kehadiran penonton wanita, maka bentuk seni ini disesuaikan dengan cita rasa penonton lelaki.^[19] Maharaja-maharaja Dinasti Qing berulang kali mengharamkan pelakon wanita bermula dengan Maharaja Kangxi pada tahun 1671. Larangan terakhir ialah oleh Maharaja Qianlong yang mengharamkan semua pelakon wanita di Beijing pada tahun 1772.^[19]

Kemunculan wanita di atas pentas bermula secara tidak rasmi pada dekad 1870-an. Pelakon wanita mula menyamar sebagai watak lelaki dan menuntut persamaan dengan lelaki. Mereka diberi ruang menonjolkan bakat apabila Li Mao'er, bekas pelakon Opera Beijing, menubuhkan kumpulan opera wanita pertama di Shanghai. Menjelang 1894, tempat komersial pertama yang menampilkan kumpulan persembahan wanita muncul di Shanghai. Ini mendorong penubuhan lebih banyak kumpulan wanita yang kemudiannya meningkat populariti. Hasilnya, seniman teater Yu Zhenting memohon agar larangan tersebut dibatalkan selepas penubuhan Republik China pada 1911. Permintaan ini diterima dan larangan tersebut ditarik balik pada 1912, walaupun pelakon lelaki untuk watak Dan masih kekal popular selepas itu.^[20]

Selepas tamatnya Perang Saudara China, Opera Beijing menjadi tumpuan identiti bagi kedua-dua pihak bertelagah. Apabila Parti Komunis China mengambil alih kuasa di tanah besar China pada tahun 1949, kerajaan baharu berusaha menyesuaikan seni dengan ideologi Komunis dan "menjadikan seni dan kesusasteraan sebahagian daripada mesin revolusi".^[21] Dalam usaha ini, karya dramatik yang tidak mengandungi tema Komunis dianggap subversif dan akhirnya diharamkan semasa Revolusi Kebudayaan (1966–1976).^[22]

Penggunaan opera sebagai alat untuk menyampaikan ideologi Komunis mencapai kemuncaknya dalam Revolusi Kebudayaan, di bawah pengawasan Jiang Qing, isteri kepada Mao Zedong. Opera model ini dianggap sebagai salah satu pencapaian besar Revolusi Kebudayaan, dan bertujuan menzahirkan pandangan Mao bahawa "seni mesti berkhidmat untuk kepentingan pekerja, petani, dan askar serta mesti mematuhi ideologi proletariat".^[8]

Daripada lapan drama model yang dikekalkan pada waktu itu, lima daripadanya ialah Opera Beijing.^[23] Antara karya paling terkenal ialah The Legend of the Red Lantern, yang diluluskan sebagai konsert dengan iringan piano hasil cadangan Jiang Qing.^[24] Persembahan karya di luar lapan drama model hanya dibenarkan jika diubah secara ketara. Pengakhiran banyak drama tradisional telah diubah, dan pembantu pentas yang kelihatan dalam Opera Beijing telah dihapuskan.^[22] Selepas Revolusi Kebudayaan berakhir pada akhir 1970-an, Opera Beijing tradisional mula dipersembahkan semula.

Opera Beijing dan bentuk teater lain menjadi topik kontroversi sebelum dan semasa Kongres Rakyat Kebangsaan ke-12 pada tahun 1982. Kajian oleh People's Daily menunjukkan bahawa lebih 80 peratus drama muzik yang dipentaskan ketika itu adalah drama tradisional prarevolusi, berbanding drama sejarah baharu yang mempromosikan nilai sosialisme. Sebagai tindak balas, pegawai Parti Komunis melaksanakan pembaharuan untuk mengawal pengaruh liberalisme dan asing dalam karya teater.^[25]

Selepas pengunduran Republik China ke Taiwan pada tahun 1949, Opera Beijing di sana memperoleh status simbolisme politik yang istimewa, di mana kerajaan Kuomintang menggalakkan bentuk seni ini berbanding bentuk persembahan lain dalam usaha untuk menegaskan kedudukannya sebagai wakil tunggal budaya Cina. Ini sering berlaku dengan mengorbankan opera Taiwan tradisional.^[26][27]

Disebabkan statusnya sebagai bentuk seni berprestij dengan sejarah panjang, Opera Beijing telah dikaji dan menerima sokongan kewangan lebih banyak berbanding bentuk teater lain di Taiwan.^[28] Walau bagaimanapun, terdapat juga gerakan bersaing yang menuntut keutamaan opera tempatan untuk membezakan identiti Taiwan daripada tanah besar. Pada September 1990, apabila kerajaan Kuomintang menyertai acara budaya rasmi tanah besar buat kali pertama, kumpulan opera Taiwan dihantar, mungkin untuk menekankan "keTaiwanan".^[29]

