 Lagu pertama dalam Klasik Puisi, tulisan tangan oleh Maharaja Qianlong, dengan lukisan iringan | |
| Negara | China |
|---|---|
| Bahasa | Bahasa Cina Lama |
| Subjek | Puisi dan lagu Cina purba |
| Shijing | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.svg) "Klasik Puisi" dalam aksara tulisan meterai (atas),[a] Tradisional (tengah), dan Ringkas (bawah) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Nama Bahasa Cina | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Tulisan Cina Tradisional | 詩經 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Tulisan Cina Ringkas | 诗经 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Vietnamese name | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Vietnamese | Kinh Thi | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Hán-Nôm | 經詩 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Korean name | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Hangul | 시경 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Hanja | 詩經 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Japanese name | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Hiragana | しきょう | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kyūjitai | 詩經 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Shinjitai | 詩経 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Klasik Puisi, juga dikenali sebagai Shijing atau Shih-ching, diterjemahkan sebagai Kitab Lagu, Kitab Ode, atau ringkasnya Ode atau Puisi (詩; *Shī*), ialah koleksi puisi Cina tertua yang masih wujud, merangkumi 305 karya dari abad ke-11 hingga ke-7 SM. Ia merupakan salah satu daripada "Lima Klasik" yang secara tradisional dikatakan telah dihimpunkan oleh Konfusius, dan telah dikaji dan dihafal oleh para sarjana di China dan negara-negara jiran selama lebih dua milenia. Ia juga merupakan sumber utama kepada chengyu (idiom klasik empat aksara) yang masih digunakan dalam wacana ilmiah dan juga dalam bahasa harian Cina moden. Sejak zaman Dinasti Qing, pola rimanya turut dianalisis dalam kajian fonologi Bahasa Cina Kuno.
Nama
Rujukan awal menyebut antologi ini sebagai 300 Puisi (shi). Ode mula dikenali sebagai sebuah jīng, atau "kitab klasik", dalam erti kata kanonik, sebagai sebahagian daripada penerimaan rasmi Dinasti Han terhadap Konfusianisme sebagai prinsip panduan masyarakat Cina. Perkataan yang sama shi kemudiannya menjadi istilah umum untuk puisi.[1] Dalam bahasa Inggeris, yang tidak mempunyai padanan tepat bagi istilah Cina ini, perkataan shi biasanya diterjemahkan sebagai "poem", "song", atau "ode". Sebelum diangkat sebagai karya klasik kanonik, Klasik Puisi (Shi Jing) dikenali sebagai Tiga Ratus Lagu atau Lagu-lagu.[2]
Kandungan
Klasik Puisi mengandungi puisi-puisi Cina tertua yang disahkan secara kronologi.[1] Kebanyakan Ode berasal dari zaman Zhou Barat (1046–771 SM), dan dikumpul dari wilayah dan kota sekitar kawasan Zhongyuan (Dataran Tengah). Seksyen akhir berjudul "Pujian kepada Shang" terdiri daripada 5 lagu upacara yang dikatakan berasal dari Dinasti Shang dan diwarisi oleh keturunan mereka di negeri Song, tetapi secara umum dianggap sebagai penambahan yang lebih lewat.[3][4] Menurut sarjana Dinasti Han Timur Zheng Xuan, bahan terakhir dalam Shijing ialah lagu "Hutan Tunggul Pokok" (株林) dalam "Ode dari Chen", bertarikh ke pertengahan Zaman Musim Bunga dan Luruh (±700 SM).[5]
| Bahagian | Bilangan dan maksud | Tarikh (SM)[6][7] |
|---|---|---|
| 國風 Guó fēng | 160 "Lagu Negeri" | Abad ke-8 & ke-7 |
| 小雅 Xiǎo yǎ | 74 "Himne Istana Kecil" | Abad ke-9 & ke-8 |
| 大雅 Dà yǎ | 31 "Himne Istana Besar" | Abad ke-10 & ke-9 |
| 周頌 Zhōu sòng | 31 "Pujian kepada Zhou" | Abad ke-11 & ke-10 |
| 魯頌 Lǔ sòng | 4 "Pujian kepada Lu" | Abad ke-7 |
| 商頌 Shāng sòng | 5 "Pujian kepada Shang" | Abad ke-7 |
