Kerajaan Itali (1861–1946) - Wikipedia Bahasa Melayu, ensiklopedia bebas

**Kerajaan Beraja Itali**
*Regno d'Italia*
Kerajaan Beraja Itali; Regno d'Italia
1861–1946
Bendera	Jata
	Lagu kebangsaan: "Marcia Reale d'ordinanza" "Royal March of Ordinance" ¹
	Wilayah dan tanah jajahan Itali di tahun 1941.
Ibu negara	Turin (1861-1864) Florence (1864-71) Roma (dari 1871)
Agama	Gereja Roman Katolik
Kerajaan	Raja berperlembagaan
Raja
• 1861-78	Vittorio Emanuele II
• 1878-1900	Umberto I
• 1900-46	Vittorio Emanuele III
• 1946	Umberto II
Perdana Menteri
• 1861	Graf di Cavour (pertama)
• 1922-43	Benito Mussolini
• 1945-46	Alcide De Gasperi (terakhir)
Badan perundangan	Parlimen
• Dewan Pertuanan	Senat
• Dewan Rakyat	Dewan Rakyat
Sejarah
• Ditubuhkan	17 Mac 1861
• Gerakan di Rom	22 Oktober 1922
• Pakatan Besi	22 Mei 1939
• Pembubaran	2 Jun 1946
Keluasan
1936	310,120 km2 (119,740 bt2)
Populasi
• 1861	26328000
• 1911	36921000
• 1936	42399000
Mata wang	Lira Itali
Kod ISO 3166	IT
Didahului oleh	Diganti oleh
	Kerajaan Sardinia
	Kerajaan Lombardia-Venetia
	Provinsi Syarikat Tengah Itali
	Negara Paus
	Kerajaan Dua Sicily
	Austria-Hungary
	Empayar Uthmaniyyah
	Yugoslavia
Itali
Republik Sosial Itali
Vatican
Wilayah Bebas Trieste
Empayar Habsyah
Republik Keempat Perancis
Kerajaan Greece
Wilayah Amanah Somalia
Tunisia Perancis
Kerajaan Libya
Kerajaan Mesir
Republik Sosialis Rakyat Albania
RPS Yugoslavia
	1: Lagu kebangsaan bukan rasmi " Giovinezza" ("The Youth") 1922-43 [1]

Kerajaan Beraja Itali (Itali: Regno d'Italia) adalah negara yang dibentuk pada tahun 1861 melalui penyatuan Itali yang berada dibawah pengaruh kerajaan Sardinia. Raja Sardinia, Victor Emmanuel II diisytiharkan sebagai raja kerajaan Itali. Kerajaan ini wujud sehingga tahun 1946 setelah rakyat Itali memilih sistem pemerintahan republik berbanding monarki dalam satu pungutan suara perlembagaan. Kerajaan ini merupakan kerajaan di Itali pertama yang mencakupi seluruh kawasan semenanjung Itali selepas kejatuhan empayar Rom.

Itali mengumumkan perang ke atas Empayar Austria dan juga pakatan Prusia pada 1866: Tentera Prussia pimpinan Bismarck telah berjaya menawan Veneto. Tentera Itali memasuki Rom pada 1870 dan menamatkan seribu tahun kekuasaan Paus. Itali telah menerima cadangan Bismark untuk menjadi sebahagian daripada Pakatan Tiga Negara bersama Jerman dan Austria-Hungary pada 1882, berikutan perbezaan pendapat yang kuat dengan Perancis mengenai pengembangan kawasan penjajahan masing-masing. Walaupun hubungan dengan Berlin semakin baik, pakatan dengan Vienna masih lagi formal semata-mata kerana kawasan tanah Itali seperti Trentino dan Trieste masih menjadi sebahagian daripada pemerintahan Austria-Hungary. Jadi, pada 1915, Itali telah menerima ajakan British untuk menyertai pihak Berikat dalam Perang Dunia I kerana pihak berikat barat dijanjikan pampasan kawasan wilayah untuk mendapatkan semula tanah Itali yang dijajah oleh Austria-Hungary.

"Fasis Itali" adalah era pemerintahan Parti Fasis Kebangsaan dari tahun 1922 hingga 1943 dengan Benito Mussolini sebagai ketua totalitarian. Pihak fasis mengenakan pemerintahan totalitarian serta menghapuskan pihak pembangkang politik dan intelektual. Di samping itu, pihak fasis turut menggalakkan pemodenan dari segi ekonomi, nilai-nilai sosial tradisional dan pemulihan hubungan baik dengan Gereja Katolik. Menurut Payne (1966), "rejim Fasis melalui beberapa fasa yang agak berbeza". Fasa pertama (1923–1925) merupakan ukuran kesinambungan daripada sistem berparlimen meskipun dengan "kediktatoran eksekutif yang diuruskan secara sah". Fasa kedua pula merupakan "penubuhan pemerintahan diktator Fasis" dari tahun 1925 hingga 1929 manakala fasa ketiga dengan aktivisme yang kurang berlaku pada 1929 hingga 1934. Fasa keempat (1935-1940) telah dicirikan oleh dasar luar yang agresif, peperangan di Habsyah, konfrontasi terhadap sekatan Liga Bangsa, autarki ekonomi yang berkembang dan Nazifikasi separa. Peperangan tersebut (1940–1943) sendiri adalah fasa kelima dengan berlakunya bencana dan kekalahan manakala rejim Salo di bawah kawalan Jerman pula adalah fasa yang terakhir (1943–1945).^[1]

Itali telah bersekutu dengan Jerman Nazi dalam Perang Dunia II sejak 1936. Ia bertukar pihak kepada pihak Berikat pada 1943 selepas menewaskan Mussolini dan menutup parti Fasis di kawasan (selatan Rom) yang dikawal oleh penakluk Berikat. Kawasan kekuasaan pihak Fasis di utara Itali merupakan negara boneka Jerman Nazi yang terus menentang pihak Berikat. Kawasan tersebut dikenali sebagai Republik Sosial Itali diketuai oleh Mussolini dan pengikut-pengikut setia Fasis. Apabila Perang Dunia II tamat, ketidakpuasan hati rakyat membawa kepada pungutan suara pada tahun 1946 bagi memilih sama ada mengekalkan sistem beraja di Itali atau membubarkannya. Akhirnya, rakyat Itali memilih untuk menjadi sebuah negara republik dan membentuk Republik Itali di mana ia merupakan negara Itali yang kita lihat sehingga hari ini.

Wilayah

Kerajaan Itali biasanya sama seperti Itali hari ini. Tetapi, territori Kerajaan dibawah Penyatuan Itali sejak 1870. Negerinya sama seperti lama dahulu kecuali Trieste atau Trentino-Alto Adige/Südtirol, seperti Itali hari ini. Entente Tiga berjanji untuk melindungi Itali sekiranya menjadi ahli Kuasa Bersekutu pada Perang Dunia Pertama. Selepas Perjanjian Rapallo, Presiden Woodrow Wilson telah membuat Persetiaan Versailles dan membuka untuk Itali menjajah Utara Dalmatia. Semasa Perang Dunia Kedua, Kerajaan ini berjaya meragut territori di Slovenia dan lebih itu dari Dalmatia. Selepas Perang Dunia Kedua, wilayah-wilayah Itali menjadi biasa dan menjadi republik.

Kerajaan Itali merupakan sebuah koloni dan negara boneka, dan membuatkan menjadi sejarah moden negara Eritrea, Somalia, Libya, Habsyah (diduduki oleh Itali pada 1936), Albania, Greece (diduduki pada Perang Dunia II), Croatia (Negara boneka Itali dan Jerman pada Perang Dunia II), Kosovo (diduduki ketika Perang Dunia II), dan Montenegro (diduduki ketika Perang Dunia II), dan sebuah kawasan kecil selebar 4 hektar di China iaitu Wilayah Tianjin (lihat Konsesi di Tianjin).

Pemerintah

Kerajaan Itali mempunyai raja berperlembagaan. Ini merujuk kepada kuasa Raja Itali, sebagai memilih Perdana Menteri Itali ketika itu. Dua dewan iaitu Parlimen Itali dan Senat Itali untuk pemilihan pemerintahnya. Kerajaan ini mengikut undang-undang dasar iaitu Statuto Albertino, sebuah dokumen memerintah Kerajaan Sardinia yang ditandatangani oleh Charles Albert. Teori ini, menteri lebih hormatkan raja. Walau bagaimanapun, ia mustahil bagi pemerintah Itali untuk pemerintah duduk di pejabat dan membantah Parlimen.

Raja

Raja-raja yang memerintah negara ini datangnya daripada Kerabat Savoy:

Vittorio Emanuele II (1861–78) – Bekas Raja Sardinia dan menjadi raja pertama Kerajaan Itali.
Umberto I (1878–1900) – Mengesahkan suatu "Pakatan Bertiga" bersama Jerman dan Austria-Hungary. Dibunuh anarkis pada tahun 1900.
Victor Emmanuel III (1900–46) – Raja yang memerintah ketika Perang Dunia Pertama dan mengasaskan suatu pemerintahan berfahaman fasis bersama Benito Mussolini.
Umberto II (1946) – Raja Itali yang terakhir di mana kerajaan baginda dimansuhkan menjadi sebuah negara republik selepas suatu pungutan suara.

Sejarah

Proses Penyatuan (1848-1870)

Keputusan Pembentukan Kerajaan Itali ialah dari semangat nasionalisme. Raja-raja Itali ke Kerabat Savoy untuk mengubah kerajaan ini untuk menawan seluruh Semenanjung Itali.

Selepas Revolusi 1848, ketua yang ingin membentuk penyatuan Itali dan revolusi Itali iaitu Giuseppe Garibaldi. Beliau sangat popular di selatan Itali dan didunia yang dilawatinya.^[2] Garibaldi telah menaiki sebuah teksi dan ke selatan Itali, teteapi di utara Itali tidak menggunakan sistem beraja seperti Kerabat Savoy dan Kerajaan Sardinia. Selain itu, pemerintah yang diasas oleh Camillo Benso, conte di Cavour, yang dikenali sebagai orang yang ingin menjadikan Itali ini sebagai negara. Meskipun kerajaan tiada di Rom (semua sebagai wilayah di Itali pada ketika itu, tetapi bandar ini sentiasa menjadi ibu negara Negara Papal), iaitu kerajaan yang mencabar Austria ketika Perang Kemerdekaan Itali Kedua, membebaskan Kerajaan Lombardy-Venetia daripada pemerintahan Austria. Kerajaan ini sentiasa meminta pertolongan dari sekutunya ketika seperti Penyatuan Itali, antaranya United Kingdom dan Empayar Perancis Kedua ketika Perang Krimea. Sardinia sentiasa dilindungi oleh Perancis pada 1860, Sardinia bertindak menyokong apa yang dibuat oleh Perancis, antaranya menjajah tempat kelahiran Garibaldi, Nice.

Cavour menuju ke cabaran penyatuan republik yang dibuat oleh Garibaldi dan popular di Negara Papal. Beliau ingin melancarkan serangan ke Gereja Katolik Rom dan strategi yang dibuat awal-awal oleh Garibaldi. Hanya kawasan yang tertentu dikawal oleh Negara Papal diseluruh Rom yang diarah oleh Paus Pius IX.^[3] Cavour dan Garibaldi ke Selatan Itali untuk mengajak ke Union Piedmont-Sardinia pada 1860. Parlimen yang diasas oleh Kerajaan Itali pada 18 Februari, 1861, hanya untuk Utara Itali dan Selatan Itali. Raja Victor Emmanuel II dari Kerabat Savoy telah menjadi Raja Itali, tetapi beliau tidak membuat gelaran apa-apa ketika itu. Gelaran itu telah digunakan oleh Napoleon I dari Perancis sejak 6 April, 1814.

Berikut tentang penyatuan Itali, tension berikut diantara beraja dan republik. Pada April 1861, Garibaldi telah memasuki Parlimen Itali dan mencabar pimpinan Cavour, seseorang memberitahu mereka tentang apakah terjadi sekiranya perang saudara berlaku diantara Kerajaan diutara dan Tentera Garibaldi diselatan. Pada 6 Jun 1861, orang kuat Kerajaan Cavour telah mati. Akhirnya, perkara-perkara yang terjadi menimbulkan banyak kontroversi.^[4]

Pada 1866 Otto von Bismarck, Menteri Presiden Prussia telah menawarkan kepada Victor Emmanuel II supaya bersekutu dengan Kerajaan Prusia ketika Perang Austria-Prusia. Ini telah menukarkan Prusia supaya Itali membalas dendam kerana kelibat tentera Austria mengawal Venice. Raja Emmanuel telah bersekutu ketika Perang Kemerdekaan Itali Ketiga bermula. Itali telah mundur ketika peperangan itu kerana sekali lagi menentang Austria, tetapi Prusia berjaya menolong Itali menawan Venice.

Pada 1870, Prusia ingin berperang dengan Perancis dan akhirnya bermula Perang Perancis-Prusia. Perang ini kerana ingin meluaskan Kerajaan Prusia diteluk, Perancis telah membuat strategi di posisinya di Rom - yang dimana Negara Papal dan Pius IX sedia untuk menentang Prusia. Itali hanya terlibat sedikit pertempuran kerana Prusia telah menang keatas Perancis dan mengambil balik Negara Papal dari Perancis. Rom telah dikepung dari tentera Itali selepas peperangan dan mengakhiri Negara Papal. Akhirnya, usaha penyatian Itali berjaya, dan hanya ibu negara Itali menuju ke Rom. Ekonomi di Itali kian merosot:,^[5] tiada industri kenderaanm dan hanya peratus yang kecil ada di Itali. Penyatuan ini perlu lebih meluas untuk menjadikan sebuah negara.

Berikut tentang pengepungan Rom pada 1870 dari tentera Perancis arahan Napoleon III, Negara Papal, dan Zouave, dan diantara Itali dan Takhta Suci dan ingin menamatkan enam puluh tahun Paus membuat penderitaan di Vatican. Tetapi sejak 1929, hubungan Kerajaan Itali dan Vatican menjadi baik selepas menandatangani Perjanjian Lateran.

Budaya dan masyarakat

Masyarakat Itali bersatu selepas penyatuan dan mengasaskan budaya, kehidupan dan tempat penepatan.^[6]

Gereja Katolik

Pada 20 September 1870, tentera-tentera raja Itali telah mengepung Rom dan menyerang Negara Papal. Pada tahun yang sama, ibu negara telah berpindah dari Florence ke Rom. Selepas 59 tahun, gereja tentera Itali telah menjadi adat disana. Pada 1929, Perjanjian Lateran telah ditandatangani oleh Kota Vatikan untuk menjadi sebuah negara yang penuh dengan gereja selepas keruntuhan Negara Papal.