Sepanjang separuh kedua abad ke-20, Opera Beijing mengalami penurunan berterusan dalam jumlah penonton. Antara puncanya ialah penurunan kualiti persembahan serta ketidakupayaan bentuk tradisional ini untuk menggambarkan kehidupan moden.^[30] Selain itu, penggunaan bahasa klasik dalam Opera Beijing memerlukan sari kata elektronik, yang membantutkan perkembangan bentuk ini. Pengaruh budaya Barat turut menyebabkan generasi muda kurang sabar dengan tempo penceritaan Opera Beijing yang perlahan.^[31]

Sebagai respons, usaha pembaharuan mula dijalankan sejak 1980-an. Ini termasuk pembangunan teori persembahan untuk meningkatkan kualiti, penerapan elemen moden bagi menarik penonton baharu, serta persembahan naskhah baharu di luar kanun tradisional. Walau bagaimanapun, pembaharuan ini dihalang oleh kekurangan dana dan iklim politik yang tidak menyokong persembahan drama baharu.^[32]

Selain pembaharuan rasmi, kumpulan Opera Beijing pada 1980-an turut melaksanakan perubahan tidak rasmi. Beberapa perubahan dalam karya tradisional dikritik sebagai "teknik semata-mata". Ini termasuk penggunaan nota tinggi berpanjangan oleh watak wanita Dan, dan penambahan bahagian pergerakan serta iringan perkusi dalam karya tradisional. Perubahan ini sering dikritik oleh penggiat opera sebagai helah untuk menarik perhatian penonton secara segera. Bahagian yang terlalu berulang turut dipendekkan demi mengekalkan minat penonton.^[33]

Karya baharu pula menunjukkan kebebasan bereksperimen yang lebih besar. Teknik popular, serantau dan asing turut diadaptasi, termasuk solekan gaya Barat dan reka bentuk topeng baharu bagi watak Jing.^[34] Semangat reformasi ini diteruskan pada 1990-an. Demi kelangsungan dalam pasaran terbuka, kumpulan seperti Syarikat Opera Beijing Shanghai telah menawarkan lebih banyak persembahan percuma di kawasan awam untuk menarik penonton baharu.^[35]

Terdapat juga perubahan dalam pemilikan kreativiti karya Opera Beijing. Jika sebelum ini pelakon memainkan peranan utama dalam penulisan dan pengarahan persembahan, kini kecenderungan beralih kepada model yang diketuai pengarah dan penulis skrip, seiring dengan pengaruh Barat. Pelakon kini berusaha menyuntik inovasi dalam karya sambil memenuhi seruan reformasi daripada penerbit atasan.^[36]

Saluran CCTV-11 di tanah besar China kini dikhususkan untuk menyiarkan produksi opera klasik Cina, termasuk Opera Beijing.^[37]

Selain dari tanah besar China, Opera Beijing turut tersebar ke banyak tempat lain. Ia boleh ditemui di Hong Kong, Taiwan, serta komuniti perantauan Cina di pelbagai negara.^[38]

Mei Lanfang, salah seorang pelakon Dan paling terkenal sepanjang zaman, juga merupakan antara penyebar Opera Beijing paling berpengaruh di luar negara. Pada tahun 1920-an, beliau mempersembahkan Opera Beijing di Jepun, yang kemudiannya mengilhamkan jelajah ke Amerika Syarikat pada Februari 1930. Walaupun beberapa pihak, seperti pelakon Otis Skinner, percaya bahawa Opera Beijing tidak akan berjaya di AS, sambutan hangat di New York City membuktikan sebaliknya. Persembahan dipindahkan dari Teater 49th Street ke Teater Kebangsaan yang lebih besar, dan tempoh jelajah dilanjutkan dari dua minggu kepada lima minggu.^[39][40]

Mei meneruskan jelajah ke seluruh AS, dan menerima ijazah kehormat dari University of California dan Pomona College. Beliau kemudian mengadakan jelajah ke Kesatuan Soviet pada tahun 1935.^[41]

Sheng (生) ialah peranan utama lelaki dalam Opera Beijing, dan dibahagikan kepada beberapa subjenis. Laosheng merujuk kepada watak lelaki berumur yang dihormati dan berperwatakan lemah-lembut serta berbudi bahasa, dengan kostum yang kemas. Salah satu variasi laosheng ialah hongsheng, lelaki berwajah merah seperti Guan Gong dan Zhao Kuangyin, maharaja pertama Dinasti Song.

Watak lelaki muda dikenali sebagai xiaosheng, yang menyanyi dengan nada tinggi dan sedikit sumbang bagi menggambarkan perubahan suara usia remaja. Kostum xiaosheng boleh ringkas atau mewah, bergantung kepada taraf sosial watak. Di luar pentas, pelakon xiaosheng sering dikaitkan dengan watak kacak yang menarik perhatian wanita.^[42][43]

Wusheng pula ialah watak lasak dan beraksi, dengan kemahiran akrobatik dan suara nyanyian semula jadi. Setiap kumpulan pasti memiliki pelakon laosheng, dan kadangkala turut disertakan xiaosheng dan pelakon simpanan bagi watak laosheng.^[44]

Dan (旦) merujuk kepada semua watak perempuan dalam Opera Beijing. Dahulu, peranan ini dibahagikan kepada lima subjenis: laodan (wanita tua), wudan (wanita pejuang), daomadan (pahlawan muda), qingyi (wanita terhormat), dan huadan (wanita muda ceria). Mei Lanfang memperkenalkan subjenis keenam iaitu huashan, gabungan antara elegan dan daya tarikan sensual.