Kandungan Puisi boleh dibahagikan kepada dua bahagian utama: "Lagu Negeri", dan gabungan "Pujian" serta "Himne".[8]
"Lagu Negeri" ialah lirik-lirik pendek dalam bahasa mudah yang umumnya merupakan lagu rakyat purba yang merakamkan suara rakyat biasa.[8] Puisi-puisi ini sering membicarakan tentang cinta dan percintaan, rindu terhadap kekasih yang jauh, askar yang berkempen, pertanian dan kerja rumah, serta sindiran dan protes politik.[8] Lagu pertama dalam "Lagu Negeri", "Burung Tiongkat" (Guān jū 關雎), ialah contoh terkenal bagi kategori ini. Konfusius pernah mengulasnya, dan ia secara tradisional diberikan tafsiran khas.[9]
Burung tiongkat menyanyi guan-guan |
關關雎鳩 |
| —"Burung Tiongkat" (Guān jū 關雎), terjemahan oleh Stephen Owen[10] |
Sebaliknya, lagu-lagu dalam dua bahagian "Himne" dan bahagian "Pujian" cenderung merupakan lagu-lagu ritual atau korban yang lebih panjang, biasanya dalam bentuk panegirik istana dan himne dinasti yang memuji pengasas Dinasti Zhou.[8] Ia juga merangkumi himne yang digunakan dalam upacara korban serta lagu-lagu yang digunakan oleh golongan bangsawan semasa upacara persembahan atau jamuan.[11][12]
"Himne Istana" mengandungi "Himne Istana Kecil" dan "Himne Istana Besar". Kebanyakan puisi ini digunakan oleh golongan bangsawan untuk berdoa memohon hasil tuaian yang baik setiap tahun, menyembah dewa-dewa, dan memuliakan nenek moyang mereka. Penulis "Himne Istana Besar" ialah golongan bangsawan yang tidak puas hati dengan realiti politik. Oleh itu, mereka menulis puisi bukan sahaja tentang jamuan, pemujaan dan epik, tetapi juga untuk mencerminkan perasaan rakyat.[13]
Ah! Suci benar kuil yang jernih, |
於穆清廟 |
| —"Kuil Jernih" (Qīng miào 清廟), terjemahan oleh Martin Kern[14] |
Gaya
Sama ada puisi-puisi dalam Shijing merupakan lagu rakyat atau tidak, semuanya "nampaknya telah melalui tangan para sasterawan di istana diraja Zhou".[15] Dalam erti kata lain, ia menunjukkan mutu sastera keseluruhan yang kemas dan gaya umum yang konsisten. Sekitar 95% daripada baris dalam Puisi ditulis dalam metrum empat suku kata, dengan sedikit caesura di antara suku kata kedua dan ketiga.[8] Baris-baris cenderung berlaku dalam bentuk pasangan puitis yang berkaitan secara sintaksis, dengan sesekali paralelisme, dan puisi yang lebih panjang umumnya dibahagikan kepada rangkap yang serupa dalam struktur.[16]
Semua kecuali enam daripada "Pujian" terdiri daripada satu rangkap sahaja, manakala "Himne Istana" menunjukkan variasi luas dari segi bilangan rangkap dan panjangnya. Namun hampir semua "Lagu Negeri" terdiri daripada tiga rangkap, dan rangkap empat baris adalah paling lazim.[17][18] Walaupun terdapat beberapa pasangan baris berima, pola standard dalam rangkap empat baris memerlukan rima antara baris kedua dan keempat. Selalunya baris pertama atau ketiga juga berima dengan dua baris tadi, atau antara satu sama lain.[19] Gaya ini kemudiannya dikenali sebagai gaya "shi" sepanjang sejarah kesusasteraan Cina.
Salah satu ciri khas puisi dalam Klasik Puisi ialah kewujudan "unsur pengulangan dan variasi".[16] Ini menghasilkan "pencampuran antara kesamaan dan perbezaan dalam struktur formal: dalam rangkap berturutan, beberapa baris dan frasa diulang secara verbatim, manakala yang lain berbeza dari rangkap ke rangkap".[20] Baris-baris selari atau yang sepadan secara sintaksis dalam puisi tertentu biasanya berkongsi perkataan atau aksara yang sama secara literal, berbanding hanya menggunakan padanan berdasarkan kategori tatabahasa yang mana tidak menggunakan perkataan yang sama persis.[16] Larangan terhadap pengulangan kata dalam puisi menjadi salah satu peraturan penting semasa zaman puisi Tang, bagi membezakan antara puisi gaya lama dan puisi gaya baru yang dikawal.