Budaya

Sifat-sifat budaya yang sama di Itali pada masa ini adalah konservatif sosial dalam alam semula jadi, termasuk kepercayaan yang kuat dalam keluarga sebagai sebuah institusi dan nilai-nilai patriarki. Di kawasan-kawasan lain, budaya Itali dibahagikan. Khedive dan Kelas menengah atas keluarga di Itali pada masa ini adalah sangat tradisional dalam alam semula jadi, mereka menekankan penghormatan di atas semua, dengan cabaran untuk menghormati berakhir dalam duels. Selepas penyatuan, beberapa keturunan bekas bangsawan diraja menjadi penduduk Itali, yang terdiri daripada 7400 keluarga-keluarga mulia. Ramai pemilik tanah kaya mengekalkan kawalan feudal seperti ketat ke atas petani "mereka". Masyarakat Itali dalam tempoh ini kekal sangat dibahagikan mengikut sub-masyarakat serantau dan tempatan yang selalunya mempunyai persaingan sejarah dengan satu sama lain.^[7]

Pada tahun 1860 Itali kekurangan bahasa kebangsaan tunggal; Tuscan (yang akan kemudian dikenali sebagai Itali) hanya digunakan dalam Florence semasa di luar, bahasa serantau yang dominan. Walaupun raja yang pertama di negara itu, Victor Emmanuel II dikenali untuk bercakap hampir keseluruhannya dalam Piomente dan Perancis, walaupun kepada menteri-menteri kabinet beliau. Buta huruf adalah tinggi, dengan banci 1871 menunjukkan bahawa 61.9 peratus lelaki Itali buta huruf dan 75.7 peratus wanita buta huruf. Kadar buta huruf adalah jauh lebih tinggi daripada negara-negara barat Eropah dalam tempoh masa yang sama. Tiada akhbar popular negara mungkin kerana kepelbagaian dialek.^[8]

Itali mempunyai sangat sedikit sekolah-sekolah awam apabila penyatuan. Kerajaan Itali dalam Tempoh Liberal cuba untuk mengurangkan buta huruf dengan menubuhkan sekolah-sekolah kerajaan yang dibiayai untuk mengajar bahasa rasmi Itali.^[9]

Taraf hidup yang rendah dalam Tempoh Liberal, terutamanya di selatan Itali kerana pelbagai penyakit seperti malaria dan wabak yang berlaku dalam tempoh tersebut. Secara keseluruhannya, terdapat pada mulanya kadar kematian yang tinggi pada tahun 1871 pada 30 orang mati setiap 1000 orang, walaupun ini dikurangkan kepada 24.2 per 1000 oleh tahun 1890-an. Di samping itu, kadar kematian kanak-kanak yang mati dalam tahun pertama mereka selepas kelahiran pada tahun 1871 adalah 22.7 peratus manakala jumlah kanak-kanak yang mati sebelum mencapai ulang tahun kelima mereka adalah sangat tinggi pada 50 peratus. Kadar kematian kanak-kanak yang mati dalam tahun pertama mereka selepas kelahiran menurun kepada purata 17.6 peratus dalam tempoh masa 1891-1900.^[10]

Ekonomi

Dari segi tempoh keseluruhan, Federico telah berhujah bahawa Itali tidak mundur dari segi ekonomi, kerana terdapat pembangunan yang ketara pada pelbagai masa antara 1860 dan 1940. Tidak seperti negara-negara yang paling moden yang bergantung kepada syarikat-syarikat besar, pertumbuhan industri di Itali adalah hasil daripada usaha-usaha keusahawanan firma kecil milik keluarga yang berjaya dalam persekitaran yang kompetitif tempatan.^[11]

Penyatuan politik tidak secara automatik membawa integrasi ekonomi, untuk Itali menghadapi masalah ekonomi yang serius dan pembahagian ekonomi di sepanjang garis politik, sosial, dan serantau. Dalam Tempoh Liberal, Itali kekal amat bergantung dari segi ekonomi kepada perdagangan asing dan harga antarabangsa arang batu dan biji-bijian.^[12]

Setelah penyatuan, Itali mempunyai sesuatu masyarakat kebanyakannya pertanian 60 peratus daripada penduduk aktif bekerja dalam bidang pertanian. Kemajuan teknologi, penjualan estet Gereja luas, persaingan asing bersama-sama dengan peluang eksport pesat berubah sektor pertanian di Itali tidak lama selepas penyatuan. Walau bagaimanapun perkembangan ini tidak memberi manfaat kepada semua Itali dalam tempoh ini, pertanian selatan Itali mengalami musim panas dan tanaman kegersangan rosak semasa kehadiran penanaman malaria dihalang daripada kawasan-kawasan rendah di sepanjang pantai Adriatik Itali.^[13]

Perhatian hangat dibayar kepada dasar luar milik masyarakat pertanian di Itali yang telah merosot sejak 1873. Kedua-dua pasukan yang radikal dan konservatif di parlimen Itali menuntut kerajaan untuk menyiasat bagaimana untuk meningkatkan pertanian di Itali. Siasatan yang bermula pada tahun 1877 dan dikeluarkan lapan tahun kemudian, menunjukkan bahawa pertanian tidak bertambah baik, yang tuan-tuan tanah telah pendapatan hasil dari tanah mereka dan menyumbang hampir apa-apa untuk pembangunan tanah . Kelas yang lebih rendah Itali cedera oleh pecah tanah komunal untuk faedah tuan-tuan tanah . Kebanyakan pekerja di tanah-tanah pertanian tidak petani tetapi buruh jangka pendek (" braccianti ") yang terbaik bekerja selama satu tahun. Petani yang tidak mempunyai pendapatan stabil terpaksa tinggal di luar bekalan makanan yang tidak seberapa , penyakit telah merebak dengan cepat , tulah dilaporkan , termasuk [ [ taun ]] wabak utama yang mengorbankan sekurang -kurangnya 55,000 orang.^[14]

Satu pameran jentera kilang di Turin, yang ditetapkan pada tahun 1898, dalam tempoh awal perindustrian. Pameran Kebangsaan Turin, 1898.

Kerajaan Itali tidak dapat menangani keadaan dengan berkesan kerana terlebih belanja yang telah meninggalkan Itali banyak berhutang. Itali juga mengalami ekonomi akibat daripada kelebihan pengeluaran anggur oleh ladang anggur mereka. Dalam tahun 1870-an dan 1880-an, industri kebun anggur Perancis telah mengidap penyakit anggur yang disebabkan oleh serangga. Itali maju sebagai pengeksport terbesar wain di Eropah. Tetapi berikutan pemulihan dari Perancis pada tahun 1888, selatan Itali adalah lebih menghasilkan dan terpaksa mengurangkan, yang menyebabkan pengangguran dan kebankrapan yang lebih besar.^[15]

Kerajaan Itali melabur dalam membangunkan kereta api di tahun 1870-an, lebih daripada dua kali ganda panjang yang sedia ada landasan kereta api. Antara tahun 1870 dan 1890.^[12]

Il Mezzogiorno (Selatan Itali)

Penduduk Itali kekal teruk dibahagikan antara golongan elit kaya dan pekerja miskin Terutama di selatan. Satu bancian 1881 mendapati bahawa lebih daripada 1 juta selatan Hari Buruh adalah kronik di bawah bekerja dan sangat dijangka untuk menjadi berhijrah bermusim untuk mengekalkan diri mereka dari segi ekonomi.^[16] Petani selatan dan juga kecil selalunya pemilik tanah dan penyewa berada dalam keadaan konflik dan pemberontakan sepanjang abad ke-19.^[17] Terdapat pengecualian kepada keadaan ekonomi yang umumnya miskin pekerja pertanian di selatan, seperti beberapa kawasan berhampiran bandar-bandar lagi boleh didapati sebagai Naples dan Palermo dan juga di sepanjang pantai Tyrrhenian.

Dari tahun 1870-an dan seterusnya, cendekiawan, ulama, dan ahli politik Memeriksa keadaan ekonomi dan sosial Selatan Itali ("The Mezzogiorno"), gerakan yang dipanggil "dari Selatan." Sebagai contoh, 1910 Suruhanjaya Siasatan ke dalam Selatan Yang Dinyatakan Bahawa kerajaan Itali setakat ini telah gagal untuk memperbaiki perbezaan ekonomi yang teruk dan had hak mengundi hanya untuk Mereka yang mempunyai harta yang mencukupi dibenarkan Pemilik tanah yang kaya untuk mengeksploitasi golongan miskin.^[18]

Era politik Liberal (1870–1914)

Selepas penyatuan , politik Itali digemari liberalisme. Pada tahun 1848 Camillo Benso di Cavour telah membentuk satu kumpulan parlimen dalam Kerajaan Sardinia. Parlimen dinamakan "Parti Liberal Itali"( Partito Liberale Italiano ). Dari tahun 1860, dengan penyatuan Itali menyedari ketara dan kematian Cavour dirinya pada tahun 1861, Parti Liberal berpecah dalam sekurang-kurangnya dua puak utama atau parti baru yang kemudiannya dikenali sebagai kanan atas halaman Storica di sayap kanan , yang ketara dipasang bilang pengikut Cavour dan waris politik, dan Sinistra Storica pada sayap kiri, yang kebanyakannya bersatu semula pengikut dan bersimpati daripada Giuseppe Garibaldi dan lain-lain bekas Mazzinians. Kedua-dua hak sejarah ( kanan atas halaman Storica ) dan Kiri Sejarah ( Sinistra Storica ) telah terdiri daripada liberal pendukung kerajaan, manakala radikal dianjurkan diri mereka sebagai Parti Radikal dan republikan sebagai Parti Republik Itali, Liberal-konservatif (kanan atas halaman Storica atau hak Sejarah) adalah serantau berpecah-belah,^[19] dan Liberal-Konservatif Perdana Menteri Marco Minghetti sahaja dapat mengekalkan kuasa dengan menggubal revolusioner dan kiri bersandar (seperti sebagai nasionalisasi landasan kereta api ) untuk menyenangkan hati pihak pembangkang.

Depretis

Pada tahun 1876, Minghetti digulingkan dan digantikan dengan Liberal Agostino Depretis, yang memulakan Tempoh Liberal panjang. Tempoh Liberal ditandai dengan rasuah, ketidakstabilan kerajaan, kemiskinan terus di selatan Itali, dan menggunakan langkah-langkah autoritarian oleh kerajaan Itali.

Depretis memulakan penggal sebagai Perdana Menteri manakala mewujudkan idea politik eksperimen dipanggil Transformismo (transformisme). Teori trasformismo ialah kabinet perlu memilih pelbagai sederhana dan ahli politik yang mampu dari perspektif bukan -partisan . Dalam amalan, trasformismo adalah autoritarian dan rasuah, Depretis didesak daerah mengundi calon-calon beliau jika mereka ingin mendapat konsesi yang menggalakkan daripada Depretis apabila berkuasa. Keputusan pilihan raya umum , Itali 1876 menyebabkan hanya empat wakil dari kanan dipilih , membolehkan kerajaan yang akan dikuasai oleh Depretis . Tindakan zalim dan rasuah dipercayai cara utama di mana Depretis berjaya mengekalkan sokongan di selatan Itali . Depretis meletakkan melalui langkah-langkah autoritarian , seperti mengharamkan mesyuarat awam , meletakkan " berbahaya" individu dalam buangan dalaman di pulau-pulau keseksaan jauh di seluruh Itali dan mengamalkan dasar-dasar ketenteraan . Depretis menggubal undang-undang kontroversi yang pada masa ini , seperti menghapuskan tangkap terhadap hutang , menjadikan pendidikan rendah percuma dan wajib manakala berakhir pengajaran agama wajib di sekolah rendah.

Pada tahun 1887, Francesco Crispi menjadi Perdana Menteri dan mula memberi fokus usaha kerajaan mengenai dasar luar. Crispi bekerja untuk membina Itali sebagai kuasa dunia yang besar melalui peningkatan perbelanjaan ketenteraan, sokongan perluasan kuasa,^[20] dan cuba untuk memenangi memihak kepada Empayar Jerman. Itali menyertai Tiga Pakatan yang termasuk kedua-dua Jerman dan Austria-Hungary pada tahun 1882 dan yang kekal secara rasmi utuh sehingga 1915. Walaupun membantu Itali membangunkan strategik, dia terus trasformismo dan adalah autoritarian, sekali mencadangkan penggunaan undang-undang mempertahankan diri untuk mengharamkan parti-parti pembangkang.^[21] Walaupun autoritarian, Crispi meletakkan melalui dasar-dasar liberal seperti Akta Kesihatan Awam 1888 dan menubuhkan tribunal untuk membetulkan penyelewengan oleh kerajaan.^[22]

Crispi

Pada tahun 1887 , menteri kabinet Depretis dan bekas Garibaldi republik Francesco Crispi menjadi Perdana Menteri. Kebimbangan utama Crispi sebelum semasa pemerintahannya telah melindungi Itali dari jiran berbahaya mereka Austria-Hungary. Beliau amat dikagumi Britain tetapi tidak dapat untuk mendapatkan bantuan British untuk dasar luar agresif dan sebaliknya beralih kepada Jerman.^[23] Crispi meningkat membina tentera dan tentera laut dan menyokong perluasan kuasa,^[24] Beliau memohon belas kasihan kepada Jerman dengan menyertai yang Tiga Pakatan yang termasuk kedua-dua Jerman dan Austria -Hungary pada tahun 1882 yang secara rasmi kekal utuh sehingga 1915. Walaupun membantu Itali membangunkan strategik, dia terus trasformismo dan adalah autoritarian, sekali mencadangkan penggunaan undang-undang mempertahankan diri untuk mengharamkan parti-parti pembangkang. Walaupun autoritarian, Crispi meletakkan melalui dasar-dasar liberal seperti Akta Kesihatan Awam 1888 dan menubuhkan tribunal untuk membetulkan penyelewengan oleh kerajaan.^[25]

Perhatian hangat dibayar kepada dasar luar milik elemen pertanian, yang kuasa telah merosot sejak 1873. Kedua-dua pasukan yang radikal dan konservatif menuntut kerajaan untuk menyiasat bagaimana untuk meningkatkan pertanian di Itali. Siasatan yang bermula pada tahun 1877 dan dikeluarkan lapan tahun kemudian, menunjukkan bahawa pertanian tidak bertambah baik, yang tuan-tuan tanah telah menelan sehingga hasil daripada tanah mereka dan menyumbang hampir apa-apa untuk pembangunan tanah. Terdapat diburukkan oleh kelas yang lebih rendah Itali kepada pecah tanah komunal yang memberi manfaat kepada tuan-tuan tanah hanya. Kebanyakan pekerja di tanah-tanah pertanian tidak petani tetapi buruh jangka pendek yang terbaik bekerja selama satu tahun. Petani yang tidak mempunyai pendapatan stabil terpaksa tinggal di luar bekalan makanan yang tidak seberapa, penyakit telah merebak dengan cepat, tulah dilaporkan, termasuk wabak taun utama yang mengorbankan sekurang-kurangnya 55,000 orang.^[26]

Kerajaan Itali tidak dapat menangani keadaan dengan berkesan kerana terlebih belanja besar-besaran kerajaan Depretis yang telah meninggalkan Itali pada hutang yang besar. Itali juga mengalami ekonomi kerana kelebihan pengeluaran anggur untuk ladang masing-masing dalam tahun 1870-an dan 1880-an apabila industri kebun anggur Perancis mengalami penyakit anggur yang disebabkan oleh serangga. Itali pada masa itu maju sebagai pengeksport terbesar wain di Eropah tetapi berikutan pemulihan Perancis pada tahun 1888, selatan Itali overproducing dan terpaksa mengurangkan yang menyebabkan pengangguran dan kebankrapan yang lebih besar.^[27]

Penjajahan

Dalam abad ke-20 ke-19 dan awal lewat, Itali dicontohi Kuasa-Kuasa Besar dalam memperoleh tanah jajahan, terutamanya dalam perebutan untuk mengawal Afrika yang berlaku pada tahun 1870-an. Itali adalah lemah dalam sumber-sumber ketenteraan dan ekonomi berbanding dengan Britain, Perancis dan Jerman, namun. Ia didapati sukar kerana rintangan popular, dan ia adalah tidak menguntungkan kerana kos tentera berat dan nilai ekonomi yang kurang daripada lingkungan pengaruh yang tinggal apabila Itali mula menjajah.