Setiap kumpulan mempunyai pelakon dan muda bagi peranan utama dan pelakon lebih tua untuk peranan sekunder.^[45] Empat pelakon dan terkenal ialah Mei Lanfang, Cheng Yanqiu, Shang Xiaoyun, dan Xun Huisheng.^[46]

Pada peringkat awal, semua watak Dan dimainkan oleh lelaki. Wei Changsheng mencipta teknik cai ciao atau "kaki palsu" untuk meniru gaya berjalan wanita berkaki kecil akibat tradisi ikatan kaki. Larangan terhadap pelakon wanita juga menyebabkan wujudnya rumah pelacuran khusus yang dikenali sebagai xianggong tangzi, di mana remaja lelaki dilatih dalam lakonan dan kemudiannya menjadi pelakon Dan profesional.^[47]

Jing (净) ialah watak lelaki bertopeng dan berwajah cat, biasanya memegang peranan utama atau sekunder bergantung pada repertoar kumpulan.^[45] Watak ini bersifat garang dan bersemangat, memerlukan suara lantang dan gerak tubuh yang dramatik.^[48]

Opera Beijing mempunyai 16 corak asas wajah, namun terdapat lebih 100 variasi khusus. Warna dan corak muka melambangkan sifat watak. Merah menandakan kesetiaan dan kejujuran, putih membawa maksud kejahatan atau licik, manakala hitam melambangkan integriti dan keberanian.^[49]

Tiga jenis utama peranan Jing ialah:

• Dongchui – jeneral setia berwajah hitam yang mahir menyanyi.
• Jiazi – watak kompleks yang memerlukan lakonan hebat.
• Wujing – watak aksi dan akrobatik.^[42]

Chou (丑) ialah watak pelawak lelaki dalam Opera Beijing. Watak ini biasanya memainkan peranan sokongan dalam sesebuah kumpulan opera.^[45] Malah, kebanyakan kajian menganggap Chou sebagai watak kecil. Nama watak ini berbunyi serupa dengan perkataan Mandarin chǒu (醜), yang bermaksud "hodoh", mencerminkan kepercayaan bahawa gabungan kehodohan dan kelucuan dapat menghalau roh jahat.

Watak Chou terbahagi kepada dua kategori utama: Wen Chou (watak awam seperti pedagang atau penjaga penjara), dan Wu Chou (watak tentera kecil). Wu Chou lazimnya memerlukan lakonan komedi serta aksi akrobatik. Watak Chou bersifat lucu, mesra, dan kadangkala kelihatan dungu. Pakaian mereka berbeza mengikut status – dari ringkas bagi rakyat biasa kepada sangat mewah (malah keterlaluan) bagi golongan elit.

Watak Chou memakai solekan khas yang dipanggil xiaohualian, berbeza daripada solekan watak Jing. Ciri utamanya ialah tompokan kecil kapur putih di sekitar hidung, yang boleh melambangkan sifat licik atau kecerdikan spontan.^[42]

Di sebalik perwatakan kelakar, Chou mempunyai hubungan erat dengan bentuk seni Opera Beijing. Beliau sering dikaitkan dengan alat muzik guban – iaitu dram dan pemukul kayu (Paiban), yang biasanya digunakan sebagai iringan muzik. Chou kerap menggunakan guban dalam persembahan solo, terutamanya ketika membawakan Shu Ban, iaitu rangkap-rangkap bersahaja dan lucu.

Pelawak ini turut dikaitkan dengan gong kecil dan simbal, mewakili kelas bawahan dan suasana bising serta meriah yang dibawanya. Walaupun jarang menyanyi, nyanyian Chou banyak mengandungi improvisasi. Ini diterima sebagai kelonggaran khas untuk watak Chou, dan orkestra akan tetap mengiringi walaupun pelakon menyelitkan lagu rakyat secara spontan.

Namun, disebabkan penyeragaman Opera Beijing dan tekanan politik, unsur improvisasi oleh Chou semakin berkurangan. Suara watak Chou juga unik kerana dia sering bertutur dalam dialek Beijing biasa, berbanding dialek rasmi yang digunakan oleh watak lain.^[50]

Menjadi pelakon Opera Beijing memerlukan tempoh latihan yang panjang dan sukar sejak usia muda. Sebelum abad ke-20, pelajar biasanya dipilih secara peribadi oleh guru, dan menjalani latihan selama tujuh tahun berdasarkan kontrak dengan ibu bapa mereka. Guru akan menanggung sepenuhnya keperluan pelajar sepanjang tempoh tersebut, dan pelajar akan membayar balik melalui hasil persembahan kelak.