Karya-karya dalam Klasik Puisi berbeza dari segi sifat liriknya, yang berkaitan dengan iringan muzik yang digunakan semasa persembahan pada zaman awalnya. Lagu-lagu dalam bahagian "Himne" dan "Pujian", yang merupakan bahan paling awal dalam Puisi, dipersembahkan dengan iringan perlahan dan berat menggunakan loceng, gendang, dan gong batu.[8] Namun begitu, semua skor muzik sebenar atau koreografi yang digunakan dalam persembahan puisi-puisi Shijing telah pun hilang.
Hampir semua lagu dalam Puisi menggunakan rima, dengan rima di akhir baris dan juga rima dalaman yang kerap.[16] Sesetengah rangkap ini masih berima dalam bahasa Cina Piawai moden, manakala yang lain telah kehilangan rima sejak zaman Bahasa Cina Pertengahan. Sebagai contoh, lagu kelapan (芣苢 Fú Yǐ[b]) mempunyai struktur yang sangat terkawal dan menyiratkan rima antara perkataan kedua terakhir (ditunjukkan dalam huruf tebal) dalam setiap pasangan baris:[21]
| Aksara Cina | Sebutan Mandarin (pinyin) | Cina Pertengahan Awal (Baxter) |
|---|---|---|
| 采采芣苢、薄言采之。 | Cǎi cǎi fú yǐ, báo yán cǎi zhī. | tshojX tshojX bju yiX, bak ngjon tshojX tsyi. |
| 采采芣苢、薄言有之。 | Cǎi cǎi fú yǐ, báo yán yǒu zhī. | tshojX tshojX bju yiX, bak ngjon hjuwX tsyi. |
| 采采芣苢、薄言掇之。 | Cǎi cǎi fú yǐ, báo yán duó zhī. | tshojX tshojX bju yiX, bak ngjon twat tsyi. |
| 采采芣苢、薄言捋之。 | Cǎi cǎi fú yǐ, báo yán luó zhī. | tshojX tshojX bju yiX, bak ngjon lwat tsyi. |
| 采采芣苢、薄言袺之。 | Cǎi cǎi fú yǐ, báo yán jié zhī. | tshojX tshojX bju yiX, bak ngjon ket tsyi. |
| 采采芣苢、薄言襭之。 | Cǎi cǎi fú yǐ, báo yán xié zhī. | tshojX tshojX bju yiX, bak ngjon het tsyi. |
Rangkap kedua dan ketiga masih berima dalam Bahasa Cina moden, malah perkataan rimanya juga mempunyai nada yang sama; tetapi rangkap pertama tidak lagi berima dalam Cina Pertengahan atau mana-mana dialek moden. Kes-kes seperti ini pada awalnya dianggap sebagai kelemahan dalam ketepatan rima, sehinggalah sarjana lewat Dinasti Ming, Chen Di berhujah bahawa rima asal telah kabur akibat perubahan bunyi.
Sejak Chen, para sarjana telah menganalisis pola rima dalam Puisi sebagai bukti penting dalam usaha rekonstruksi fonologi Bahasa Cina Lama.[22]
Beasiswa tradisional terhadap Puisi mengenal pasti tiga alat sastera utama yang digunakan dalam lagu-lagu tersebut: naratif terus (fù 賦), perbandingan eksplisit (bǐ 比), dan perbandingan tersirat (xìng 興). Puisi-puisi dalam Klasik Puisi cenderung mempunyai pola-pola tipikal dalam rima dan irama, dengan penggunaan imejan yang meluas, selalunya berasal dari alam semula jadi.