Beberapa projek penjajah telah dilaksanakan oleh kerajaan. Ini dilakukan untuk mendapatkan sokongan nasionalis dan imperialis Itali, yang mahu membina semula Empayar Rom. Sudah, Itali mempunyai penempatan besar di Iskandariah, Kaherah dan Tunis. Itali pertama berusaha untuk mendapat tanah jajahan melalui rundingan dengan kuasa-kuasa dunia lain untuk membuat konsesi penjajah. Rundingan ini gagal. Itali juga menghantar mubaligh ke tanah jajahan untuk menyelidik potensi untuk penjajahan Itali. Yang paling cerah dan realistik ini adalah bahagian Afrika. Mubaligh Itali sudahpun bertapak di Massawa (dalam masa kini Eritrea) pada tahun 1830-an dan telah memasuki jauh ke dalam Empayar Habsyah ^[28]

Permulaan penjajahan datang pada tahun 1885, tidak lama selepas kejatuhan peraturan Mesir di Khartoum. Itali mendarat tentera di Massawa di Afrika Timur. Pada tahun 1888, Itali dilampirkan Massawa dengan kekerasan, mewujudkan koloni Eritrea Itali. Pelabuhan Eritrea daripada Massawa dan Assab ditangani perdagangan dengan Itali dan Ethiopia. Perdagangan telah dinaikkan pangkat oleh tugas-tugas yang rendah dibayar pada perdagangan Itali. Itali mengeksport produk dikeluarkan dan kopi yang diimport, lilin lebah, dan belulang.^[29]

Pada tahun 1895, Habsyah yang dipimpin oleh Maharaja Menelik II ditinggalkan satu perjanjian yang ditandatangani pada tahun 1889 untuk mengikuti dasar luar Itali. Itali digunakan penolakan ini sebagai alasan untuk menyerang Habsyah.^[30] Habsyah mendapat bantuan Empayar Rusia, yang sendiri kepentingan dalam Afrika Timur yang diketuai kerajaan Nicholas II untuk dihantar dalam jumlah yang besar persenjataan moden untuk orang Habsyah kepada menahan serangan Itali. Sebagai tindak balas, Britain memutuskan untuk menyokong orang Itali untuk mencabar pengaruh Rusia di Afrika dan mengisytiharkan bahawa semua Ethiopia adalah dalam bidang kepentingan Itali. Di ambang perang, ketenteraan Itali dan nasionalisme mencapai puncak, dengan Itali tertarik kepada Tentera Diraja Itali, dengan harapan untuk mengambil bahagian dalam peperangan yang akan datang.^[31]

Tentera Itali gagal di medan perang dan sungguh kagum dengan tentera Ethiopia yang besar di Pertempuran Adwa. Itali terpaksa berundur ke Eritrea. Kempen Ethiopia gagal adalah memalukan antarabangsa ke Itali, kerana ia adalah salah satu daripada beberapa kemenangan tentera utama menjaringkan oleh Afrika menentang kuasa imperialis pada masa ini.^[32]

Dari 2 November 1899 hingga 7 September 1901, Itali mengambil bahagian sebagai sebahagian daripada Perikatan Lapan Negara daya dalam Pemberontakan Boxer di China. Pada 7 September 1901, satu konsesi di Tientsin telah diserahkan kepada Itali oleh Dinasti Qing. Pada 7 Jun 1902, konsesi telah diambil milik Itali dan ditadbir oleh Itali konsul.

Pada tahun 1911, Itali mengisytiharkan perang ke atas Empayar Uthmaniyyah dan menyerang Tripolitania, Fezzan dan Cyrenaica. Wilayah ini bersama-sama membentuk apa yang dikenali sebagai Libya. Peperangan ini berakhir hanya setahun kemudian, tetapi pendudukan mengakibatkan tindakan diskriminasi terhadap Libya seperti penghantaran pulang paksa rakyat Libya kepada Isole Tremiti pada bulan Oktober 1911. Pada 1912, satu pertiga daripada ini pelarian Libya telah mati akibat kekurangan makanan dan tempat tinggal.^[33] Pengilhakan Libya membawa nasionalis untuk menyokong penguasaan Itali yang Laut Mediterranean oleh menduduki Kerajaan Greece dan wilayah pantai Adriatik daripada Dalmatia.^[34]

Giovanni Giolitti

Pada tahun 1892, Giovanni Giolitti menjadi Perdana Menteri Itali untuk penggal pertama beliau . Walaupun kerajaan pertama cepat runtuh setahun kemudian, Giolitti kembali pada tahun 1903 untuk memimpin kerajaan Itali dalam tempoh yang berpecah-belah yang berlangsung sehingga tahun 1914. Giolitti telah menghabiskan kehidupan awal beliau sebagai penjawat awam , dan kemudian mengambil jawatan di dalam kabinet daripada Crispi . Giolitti adalah jangka panjang Perdana Menteri pertama Itali dalam bertahun-tahun kerana dia menguasai konsep politik transformismo dengan memanipulasi , memaksa dan memberi rasuah kepada pegawai-pegawai untuk pasukannya . Dalam pilihan raya semasa kerajaan Giolitti itu , mengundi penipuan adalah perkara biasa , dan Giolitti membantu meningkatkan mengundi hanya dalam kaya , kawasan lebih sokongan , ketika cuba untuk mengasingkan dan menakut-nakutkan kawasan miskin di mana pembangkang kuat.^[35] Selatan Itali berada dalam keadaan yang teruk sebelum dan semasa tempoh Giolitti sebagai Perdana Menteri . Empat per lima daripada Itali selatan buta huruf dan keadaan buruk ada antara masalah jumlah yang besar tuan-tuan tanah tidak hadir untuk pemberontakan dan juga kebuluran.^[36] Rasuah adalah seperti yang besar masalah yang Giolitti sendiri mengakui bahawa terdapat tempat-tempat "di mana undang-undang tidak beroperasi pada semua" .^[37]

Pada tahun 1911, kerajaan Giolitti itu dihantar tentera untuk menduduki Libya. Walaupun kejayaan Perang Libya baik status nasionalis, ia tidak membantu pentadbiran Giolitti secara keseluruhan. Kerajaan cuba untuk tidak menggalakkan kritikan dengan bercakap mengenai pencapaian strategik Itali dan daya cipta tentera mereka dalam perang: Itali merupakan negara pertama yang menggunakan kapal udara untuk tujuan ketenteraan, dan menjalankan pengeboman dari udara pada angkatan Uthmaniyah.^[38] Peperangan ini radikal yang Parti Sosialis Itali: revolusioner anti-perang yang diketuai oleh diktator masa depan-Fasis Benito Mussolini dipanggil untuk keganasan untuk menjatuhkan kerajaan. Giolitti kembali sebagai Perdana Menteri hanya untuk seketika sahaja pada tahun 1920, tetapi era liberalisme adalah berkesan lebih di Itali.

Pilihan raya 1913 dan Pilihan raya 1919 adalah pilihan raya melihat keuntungan yang dibuat oleh Sosialis, Katolik dan parti Nasionalis dengan mengorbankan golongan liberal tradisional dominan dan radikal, yang semakin retak dan lemah sebagai hasilnya.

Perang Dunia Pertama dan kegagalan negara liberal (1915-1922)

Permulaan perang, dilema dalaman

Menjelang sehingga Perang Dunia Pertama, Kerajaan Itali menghadapi beberapa masalah jangka pendek dan jangka panjang dalam menentukan sekutu dan objektifnya. Kejayaan Itali baru-baru ini menduduki Libya akibat ketegangan Perang Itali-Turki telah mencetuskan hubungan dengan Tiga Pakatan, bersama Empayar Jerman dan Austria- Hungary, kerana kedua-dua negara telah mencari hubungan yang lebih rapat dengan Uthmaniyyah atau Empayar Turki. Di Munich , Jerman bertindak balas kepada pencerobohan Itali dengan menyanyi lagu-lagu anti-Itali.^[39] Hubungan Itali dengan Republik Ketiga Perancis juga dalam bentuk yang tidak baik: Perancis merasa dikhianati oleh sokongan Itali dan Prussia dalam Perang Perancis-Prusia, membuka kemungkinan perang meletus antara kedua-dua negara.^[40] Hubungan Itali dengan United Kingdom Great Britain dan Ireland juga telah terjejas oleh permintaan Itali berterusan untuk pengiktirafan yang lebih di peringkat antarabangsa berikutan pendudukan Libya, dan tuntutan bahawa negara-negara lain menerima sfera pengaruhnya di Afrika Timur dan Mediterranean.^[41]

Di Mediterranean, hubungan Itali dengan Kerajaan Yunani telah diburukkan lagi apabila Itali menduduki Dodekanisa Kepulauan penduduk Yunani, termasuk Rodos, 1912-1914. Pulau-pulau ini telah sebelum ini dikawal oleh Empayar Uthmaniyah. Itali dan Yunani juga dalam persaingan terbuka lebih keinginan untuk menduduki Albania.^[42] Raja Emmanuel III sendiri merupakan tidak selesa Itali mengikuti pengembaraan penjajah yang jauh, dan berkata Itali perlu bersedia untuk mengambil balik tanah Itali-penduduk dari Austria-Hungary, sebagai "selesai Risorgimento".^[43] Idea ini meletakkan Itali di bertentangan dengan Austria-Hungary.

Satu penghalang utama kepada keputusan Itali apa yang perlu dilakukan mengenai perang itu ialah ketidakstabilan politik di seluruh Itali pada tahun 1914. Selepas pembentukan kerajaan Perdana Menteri Antonio Salandra Mac 1914 , kerajaan cuba untuk memenangi sokongan nasionalis dan bergerak ke kanan politik.^[44] Pada masa yang sama kiri menjadi lebih ditangkis oleh kerajaan selepas pembunuhan tiga penunjuk perasaan anti- ketenteraan pada bulan Jun.^[45] Banyak unsur-unsur kiri termasuk syndicalism, republikandan anarkisme membantah ini dan Parti Sosialis Itali mengisytiharkan mogok umum di Itali.^[46] Bantahan yang tercetus dikenali sebagai "Minggu Merah" sebagai berhaluan kiri merusuh dan pelbagai tindakan keingkaran awam berlaku di bandar-bandar utama dan bandar-bandar kecil seperti yang menyita stesen kereta api , memotong wayar telefon , dan membakar cukai daftar.^[45] Walau bagaimanapun hanya dua hari kemudian mogok secara rasmi dibatalkan, walaupun perbalahan sivil yang berterusan. Nasionalis ketenteraan dan berhaluan kiri anti-ketenteraan berjuang di jalan-jalan sehingga Tentera Diraja Itali apabila bertentangan kembali tenang selepas menggunakan beribu-ribu lelaki untuk meletakkan pelbagai kuasa membantah.^[45] Berikut serangan ke atas Serbia oleh Austria-Hungary pada tahun 1914, Perang Dunia Pertama meletus. Walaupun pakatan rasmi Itali untuk Empayar Jerman dan dalam Tiga Pakatan, dia pada mulanya kekal neutral, dengan mendakwa bahawa Perikatan Triple hanya untuk tujuan pertahanan.

Di Itali, masyarakat dibahagikan lebih perang:sosialis Itali umumnya menentang perang dan disokong paham suka damai , manakala nasionalis militan menyokong peperangan. Nasionalis lama Gabriele D' Annunzio dan Luigi Federzoni dan seorang wartawan Marxis kabur dan menukar baru kepada sentimen nasionalis, diktator Fasis masa depan Benito Mussolini, menuntut bahawa Itali menyertai perang. Untuk nasionalis, Itali terpaksa mengekalkan perikatan dengan Empayar Pusat, untuk mendapatkan wilayah penjajah dalam perbelanjaan Perancis. Bagi kaum liberal, perang yang dibentangkan Itali peluang lama ditunggu-tunggu untuk menggunakan persekutuan dengan Entente untuk mendapatkan wilayah Itali. Penduduk dan lain yang tertentu dari Austria -Hungary, yang telah lama menjadi sebahagian daripada matlamat patriotik Itali sejak penyatuan. Pada tahun 1915, saudara mara revolusi Itali dan wira republik Giuseppe Garibaldi mati di medan perang daripada Perancis, di mana mereka telah menawarkan diri untuk berperang. Federzoni menggunakan perkhidmatan peringatan untuk mengisytiharkan kepentingan Itali menyertai peperangan, dan untuk memberi amaran kepada monarki akibat perpecahan terus di Itali jika ia tidak:

Itali telah dinanti-nantikan ini sejak tahun 1866 perang benar-benar kebangsaannya, untuk berasa bersatu akhirnya, diperbaharui oleh tindakan sebulat suara dan pengorbanan serupa atas segala anak-anaknya. Hari ini, manakala Itali masih wavers sebelum keperluan yang dikenakan oleh sejarah, nama Garibaldi, melalui darah, naik lagi untuk memberi amaran kepada beliau bahawa dia tidak akan dapat mengalahkan revolusi save dengan berjuang dan memenangi peperangan kebangsaan dia. " Luigi Federzoni 1915^[47]

Mussolini menggunakan akhbar barunya Il Popolo d' Italia dan kemahiran berpidato kuat untuk menggesa nasionalis dan berhaluan kiri revolusioner patriotik untuk menyokong kemasukan Itali ke dalam peperangan untuk mendapat wilayah penduduk kembali Itali dari Austria- Hungary, dengan mengatakan "cukup Libya, dan seterusnya ke Trent dan Trieste".^[48] Mussolini mendakwa bahawa ia adalah untuk kepentingan pihak sosialis untuk menyertai perang untuk meruntuhkan Kerabat Hohenzollern dinasti bangsawan Jerman yang didakwa beliau adalah semua pekerja Eropah.^[49] Mussolini dan nasionalis lain memberi amaran kepada kerajaan bahawa Itali Itali mesti menyertai peperangan atau revolusi muka dan dipanggil untuk keganasan terhadap pacifis dan neutralis.^[50] Sayap kiri nasionalisme juga meletus di selatan Itali, sosialis dan nasionalis Giuseppe De Felice Giuffrida melihat menyertai perang sebagai penting untuk melegakan selatan Itali daripada kenaikan kos roti yang telah menyebabkan rusuhan di selatan , dan menyokong "perang revolusi".^[51]

Dengan sentimen nasionalis tegas di sebelah menuntut kembali wilayah Itali dari Austria-Hungary, Itali memasuki rundingan dengan Tiga Entente. Rundingan berakhir dengan jayanya pada bulan April tahun 1915 apabila yang Pakatan London ditaja dengan kerajaan Itali. Perjanjian itu memastikan Itali yang betul untuk mencapai semua tanah Itali dengan penduduk ia mahu dari Austria-Hungary, dan juga konsesi di Balkan dan pembahagian jajahan Jerman bersama-sama Perancis dan England pada Afrika^{[perlu rujukan]}. Cadangan ini dipenuhi kemahuan nasionalis Itali dan imperialisme Itali, dan telah bersetuju untuk. Itali menyertai Tiga Entente dalam perang menentang Austria-Hungary.