Selepas tahun 1911, latihan mula dijalankan dalam bentuk sekolah formal. Pelajar bangun seawal pukul lima pagi untuk latihan fizikal. Waktu siang dihabiskan untuk mempelajari kemahiran lakonan dan pertempuran pentas, manakala pelajar senior turut membuat persembahan pada waktu malam. Jika berlaku kesalahan semasa persembahan, seluruh kumpulan dihukum rotan dengan buluh. Kaedah latihan yang lebih lembut hanya muncul sekitar tahun 1930, tetapi semua sekolah ditutup pada 1931 akibat pencerobohan Jepun. Sekolah baharu tidak dibuka semula sehinggalah tahun 1952.^[51]

Latihan pelakon bermula dengan akrobatik, diikuti oleh nyanyian dan gerak gaya. Beberapa aliran persembahan berdasarkan tokoh terkenal turut diajar, antaranya aliran Mei Lanfang, Cheng Yanqiu, Ma Lianliang, dan Qi Lintong.^[52]

Jika dahulu pelajar hanya diajar seni persembahan, kini sekolah juga memasukkan kurikulum akademik. Guru akan menilai bakat pelajar dan menetapkan mereka sebagai pelakon utama, sekunder, atau sampingan. Pelajar yang kurang berbakat akan dilatih sebagai pemuzik opera, atau menjadi pelakon latar seperti askar, pengiring dan pembantu istana – peranan yang wajib ada dalam setiap kumpulan opera.^[45]

Di Taiwan, Kementerian Pertahanan Nasional Republik China menguruskan sebuah sekolah latihan Opera Beijing peringkat kebangsaan.^[53]

Pelakon opera Beijing menggunakan empat kemahiran utama. Dua yang pertama ialah nyanyian dan pertuturan. Yang ketiga ialah lakonan-tarian, yang merangkumi tarian tulen, pantomim, dan pelbagai bentuk gerakan tari. Kemahiran keempat ialah pertempuran, termasuk akrobatik dan pergaduhan menggunakan pelbagai senjata. Kesemua kemahiran ini harus dilakukan dengan kelihatan mudah dan lancar, selaras dengan semangat seni persembahan ini.^[54]

Seperti seni tradisional Cina yang lain, opera Beijing mementingkan makna berbanding ketepatan. Matlamat tertinggi seorang pelakon ialah menyuntik keindahan dalam setiap pergerakan. Malah, dalam latihan, pelakon sering ditegur keras jika gerakan mereka tidak mempunyai unsur keindahan.^[54]

Pelakon juga diajar untuk menyatukan semua aspek persembahan secara harmoni. Empat kemahiran utama opera Beijing bukanlah berasingan, sebaliknya digabungkan dalam satu persembahan. Salah satu mungkin lebih menonjol pada waktu tertentu, namun aspek lain tetap dijalankan serentak.^[55]

Tradisi memainkan peranan penting, di mana gerakan, perwatakan, muzik, dan latar ditentukan oleh konvensi yang telah lama wujud. Contohnya, berjalan dalam bulatan besar melambangkan perjalanan jauh, dan meluruskan pakaian serta hiasan kepala menandakan seorang watak penting akan bercakap. Pembukaan dan penutupan pintu secara pantomim, atau naik dan turun tangga, juga merupakan konvensi yang mudah dikenali.^[56][57]

Walaupun banyak persembahan menggambarkan situasi harian, ia digubah secara stilistik demi mengekalkan prinsip utama: keindahan. Opera Beijing tidak bertujuan meniru realiti secara tepat, sebaliknya bersifat isyarat dan simbolik. Ini berbeza daripada prinsip Mo (peniruan) yang biasa dalam teater Barat.^[58]

Kaedah stilistik paling umum ialah prinsip "bulatan". Semua gerakan dan posisi diatur bagi mengelak sudut tajam atau garis lurus. Sebagai contoh, pandangan watak ke arah objek di atas tidak dilakukan secara langsung, tetapi melalui gerakan mata dari bawah ke atas secara melengkung. Pergerakan tangan juga dibuat dalam arka untuk menunjukkan arah. Malah perubahan arah juga dilakukan melalui lengkungan berbentuk-S.^[59]

Pentas tradisional opera Beijing berbentuk segi empat sama, dan boleh dilihat dari tiga sisi. Pentas dibahagikan dua oleh tirai bersulam yang dikenali sebagai shoujiu. Pemuzik berada di hadapan pentas dan boleh dilihat penonton.^[42]

Pentas lama dibina lebih tinggi daripada aras penonton, tetapi pentas moden kini lebih mesra penonton dengan tempat duduk yang lebih tinggi. Penonton biasanya duduk di selatan pentas, menjadikan arah utara sebagai arah paling penting. Semua watak memasuki pentas dari timur dan keluar dari barat.^[43]

Opera Beijing jarang menggunakan prop besar. Kebanyakan objek ditunjukkan melalui konvensi – misalnya cambuk melambangkan kuda, dan pendayung melambangkan sampan.^[60] Sebuah meja dan sekurang-kurangnya satu kerusi sentiasa hadir, yang boleh ditukar fungsinya kepada tembok kota, gunung, atau katil melalui konvensi.^[56]

Panjang dan struktur dalaman sesebuah pementasan adalah sangat berbeza. Sebelum 1949, zhezixi (lakonan pendek atau babak daripada karya penuh) kerap dipentaskan. Ia memfokuskan satu situasi ringkas dan mempamerkan kemahiran pelakon. Format ini kini kurang lazim, namun babak pendek atau babak individu masih digunakan.

