Undang-undang perlembagaan - Wikipedia Bahasa Melayu, ensiklopedia bebas

Undang-undang perlembagaan merujuk kepada peraturan yang membabitkan perlembagaan negara. Ia perlu untuk menegakkan hak-hak yang termaktub di dalam sesuatu perlembagaan. Disamping itu, undang-undang tersebut boleh menetapkan samada pihak kerajaan telah melakukan sesuatu diluar perlembagaan (ultra vires) atau tidak. Mahkamah Persekutuan biasanya akan mendengar kes-kes yang melibatkan undang-undang perlembagaan. Manakala di setengah negara pula, terdapat makhkamah khas untuk kes membabitkan perlembagaan yang dipanggil Mahkamah Perlembagaan.

Undang-undang

	Sistem perundangan	Common law \| Undang-undang sivil \| Undang-undang adat \| Undang-undang agama \| Undang-undang sosialis \| Undang-undang antarabangsa

	Sumber undang-undang	Undang-undang statut (Perundangan \| Kod sivil \| Pentafsiran statut)
	Sumber undang-undang	Undang-undang bukan statut (Adat \| Undang-undang kes \| Ekuiti)

	Penghukuman	Undang-undang umum (Undang-undang jenayah \| Undang-undang perlembagaan \| Undang-undang pentadbiran)
		Undang-undang khusus (Undang-undang sivil \| Undang-undang kewajipan \| Kontrak \| Tort \| Wasiat dan Pegangan)
		Mahkamah (Sistem perseteruan \| Sistem penyiasiatan \| Bukti \| Kehakiman \| Peguam)

	Falsafah perundangan	Falsafah undang-undang \| Undang-undang semulajadi \| Perundangan positivisme \| Perundangan formal \| Perundangan realiti \| Penafsiran undang-undang \| Teori perundangan feminis \| Undang-undang dan ekonomi \| Pengajian undang-undang kritikal \| Perbandingan undang-undang
	Lihat juga:Senarai cabang undang-undang