Reaksi di Itali berpecah: bekas Perdana Menteri Giovanni Giolitti marah atas keputusan Itali untuk pergi berperang melawan sekutu pertahanan bekas Austria-Hungary. Beliau mendakwa bahawa Itali akan gagal dalam perang, meramalkan jumlah yang tinggi dari pemberontakan, pekerjaan Austro-Hungary dari wilayah yang lebih Itali, dan kegagalan itu akan menghasilkan pemberontakan bencana yang akan menghancurkan monarki liberal-demokratik dan institusi-institusi sekular liberal-demokratik negeri.^[52]

Usaha perang Itali

Awal lagi kempen terhadap Austria-Hungary kelihatan pada mulanya memihak kepada Itali: tentera Austria-Hungary telah merebak ke meliputi bidang dengan Serbia dan Rusia, dan Itali mempunyai berangka keunggulan terhadap Tentera Austria-Hungary. Walau bagaimanapun, kelebihan ini tidak pernah digunakan sepenuhnya kerana komander tentera Itali Luigi Cadorna berkeras serangan frontal berbahaya terhadap Austria-Hungary dalam usaha untuk menduduki dataran Slovenia dan Ljubljana. Serangan ini akan meletakkan tentera Itali tidak jauh dari ibu empayar Austria-Hungary, Vienna. Selepas sebelas perbalahan gagal dengan kehilangan besar hidup, kempen Itali untuk mengambil Vienna runtuh.

Apabila memasuki perang , geografi juga kesukaran untuk Itali, sebagai sempadan dengan Austria -Hungary adalah sepanjang kawasan pergunungan . Pada bulan Mei tahun 1915, tentera Itali di 400,000 lelaki di sepanjang sempadan mengatasi orang Jerman Austria dan hampir tepat 0:56.^[53] Bagaimanapun pertahanan Austria adalah kukuh walaupun mereka dan berjaya bertahan serangan Itali.^[54] Pertempuran dengan Tentera Austria-Hungary di sepanjang kaki bukit Alpine dalam peperangan parit terdapat ditarik keluar , jalinan panjang dengan kemajuan yang sedikit.^[54] Pegawai Itali telah tidak terlatih berbeza dengan Austria-Hungary dan tentera Jerman, meriam buatan Itali adalah rendah kepada mesingan Austria dan tentera Itali mempunyai bekalan rendah dalam tahap bahaya peluru, kekurangan ini berterusan akan menghalang percubaan untuk membuat pendahuluan ke dalam wilayah Austria.^[55] Ini digabungkan dengan penggantian berterusan pegawai oleh Cadorna menyebabkan beberapa orang pegawai mendapat pengalaman yang diperlukan untuk membawa misi ketenteraan.^[56] Pada tahun pertama perang, keadaan miskin di medan perang membawa kepada wabak taun menyebabkan sejumlah besar tentera Itali untuk mati.^[57] Walaupun masalah ini serius, Cadorna enggan untuk berundur serangan. Pertempuran tentera laut berlaku di antara Tentera Laut Diraja Itali ( Regia Marina ) dan Tentera Laut Austria-Hungary. Kapal perang Itali telah diatasi oleh armada Austria-Hungary dan keadaan itu lebih buruk untuk Itali di bahawa kedua-dua Tentera Laut Perancis dan Tentera Laut Diraja British telah tidak dihantar ke Laut Adriatik. Kerajaan masing-masing dilihat Adriatik sebagai terlalu berbahaya untuk beroperasi kerana kepekatan armada Austria-Hungary di sana.^[58]

Moral jatuh di kalangan tentera Itali yang hidup membosankan apabila tidak di barisan hadapan: mereka telah dilarang untuk memasuki teater atau bar walaupun bercuti. Walau bagaimanapun apabila pertempuran kira-kira berlaku, alkohol telah dibuat secara terbuka kepada tentera bagi mengurangkan ketegangan sebelum pertempuran. Untuk melarikan diri kebosanan selepas pertempuran, beberapa kumpulan tentera yang bekerja untuk mewujudkan rumah pelacuran spontan.^[59] Dalam usaha untuk mengekalkan moral, tentera Itali mempunyai kuliah propaganda kepentingan perang ke Itali, terutamanya dalam usaha untuk mendapatkan Trento dan Trieste dari Austria- Hungary.^[60] Beberapa kuliah ini telah dijalankan oleh popular penyokong peperangan nasionalis seperti Gabriele D' Annunzio. D' Annunzio sendiri akan mengambil bahagian dalam beberapa serbuan tentera ke atas kedudukan Austria di sepanjang pantai Adriatik semasa perang dan temporaly kehilangan penglihatannya selepas satu serbuan kapal terbang.^[61] Peguam bela pro- perang Prominent Benito Mussolini telah dihalang daripada memberi kuliah oleh kerajaan, kemungkinan besar kerana masa lalu revolusi sosialis.^[60]

Kerajaan Itali menjadi semakin teruk pada tahun 1915 dengan sifat pasif yang tentera Serbia yang tidak terlibat dalam serangan serius terhadap Austria-Hungary untuk bulan.^[62] Kerajaan Itali dipersalahkan kepada tentera Serbia untuk membenarkan Austria untuk mengumpul tentera mereka menentang Itali.^[63] Cadorna disyaki Serbia telah cuba untuk berunding menamatkan berjuang dengan Austria dan dialamatkan ini kepada menteri asing Sidney Sonnino yang dirinya dengan sengit mendakwa Serbia adalah sekutu tidak boleh dipercayai.^[64] Hubungan antara Itali dan Serbia menjadi begitu sejuk bahawa ahli-ahli Entente lain terpaksa meninggalkan idea membentuk hadapan Balkan bersatu menentang Austria-Hungary.^[64] Dalam rundingan, Sonnino kekal bersedia untuk membenarkan Bosnia untuk menyertai Serbia, tetapi enggan membincangkan nasib Dalmatia yang didakwa oleh Itali dan Pan- Slavists di Serbia.^[64] Sebagai Serbia jatuh kepada kuasa-kuasa Austria-Hungary dan Jerman pada tahun 1915, Cadorna dicadangkan menghantar 60,000 lelaki untuk mendarat di Thessaloniki untuk membantu orang-orang Serbia kini dalam buangan di Greece dan Principality Albania untuk melawan kuasa yang bertentangan, tetapi kepahitan kerajaan Itali untuk Serbia menyebabkan cadangan itu ditolak.^[64]

Selepas tahun 1916, keadaan untuk Itali bertumbuh secara berterusan lebih teruk lagi, tentera Austria-Hungaria berjaya menolak tentera Itali kembali ke dalam Itali sejauh Verona dan Padua dalam Strafexpedition mereka. Pada masa yang sama Itali menghadapi kekurangan kapal-kapal perang, peningkatan serangan oleh kapal selam, bayaran tambang melambung tinggi mengancam keupayaan untuk membekalkan makanan kepada askar, kekurangan bahan-bahan mentah dan peralatan, dan Itali yang dihadapi cukai yang tinggi bagi membayar untuk perang.^[65] Tentera Austria-Hungary dan Jerman telah pergi jauh ke dalam wilayah utara Itali, dan akhirnya pada bulan November 1916, Cadorna menamatkan operasi serangan dan mula pendekatan yang defensif. Pada tahun 1917, Perancis, United Kingdom dan Amerika Syarikat ditawarkan untuk menghantar tentera ke Itali untuk membantu menangkis serangan yang Kuasa Tengah, tetapi kerajaan Itali ditolak, sebagai Sonnino tidak mahu Itali untuk dilihat sebagai negera pelanggan dalam Perang Dunia pertama dan pengasingan pilihan sebagai alternatif yang lebih berani.^[66] Itali juga mahu menyimpan Kerajaan Greece daripada perang, kerana kerajaan Itali dikhuatiri perlu Greece menyertai perang di sebelah pihak Berikat, ia akan berniat untuk menjajah Albania, mana Itali mahu sebagai sendiri.^[67] Nasib baik untuk Itali, Venizelist penyokong pro-perang di Greece gagal untuk berjaya dalam mendesak Constantine I dari Greece untuk membawa negara ini ke dalam konflik itu, dan matlamat Itali di Albania kekal.^[68]

Empayar Rusia telah runtuh dalam Revolusi Rusia pada 1917, akhirnya menyebabkan kebangkitan rejim komunis Bolshevik dalam Vladimir Lenin. Peminggiran terhasil daripada Front Timur kira lebih banyak tentera Austria-Hungary dan Jerman yang tiba di hadapan menentang Itali. Perbezaan pendapat dalaman terhadap perang meningkat dengan keadaan ekonomi dan sosial semakin miskin di Itali kerana ketegangan perang. Banyak keuntungan perang itu dibuat di bandar-bandar, manakala kawasan luar bandar telah kehilangan pendapatan.^[69] Jumlah lelaki yang ada untuk kerja-kerja pertanian telah jatuh dari 4.8 million-2.2 million, walaupun melalui bantuan wanita , pengeluaran pertanian berjaya dikekalkan pada 90 peratus daripada jumlah pra- perang semasa perang.^[70] Ramai suka damai dan sosialis Itali beralih kepada Bolshevik dan menyokong rundingan dengan pekerja Jerman dan Austria- Hungary untuk membantu menamatkan perang dan membawa revolusi Bolshevik.^[71] Akhbar Avanti yang Parti Sosialis Itali diisytiharkan "Mari borjuang melawan perang sendiri".^[72] Wanita berhaluan kiri di bandar-bandar utara Itali mengetuai protes menuntut tindakan terhadap kos hidup yang tinggi dan menuntut menamatkan perang.^[73] Di [[[Milan]] pada Mei 1917 , pihak revolusioner komunis teratur dan terlibat dalam rusuhan , memanggil untuk menamatkan perang, dan berjaya menutup kilang-kilang dan menghentikan pengangkutan awam.^[74] Tentera Itali terpaksa memasuki Milan dengan kereta kebal dan mesingan menghadapi sommunist dan anarkis yang berjuang dengan ganas sehingga 23 Mei apabila tentera berjaya menguasai bandar dengan hampir lima puluh orang terbunuh (tiga daripadanya adalah tentera Itali) dan lebih 800 orang ditangkap.^[75]

Selepas Pertempuran Caporetto pada tahun 1917, tentera Itali terpaksa jauh ke dalam wilayah Itali, dan penghinaan yang membawa kepada kedatangan Vittorio Emanuele Orlando sebagai Perdana Menteri yang berjaya menyelesaikan beberapa masalah perang Itali. Orlando ditinggalkan pendekatan pemencilan sebelumnya kepada perang dan peningkatan koordinasi dengan Pihak Berikat dan penggunaan sistem konvoi untuk menangkis serangan kapal selam, dibenarkan Itali ke dapat menamatkan kekurangan makanan dari Februari 1918 dan seterusnya, dan Itali menerima bahan-bahan lebih mentah daripada Berikat.^[76] Juga pada tahun 1918, bermula penindasan rasmi orang-orang asing musuh dan sosialis Itali telah semakin ditindas oleh kerajaan Itali. Kerajaan Itali telah menaikkan kemarahan dengan Empat belas Mata dari Woodrow Wilsom, dari Presiden Amerika Syarikat, sebagai advokasi kebangsaan penentuan nasib sendiri bermakna bahawa Itali tidak akan mendapat Dalmatia seperti yang telah dijanjikan dalam Perjanjian London.^[77] Dalam Parlimen Itali, nasionalis mengutuk Wilson empat belas mata mengkhianati Perjanjian London, manakala sosialis mendakwa bahawa titik Wilson adalah sah dan mendakwa Perjanjian London adalah satu pelanggaran dengan hak Slav, Yunani dan Albania.^[78] Rundingan antara Itali dan Pihak Berikat, khususnya delegasi Yugoslavia baru (menggantikan delegasi Serbia), bersetuju untuk pengimbangan antara Itali dan Kerajaan Yugoslavia baru, yang ialah Dalmatia seperti yang didakwa oleh Itali akan diterima sebagai Yugoslavia, ketika Istria seperti yang didakwa oleh orang Yugoslav akan diterima sebagai Itali.^[79]

Propaganda Itali merosot sejak Vienna oleh Gabriele D'Annunzio pada tahun 1918.

Pada Pertempuran Sungai Piave tentera Itali berjaya bertahan tentera Austria-Hungary dan Jerman. Tentera menentang berulang kali gagal selepas itu dalam pertempuran utama seperti Pertempuran Asiago dan Pertempuran Vittorio Veneto. Tentera Itali dihancurkan serangan Austria dalam pertempuran yang kemudian. Austria-Hungary berakhir pertempuran menentang Itali dengan genjatan senjata pada 11 November 1918 yang berakhir Perang Dunia Pertama.

Semasa perang, Tentera Diraja Itali meningkat dalam saiz daripada 15,000 orang pada tahun 1914 kepada 160,000 orang pada tahun 1918, dengan 5 juta rekrut dalam jumlah perkhidmatan memasuki semasa perang.^[80] ini datang pada kos yang amat dahsyat.: pada akhir perang, Itali telah kehilangan 700,000 askar dan mempunyai defisit belanjawan 12 bilion lira. Masyarakat Itali telah dibahagikan antara pacifists majoriti yang menentang penglibatan Itali dalam perang dan yang minoriti nasionalis pro-perang yang telah mengecam tindakan kerajaan Itali kerana tidak segera berperang dengan Austria pada tahun 1914.

Penempatan wilayah Itali dan tindak balas

Ketika perang berakhir, Perdana Menteri Itali Vittorio Emanuele Orlando bertemu dengan Perdana Menteri Britain David Lloyd George, Perdana Menteri Perancis Georges Clemenceau dan Presiden Amerika Syarikat Woodrow Wilson di Versailles, untuk membincangkan bagaimana sempadan Eropah perlu ditakrifkan semula untuk mengelakkan perang Eropah masa depan.

Rundingan memberi keuntungan wilayah sedikit ke Itali kerana Wilson, semasa rundingan damai, menjanjikan kebebasan kepada semua warganegara Eropah untuk membentuk negara bangsa mereka sendiri. Hasilnya, yang Persetiaan Versailles tidak memberikan Dalmatia dan Albania ke Itali, seperti yang telah dijanjikan dalam Perjanjian London. Tambahan pula, British dan Perancis memutuskan untuk membahagikan jajahan luar negara Jerman ke dalam mandat mereka sendiri, dengan Itali menerima seorang pun daripada mereka. Walaupun begitu, Orlando menandatangani Persetiaan Versailles, yang menyebabkan kegemparan terhadap kerajaannya. Pergolakan saudara meletus di Itali antara nasionalis yang disokong usaha perang dan menentang "kemenangan cacat" (seperti nasionalis memanggilnya) dan berhaluan kiri yang menentang peperangan.