Lakonan pendek ini mempunyai perkembangan emosi yang jelas. Contohnya, dalam lakonan satu babak The Favorite Concubine Becomes Intoxicated, perasaan permaisuri bermula dengan kegembiraan, kemudian beralih kepada marah dan cemburu, bersikap ceria ketika mabuk, dan akhirnya pasrah dan sedih. Lakonan penuh biasanya mempunyai 6 hingga 15 babak. Jalan cerita dikembangkan melalui babak berkontras, antara adegan awam dan ketenteraan, atau antara wira dan musuh. Beberapa babak utama akan melalui corak perkembangan emosi, dan sering kali babak ini diambil untuk persembahan zhezixi kemudian.^[61]

Disebabkan kekurangan prop, kostum memainkan peranan penting. Ia menandakan kedudukan sosial watak. Maharaja dan keluarga mereka memakai jubah kuning; pegawai tinggi memakai ungu. Jubah yang dipakai golongan ini dikenali sebagai mang ("jubah ular sawa"), disulam dengan warna terang dan corak naga. Watak tinggi moral atau berpangkat juga memakai merah; pegawai rendah memakai biru; watak muda memakai putih; watak tua memakai putih, coklat, atau zaitun; dan lelaki biasa memakai hitam.

Pada majlis rasmi, pegawai rendah memakai kuan yi, iaitu jubah ringkas dengan sulaman di depan dan belakang. Watak lain memakai chezi, jubah asas dengan sulaman minimum dan tiada tali pinggang jed. Semua jenis jubah mempunyai lengan air (water sleeves), iaitu lengan panjang yang boleh dilambai untuk menunjukkan emosi. Watak sampingan memakai pakaian biasa tanpa sulaman. Topi disesuaikan dengan kostum, dan kasut pula berbeza ikut status – tinggi untuk bangsawan, rendah untuk watak biasa atau akrobatik.^[62]

Qimo merujuk kepada semua harta pentas serta beberapa hiasan mudah dalam opera Beijing. Istilah ini pertama kali muncul semasa zaman Dinasti Jin (266–420). Antara barang yang tergolong sebagai qimo ialah barangan kehidupan seharian seperti penyendal lilin, tanglung, kipas, sapu tangan, berus, kertas, dakwat dan batu dakwat, serta set teh dan wain. Ia juga merangkumi: tandu, bendera kenderaan, pendayung, cemeti kuda, dan senjata.

Selain itu, terdapat juga pelbagai artikel untuk menunjukkan suasana, seperti latar kain untuk melambangkan kota, langsir, bendera, alas meja dan penutup kerusi. Qimo tradisional bukan sekadar tiruan barangan sebenar, malah mempunyai nilai artistik tersendiri.^[64]

Bendera sering digunakan di atas pentas. Contohnya, bendera segi empat dengan aksara Cina "marshal", bendera segi empat panjang dengan aksara "commander", dan bendera dengan nama sesebuah pasukan melambangkan kedudukan khemah tentera dan panglima. Terdapat juga bendera air, api, angin, dan kenderaan. Pelakon akan menggoyangkan bendera ini untuk melambangkan gelombang air, api, angin, atau kenderaan yang sedang bergerak.^[64]

Dalam opera Beijing, pengeluaran suara dianggap terdiri daripada "empat tahap nyanyian": lagu dengan muzik, pembacaan ayat berirama, dialog prosa, dan vokalisasi tanpa kata. Konsep kelangsungan antara lagu dan pertuturan ini mewujudkan kesinambungan yang lancar antara elemen nyanyian dan pertuturan. Tiga kategori utama teknik pengeluaran suara ialah penggunaan nafas (yongqi), sebutan (fayin), dan sebutan khas dalam opera Beijing (shangkouzi).^[65]

Dalam opera Cina, nafas berasal dari kawasan perut bawah dan disokong oleh otot abdomen. Prinsip asasnya ialah "nafas pusat yang kuat menggerakkan melodi" (zhong qi xing xiang). Nafas dibayangkan naik melalui rongga tengah dari bahagian bawah perut ke atas kepala. Pelakon mesti mengawal "rongga" ini sepanjang masa, dan mereka mempelajari teknik khusus untuk mengawal keluar masuk udara. Dua teknik utama pengambilan nafas ialah "tukar nafas" (huan qi) dan "curi nafas" (tou qi). "Tukar nafas" ialah proses perlahan menarik dan menghembus nafas, digunakan semasa tiada tekanan masa. "Curi nafas" ialah teknik cepat menyedut udara tanpa menghembus terlebih dahulu, digunakan semasa petikan panjang. Kedua-dua teknik perlu tidak ketara kepada penonton dan hanya mengambil jumlah udara yang diperlukan. Prinsip utama dalam hembusan nafas ialah "jimat nafas" (cun qi), iaitu menghembus udara secara sekata dan perlahan sepanjang ayat.^[66]