Kepengarangan
Walaupun Shijing tidak menyatakan nama penulis yang dikaitkan dengan karya-karya yang terkandung, baik ulasan tradisional mahupun beasiswa moden telah mengemukakan pelbagai hipotesis mengenai kepengarangan. Bab "Peti Emas" dalam Buku Dokumen menyatakan bahawa puisi "Burung Hantu" (鴟鴞) dalam "Ode dari Bin" ditulis oleh Adipati Zhou. Banyak lagu dalam koleksi ini kelihatan seperti lagu rakyat dan komposisi lain yang digunakan dalam upacara rasmi oleh golongan bangsawan.[11] Tambahan pula, berdasarkan bukti dalaman, banyak lagu kelihatan ditulis sama ada oleh wanita, atau dari sudut pandang persona wanita. Penekanan berulang terhadap kepengarangan puisi oleh wanita dalam Shijing menjadi penting dalam usaha menjadikan puisi wanita dari zaman Ming hingga Qing diterima secara kanonik.[23] Walaupun suara puitis dalam Lagu bersifat tidak peribadi,[24] banyak puisi ditulis dari sudut pandang watak generik tertentu.
Sejarah teks
Menurut tradisi, kaedah pengumpulan pelbagai puisi dalam Shijing melibatkan pelantikan pegawai, yang tugas mereka termasuk mendokumentasikan syair-syair yang beredar dari negeri-negeri yang membentuk empayar. Daripada sekian banyak karya yang dikumpulkan ini, menurut tradisi juga, Konfusius membuat keputusan editorial terakhir dengan memilih atau menolak karya-karya untuk dimasukkan ke dalam versi terima Puisi. Seperti karya-karya agung sastera lain dalam tamadun Cina purba, Puisi telah dijelaskan dan dihuraikan sepanjang sejarah, di samping menjadi model yang mengilhamkan karya-karya puisi masa depan.
Terdapat pelbagai tradisi mengenai proses pengumpulan dan pemilihan suntingan terhadap lagu-lagu yang membentuk teks klasik Ode: "Pegawai Diraja Mengumpulkan Lagu" (王官采詩) direkodkan dalam Buku Han,[c] dan "Cikgu Konfusius Menyunting Lagu" (孔子刪詩) merujuk kepada Konfusius dan disebut dalam Catatan Sejarawan Agung, yang mengatakan bahawa dari asalnya kira-kira 3,000 lagu dan puisi dalam koleksi Ode yang terdahulu, Konfusius secara peribadi memilih 300 yang beliau anggap paling sesuai dengan adat istiadat tradisional, maka lahirlah Klasik Puisi.
Pada tahun 2015, Universiti Anhui telah membeli sekumpulan manuskrip yang dijarah, termasuk salah satu salinan skrip Klasik Puisi yang tertua masih wujud (sekurang-kurangnya sebahagiannya). Manuskrip ini telah diterbitkan dalam jilid pertama koleksi manuskrip ini, Anhui daxue cang Zhanguo zhujian (安徽大學藏戰國竹簡).[25]
Penyusunan
Aliran Confucian akhirnya menganggap bahawa syair-syair dalam "Lagu Negeri" telah dikumpulkan semasa aktiviti pegawai yang dihantar oleh mahkamah dinasti Zhou, yang tugasnya termasuk mengumpul syair-syair rakyat di wilayah-wilayah yang menjadi sebahagian daripada negeri Zhou.[1] Wilayah ini kira-kira meliputi Dataran Sungai Kuning, Shandong, barat daya Hebei, timur Gansu, dan kawasan Sungai Han. Mungkin semasa musim tuaian. Setelah pegawai-pegawai kembali dari misi mereka, raja dikatakan memerhati sendiri syair-syair itu dalam usaha untuk memahami keadaan semasa rakyat jelata.[1] Kesejahteraan rakyat menjadi keprihatinan khusus kepada Zhou kerana ideologi mereka menyatakan bahawa hak untuk memerintah berdasarkan kepada kebaikan pemerintah kepada rakyat selaras dengan kehendak Langit, dan bahawa Mandat Langit ini akan ditarik balik sekiranya dinasti yang memerintah gagal memastikan kemakmuran rakyat mereka.