Setelah penyelesaian damai, revolusi nasionalis Itali Gabriele D'Annunzio telah membentuk Negeri Bebas Fiume pada bulan September 1919. Populariti beliau di kalangan nasionalis membawa beliau akan dipanggil Il Duce (The Leader) dan dia menggunakan separa tentera blackshirted dalam serangan di atas Fiume, tajuk kepimpinan "Duce" dan blackshirt pakaian seragam tentera akan kemudian menjadi sinonim dengan Fasis pergerakan Benito Mussolini. Permintaan untuk pengilhakan Fiume merebak ke semua pihak spektrum politik, termasuk Fasis Mussolini.^[81] D'Annunzio's kacau ucapan menarik Croatia nasionalis untuk pasukannya. Dia juga memelihara hubungan dengan Tentera Republik Ireland dan nasionalis Mesir.^[82]

Wilayah Itali yang termasuk orang-orang yang bukan sahaja etnik campuran dilampirkan, tetapi juga semata-mata etnik Slovenia dan Croatia, terutama dalam bekas Littoral Austria dan bekas Tanah Carniola. Mereka termasuk 1/3 daripada keseluruhan wilayah yang didiami oleh Slovenes pada masa dan 1/4 daripada seluruh penduduk Slovene itu,^[83] yang merupakan dalam tempoh 20 tahun yang panjang Fasisme Itali ( 1922-1943 ) tertakluk kepada terpaksa Italianization bersama dengan 25,000 Etnik Jerman. Menurut penulis Paul N. Hehn , " perjanjian kiri setengah juta Slav dalam Itali, manakala hanya beberapa ratus Itali di Yugoslavia baru ditubuhkan ( iaitu Kerajaan Serbia, Croatia dan Slovenia dinamakan semula negeri "Yugoslavia" pada tahun 1929 ).^[84]

Rejim Fasis (1922-1943)

Kebangkitan berkuasa Fasisme

Templat:Fascism sidebar

Pada tahun 1914, Benito Mussolini telah dipaksa keluar daripada Parti Sosialis Itali selepas memanggil untuk campur tangan Itali dengan Austria. Sebelum Perang Dunia Pertama, Mussolini telah menentang pengerahan tentera, membantah penaklukan Itali ke atas Libya, dan merupakan editor akhbar rasmi Parti Sosialis ini, Avanti. Lama kelamaan, dia hanya dipanggil untuk revolusi, tanpa menyebut perjuangan kelas.^[85] Nasionalisme Mussolini membolehkan beliau untuk mengumpul dana dari Ansaldo (sebuah firma persenjataan) dan syarikat-syarikat lain untuk mewujudkan akhbar sendiri Il Popolo d'Italia untuk meyakinkan sosialis dan revolusioner untuk menyokong perang.^[86] Perancis, Britain, dan Rusia , mahu menarik Itali kepada Entente, membantu membiayai akhbar itu.^[87] Akhbar ini menjadi tahun akhbar Fasis Itali secara rasmi disokong kemudian. Semasa perang, Mussolini berkhidmat dalam tentera Itali dan cedera sekali semasa perang. Luka itu secara meluas dipercayai sebagai akibat kemalangan dalam amalan bom tangan, walaupun beliau mendakwa telah cedera dalam peperangan.^[86]

Berikutan berakhirnya perang dan Perjanjian Versailles, pada tahun 1919, Mussolini menciptakan Fasci Italiani di Combattimento atau Liga Memerangi. Ia pada asalnya dikuasai oleh patriotik sosialis dan syndicalism veteran yang menentang suka damai sifat Parti Sosialis Itali. Para penyokong rasialis mulanya mempunyai platform yang lebih cenderung ke kiri, menjanjikan revolusi sosial, perwakilan berkadar, hak mengundi wanita (sebahagiannya menyedari pada tahun 1925), dan membahagikan harta swasta yang dipegang oleh ladang-ladang.^[88]^[89]

Pada 15 April 1919, Fasis turut disenarai dalam keganasan politik, apabila sekumpulan ahli-ahli dari Fasci di Combattimento menyerang pejabat Avanti!. Menyedari kegagalan Fasis awal revolusioner dan kiri bersandar dasar, Mussolini berpindah organisasi yang jauh dari kiri dan berpaling gerakan revolusioner ke dalam gerakan pilihan raya pada tahun 1921 yang dinamakan Partito Nazionale Fascista (Parti Fasis Kebangsaan). Parti itu disalin tema nasionalis D' Annunzio dan menolak demokrasi berparlimen sementara masih beroperasi dengan memusnahkannya. Mussolini menukar polisi asal revolusionernya, seperti bergerak jauh daripada anti- clericalism untuk menyokong Gereja Katolik dan ditinggalkan pembangkang awam untuk beraja.^[90] Sokongan Fasis dan keganasan mula berkembang pada tahun 1921 dan sokongan Fasis pegawai-pegawai tentera mula mengambil senjata dan kenderaan dari tentera untuk digunakan dalam serangan kontrarevolusioner pada sosialis.^[91]

Pada tahun 1920, Giolitti telah kembali sebagai Perdana Menteri dalam usaha untuk menyelesaikan kebuntuan Itali. Satu tahun kemudian, kerajaan Giolitti ini sudah menjadi tidak stabil dan pembangkang sosialis berkembang terancam lagi kerajaannya. Giolitti percaya bahawa Fasis boleh melunakkan dan digunakan untuk melindungi negara dari pihak sosialis. Beliau memutuskan untuk memasukkan Fasis dalam senarai pilihan raya beliau untuk pilihan raya 1921.^[92] Dalam pilihan raya , Fasis tidak membuat keuntungan yang besar, tetapi kerajaan Giolitti gagal untuk mengumpul satu gabungan cukup besar untuk mentadbir dan ditawarkan fasis penempatan dalam kerajaannya. Para penyokong rasialis menolak tawaran Giolitti dan bergabung dengan sosialis menurunkan kerajaannya.^[93] Beberapa keturunan orang-orang yang telah berkhidmat revolusioner Garibaldi semasa penyatuan telah memenangi lebih kepada cita-cita nasionalis revolusiner Mussolini.^[94] Advokasi beliau merupakan korporatisme dan futurisme telah menarik penyokong "cara ketiga".^[95] Tetapi yang paling penting beliau telah memenangi lebih ahli-ahli politik di Itali seperti Facta dan Giolitti yang tidak mengutuk beliau untuk layanan buruk Blackshirts beliau sosialis.^[96]

Pada bulan Oktober 1922, Mussolini telah mengambil kesempatan daripada permogokan umum oleh pekerja-pekerja di Itali, dan mengumumkan tuntutan kepada kerajaan Itali untuk memberi Parti Fasis kuasa politik atau menghadapi rampasan kuasa. Tanpa respon yang segera, sebilangan kecil Fasis mula perjalanan yang panjang seluruh Itali ke Rom yang dikenali sebagai Mac di Rom, yang mengaku Itali yang Fasis telah bercadang untuk memulihkan undang-undang. Mussolini sendiri tidak mengambil bahagian sehingga akhir sangat perarakan , dengan d' Annunzio di sedang dianggap sebagai pemimpin perarakan sehingga ia belajar dia telah ditolak keluar dari tingkap dan cedera teruk dalam pembunuhan percubaan gagal, menafikan dia daripada kemungkinan mengetuai rampasan kuasa sebenar d' etat dirancang oleh organisasi asalnya diasaskan oleh dirinya sendiri. Para penyokong rasialis, di bawah kepimpinan Mussolini menuntut Perdana Menteri Luigi Facta 's peletakan jawatan dan bahawa Mussolini dinamakan Perdana Menteri. Walaupun Tentera Itali adalah jauh lebih baik bersenjata daripada paramilitaries Fasis ini, kerajaan Itali di bawah Raja Victor Emmanuel III menghadapi krisis politik. Raja terpaksa memilih yang mana satu dua pergerakan saingan di Itali akan membentuk kerajaan: Fasis Mussolini, atau anti- pendukung kerajaan Parti Sosialis Itali. Beliau dipilih Fasis.

Pada 28 Oktober, 1922, Victor Emmanuel III memilih Mussolini menjadi Perdana Menteri Itali, membolehkan Mussolini dan Parti Fasis untuk mengejar cita-cita politik mereka selagi mereka menyokong pemerintahan beraja dan kepentingan-kepentingannya. Mussolini adalah seorang pemimpin politik yang sangat muda (pada usia 39) berbanding dengan perdana menteri Itali dan pemimpin-pemimpin dunia pada masa itu. Mussolini dipanggil Il Duce, atau "Leader" oleh penyokongnya, tajuk tidak rasmi yang biasa digunakan untuk menggambarkan kedudukan Mussolini semasa era Fasis. Satu kultus personaliti telah dibangunkan yang menggambarkan beliau sebagai penyelamat negara yang dibantu oleh populariti peribadi beliau memegang dengan Itali sudah yang akan kekal kukuh sehingga Itali dihadapi kekalahan tentera berterusan dalam Perang Dunia II.

Setelah mengambil kuasa, Mussolini menubuhkan pakatan perundangan dengan nasionalis, liberal, dan populis. Walau bagaimanapun muhibah oleh Fasis ke arah demokrasi berparlimen pudar dengan cepat: pakatan Mussolini lulus pilihan raya Undang-undang Acerbo tahun 1923, yang memberikan dua pertiga kerusi di parlimen untuk parti atau pakatan yang dicapai 25% undi. Parti Fasis menggunakan kekerasan dan ugutan untuk mencapai ambang 25% dalam pilihan raya tahun 1924, dan menjadi parti politik yang memerintah Itali.

Berikutan pilihan raya, timbalan Sosialis Giacomo Matteotti telah dibunuh selepas memanggil untuk pembatalan pilihan raya kerana penyelewengan. Berikutan pembunuhan, Sosialis berjalan keluar dari parlimen, membolehkan Mussolini untuk meluluskan undang-undang yang lebih autoritarian. Pada tahun 1925, Mussolini diterima bertanggungjawab bagi keganasan di Fasis pada tahun 1924, dan berjanji bahawa tidak bersetuju ini akan diuruskan dengan kasar. Ketika berucap sebelum itu, Blackshirts memecahkan menekan pembangkang dan memukul beberapa lawan Mussolini. Acara ini dianggap bermulanya pemerintahan diktator Fasis terus terang di Itali, walaupun ia akan menjadi 1928 sebelum Parti Fasis secara rasmi diisi pihak undang-undang di negara ini.

Sepanjang empat tahun akan datang, Mussolini dihapuskan hampir semua sekatan dan imbangan kuasa beliau. Pada tahun 1926, beliau meluluskan undang-undang yang menyatakan dia hanya bertanggungjawab kepada raja dan menjadikan beliau orang tunggal yang dapat menentukan agenda Parlimen. Autonomi tempatan telah dihanyutkan, dan podestas dilantik menggantikan datuk bandar dan majlis-majlis kaum. Tidak lama selepas semua pihak lain diharamkan pada tahun 1928, pilihan raya parlimen telah digantikan dengan plebiscites di mana Majlis Grand dicalonkan senarai tunggal calon.

Hasil pengambilalihan Mussolini kerajaan ialah mewujudkan sebuah dwikekuasaan di Itali, dengan Mussolini memegang tampuk kuasa politik yang besar sebagai pemerintah berkesan Itali, manakala raja kekal pemimpin yang satu. Bagaimanapun dia masih mempunyai hak untuk memecat Perdana Menteri, walaupun hanya atas nasihat daripada Majlis Besar sekurang-kurangnya dalam teori, satu-satunya cek pada kuasa Mussolini.

Kebudayaan dan masyarakat

Selepas meningkat kepada kuasa, rejim Fasis ditetapkan Itali pada kursus untuk menjadi sebuah negara satu parti dan untuk mengintegrasikan Fasisme ke dalam semua aspek kehidupan. Satu negeri totalitarianisme sebagai secara rasmi diisytiharkan dalam Doktrin Fasisme tahun 1935,

Konsep Fasis Negeri adalah semua memeluk; di luar ia tidak ada manusia atau nilai-nilai kerohanian boleh wujud, apatah lagi mempunyai nilai. Oleh itu difahami, Fasisme adalah totalitarian, dan Negeri Fasis sintesis dan termasuk unit segala nilai-mentafsir, membangun, dan potentiates keseluruhan kehidupan rakyat. Doktrin Fasisme, 1935.^[97]

Dengan konsep totalitarianisme, Mussolini dan rejim Fasis menetapkan agenda meningkatkan budaya Itali dan masyarakat berdasarkan Rom purba, pemerintahan diktator peribadi, dan beberapa aspek futurist intelektual Itali dan artis.^[98]

Di bawah Fasisme, definisi kewarganegaraan Itali terletak pada ketenteraan yang asas dan Fasis ini "manusia baru" ideal di mana Itali setia akan menghilangkan diri daripada individualisme dan autonomi dan melihat diri mereka sebagai komponen negeri Itali dan bersedia untuk mengorbankan nyawa mereka untuk itu.^[99] Di bawah pertubuhan totalitarian, hanya Fasis akan dianggap sebagai "Itali benar" dan keahlian dan pengesahan Fasis parti itu perlu bagi orang ramai untuk mendapat "Kewarganegaraan lengkap", mereka yang tidak bersumpah setia kepada Fasisme dihalau daripada kehidupan awam dan tidak boleh mendapat pekerjaan.^[100] Rejim Fasis juga berhubung dengan Itali ekspatriat tinggal di luar negara untuk menyokong punca Fasis dan mengenal pasti dengan Itali dan bukan tempat kediaman mereka.^[101] Walaupun usaha untuk membentuk budaya baru bagi fasisme, usaha Fasis Itali tidak sebagai drastik atau berjaya berbanding dengan negeri-negeri satu parti lain seperti Nazi Jerman dan Kesatuan Soviet dalam mewujudkan budaya baru.^[102]

Dalam Fasis Itali, Mussolini telah pujaan sebagai penyelamat negara. Di khalayak ramai dan di propaganda rejim Fasis cuba untuk membuat dia kehadiran dalam masyarakat Itali. Banyak rayuan Fasisme di Itali adalah berdasarkan kultus personaliti di sekitar Mussolini dan populariti beliau. Ghairah pidato dan personaliti kultus Mussolini dipamerkan di perhimpunan yang besar dan perarakan daripada Blackshirts di Rom yang berkhidmat sebagai inspirasi untuk Adolf Hitler dan Parti Buruh Jerman Sosialis Nasional di Jerman.

Rejim Fasis ditubuhkan propaganda dalam akhbar, penyiaran radio, dan beberapa filem sengaja merestui Fasisme. Pada tahun 1926, undang-undang diluluskan untuk mewajibkan newsreels propaganda ditunjukkan sebelum semua filem di pawagam.^[103] Newreel ini lebih berkesan dalam mempengaruhi orang ramai Itali daripada filem-filem propaganda atau radio, sedikit Itali mempunyai penerima radio pada masa itu.^[104] Propaganda Fasis adalah secara meluas di dalam poster dan yang ditaja seni masa. Seni dan sastera di Fasis Itali tidak dikawal ketat, dan hanya ditapis jika mereka secara terang-terangan menentang kerajaan.