Sebutan pula melibatkan pembentukan mulut dan tekak untuk menghasilkan vokal yang dikehendaki, serta menyebut konsonan awal dengan jelas. Terdapat empat bentuk asas untuk mulut dan tekak: "mulut terbuka" (kaikou), "gigi rata" (qichi), "mulut tertutup" (hekou atau huokou), dan "bibir mengerut" (cuochun). Lima jenis konsonan pula diklasifikasikan mengikut bahagian mulut: tekak (hou), lidah (she), geraham atau lelangit (chi), gigi depan (ya), dan bibir (chun).^[67]

Beberapa suku kata (aksara Cina bertulis) mempunyai sebutan khas dalam opera Beijing, hasil pengaruh dialek tempatan dan kunqu. Contohnya, aksara 你 ("awak") boleh disebut li (dialek Anhui) dan bukannya ni dalam Mandarin piawai. Aksara 我 ("saya") yang lazimnya disebut wo pula menjadi ngo (dialek Suzhou). Sebutan beberapa aksara juga diubah untuk memudahkan persembahan, misalnya bunyi seperti zhi, chi, shi, dan ri yang sukar dipanjangkan kerana dibentuk jauh di dalam mulut. Oleh itu, bunyi tambahan seperti i ditambah, menjadikannya zhii.^[68]

Teknik dan konvensi vokal ini membentuk dua kategori utama vokalisasi dalam opera Beijing: pertuturan pentas dan nyanyian.

Opera Beijing menggunakan kedua-dua bahasa Cina Klasik dan Bahasa Mandarin Piawai Moden, dengan beberapa istilah slanga ditambah untuk warna dan kesan. Kedudukan sosial watak yang dimainkan menentukan jenis bahasa yang digunakan. Terdapat tiga jenis utama ucapan pentas (nianbai, 念白) dalam opera Beijing.

Monolog dan dialog, yang merupakan majoriti kebanyakan drama, terdiri daripada ucapan prosa. Tujuannya ialah untuk menggerakkan plot atau menyuntik unsur jenaka ke dalam adegan. Ucapan ini biasanya pendek dan menggunakan bahasa lisan. Namun, seperti yang dijelaskan oleh Elizabeth Wichmann, ucapan ini juga memiliki elemen berirama dan muzikal melalui "artikulasian bergaya bagi unit bunyi monosuku kata" dan "sebutan nada ucapan yang bergaya". Dalam tempoh awal perkembangan opera Beijing, ucapan prosa sering diimprovisasi, dan pelakon chou mengekalkan tradisi ini sehingga kini.^[69]

Jenis kedua ialah petikan puisi Cina klasik. Jenis ini jarang digunakan – sesebuah drama hanya mengandungi satu atau dua petikan sahaja, malah kadang-kala tiada langsung. Biasanya, petikan ini digunakan untuk memberikan impak dramatik. Namun, watak-watak seperti Chou atau Dan yang lebih jenaka boleh memutarbelitkan atau menyalah tafsirkan petikan tersebut bagi mencipta kesan komedi.^[70]

Kategori ketiga ialah ucapan pentas yang diformulasikan secara konvensional (chengshi nianbai). Ucapan ini menandakan detik-detik penting seperti kemunculan pertama watak, pengenalan diri (zi bao jiamen), atau ucapan keluar. Ucapan ini mengandungi puisi pendahuluan, puisi suasana, dan ucapan prosa latar. Struktur ini diwarisi daripada tradisi opera zaman Dinasti Yuan, Dinasti Ming, serta opera rakyat dan serantau. Terdapat juga ucapan ringkasan yang digunakan untuk mengulang cerita sehingga titik tertentu, lazimnya disebabkan oleh tradisi zhezixi yang hanya mempersembahkan satu bahagian daripada drama penuh.^[71]

Terdapat enam jenis utama lirik lagu dalam opera Beijing: emotif, mencela, naratif, deskriptif, berhujah, dan "kongsi ruang tetapi emosi berbeza". Semua jenis ini berkongsi struktur asas, tetapi berbeza dari segi emosi yang digambarkan. Lirik biasanya ditulis dalam bentuk pasangan baris (lian), setiap satu terdiri daripada dua baris (ju), sama ada 10 aksara atau 7 aksara setiap baris. Baris ini dibahagikan kepada tiga bahagian rehat (dou), contohnya dalam pola 3-3-4 atau 2-2-3. Kadang kala, aksara tambahan dimasukkan untuk memperjelas makna.