[26] Lagu-lagu rakyat rakyat dianggap sebagai ukuran terbaik bagi perasaan dan keadaan mereka, dan dengan itu menjadi petunjuk sama ada golongan bangsawan memerintah menurut mandat Langit atau tidak. Maka, syair-syair itu dikumpulkan dari pelbagai wilayah, diterjemah dari dialek serantau mereka ke dalam bahasa sastera standard, dan dipersembahkan bersama muzik di istana diraja.[27]
Konfusius
Klasik Puisi secara sejarahnya mempunyai kedudukan utama dalam Empat Buku dan Lima Klasik, karya kanonik yang dikaitkan dengan Confucianisme.[28] Beberapa teks sebelum zaman Qin, seperti Analek dan manuskrip yang baru digali dari tahun 300 SM bertajuk "Perbincangan Konfusius tentang Ode", menyebut penglibatan Konfusius dengan Klasik Puisi, tetapi ahli sejarah dinasti Han Sima Qian melalui Catatan Sejarawan Agung merupakan karya pertama yang secara langsung mengaitkan karya ini dengan Konfusius.[29] Tradisi Confucian selepas itu berpegang bahawa koleksi Shijing telah disunting oleh Konfusius daripada koleksi asal yang mengandungi 3,000 karya menjadi bentuk tradisionalnya yang terdiri daripada 305 buah.[30] Dakwaan ini dipercayai mencerminkan kecenderungan awal orang Cina untuk mengaitkan kesemua Lima Klasik dengan Konfusius, yang menjelang abad pertama SM telah menjadi model ketokohan dan dianggap mempunyai hubungan budaya dengan dinasti Zhou awal.[29] Pandangan ini kini secara amnya ditolak, kerana dalam Zuo zhuan dinyatakan bahawa Klasik Puisi sudah wujud dalam bentuk muktamad ketika Konfusius masih kecil.[11]
Dalam karya-karya yang dikaitkan dengannya, Konfusius memberi komentar terhadap Klasik Puisi dengan cara yang menunjukkan beliau sangat menghargainya. Satu kisah dalam Analek menceritakan bahawa anak Konfusius, Kong Li, berkata: "Guru suatu hari berdiri bersendirian, dan aku cepat-cepat pergi meminta pengajaran daripadanya. Beliau bertanya, 'Kamu sudah belajar Ode?' Aku menjawab, 'Belum.' Lalu beliau berkata, 'Kalau kamu belum belajar Ode, maka tiada apa yang dapat aku katakan padamu.'"[31]
Dinasti Han
Menurut tradisi Han, Shijing dan karya klasik lain menjadi sasaran pembakaran buku pada tahun 213 SM di bawah pemerintahan Qin Shi Huang, dan puisi-puisi ini perlu dibina semula sebahagian besarnya melalui ingatan dalam tempoh dinasti Han. Namun, penemuan salinan pra-Qin yang menunjukkan variasi serupa dengan teks Han, serta bukti penaungan Qin terhadap Shijing, menyebabkan para sarjana moden meragui catatan ini.[32]
Semasa tempoh Han, terdapat tiga versi berbeza bagi Shijing, masing-masing mewakili tradisi hermeneutik tersendiri.[33] Puisi Lu (魯詩 Lǔ shī), Puisi Qi (齊詩 Qí shī) dan Puisi Han (韓詩 Hán shī) telah diiktiraf secara rasmi dengan jawatan di Akademi Diraja semasa pemerintahan Maharaja Wu dari Han (156–87 SM).[33] Sehingga lewat zaman Han Timur, versi Shijing yang dominan ialah Puisi Lu, dinamakan sempena negara Lu, diasaskan oleh Shen Pei, pelajar kepada murid falsafah Xunzi dari zaman Negara-Negara Berperang.[33]
