Resolusi 377 A Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu,[1] atau resolusi "Bersatu untuk Keamanan", menyatakan bahawa sekiranya Majlis Keselamatan gagal bertindak kerana tiada kesepakatan oleh kelima-lima anggota tetapnya (P5) untuk mengekalkan keselamatan dan keamanan antarabangsa, Perhimpunan Agung hendaklah mempertimbangkan perkara tersebut dengan segera dan boleh memberi cadangan yang sesuai kepada anggota PBB untuk tindakan kolektif, termasuk menggunakan tentera bersenjata apabila perlu, untuk mengekalkan atau memulihkan keselamatan dan keamanan antarabangsa. Ia diterima pakai pada 3 November 1950, selepas empat belas hari Perhimpunan bersidang, dengan undian 52 setuju, 5 membantah dan 2 berkecuali.[2] Resolusi itu direka untuk memberikan PBB alternatif untuk bertindak apabila sekurang-kurangnya seorang anggota P5 menggunakan kuasa vetonya untuk menghalang Majlis Keselamatan daripada menjalankan fungsinya yang dimandatkan oleh Piagam PBB.
Bagi memudahkan tindakan pantas oleh Perhimpunan Agung apabila Majlis Keselamatan buntu, resolusi ini memberikan mekanisme "sesi khas darurat" (ESS).[3] Sesi khas darurat telah dipanggil di bawah prosedur ini sebanyak sebelas kali, dengan sesi terbaharu diadakan pada Februari 2022, untuk menangani pencerobohan Rusia ke atas Ukraine. Walau bagaimanapun, berbeza dengan ESS sebelumnya, ESS kesepuluh telah "ditangguhkan" dan "disambung semula" berulang kali lebih beberapa tahun yang lalu, dan ia masih ditangguh. Lebih daripada sepuluh "mesyuarat" telah diadakan oleh Perhimpunan, sementara ESS kesepuluh ditangguhkan, sejak 2000.[4]
Teks resolusi Perhimpunan Agung
Menegaskan kepentingan pelaksanaan tanggungjawab utama Majlis Keselamatan untuk mengekalkan keamanan dan keselamatan antarabangsa, dan kewajipan anggota-anggota tetap untuk mencapai kesepakatan dan menahan diri dalam penggunaan veto, ...
Sedar bahawa kegagalan Majlis Keselamatan untuk melaksanakan tanggungjawabnya bagi pihak semua Negara Anggota ... tidak melepaskan Negara Anggota daripada tanggungjawab mereka atau Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu daripada tanggungjawabnya di bawah Piagam untuk mengekalkan keamanan dan keselamatan antarabangsa,
Mengakui khususnya bahawa kegagalan tersebut tidak melucutkan hak Perhimpunan Agung atau melepaskannya daripada tanggungjawabnya di bawah Piagam berkenaan dengan pemeliharaan keamanan dan keselamatan antarabangsa, ...
Menetapkan bahawa jika Majlis Keselamatan, kerana ketiadaan kesepakatan antara anggota-anggota tetap, gagal melaksanakan tanggungjawab utamanya untuk mengekalkan keamanan dan keselamatan antarabangsa dalam mana-mana kes yang mana terdapat ancaman kepada keamanan, pelanggaran keamanan, atau tindakan pencerobohan, Perhimpunan Agung hendaklah mempertimbangkan perkara tersebut segera dengan tujuan untuk membuat cadangan yang sesuai kepada Anggota untuk tindakan kolektif, termasuk dalam kes pelanggaran keamanan atau tindakan pencerobohan menggunakan kekuatan bersenjata apabila perlu, untuk mengekalkan atau memulihkan keamanan dan keselamatan antarabangsa.