Rima amat penting dalam struktur lagu, dengan 13 kategori rima dikenalpasti. Nada pertuturan dalam Mandarin digunakan untuk menghasilkan kesan bunyi yang sedap didengar dan ekspresif. Nada pertama dan kedua disebut "nada rata" (ping), manakala nada ketiga dan keempat dikenali sebagai "nada condong" (ze). Baris terakhir dalam setiap pasangan lirik sentiasa berakhir dalam nada rata.^[72]

Lagu dalam opera Beijing dikawal oleh nilai estetik yang dikongsi. Kebanyakan lagu berada dalam lingkungan satu oktaf dan kelima. Nada tinggi dianggap bernilai estetik, dan pelakon akan menyanyi pada tahap tertinggi julat vokal mereka. Oleh itu, 'kunci' lagu lebih kepada alat teknikal; setiap pelakon boleh menyanyi dalam kunci berbeza, menyebabkan pemuzik perlu melaras semula alat muzik atau bertukar dengan pemain lain.

Elizabeth Wichmann menyifatkan nada suara ideal dalam nyanyian opera Beijing sebagai "nada hidung yang terkawal". Pelakon menggunakan getaran suara (vibrato) dengan cara yang lebih perlahan dan luas berbanding opera Barat. Estetika lagu dalam opera Beijing boleh dirumuskan dengan ungkapan zi zheng qiang yuan – iaitu aksara mesti disebut dengan tepat dan nada melodi mestilah bulat dan beralun.^[65]

Iringan muzik dalam opera Beijing biasanya terdiri daripada ensembel kecil yang menggunakan alat muzik tradisional melodi dan perkusi. Alat utama ialah jinghu, sejenis biola dua tali kecil bernada tinggi.^[73]

Jinghu menjadi pengiring utama pelakon ketika menyanyi. Gaya iringan adalah heterofonik – pemuzik jinghu mengikuti garis besar melodi lagu, tetapi menyimpang dalam nada dan irama. Biasanya, jinghu memainkan lebih banyak not berbanding apa yang dinyanyikan, dan dimainkan satu oktaf lebih rendah.

Semasa latihan, pemuzik akan membentuk versi melodi sendiri, tetapi perlu peka dan menyesuaikan diri dengan improvisasi spontan pelakon dalam persembahan sebenar. Oleh itu, pemain jinghu mesti mempunyai keupayaan naluri untuk menyesuaikan persembahan mereka secara serta-merta.^[74]

Instrumen bertali kedua yang digunakan ialah yueqin, sejenis gambus bulat yang dipetik. Antara alat perkusi yang digunakan termasuk daluo, xiaoluo, dan naobo. Pemain gu dan ban (gendang nada tinggi dan papan kayu bertepuk) bertindak sebagai konduktor bagi keseluruhan ensembel muzik.^[75]

Opera Beijing mempunyai dua gaya muzik utama: Xipi dan Erhuang. Pada asalnya, kedua-dua gaya ini berbeza dari segi halus. Dalam gaya Xipi, tali jinghu ditala kepada kunci A dan D. Melodi dalam gaya ini cenderung terputus-putus, dipercayai berasal daripada opera Qinqiang dari barat laut China yang kuat dan lantang. Gaya ini biasanya digunakan dalam cerita yang menggembirakan.

Dalam gaya Erhuang, tali ditala kepada kunci C dan G, mencerminkan muzik rakyat yang lembut dan sedih dari wilayah Hubei tengah. Oleh itu, gaya ini lebih sesuai untuk cerita berunsur lirik dan emosi.

Kedua-dua gaya muzik menggunakan meter standard dua denyutan setiap bar, dan berkongsi enam tempo asas: manban (perlahan), yuanban (sederhana-laju), kuai sanyan (denyut memimpin), daoban (denyut pendahulu), sanban (bebas tempo), dan yaoban (denyut bergetar). Gaya Xipi juga mempunyai tempo unik seperti erliu ("dua-enam") dan kuaiban (tempo pantas). Tempo ditentukan secara langsung oleh pemain perkusi, yang juga bertindak sebagai pengarah muzik.^[76] Gaya Erhuang dilihat lebih bersifat improvisasi, manakala Xipi lebih tenang. Namun begitu, kekurangan piawaian dan perubahan masa menjadikan kedua-dua gaya ini kini lebih mirip antara satu sama lain.^[73]

Melodi iringan dalam opera Beijing boleh dibahagikan kepada tiga kategori utama. Yang pertama ialah aria, yang terdiri daripada gaya Xipi dan Erhuang. Contohnya, wawa diao ialah satu aria gaya Xipi yang dinyanyikan oleh watak sheng muda untuk menzahirkan emosi mendalam.^[77]

Jenis kedua ialah melodi tetap atau qupai, iaitu lagu-lagu instrumental yang digunakan untuk pelbagai tujuan. Contohnya, lagu "Naga Air" (Bahasa Cina: 水龍吟; pinyin: Shuǐlóng Yín) menandakan ketibaan orang penting, manakala "Tiga Tikaman" (Bahasa Cina: 急三槍; pinyin: Jí Sān Qiāng) menunjukkan adegan jamuan atau pesta.^[78]