Gereja Katolik

Hubungan dengan Gereja Roman Katolik bertambah baik dengan ketara semasa rejim Mussolini. Walaupun pembangkang sebelum ini kepada Jemaat, selepas tahun 1922, Mussolini dibuat persekutuan dengan pro-gereja Partito Popolare Italiano atau Parti Rakyat Itali. Pada tahun 1929 Mussolini dan paus bersetuju menerima satu perjanjian yang berakhir standoff yang sampai kembali ke 1860 dan telah diberi milik Jemaat dari kerajaan Itali. Kerajaan Orlando telah memulakan proses perdamaian semasa Perang Dunia, dan paus melanjutkan dengan mengurangkan hubungan dengan Demokrat Kristian pada tahun 1922.^[105] Mussolini dan fasis utama adalah ateis tetapi mereka diiktiraf peluang hubungan panas dengan unsur besar Katolik Itali.^[106]

Perjanjian Lateran pada 1929 merupakan perjanjian yang diiktiraf paus berdaulat kecil Kota Vatikan di dalam Rom, yang memberikannya status bebas dibuat Vatikan hab penting diplomasi dunia. Konkordat pada 1929 dibuat Katolik agama tunggal di negeri ini (walaupun agama adalah diterima), dibayar gaji kepada imam dan biskop, gereja diiktiraf perkahwinan (pasangan sebelum ini terpaksa mengadakan upacara awam), dan membawa pengajaran agama ke dalam sekolah-sekolah awam. Seterusnya uskup memberikan bai'ah kepada negeri Itali, yang mempunyai kuasa veto ke atas pilihan mereka. Perjanjian ketiga dibayar Vatican 175 lira (kira-kira $ 100 juta) untuk rampasan harta gereja sejak 1860. Jemaat tidak rasmi mempunyai kewajipan untuk menyokong rejim Fasis; perbezaan kuat akan kekal tetapi permusuhan yang meluap-luap berakhir. Gereja terutamanya disahkan dasar luar seperti sokongan untuk sebelah anti-Komunis di dalam Perang Saudara Sepanyol, dan sokongan untuk penaklukan Ethiopia. Geseran terus melalui rangkaian belia Tindakan Katolik , yang Mussolini mahu bergabung menjadi kumpulan belia Fasis beliau.^[107] Pada tahun 1931 Paus Pius XI dikeluarkan encyclical Non Abbiamo Bisogno ("Kami Mempunyai Tiada Perlu") yang mengecam penindasan rejim tersebut gereja di Itali dan mengutuk."^[108]

Membuat pungutan suara di seluruh negara telah diadakan pada Mac 1929 hingga menyokong perjanjian itu. Lawan telah menakut-nakutkan oleh rejim Fasis; Tindakan Katolik pihak ( Azione Cattolica) mengarahkan Katolik Itali untuk mengundi calon-calon Fasis untuk mewakili mereka dalam kedudukan di gereja-gereja, Mussolini mendakwa bahawa "tidak ada" undi kumpulan orang-orang "... beberapa yang tidak tepat anti-clericalisme yang enggan menerima Perjanjian Pembelian Lateran"^[109] Hampir 9 juta Itali mengundi atau 90 peratus daripada pengundi.; hanya 136,000 mengundi "tidak".^[110] Perjanjian Lateran kekal di tempat ke hari ini.

Poster untuk Italo Balbo penerbangan transatlantik kepada Century of Progress di Chicago.

Teknologi dan pemodenan

Pada tahun 1933, Itali membuat pelbagai pencapaian teknologi. Kerajaan Fasis membelanjakan jumlah wang yang besar kepada projek-projek teknologi seperti pembinaan kapal laut Itali yang baru SS Rex yang pada tahun 1933 dibuat suatu rekod lintasan laut transatlantik empat hari.^[111] Serta membiayai pembangunan yang Macchi M.C.72 pesawat laut yang menjadi pesawat laut terpantas di dunia pada tahun 1933 dan mengekalkan kejuaraan pada tahun 1934. Pada tahun 1933, ahli kerajaan Fasis Italo Balbo, yang juga pilot yang dibuat penerbangan transatlantik dalam bot terbang ke Chicago untuk Pameran Dunia dikenali sebagai Century of Progress. Penerbangan ini melambangkan kuasa kepimpinan Fasis dan kemajuan industri dan teknologi kerajaan itu telah dibuat di bawah arahan Fasis.

Antisemitisme

Mengenai isu antisemitism, Fasis telah dibahagikan kepada apa yang perlu dilakukan, terutamanya dengan kebangkitan Adolf Hitler di Jerman. Beberapa ahli Fasis Yahudi, dan Mussolini sendiri tidak secara peribadi percaya dalam antisemitism, tetapi untuk menyenangkan hati Hitler, antisemitism dalam parti Fasis semakin meningkat. Pada tahun 1936, Mussolini dibuat pembatalan pertamanya bertulis Yahudi dengan mendakwa antisemitism yang telah hanya timbul kerana orang-orang Yahudi telah menjadi terlalu dominan dalam kedudukan kuasa negara dan mendakwa bahawa orang-orang Yahudi merupakan "ganas" puak yang memujuk "benar-benar membuang " orang Kristian dari kehidupan awam.^[112] Pada tahun 1937, ahli Fasis Paolo Orano dikritik Zionis pergerakan itu sebagai sebahagian daripada dasar luar British yang direka untuk mendapatkan memegang British kawasan tanpa menghormati kehadiran Kristian dan Muslim di Palestin. Mengenai perkara itu daripada orang Itali Yahudi, Orano berkata bahawa mereka "perlu melibatkan diri mereka sendiri dengan tidak lebih daripada agama mereka" dan tidak mengganggu megah menjadi Itali patriotik.^[113]

Sumber utama geseran antara Nazi Jerman dan Fasis Itali adalah pendirian Itali pada orang-orang Yahudi. Dalam tahun-tahun awal sebagai pemimpin Fasis, manakala Mussolini melabuhkan stereotaip kaum Yahudi beliau tidak memegang pendirian tegas mengenai orang-orang Yahudi, dan pendirian rasminya berayun dan beralih untuk memenuhi permintaan politik pelbagai puak gerakan Fasis, daripada mempunyai apa-apa pendirian konkrit.^[114] Daripada 117 ahli asal Fasci Italiani di Combattimento pada tanggal 23 Mac 1919, 5 daripada mereka adalah Yahudi.^[115] Sejak tahun-tahun awal pergerakan itu, terdapat sebilangan kecil yang terkenal secara terbuka anti-semitik Fasis seperti Roberto Farinacci.^[116] Terdapat juga Fasis terkemuka yang sama sekali menolak anti-semitisme, seperti Italo Balbo yang tinggal di Ferrara yang mempunyai masyarakat Yahudi yang besar yang telah diterima dan insiden anti-semitik adalah jarang berlaku di bandar.^[117] Mussolini mulanya tidak mempunyai kenyataan anti-semitik di dasar-dasar beliau.^[118] Walau bagaimanapun sebagai tindak balas kepada pemerhatiannya nombor besar orang Yahudi di kalangan Bolshevik, dan tuntutan ( yang kemudiannya disahkan sebagai benar ) bahawa pihak Bolshevik dan Jerman (bahawa Itali berperang pada Perang Dunia Pertama) telah dihubungkan politik, Mussolini membuat kenyataan anti-semitik yang melibatkan sambungan Bolshevik-Jerman sebagai satu "pakatan tidak suci antara Hindenburg dan saumaah".^[119] Mussolini mula mempercayai khabar angin bahawa pemimpin Bolshevik Vladimir Lenin adalah berketurunan Yahudi.^[119] Mussolini menyerang bank Yahudi Giuseppe Toeplitz dari Banca Commerciale Italiana dengan mendakwa bahawa dia adalah seorang ejen Jerman dan pengkhianat Itali..^[120] Di dalam sebuah artikel Il Popolo d' Italia pada bulan Jun tahun 1919, Mussolini telah menulis analisis sangat anti-semitik mengenai keadaan di Eropah yang melibatkan Bolshevisme berikutan Revolusi Oktober, Perang Saudara Rusia dan perang di Hungary yang melibatkan Republik Soviet Hungary.^[121]

Jika Petrograd (Pietrograd) belum jatuh, jika [Jeneral] Denikin tidak bergerak ke hadapan, maka ini adalah apa yang bank-bank besar Yahudi di London dan New York telah tetapkan. Bank ini adalah pertalian darah kepada orang Yahudi yang di Moscow di Budapest mengambil membalas dendam terhadap bangsa Aryan yang telah mengutuk mereka untuk penyebaran selama berabad-abad lamanya. Di Rusia, 80 peratus daripada pengurus Soviet adalah orang Yahudi, di Budapest 17 daripada 22 orang Komisar adalah orang-orang Yahudi. Mungkin ia tidak bahawa Bolshevisme adalah dendam Yahudi terhadap agama Kristian ? Ia sudah pasti bernilai memikirkan. Ia adalah mustahil bahawa Bolshevisme akan lemas dalam darah yang pogrom yang membinasakan. Kewangan dunia adalah di tangan orang-orang Yahudi. Sesiapa yang memiliki strongboxes daripada rakyat adalah dalam kawalan sistem politik mereka. Di sebalik boneka (berdamai) di Paris, terdapat Rothschilds, Warburgs, Schiffs, Guggenheims yang adalah darah yang sama yang menakluk Petrograd dan Budapest. Race tidak mengkhianati bangsa ... Bolshevisme adalah mempertahankan pemerintahan orang kaya antarabangsa. Ini adalah kebenaran asas perkara itu. Pemerintahan orang kaya antarabangsa yang dikuasai dan dikawal oleh orang-orang Yahudi mempunyai kepentingan tertinggi dalam semua kehidupan Rusia mempercepatkan prosesnya perpecahan ke tahap serangan tiba-tiba. Rusia yang lumpuh, tidak teratur, kebuluran, akan menjadi tempat di mana esok borjuasi, ya borjuasi, o proletariat akan menyambut hari raya yang menakjubkan daripada banyak
— . Benito Mussolini, Il Popolo d' Italia , Jun 1919.^[121]

Kenyataan oleh Mussolini pada sambungan Yahudi-Bolshevik dengan pemerintahan orang kaya dan konspirasi telah bertemu dengan pembangkang dalam gerakan Fasis, menyebabkan Mussolini balas kepada pembangkang ini di kalangan penyokongnya dengan meninggalkan dan menterbalikkan pendirian ini tidak lama selepas itu pada tahun 1919.^[119] Dalam menterbalikkan pendiriannya kerana pembangkang kepadanya, Mussolini tidak lagi menyatakan dakwaannya sebelum ini bahawa Bolshevisme adalah Yahudi tetapi memberi amaran bahawa disebabkan oleh bilangan besar orang Yahudi dalam gerakan Bolshevik, kebangkitan Bolshevisme di Rusia akan menyebabkan gelombang ganas anti-semitisme di Rusia.^[119] Beliau kemudian mendakwa bahawa "anti-semitisme adalah asing kepada rakyat Itali" tetapi memberi amaran Zionis bahawa mereka perlu berhati-hati untuk tidak membangkitkan anti Yahudi di "satu-satunya negara di mana ia tidak wujud".^[119] Salah satu penyokong kewangan Yahudi pergerakan fasis, adalah Toeplitz, yang Mussolini sebelum ini dituduh sebagai pengkhianat semasa Perang Dunia Pertama.^[122] Pada peringkat awal terdapat terkemuka Fasis Itali Yahudi seperti Aldo Finzi,^[123] Finzi lahir daripada bercampur-campur perkahwinan seorang Itali Yahudi dan Kristian, beliau telah dibaptiskan sebagai seorang Katolik.^[124] Satu lagi terkenal Yahudi Fasis Itali telah Ettore Ovazza yang merupakan seorang nasionalis Itali kuat dan lawan Zionisme di Itali.^[125] 230 orang Yahudi Itali mengambil bahagian dalam bulan Mac Fasis di Rom pada tahun 1922.^[126] Pada tahun 1932, Mussolini dibuat sikap peribadinya mengenai orang-orang Yahudi diketahui duta Austria apabila membincangkan isu Hitler, berkata: "Saya tidak mempunyai cinta untuk orang-orang Yahudi, tetapi mereka mempunyai pengaruh yang besar di mana-mana. Ia adalah lebih baik untuk meninggalkan mereka sahaja Hitler anti-semitisme telah membawa beliau lebih banyak musuh daripada yang perlu".^[119]

Pada Persidangan Fasis Montreux 1934 yang dipengerusikan oleh Itali yang diterajui Comitati d'Azione per l'Universita di Roma (CAR), yang berusaha untuk menemui Fasis Antarabangsa, isu antisemitism telah dibahaskan di kalangan pelbagai pihak fasis, dengan beberapa yang lebih baik kepadanya, dan lain-lain kurang menggalakkan. Dua kompromi terakhir telah diterima pakai, mewujudkan pendirian rasmi Fasis Antarabangsa:

Soalan Yahudi dia tidak boleh ditukar ke dalam kempen sejagat kebencian terhadap orang Yahudi. Memandangkan bahawa dalam banyak tempat-tempat kumpulan-kumpulan tertentu orang-orang Yahudi yang dipasang di negara-negara ditawan, bersenam dengan cara yang terbuka dan ghaib pengaruh memudaratkan bahan dan kepentingan moral di negara ini yang menempatkan mereka, membentuk sejenis negara dalam negara, keuntungan oleh semua manfaat dan menolak semua tugas, memandangkan mereka telah diberikan dan cenderung untuk memberikan, unsur-unsur yang kondusif untuk revolusi antarabangsa yang akan menjadi pemusnah kepada idea patriotik dan tamadun Kristian, Persidangan mengutuk tindakan jahat elemen-elemen ini dan bersedia untuk memerangi mereka."
— CAUR 1934.^[127]

Fasisme Itali pakai antisemitism di akhir 1930-an, dan Mussolini peribadi kembali untuk menggunakan kenyataan antisemitik kerana beliau telah dilakukan lebih awal.^[128] Rejim Fasis digunakan propaganda antisemitik bagi Perang Saudara Sepanyol 1937-1938 yang menekankan bahawa Itali telah menyokong puak Nasionalis Sepanyol menentang "Yahudi Antarabangsa".^[129] Pakai rejim Fasis terhadap doktrin kaum antisemitik rasmi pada tahun 1938 bertemu pembangkang daripada ahli Fasis termasuk Balbo, yang dianggap sebagai mempunyai antisemitism tiada kaitan dengan Fasisme dan menentang undang-undang antisemitik.^[130]