Asal
Resolusi Bersatu untuk Keamanan dimulakan oleh Amerika Syarikat,[5] dan dikemukakan oleh "Tujuh Kuasa Bersatu"[6] pada Oktober 1950, sebagai cara untuk memintas Soviet jika ia memveto lagi semasa Perang Korea (25 Jun). 1950 – 27 Julai 1953). Resolusi ini diterima pakai selepas mendapat 52 undian setuju, 5 bantahan,[7] dan 2 berkecuali.[8]
Pada hari-hari akhir perbincangan Perhimpunan yang membawa kepada penerimaan 377 A, wakil AS ke PBB, John Foster Dulles, merujuk Perang Korea sebagai penggerak utama resolusi tersebut:
Kemudian berlakunya serangan bersenjata ke atas Republik Korea dan nampaknya pola 1931[9] benar-benar telah mula berulang dan perang dunia ketiga mungkin akan berlaku. Dan ia mungkin akan menjadi nyata—dan saya fikir ia pasti telah menjadi nyata—jika bukan kerana beberapa turutan kebetulan yang membolehkan penentangan kolektif untuk disediakan bagi pencerobohan itu.[10]
Kebetulan yang Dulles rujuk ialah Kesatuan Soviet memboikot Majlis Keselamatan semasa perang tercetus di Korea. Kesatuan Soviet berbuat demikian sejak Januari 1950 kerana tidak puas hati terhadap PBB enggan mengiktiraf wakil-wakil Republik Rakyat China sebagai wakil rasmi China.[11] Kesatuan Soviet kembali hanya pada 1 Ogos 1950 untuk mengambil alih jawatan bergilirnya sebagai Presiden Majlis untuk bulan itu. Ini bermakna Majlis Keselamatan dapat meluluskan resolusi 83, 27 Jun 1950,[12] dan 84, 7 Julai 1950,[13] menempatkan sebuah pasukan PBB di Korea Selatan "untuk menangkis serangan tentera bersenjata" Korea Utara. Sekiranya Kesatuan Soviet duduk di Majlis itu pada bulan Jun dan Julai, kedua-dua resolusi draf itu hampir sah akan diveto, dan Amerika Syarikat amat sedar akan perkara ini seperti yang dibuktikan oleh kenyataan di atas.
Perbincangan Perhimpunan tentang "resolusi draf Tujuh Kuasa Bersatu"
Beberapa kenyataan penting yang dibuat semasa perbincangan Perhimpunan pada 377 A, semasa bersidang dalam pleno, termasuk:[14][15][16][17]
Amerika Syarikat (John Foster Dulles)
Jika, sebagai balasan kepada resolusi kami, Negara-negara Anggota benar-benar mewujudkan satu sistem bagi memasti pencerobohan segera didedahkan, jika mereka mengekalkan kekuatan kolektif, dan jika mereka mempunyai kehendak dan cara yang baik untuk menggunakan kekuatan itu dengan segera jika perlu, maka perang dunia ketiga mungkin dapat dielakkan secara tetap ... Ia akan memberikan ketenangan yang sangat besar kepada semua yang mencintai keamanan jika di sini kita boleh sebulat suara menerima pakai satu program yang hanya perlu dirisaukan oleh pihak penceroboh.[18] ... Kita harus bersungguh-sungguh mengatur kehendak kolektif untuk menentang. Jika Majlis Keselamatan tidak melakukannya, maka Perhimpunan ini mesti menggunakan kuasanya yang berbaki dalam bentuk pengesyoran ...[19] Seiring dengan dunia bergerak mengikut jalan yang ditentukan oleh resolusi ini, dunia akan semakin hampir dengan cita-cita Piagam.[20]
United Kingdom (Kenneth Gilmour Younger)
Kesatuan Soviet ... telah mengaitkan kepada Majlis kuasa yang tidak pernah dimilikinya di bawah Piagam, iaitu, kuasa untuk menegaskan bahawa, kerana Majlis sendiri telah dijadikan tidak berdaya menghadapi pencerobohan akibat perbezaan pendapat dalam kalangan anggota-anggota tetapnya, seluruh Pertubuhan dunia hendaklah mencuci tangan mereka daripada seluruh perkara itu dan membiarkan pencerobohan berlaku. Majlis tidak pernah mempunyai hak sedemikian. Sesungguhnya, mustahil untuk membayangkan bahawa pengarang-pengarang Piagam di San Francisco akan setuju dengan usul yang begitu tidak seiring dengan harapan dan kehendak penduduk dunia.[21] ... Resolusi ini seharusnya membantu mengurangkan kemungkinan pencerobohan dengan memberi amaran kepada sesiapa yang bercadang menjadi penceroboh bahawa dia berisiko menyatukan dunia menentangnya ...[22] Semua negara yang cintakan keamanan mesti menyambut baik pemantapan kuasa keamanan yang akan diwakili oleh pelulusan resolusi-resolusi ini.[23]