Kategori ketiga ialah corak perkusi, yang menyampaikan maklumat konteks sama seperti qupai. Sebagai contoh, terdapat sehingga 48 corak perkusi berbeza yang digunakan semasa kemunculan watak. Setiap corak memberi maklumat tentang pangkat dan perwatakan watak tersebut.^[78]

Repertoir opera Beijing merangkumi hampir 1,400 karya. Kebanyakannya diadaptasi daripada novel sejarah atau kisah tradisional berkaitan pergolakan sivil, politik, dan ketenteraan. Karya-karya awal sering diambil daripada gaya teater Cina yang terdahulu seperti kunqu. Malah, hampir separuh daripada 272 karya yang disenaraikan pada tahun 1824 berasal daripada gaya lama.^[45]

Beberapa sistem pengelasan telah digunakan untuk mengatur karya-karya ini. Dua kaedah tradisional wujud sejak awal kemunculan opera Beijing. Yang tertua dan paling umum ialah pengelasan kepada jenis drama sivil dan ketenteraan.

Drama sivil menumpukan pada hubungan antara watak, termasuk situasi peribadi, domestik, dan romantik. Unsur nyanyian banyak digunakan untuk meluahkan emosi. Sebaliknya, drama ketenteraan memberi penekanan kepada aksi dan kemahiran pertempuran. Watak yang terlibat juga berbeza; drama ketenteraan memerlukan lebih ramai pelakon muda (seperti sheng, jing, dan chou), manakala drama sivil memerlukan pelakon berusia dan watak wanita (dan) yang lebih banyak.

Selain itu, karya juga diklasifikasikan sebagai daxi (serius) atau xiaoxi (ringan). Unsur dan gaya persembahan dalam kedua-dua kategori ini selalunya bersamaan dengan drama sivil dan ketenteraan. Namun begitu, prinsip estetika sintesis yang tinggi dalam opera Beijing menjadikan gabungan unsur berlawanan ini kerap berlaku, dan menghasilkan karya yang sukar dikelaskan secara mutlak.^[79] Sejak tahun 1949, satu sistem klasifikasi yang lebih terperinci telah digunakan berdasarkan tema kandungan dan tempoh sejarah sesebuah karya dicipta. Kategori pertama ialah chuantongxi, iaitu karya tradisional yang telah dipentaskan sebelum tahun 1949. Kategori kedua ialah xinbian de lishixi, iaitu drama sejarah yang ditulis selepas 1949. Karya jenis ini tidak dihasilkan langsung semasa Revolusi Kebudayaan, tetapi kini menjadi tumpuan utama. Kategori terakhir ialah xiandaixi, iaitu karya kontemporari. Kandungan karya-karya ini diambil daripada peristiwa abad ke-20 dan selepasnya. Pementasan kontemporari juga sering bersifat eksperimental, dan mungkin menggabungkan pengaruh Barat.^[80]

Pada separuh kedua abad ke-20, karya Barat semakin kerap diadaptasikan ke dalam opera Beijing. Karya-karya Shakespeare sangat popular dalam bentuk adaptasi ini.^[81] Usaha mengadaptasi Shakespeare telah merangkumi pelbagai bentuk teater Cina, bukan sahaja opera Beijing.^[82] Antara karya Shakespeare yang telah dipersembahkan dalam bentuk opera Beijing termasuk A Midsummer Night's Dream dan King Lear.^[83]

Pada tahun 2017, Li Wenrui menulis dalam akhbar China Daily bahawa sepuluh karya agung dalam repertoir tradisional opera Beijing ialah The Drunken Concubine, Monkey King, Farewell My Concubine, A River All Red, Unicorn Trapping Purse oleh Wen Ouhong (karya wakil bagi maestro opera Chen Yanqiu), White Snake Legend, The Ruse of the Empty City (daripada Romance of the Three Kingdoms), Female Generals of the Yang Family oleh Du Mingxin, Wild Boar Forest, dan The Phoenix Returns Home.^[84]

Opera Beijing dan gaya persembahannya telah muncul dalam banyak filem Cina. Ia sering digunakan untuk mewakili keunikan "kebudayaan Cina" sebagai perbezaan daripada budaya yang digambarkan dalam filem Jepun. Pengarah era pra-Komunis, Fei Mu, menggunakan elemen opera Beijing dalam beberapa pementasan, kadang kala dalam plot yang telah dimodenkan dan realistik. Pengarah filem Cina yang lebih lewat, King Hu, juga menggunakan banyak norma formal opera Beijing dalam filemnya, termasuk paralelisme antara muzik, suara, dan gerakan.^[85]

Dalam filem tahun 1993, Farewell My Concubine arahan Chen Kaige, opera Beijing menjadi objektif impian para protagonis dan latar belakang percintaan mereka. Walau bagaimanapun, gambaran opera Beijing dalam filem ini telah dikritik sebagai bersifat satu dimensi.^[86]