Tradisi Mao bagi Shijing (毛詩傳 Máo shī zhuàn), yang dikaitkan dengan seorang sarjana kurang dikenali bernama Máo Hēng (毛亨) yang hidup sekitar abad ke-2 atau ke-3 SM,[33] tidak diiktiraf secara rasmi sehingga pemerintahan Maharaja Ping (1 SM hingga 6 M).[34] Namun, pada zaman Han Timur, Puisi Mao secara beransur-ansur menjadi versi utama.[33] Penyokong Puisi Mao mendakwa bahawa teksnya berasal daripada generasi pertama murid Konfusius, dan oleh itu harus dianggap sebagai versi yang berautoriti.[33] Kamus berpengaruh Xu Shen, iaitu Shuowen Jiezi yang ditulis pada abad ke-2 M, hampir secara eksklusif memetik dari Puisi Mao.[33] Akhirnya, sarjana terkenal dari Han Timur, Zheng Xuan, menggunakan Puisi Mao sebagai asas untuk edisi anotasi beliau terhadap Shijing pada abad ke-2. Edisi Zheng Xuan terhadap teks Mao itu sendiri menjadi asas kepada "Makna Benar Puisi Mao" (毛詩正義 Máo shī zhèngyì), yang kemudian menjadi teks dan ulasan rasmi empayar terhadap Shijing pada tahun 653 M.[33]
Menjelang abad ke-5, tradisi Lu, Qi dan Han telah lenyap, meninggalkan hanya Puisi Mao, yang telah menjadi teks warisan yang digunakan hingga hari ini.[32] Hanya serpihan terasing dari teks Lu masih wujud, antaranya di antara tinggalan Klasik Batu Xiping.[34]
Legasi
Alegori Konfusian
Kitab Ode telah menjadi karya klasik Konfusian yang sangat dihormati sejak zaman Dinasti Han, dan telah dipelajari serta dihafal oleh para sarjana di China selama berabad-abad.[12] Lagu-lagu individu dalam Ode, walaupun sering bertemakan kehidupan luar bandar yang sederhana, secara tradisinya diberikan makna alegori yang meluas dan rumit yang menyisipkan pengertian moral atau politik kepada setiap butiran kecil setiap baris.[35] Lagu-lagu rakyat dilihat sebagai kunci utama untuk memahami kesusahan rakyat biasa, dan sering dibaca sebagai alegori, di mana keluhan terhadap kekasih dilihat sebagai keluhan terhadap pemerintah yang tidak setia.[12][35] Konfusius mengajar bahawa Ode merupakan sumber ilmu dan pemupukan diri, seperti yang dicatat dalam satu anekdot dalam Analekta:
詩可以興，可以觀，可以群，可以怨。邇之事父，遠之事君。多識於鳥獸草木之名。
Puisi boleh menjadi sumber inspirasi dan asas penilaian; ia boleh membantu kamu bergaul dengan orang lain, serta meluahkan keluhan secara wajar. Di rumah, ia mengajar kamu cara berbakti kepada ayahmu, dan dalam kehidupan awam ia mengajar cara untuk berkhidmat kepada tuanmu. Ia juga memperkenalkan pelbagai nama burung, binatang, tumbuhan dan pokok.— Analekta, bab 17 (terjemahan oleh Edward Slingerland)[36]
Tradisi alegori yang meluas berkenaan dengan Ode telah dihujahkan oleh Herbert Giles sebagai berasal dari zaman Negara-Negara Berperang untuk membenarkan tumpuan Konfusius terhadap koleksi bait-bait yang kelihatan biasa ini.[37] Tafsiran yang panjang lebar dan keterlaluan ini tampaknya tidak pernah dipersoalkan sehingga abad ke-12, apabila sarjana Zheng Qiao (鄭樵, 1104–1162) mula menulis kritikan terhadapnya.[38] Ahli sinologi Eropah seperti Giles dan Marcel Granet mengabaikan tafsiran tradisional ini dalam analisis mereka terhadap makna asal Ode. Granet, dalam senarai peraturan pembacaan Ode yang betul, menulis bahawa pembaca seharusnya "tidak menghiraukan tafsiran rasmi", "menolak sepenuhnya pembezaan antara lagu yang menunjukkan akhlak baik dan lagu yang membuktikan moral rosak", serta "[menolak] semua tafsiran simbolik, dan juga sebarang tafsiran yang menganggap penyair memiliki teknik yang halus".[39] Tafsiran alegori politik dan moral ini kini tidak lagi diikuti secara serius oleh mana-mana pembaca moden di China atau tempat lain.[38]