Perancis (Jean Chauvel)
Perancis menyokong Piagam—keseluruhan Piagam ... Yang mana keamanan dan keselamatan terancam, Perancis menganggap bahawa Perhimpunan Agung dan Majlis Keselamatan harus memikul semua tanggungjawab yang dibebankan ke atas mereka oleh Piagam ...[24] Tidak dapat diterima akal bahawa keseluruhan organisasi ini, yang direka untuk menjaga keamanan dan keselamatan dunia, patut terus tidak bertindak apabila ada ancaman kepada keamanan dan keselamatan. Dan jika ... terdapat bahaya yang ketara dengan tidak bertindak sedemikian, maka kita mesti menyemak semula adat kita, kaedah kita, peraturan kita dan tafsiran kita.[25] ... Wakil saya berasa ... tidak perlulah Piagam disemak semula, yang sudah memberikan cara untuk memastikan prinsipnya harus diterapkan ... Draf resolusi ini tidak melanggar kecekapan, tanggungjawab atau kuasa Majlis Keselamatan. Majlis hendaklah memenuhi peranannya; jika ia melakukannya, ia akan memadai ... Namun jika kerana sebab tertentu, ia tidak memenuhi peranannya, Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu tidak akan lumpuh. Sesi [darurat] khas Perhimpunan Agung boleh diadakan dalam masa dua puluh empat jam dan Perhimpunan ... boleh membincangkan dan menerima pakai mana-mana cadangan yang nampak perlu untuk mengekalkan atau mewujudkan semula keamanan dan keselamatan.[26][27]
Kesatuan Soviet (Andrey Vyshinsky)
Penganjur blok Inggeris-Amerika, dalam ucapan hasutan mereka terhadap KRSS ... semalam dan hari ini, cuba memberi tanggapan bahawa mereka mahu meletakkan penyekat terhadap sesiapa yang bercadang menjadi penceroboh ... Seolah-olah tentera kita berperang di setiap negara! Seolah-olah kita telah melingkari dunia dengan tentera laut, udara dan pangkalan lain yang berapi! Seolah-olah kita sedang menganjur perlumbaan senjata yang kencang, membelanjakan berbilion yang semakin meningkat setiap hari, dicungkilkan oleh pembayar cukai, orang awam Amerika! Seolah-olah kita langsung tidak mahu mengharamkan bom atom! Namun, resolusi draf ini tidak menyebut keperluan untuk memastikan bom atom diharamkan! ...[28] Kita sudah menghabiskan kira-kira lima tahun untuk memastikan keputusan untuk mengharamkan bom atom—penggunaan bom atom—diterima pakai.[29] ... Kami menggantungkan hujah kami pada peruntukan asas yang ditetapkan dalam Perkara 10 Piagam, iaitu Perhimpunan Agung boleh membincangkan dan membuat cadangan tentang apa-apa perkara yang berkaitan dengan kuasa dan fungsi mana-mana organ Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu—dan oleh itu, organ seperti Majlis Keselamatan—kecuali diperuntukkan sebaliknya. Akan tetapi, dua pengecualian diberikan. Yang pertama, yang terpakai untuk semua perkara, boleh didapati dalam Perkara 12, perenggan 1, yang mengatakan bahawa apabila Majlis Keselamatan sedang mempertimbangkan soalan-soalan ini atau menjalankan fungsinya berkenaan dalam hal ini, Perhimpunan Agung tidak boleh membuat sebarang cadangan .. Pengecualian yang lain terkandung dalam ayat terakhir Perkara 11, perenggan 2, yang mengatakan bahawa jika suatu perkara yang mungkin dipertimbangkan oleh Perhimpunan Agung memerlukan penguatkuasaan ... maka ia mesti dirujuk kepada Majlis Keselamatan . .. Tetapi terdapat satu kekangan asas ... Iaitu ... Perhimpunan Agung boleh memutuskan, apakah langkah-langkah yang "tidak melibatkan kekerasan" yang akan diambil. Memutuskan hubungan diplomatik ialah langkah yang tidak mengguna kekerasan bersenjata. Gangguan hubungan ekonomi ialah langkah penguatkuasaan yang tidak melibatkan kekerasan bersenjata.[30]
Penggunaan Perhimpunan Agung 377
Resolusi Bersatu untuk Keamanan telah diguna 13 kali antara 1951 dan 2022. Ia telah digunakan oleh Majlis Keselamatan (8 kali) dan Perhimpunan Agung (5 kali). Sebelas daripada kes itu ialah Sesi Khas Darurat.