Pada tahun 1938, di bawah tekanan dari Jerman Nazi, Mussolini dibuat rejim menerima pakai dasar antisemitisme, yang amat tidak popular di Itali dan dalam Parti Fasis sendiri. Hasil daripada undang-undang, rejim Fasis hilang pengarah propagandanya, Margherita Sarfatti, yang adalah Yahudi dan telah menjadi perempuan simpanan Mussolini. Satu minoriti Fasis berpangkat tinggi gembira dengan dasar antisemitik seperti Roberto Farinacci yang mendakwa bahawa orang-orang Yahudi melalui tipu muslihat telah mengambil kedudukan kawalan utama kewangan, perniagaan dan sekolah-sekolah dan dia bahawa Yahudi bersimpati dengan Ethiopia semasa perang Itali dengan dan bahawa orang-orang Yahudi telah bersimpati dengan Republik Sepanyol Kedua semasa Perang Saudara Sepanyol.^[131] Pada tahun 1938, Farinacci menjadi menteri yang menjaga budaya, dan diterima pakai undang-undang perkauman direka untuk mencegah kaum termasuk antisemitisme. Sehingga gencatan senjata dengan Pihak Berikat pada bulan September 1943, masyarakat Yahudi Itali telah dilindungi dari dihantar pulang ke kem-kem kematian Nazi di timur. Dengan gencatan senjata itu, Hitler telah mengambil kawalan ke atas wilayah Jerman yang diduduki di utara dan memulakan usaha untuk membubarkan masyarakat Yahudi di bawah kawalannya. Tidak lama selepas kemasukan Itali ke perang, banyak kem telah ditubuhkan bagi pemenjaraan orang-orang asing musuh dan Itali disyaki memusuhi rejim. Berbeza dengan kekejaman kem-kem Nazi -lari, kem-kem Itali dibenarkan keluarga untuk tinggal bersama-sama dan terdapat satu program yang luas dalam bidang kebajikan masyarakat dan aktiviti kebudayaan.^[132]

Pendidikan

Kerajaan Fasis meluluskan dasar pendidikan yang ketat di Itali yang bertujuan untuk menghapuskan buta huruf yang merupakan satu masalah yang serius di Itali pada masa dan meningkatkan kesetiaan Itali ke negeri ini.^[133] Untuk mengurangkan drop-out, kerajaan berubah umur minimum meninggalkan sekolah 12-14 kehadiran ketat dikuatkuasakan.^[134] Menteri pertama kerajaan Fasis pendidikan 1922-1924, Giovanni Gentile disyorkan bahawa dasar pendidikan perlu memberi fokus kepada indoktrinasi pelajar ke Fasisme, dan untuk mendidik belia untuk menghormati dan patuh kepada pihak berkuasa.^[135] Pada tahun 1929, dasar pendidikan telah mengambil langkah utama ke arah menjadi mengambil alih oleh agenda indoktrinasi.^[135] Pada tahun itu, kerajaan Fasis menguasai kebenaran semua buku teks, semua guru-guru sekolah menengah dikehendaki mengangkat sumpah kesetiaan kepada Fasisme, dan kanak-kanak mula diajar bahawa mereka terhutang kesetiaan yang sama kepada Fasisme seperti yang mereka lakukan kepada Tuhan.^[135] Pada tahun 1933, semua guru universiti dikehendaki menjadi ahli-ahli Parti Fasis Negara.^[135] Dari 1930-an hingga 1940-an, pendidikan Itali memberi tumpuan kepada sejarah Itali memaparkan Itali sebagai kuasa tamadun semasa era Rom, memaparkan kelahiran semula Nasionalisme Itali dan perjuangan untuk kemerdekaan Itali dan perpaduan dalam Risorgimento.^[136] Pada 1930-an, kerajaan Fasis disalin Jerman Nazi dalam sistem pendidikan mengenai isu kecergasan fizikal, dan telah memulakan agenda yang menuntut bahawa Itali menjadi sihat secara fizikal.^[135]

Bakat intelektual di Itali ganjaran dan digalakkan oleh kerajaan Fasis melalui Akademi Diraja Itali yang diwujudkan pada tahun 1926 untuk menggalakkan dan menyelaraskan aktiviti intelektual Itali.^[137]

Kebajikan sosial

Satu kejayaan besar dalam dasar sosial di Fasis Itali adalah penciptaan Opera Nazionale Dopolavoro ( OND ) atau "Nasional Selepas-kerja Program" pada tahun 1925. OND adalah organisasi rekreasi yang terbesar di negera ini untuk orang dewasa.^[138] Dopolavoro begitu popular , dengan tahun 1930-an, semua bandar-bandar di Itali mempunyai rumah kelab Dopolavoro dan Dopolavoro bertanggungjawab untuk mewujudkan dan mengekalkan 11,000 sukan alasan, lebih 6,400 perpustakaan, 800 rumah filem, 1200 teater, dan lebih 2,000 orkestra.^[139] Keahlian dalam Dopolavoro adalah secara sukarela tetapi mempunyai penyertaan yang tinggi kerana sifat bukan politik.^[139] Dalam tahun 1930-an di bawah arahan Achille Starace OND menjadi terutamanya rekreasi , tumpuan kepada sukan dan perlawanan lain. Adalah dianggarkan bahawa dengan 1936 OND telah menganjurkan 80% daripada pekerja bergaji.^[140] Hampir 40% daripada tenaga kerja industri telah diambil ke dalam Dopolavoro oleh tahun 1939 dan aktiviti-aktiviti sukan terbukti popular dengan sejumlah besar pekerja. OND mempunyai keahlian terbesar mana-mana organisasi massa Fasis di Itali.^[141] Kejayaan besar yang Dopolavoro di Fasis Itali merupakan faktor utama dalam Jerman Nazi mencipta versi sendiri Dopolavoro, Kraft durch Freude ( KDF ) atau program "Kekuatan melalui Joy", yang lebih berjaya daripada Dopolavoro.

Nota

^ Stanley G. Payne, A History of Fascism, 1914-1945 (1996) p 212
^ Dennis Mack Smith, Modern Italy; A Political History, (University of Michigan Press, 1997) p 15)
^ Smith (1997), pp 23–24)
^ Smith (1997), p 61
^ (Smith (1997), pp95–96)
^ Martin Clark, Modern Italy: 1871–1995 (1996) p. 35
^ Clark, ms 29-33
^ Clark, ms 35-36
^ Roberto Sani, "State, church and school in Italy from 1861 to 1870," History of Education and Children's Literature (2011) 6#2 pp 81–114.
^ Clark, pp. 14, 31
^ Giovanni Federico, "Italy, 1860–1940: A Little-Known Success Story," Economic History Review (1996) 49#4 pp. 764–786 in JSTOR
^ ^a ^b Clark, Modern Italy p. 27
^ Clark, Modern Italy pp 12–14
^ Smith (1997), pp 12–21)
^ Smith (1997), p 139
^ Name="Clark_7"> Clark. Pp. 15
^ Clark. Pp. 16
^ Clark. Pp. 17 -18.
^ Sejarah hak Liberal-Konservatif dikuasai 1860-1876 (tetapi juga selepas ia tidak lebih di mentadbir) oleh kepimpinan perwakilan dipilih daripada Emilia Romagna ( 1860-1864 ) dan Tuscany (1864-1876) , yang dikenali sebagai " Consorteria ", dengan sokongan daripada Lombard dan Wakil Selatan Itali . Majoriti Liberal-Konservatif Wakil piedmontese , tetapi tidak semua daripada mereka, yang dianjurkan diri mereka sebagai , semua Piedmontese dan lebih sayap kanan , minoriti Parti " Associazione Liberale Permanente " , yang kadang-kadang mengundi dengan Kiri Sejarah dan yang Wakil utama ialah Quintino Sella. Majoriti Parti juga dilemahkan oleh perbezaan yang ketara antara Liberal - konservatif ( Tuscan dan Emilian ) kepimpinan yang berkesan dan Lombard di satu pihak dan secara senyap-senyap dari Selatan konservatif dan Transigent katolik komponen di pihak yang lain . Dasar (Indro Montanelli, " Lịch d' Italia " , jumlah 32).
^ (Smith (1997), pp132–133)
^ (Smith (1997), p133)
^ (Smith (1997), p128)
^ Christopher Duggan , " hubungan Francesco Crispi dengan Britain : dari kekaguman kepada rasa putus asa ,". Moden Itali (2011) 16 # 4 pp 427-436
^ Smith ( 1997 ), ms 132-133 .
^ Smith (1997 ), ms 128, 133
^ Smith (1997), ms 133-37
^ Smith (1997), p. 139
^ Smith (1997), pp 115. - 17)
^ H. Ahmad Abdussamad, "Trade Relations of Northern Ethiopia with Italian Eritrea 1903–1935," Africa (1997) 52#3 pp 416–430 in JSTOR
^ (Barclay (1997), p34)
^ (Barclay (1973), p33–34)
^ Raymond Anthony Jonas, The Battle of Adwa: African Victory in the Age of Empire (2011) except and text search
^ (Bosworth, RJB (2005) Mussolini's Italy, New Work: Allen Lane, ISBN 0-7139-9697-8, p50)
^ (Bosworth (2005), p49)
^ (Smith, Dennis Mack (1997) Modern Italy; A Political History, Ann Arbor: The University of Michigan Press, ISBN 0-472-10895-6, p199)
^ (Smith (1997), p209–210)
^ (Smith (1997), p199)
^ (Bosworth, Richard. (1983). Italy and the Approach of the First World War. London: The Macmillan Press Ltd, p42)
^ (Bosworth (1983), pp99–100)
^ (Bosworth (1983), p101)
^ (Bosworth (1983), p112)
^ (Bosworth (1983), pp112–114)
^ (Bosworth (1983), p119)
^ (Clark, 1984. p.180)
^ ^a ^b ^c name="multiref9"
^ (Clark, Martin. 1984. Modern Italy: 1871–1982. London and New York: Longman Group UK Limited. p.180)
^ name="multiref10"
^ (Thayer, John A. (1964). Italy and the Great War. Madison and Milwaukee: University of Wisconsin Press. p279)
^ (Thayer, p272)
^ (Thayer, p253)
^ (Thayer, p254)
^ (Clark, Martin. 1984. Modern Italy: 1871–1982. London and New York: Longman Group UK Limited. p.184)
^ Seton-Watson, Christopher. 1967. Italy from Liberalism to Fascism: 1870 to 1925. London: Methuen & Co. Ltd. Pp. 451
^ ^a ^b (Clark, Martin. 1984. Modern Italy: 1871–1982. London and New York: Longman Group UK Limited. p.185)
^ name="Seton"
^ name="multiref12">(Clark, 1984. p.186)
^ name="Seton_2">Seton-Watson, Pp. 452
^ name="Seton_2"
^ name="multiref14">(Clark, 1984. p.187)
^ ^a ^b name="multiref14"
^ Seton-Watson, Pp. 502
^ Seton-Watson, Pp. 452–3
^ name="Seton_3">Seton-Watson, Pp. 453
^ ^a ^b ^c ^d name="Seton_3"
^ Seton-Watson, Pp. 456
^ Seton-Watson, Pp. 461–2
^ name="Seton_4">Seton-Watson, Pp. 463
^ name="Seton_4"
^ Seton - Watson, Pp . 468-9
^ name="Seton_5">Seton-Watson, Pp. 468
^ name="Seton_5"
^ Seton-Watson, Pp. 469
^ Seton-Watson, Pp. 470
^ name="Seton_6">Seton-Watson, Pp. 471
^ name="Seton_6"
^ Seton-Watson, Pp. 486
^ name="Seton_7">Seton-Watson, Pp. 493
^ name="Seton_7"
^ Seton-Watson, Pp. 495
^ name="multiref12"
^ Smith (1997), p293
^ Bosworth (2005), pp112–113.
^ Cresciani, Gianfranco (2004) Clash of civilisations, Italian Historical Society Journal, Vol.12, No.2, p.4
^ Hehn, Paul N. (2005) A Low Dishonest Decade: Italy, the Powers and Eastern Europe, 1918–1939., Chapter 2, Mussolini, Prisoner of the Mediterranean
^ Smith (1997), p284
^ ^a ^b name="Smith"
^ Clark, Martin. Modern Italy:1871–1982. London and New York: Longman Group UK Limited. p.183
^ Passmore Women, Gender and Fascism, p. 11–16
^ Smith (1997), pp284–286)
^ name="Smith_2">Smith (1997), p298
^ Smith (1997), p302
^ name="Smith_2"
^ Bosworth (2005), p112
^ (Smith (1997), p312
^ Smith (1997), p312
^ Smith (1997), p315
^ Mussolini, Benito. 1935. Fascism: Doctrine and Institutions. Rome: Ardita Publishers. p 14.
^ Pauley, Bruce F (2003) Hitler, Stalin, and Mussolini: Totalitarianism in the Twentieth Century Italy, Wheeling: Harlan Davidson, Inc., p107
^ Gentile, Emilio. The Struggle For Modernity Nationalism Futurism and Fascism (Westport, CT: Praeger, 2003), p87.
^ Gentile, p81.
^ Gentile, p146.
^ Pauley, p108
^ Pauley, p109
^ name="Pauley"
^ Smith, Italy, pp 40–443
^ John F. Pollard, The Vatican and Italian Fascism, 1929–32. Cambridge University Press. (1985). p 53
^ Kenneth Scott Latourette, Christianity In a Revolutionary Age A History of Christianity in the 19th and 20th Century: Vol 4 The 20th Century In Europe (1961) pp 32–35, 153, 156, 371
^ Eamon Duffy (2002). Saints and Sinners: A History of the Popes; Second Edition. Yale University Press. m/s. 340.
^ Pollard, p 49
^ Pollard, The Vatican and Italian Fascism, 1929–32, p 61
^ greatoceanliners.net - rex
^ Sarti, p199.
^ Sarti, p200.
^ Albert S. Lindemann. Esau's Tears: Modern Anti-Semitism and the Rise of the Jews. Cambridge University Press, 1997. P. 466–467.
^ William I. Brustein. Roots of Hate: Anti-Semitism in Europe Before the Holocaust. Cambridge, England, UK: Cambridge University Press, 2003. P. 327.
^ Peter Neville. Mussolini. Pp. 117.
^ Claudio G. Segrè. Italo Balbo: A Fascist Life. Berkeley and Los Angeles, California, USA: University of California Press, 1999. P. 346.
^ name="Albert S. Lindemann 1997. P. 466">Albert S. Lindemann. Esau's Tears: Modern Anti-Semitism and the Rise of the Jews. Cambridge University Press, 1997. P. 466.
^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f name="Albert S. Lindemann 1997. P. 466"
^ name="Wiley Feinstein 2003. Pp. 201">Wiley Feinstein. The Civilization of the Holocaust in Italy: Poets, Artists, Saints, Anti-Semites. Rosemont Publish & Printing Corp., 2003. Pp. 201.
^ ^a ^b name="Wiley Feinstein 2003. Pp. 201"
^ name="Wiley Feinstein 2003. Pp. 202">Wiley Feinstein. The Civilization of the Holocaust in Italy: Poets, Artists, Saints, Anti-Semites. Rosemont Publish & Printing Corp., 2003. Pp. 202.
^ name="Wiley Feinstein 2003. Pp. 202"
^ Michele Sarfatti, Anne C. Tedeschi. The Jews in Mussolini's Italy: From Equality to Persecution. Pp. 202.
^ Jonathan Steinberg. All Or Nothing: The Axis and the Holocaust, 1941–1943. Pp. 220.
^ name="William I. Brustein 2003. P. 327"
^ name="Pax Romanizing">"Pax Romanizing Diarkibkan 2010-11-25 di Wayback Machine". TIME Magazine, 31 December 1934
^ name="Wiley Feinstein 2003. Pp. 304">Wiley Feinstein. The Civilization of the Holocaust in Italy: Poets, Artists, Saints, antisemites. Rosemont Publish & Printing Corp., 2003. Pp. 304.
^ name="Wiley Feinstein 2003. Pp. 304"
^ name="Claudio G. Segrè 1999. P. 346"
^ Sarti, p198.
^ http://www.edwardvictor.com/Holocaust/italy_main.htm
^ Pauley, pp. 117.
^ name="Pauley_2">Pauley, pp. 117
^ ^a ^b ^c ^d ^e name="Pauley_2"
^ Pauley, Pp. 117
^ Cannistraro, Philip V. (1982) Historical Dictionary of Fascist Italy, Westport, Conn.; London : Greenwood Press, ISBN 0-313-21317-8. Pp. 474
^ name="Pauley_3">Pauley, p113
^ ^a ^b name="Pauley_3"
^ de Grazia, Victoria. The Culture of Consent: Mass Organizations of Leisure in Fascist Italy. Cambridge, 1981.
^ Kallis, Aristotle, ed. (2003). The Fascism Reader, London: Routledge, pages 391–395.

