Tanah tinggi - Wikipedia Bahasa Melayu, ensiklopedia bebas

Tanah tinggi adalah ciri geografi yang merangkumi kawasan pergunungan atau penara yang tinggi. Secara umum, tanah tinggi merujuk kepada kawasan perbukitan, lazimnya sekitar 500-600 m.^[1]

Di Malaysia

Semenanjung Malaysia

Tanah tinggi di Semenanjung Malaysia berpunca dari Dataran Tinggi Yunnan-Guizhou [en] di pedalaman negara China yang merentasi Thailand dan Myanmar (sebagai Perbukitan Tanah Seri) dan menganjur dari utara ke selatan Semenanjung Malaysia. Secara amnya, sistem banjaran gunung di Semenanjung Malaysia terdiri daripada gunung lipat tua yang stabil dari segi tektonik. Salah satu banjaran utama dalam sistem banjaran gunung Semenanjung Malaysia adalah Banjaran Titiwangsa, yang panjangnya menjangkaui hampir 500 kilometer (310 bt) dari utara ke selatan (pertemuan sempadan Perak-Thailand-Kelantan hingga ke Tampin berdekatan sempadan Negeri Sembilan-Melaka), sekaligus diberi julukan "tulang belakang" Semenanjung Malaysia. Banjaran ini menempatkan kawasan-kawasan peranginan tanah tinggi yang terkenal serata negara seperti Tanah Tinggi Cameron, Bukit Fraser dan Tanah Tinggi Genting. Banjaran-banjaran yang lain termasuk Banjaran Bintang, Banjaran Keledang, Banjaran Pantai Timur dan Banjaran Tahan.

Sarawak dan Sabah

Kawasan tanah tinggi terletak di pedalaman Sarawak dan Sabah. Terdapat beberapa banjaran dan gunung di Sarawak dan Sabah. Banjaran Crocker, Banjaran Trus Madi dan Banjaran Brassey terletak di Sabah. Gunung Kinabalu yang terletak di Banjaran Crocker merupakan gunung yang tertinggi di Malaysia. Di Sarawak terdapat Banjaran Tama Abu, Banjaran Pergunungan Iran, Pergunungan Hose dan Banjaran Kapuas Hulu.

Rujukan

^ University of California Museum of Paleontology (1995 and later), upland, UCMP Glossary

Rencana berkaitan geografi ini ialah rencana tunas. Anda boleh membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.

[1] University of California Museum of Paleontology (1995 and later), upland, UCMP Glossary

[1]