Senarai kandungan
| kumpulan | aksara | nama kumpulan | bil. puisi |
|---|---|---|---|
| 01 | 周南 | Ode Zhou & Selatan | 001–011 |
| 02 | 召南 | Ode Shao & Selatan | 012–025 |
| 03 | 邶風 | Ode Bei | 026–044 |
| 04 | 鄘風 | Ode Yong | 045–054 |
| 05 | 衛風 | Ode Wei | 055–064 |
| 06 | 王風 | Ode Wang | 065–074 |
| 07 | 鄭風 | Ode Zheng | 075–095 |
| 08 | 齊風 | Ode Qi | 096–106 |
| 09 | 魏風 | Ode Wei | 107–113 |
| 10 | 唐風 | Ode Tang | 114–125 |
| 11 | 秦風 | Ode Qin | 126–135 |
| 12 | 陳風 | Ode Chen | 136–145 |
| 13 | 檜風 | Ode Kuai | 146–149 |
| 14 | 曹風 | Ode Cao | 150–153 |
| 15 | 豳風 | Ode Bin | 154–160 |
| kumpulan | aksara | nama kumpulan | bil. puisi |
|---|---|---|---|
| 01 | 鹿鳴 之什 | Dekad Lu Ming | 161–169 |
| 02 | 白華 之什 | Dekad Baihua | 170–174 |
| 03 | 彤弓 之什 | Dekad Tong Gong | 175–184 |
| 04 | 祈父 之什 | Dekad Qi Fu | 185–194 |
| 05 | 小旻 之什 | Dekad Xiao Min | 195–204 |
| 06 | 北山 之什 | Dekad Bei Shan | 205–214 |
| 07 | 桑扈 之什 | Dekad Sang Hu | 215–224 |
| 08 | 都人士 之什 | Dekad Du Ren Shi | 225–234 |
| kumpulan | aksara | nama kumpulan | bil. puisi |
|---|---|---|---|
| 01 | 文王之什 | Dekad Wen Wang | 235–244 |
| 02 | 生民之什 | Dekad Sheng Min | 245–254 |
| 03 | 蕩之什 | Dekad Dang | 255–265 |
| kumpulan | aksara | nama kumpulan | bil. puisi |
|---|---|---|---|
| 01 | 周頌 | Ode Korban Zhou | 266–296 |
| 01a | 清廟之什 | Dekad Qing Miao | 266–275 |
| 01b | 臣工之什 | Dekad Chen Gong | 276–285 |
| 01c | 閔予小子之什 | Dekad Min You Xiao Zi | 286–296 |
| 02 | 魯頌 | Ode Pujian Lu | 297–300 |
| 03 | 商頌 | Ode Korban Shang | 301–305 |
Nota: pembahagian alternatif mungkin mengikut topik atau kronologi (Legge): Song, Daya, Xiaoya, Guofeng
Rujukan
Ralat petik: Tag <ref> wujud untuk kumpulan bernama "lower-alpha", tetapi tiada tag <references group="lower-alpha"/> yang berpadanan disertakan
- ^ a b c d Davis (1970), m/s. xliii.
- ^ Hawkes (2011), m/s. 25.
- ^ Baxter (1992), m/s. 356.
- ^ Allan (1991), m/s. 39.
- ^ Zheng Xuan 鄭玄 (127–200 M), Shipu xu 詩譜序.
- ^ Dobson (1964), m/s. 323.
- ^ Baxter (1992), m/s. 355–356.
- ^ a b c d e f Kern (2010), m/s. 20.
- ^ Owen (1996), m/s. 31.
- ^ Owen (1996), m/s. 30–31.
- ^ a b c de Bary & Chan (1960), m/s. 3.
- ^ a b c Ebrey (1993), m/s. 11–13.
- ^ Shi & Hu (2011).
- ^ Kern (2010), m/s. 23.
- ^ Frankel (1978), m/s. 215–216.
- ^ a b c d Frankel (1978), m/s. 216.
- ^ Riegel (2001), m/s. 107.
- ^ Nylan (2001), m/s. 73–74.
- ^ Riegel (2001), m/s. 107–108.
- ^ Frankel (1978), m/s. 51–52.
- ^ Baxter (1992), m/s. 150–151.
- ^ Baxter (1992), m/s. 150–155.
- ^ Chang (2001), m/s. 2.
- ^ Yip (1997), m/s. 54.
- ^ Smith & Poli (2021), m/s. 516.
- ^ Hinton (2008), m/s. 7–8.
- ^ Hinton (2008), m/s. 8.
- ^ Frankel (1978), m/s. 215.
- ^ a b Kern (2010), m/s. 19.
- ^ Idema & Haft (1997), m/s. 94.
- ^ Analects 16.13.
- ^ a b Kern (2010), m/s. 22.
- ^ a b c d e f g h Kern (2010), m/s. 21.
- ^ a b Loewe (1993), m/s. 416.
- ^ a b Giles (1901), m/s. 12–14.
- ^ Jenco (2023), m/s. 671.
- ^ Dipetik dalam Saussy (1993), hlm. 19.
- ^ a b Saussy (1993), m/s. 20.
- ^ Granet (1929), dipetik dalam Saussy (1993), hlm. 20.