Rujukan

Barclay, Glen St. J. 1973. The Rise and Fall of the New Roman Empire. London: Sidgwick & Jackson.
Bosworth, Richard J. B. 1983. Italy and the Approach of the First World War. London: The Macmillan Pres Ltd.
Bosworth, Richard J. B. 2005. Mussolini s Italy. New Work: Allen Lane.
Clark, Martin. 1984. Modern Italy: 1871-1982. London and New York: Longman Group UK Limited.
Mussolini, Benito. 1935. Fascism: Doctrine and Institutions. Rome: Ardita Publishers.
Pauley, Bruce F. 2003. Hitler, Stalin, and Mussolini: Totalitarianism in the Twentieth Century Italy. Wheeling: Harlan Davidson, Inc.
Pollard, John F. 1985. The Vatican and Italian Fascism, 1929-32. Cambridge, USA: Cambridge University Press.
Smith, Dennis Mack. 1997. Modern Italy; A Political History. Ann Arbor: The University of Michigan Press.
Thayer, John A. 1964. Italy and the Great War. Madison and Milwaukee: University of Wisconson Press.

Pautan luar

Axis History Factbook - Italy

[1] Stanley G. Payne, A History of Fascism, 1914-1945 (1996) p 212

[2] Dennis Mack Smith, Modern Italy; A Political History, (University of Michigan Press, 1997) p 15)

[3] Smith (1997), pp 23–24)

[4] Smith (1997), p 61

[5] (Smith (1997), pp95–96)

[6] Martin Clark, Modern Italy: 1871–1995 (1996) p. 35

[7] Clark, ms 29-33

[8] Clark, ms 35-36

[9] Roberto Sani, "State, church and school in Italy from 1861 to 1870," History of Education and Children's Literature (2011) 6#2 pp 81–114.

[10] Clark, pp. 14, 31

[11] Giovanni Federico, "Italy, 1860–1940: A Little-Known Success Story," Economic History Review (1996) 49#4 pp. 764–786 in JSTOR

[Clark,_Modern_Italy_p._27-12] Clark, Modern Italy p. 27

[13] Clark, Modern Italy pp 12–14

[14] Smith (1997), pp 12–21)

[15] Smith (1997), p 139

[16] Name="Clark_7"> Clark. Pp. 15

[17] Clark. Pp. 16

[18] Clark. Pp. 17 -18.

[19] Sejarah hak Liberal-Konservatif dikuasai 1860-1876 (tetapi juga selepas ia tidak lebih di mentadbir) oleh kepimpinan perwakilan dipilih daripada Emilia Romagna ( 1860-1864 ) dan Tuscany (1864-1876) , yang dikenali sebagai " Consorteria ", dengan sokongan daripada Lombard dan Wakil Selatan Itali . Majoriti Liberal-Konservatif Wakil piedmontese , tetapi tidak semua daripada mereka, yang dianjurkan diri mereka sebagai , semua Piedmontese dan lebih sayap kanan , minoriti Parti " Associazione Liberale Permanente " , yang kadang-kadang mengundi dengan Kiri Sejarah dan yang Wakil utama ialah Quintino Sella. Majoriti Parti juga dilemahkan oleh perbezaan yang ketara antara Liberal - konservatif ( Tuscan dan Emilian ) kepimpinan yang berkesan dan Lombard di satu pihak dan secara senyap-senyap dari Selatan konservatif dan Transigent katolik komponen di pihak yang lain . Dasar (Indro Montanelli, " Lịch d' Italia " , jumlah 32).

[20] (Smith (1997), pp132–133)

[21] (Smith (1997), p133)

[22] (Smith (1997), p128)

[23] Christopher Duggan , " hubungan Francesco Crispi dengan Britain : dari kekaguman kepada rasa putus asa ,". Moden Itali (2011) 16 # 4 pp 427-436

[24] Smith ( 1997 ), ms 132-133 .

[25] Smith (1997 ), ms 128, 133

[26] Smith (1997), ms 133-37

[27] Smith (1997), p. 139

[28] Smith (1997), pp 115. - 17)

[29] H. Ahmad Abdussamad, "Trade Relations of Northern Ethiopia with Italian Eritrea 1903–1935," Africa (1997) 52#3 pp 416–430 in JSTOR

[30] (Barclay (1997), p34)

[31] (Barclay (1973), p33–34)

[32] Raymond Anthony Jonas, The Battle of Adwa: African Victory in the Age of Empire (2011) except and text search

[33] (Bosworth, RJB (2005) Mussolini's Italy, New Work: Allen Lane, ISBN 0-7139-9697-8, p50)

[34] (Bosworth (2005), p49)

[35] (Smith, Dennis Mack (1997) Modern Italy; A Political History, Ann Arbor: The University of Michigan Press, ISBN 0-472-10895-6, p199)

[36] (Smith (1997), p209–210)

[37] (Smith (1997), p199)

[38] (Bosworth, Richard. (1983). Italy and the Approach of the First World War. London: The Macmillan Press Ltd, p42)

[39] (Bosworth (1983), pp99–100)

[40] (Bosworth (1983), p101)

[41] (Bosworth (1983), p112)

[42] (Bosworth (1983), pp112–114)

[43] (Bosworth (1983), p119)

[multiref9-44] (Clark, 1984. p.180)

[name=multiref9-45] ="multiref9"

[46] (Clark, Martin. 1984. Modern Italy: 1871–1982. London and New York: Longman Group UK Limited. p.180)

[47] ="multiref10"

[multiref10-48] (Thayer, John A. (1964). Italy and the Great War. Madison and Milwaukee: University of Wisconsin Press. p279)

[49] (Thayer, p272)

[50] (Thayer, p253)

[51] (Thayer, p254)

[52] (Clark, Martin. 1984. Modern Italy: 1871–1982. London and New York: Longman Group UK Limited. p.184)

[53] Seton-Watson, Christopher. 1967. Italy from Liberalism to Fascism: 1870 to 1925. London: Methuen & Co. Ltd. Pp. 451

[Clark,_Martin_1984._p.185-54] (Clark, Martin. 1984. Modern Italy: 1871–1982. London and New York: Longman Group UK Limited. p.185)

[55] ="Seton"

[56] ="multiref12">(Clark, 1984. p.186)

[57] ="Seton_2">Seton-Watson, Pp. 452

[58] ="Seton_2"

[59] ="multiref14">(Clark, 1984. p.187)

[name=multiref14-60] ="multiref14"

[61] Seton-Watson, Pp. 502

[62] Seton-Watson, Pp. 452–3

[63] ="Seton_3">Seton-Watson, Pp. 453

[name=Seton_3-64] ="Seton_3"

[65] Seton-Watson, Pp. 456

[66] Seton-Watson, Pp. 461–2

[67] ="Seton_4">Seton-Watson, Pp. 463

[68] ="Seton_4"

[69] Seton - Watson, Pp . 468-9

[70] ="Seton_5">Seton-Watson, Pp. 468

[71] ="Seton_5"

[72] Seton-Watson, Pp. 469

[73] Seton-Watson, Pp. 470

[74] ="Seton_6">Seton-Watson, Pp. 471

[75] ="Seton_6"

[76] Seton-Watson, Pp. 486

[77] ="Seton_7">Seton-Watson, Pp. 493

[78] ="Seton_7"

[79] Seton-Watson, Pp. 495

[80] ="multiref12"

[81] Smith (1997), p293

[82] Bosworth (2005), pp112–113.

[Cresciani_ClashOfCivilisations-83] Cresciani, Gianfranco (2004) Clash of civilisations, Italian Historical Society Journal, Vol.12, No.2, p.4

[HehnP_Low_Dishonest_Decade-84] Hehn, Paul N. (2005) A Low Dishonest Decade: Italy, the Powers and Eastern Europe, 1918–1939., Chapter 2, Mussolini, Prisoner of the Mediterranean

[Smith-85] Smith (1997), p284

[name=Smith-86] ="Smith"

[87] Clark, Martin. Modern Italy:1871–1982. London and New York: Longman Group UK Limited. p.183

[88] Passmore Women, Gender and Fascism, p. 11–16

[89] Smith (1997), pp284–286)

[90] ="Smith_2">Smith (1997), p298

[91] Smith (1997), p302

[92] ="Smith_2"

[93] Bosworth (2005), p112

[94] (Smith (1997), p312

[95] Smith (1997), p312

[96] Smith (1997), p315

[97] Mussolini, Benito. 1935. Fascism: Doctrine and Institutions. Rome: Ardita Publishers. p 14.

[98] Pauley, Bruce F (2003) Hitler, Stalin, and Mussolini: Totalitarianism in the Twentieth Century Italy, Wheeling: Harlan Davidson, Inc., p107

[99] Gentile, Emilio. The Struggle For Modernity Nationalism Futurism and Fascism (Westport, CT: Praeger, 2003), p87.

[100] Gentile, p81.

[101] Gentile, p146.

[102] Pauley, p108

[Pauley-103] Pauley, p109

[104] ="Pauley"

[105] Smith, Italy, pp 40–443

[106] John F. Pollard, The Vatican and Italian Fascism, 1929–32. Cambridge University Press. (1985). p 53

[107] Kenneth Scott Latourette, Christianity In a Revolutionary Age A History of Christianity in the 19th and 20th Century: Vol 4 The 20th Century In Europe (1961) pp 32–35, 153, 156, 371

[108] Eamon Duffy (2002). Saints and Sinners: A History of the Popes; Second Edition. Yale University Press. m/s. 340.

[109] Pollard, p 49

[110] Pollard, The Vatican and Italian Fascism, 1929–32, p 61

[111] reatoceanliners.net - rex

[112] Sarti, p199.

[113] Sarti, p200.

[114] Albert S. Lindemann. Esau's Tears: Modern Anti-Semitism and the Rise of the Jews. Cambridge University Press, 1997. P. 466–467.

[William_I._Brustein_2003._P._327-115] William I. Brustein. Roots of Hate: Anti-Semitism in Europe Before the Holocaust. Cambridge, England, UK: Cambridge University Press, 2003. P. 327.

[Peter_Neville._Mussolini._Pp._117-116] Peter Neville. Mussolini. Pp. 117.

[Claudio_G._Segrè_1999._P._346-117] Claudio G. Segrè. Italo Balbo: A Fascist Life. Berkeley and Los Angeles, California, USA: University of California Press, 1999. P. 346.

[118] ="Albert S. Lindemann 1997. P. 466">Albert S. Lindemann. Esau's Tears: Modern Anti-Semitism and the Rise of the Jews. Cambridge University Press, 1997. P. 466.

[Albert_S_1997._P._466-119] ^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f name="Albert S. Lindemann 1997. P. 466"

[120] ="Wiley Feinstein 2003. Pp. 201">Wiley Feinstein. The Civilization of the Holocaust in Italy: Poets, Artists, Saints, Anti-Semites. Rosemont Publish & Printing Corp., 2003. Pp. 201.

[ReferenceA-121] ="Wiley Feinstein 2003. Pp. 201"

[122] ="Wiley Feinstein 2003. Pp. 202">Wiley Feinstein. The Civilization of the Holocaust in Italy: Poets, Artists, Saints, Anti-Semites. Rosemont Publish & Printing Corp., 2003. Pp. 202.

[123] ="Wiley Feinstein 2003. Pp. 202"

[124] Michele Sarfatti, Anne C. Tedeschi. The Jews in Mussolini's Italy: From Equality to Persecution. Pp. 202.

[125] Jonathan Steinberg. All Or Nothing: The Axis and the Holocaust, 1941–1943. Pp. 220.

[126] ="William I. Brustein 2003. P. 327"

[127] ="Pax Romanizing">"Pax Romanizing Diarkibkan 2010-11-25 di Wayback Machine". TIME Magazine, 31 December 1934

[128] ="Wiley Feinstein 2003. Pp. 304">Wiley Feinstein. The Civilization of the Holocaust in Italy: Poets, Artists, Saints, antisemites. Rosemont Publish & Printing Corp., 2003. Pp. 304.

[129] ="Wiley Feinstein 2003. Pp. 304"

[130] ="Claudio G. Segrè 1999. P. 346"

[131] Sarti, p198.

[132] ttp://www.edwardvictor.com/Holocaust/italy_main.htm

[133] Pauley, pp. 117.

[134] ="Pauley_2">Pauley, pp. 117

[name=Pauley_2-135] ^ ^a ^b ^c ^d ^e name="Pauley_2"

[136] Pauley, Pp. 117

[137] Cannistraro, Philip V. (1982) Historical Dictionary of Fascist Italy, Westport, Conn.; London : Greenwood Press, ISBN 0-313-21317-8. Pp. 474

[138] ="Pauley_3">Pauley, p113

[name=Pauley_3-139] ="Pauley_3"

[140] Grazia, Victoria. The Culture of Consent: Mass Organizations of Leisure in Fascist Italy. Cambridge, 1981.

[141] Kallis, Aristotle, ed. (2003). The Fascism Reader, London: Routledge, pages 391–395.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]

l b s Diplomasi kuasa besar 1871–1913
Kuasa-kuasa Besar	Austria–Hungary · Empayar Britain · Republik Ketiga Perancis · Empayar Jerman · Kerajaan Itali · Empayar Jepun · Empayar Rusia · Amerika Syarikat
Perjanjian dan persetujuan	Perjanjian Frankfurt · Liga Tiga Maharaja · Perjanjian Berlin · Persekutuan Austria-Jerman · Persekutuan Tiga Serangkai · Perjanjian Reinsurance · Persekutuan Perancis-Rusia · Perjanjian Paris · Persekutuan Inggeris-Jepun · Entente cordiale · Perjanjian Björkö · Persetujuan Taft–Katsura · Perjanjian Pendudukan Jepun–Korea 1907 · Pakatan Inggeris-Rusia · Pakatan Bertiga · Perjanjian Pengilhakan Jepun-Korea · Persetujuan Racconigi
Kejadian	Permainan Besar · Pan-Slavisme · Perang Rusia-Turki · Kongres Berlin · Perebutan Afrika · Perang China-Jepun Pertama · Undang-undang Laut Jerman · Kemalangan Fashoda · Perang Amerika-Sepanyol · Pendudukan Hawaii · Perang Pisang · Perang Filipina-Amerika · Pemberontakan Yihetuan · Perang Boer · Perang Jepun-Rusia · Krisis Maghribi Pertama · Dreadnought · Krisis Agadir · Krisis Bosnia · Perang Itali-Turki · Perang Balkan