Oleh Majlis Keselamatan
Timur Tengah (1956) - veto Perancis dan UK – Sesi Khas Darurat Pertama
Digunakan oleh Resolusi Majlis Keselamatan 119. Walaupun "Bersatu untuk Keamanan" telah digubal kerana veto Kesatuan Soviet, ia pertama kali digunakan terhadap dua anggota NATO.[31] Sesi khas darurat pertama Perhimpunan dicetuskan oleh undian bertatacara Majlis Keselamatan dalam Resolusi 119 pada 31 Oktober 1956,[32] akibat Krisis Suez, yang bermula 29 Oktober 1956. Dua anggota Majlis sahaja yang membantah penerimapakaian resolusi Majlis 119, Perancis dan United Kingdom, dan seperti Israel, merupakan antagonis utama dalam konflik dengan Mesir. Mesyuarat sesi diadakan antara 1 November dan 10 November 1956.
Pada 7 November 1956, Perhimpunan menerima pakai resolusi 1001,[3] menubuhkan Pasukan Darurat PBB I (UNEF I) untuk "menjaga dan mengawasi pemberhentian permusuhan". Perhimpunan, dengan resolusinya sendiri, bukan sahaja menubuhkan UNEF I malah menyeru satu "gencatan senjata segera", serta mengesyorkan "semua Negara Anggota menahan diri daripada membawa masuk barangan ketenteraan di kawasan itu", sekali gus membenarkan sekatan ketenteraan.
Hungary (1956) – veto USSR – Sesi Khas Darurat Kedua
Digunakan oleh Resolusi Majlis Keselamatan 129. Sesi Khas Darurat UNGA Ketiga mengenai "Situasi di Timur Tengah" menerima pakai Resolusi 1237 (ES-III) yang menggesa pengunduran awal tentera asing dari Jordan dan Lubnan.
Timur Tengah (1958) – veto USSR – Sesi Khas Darurat Ketiga
Digunakan oleh Resolusi Majlis Keselamatan 462. Sesi Khas Darurat Keenam mengenai "Situasi di Afghanistan" menerima pakai Resolusi ES-6/2 menyeru seluruh tentera asing di Afghanistan berundur secara segera dan tidak bersyarat.
Congo (1960) – veto USSR – Sesi Khas Darurat Ke-4
Digunakan oleh Resolusi Majlis Keselamatan 157. Sesi Khas Darurat Keempat UNGA mengenai "Situasi Congo" menerima pakai Resolusi 1474/Rev. 1/(ES-IV) meminta Setiausaha Agung untuk terus mengambil tindakan bersungguh-sungguh selaras dengan resolusi Majlis Keselamatan dan merayu kepada semua Anggota untuk menyumbang segera secara sukarela kepada Dana PBB untuk Congo dan menahan diri daripada menghantar bantuan ketenteraan kecuali melalui PBB.[33]
Bangladesh (1971) – veto USSR – Diselesaikan tanpa Sesi Khas
Digunakan oleh Resolusi Majlis Keselamatan 303. Sesi Tetap Kedua Puluh Enam diadakan; tiada Sesi Khas Darurat diperlukan jadi isu tersebut dikendalikan di bawah item agenda "Bantuan PBB kepada Pelarian Pakistan Timur".
Afghanistan (1980) – veto USSR – Sesi Khas Darurat Ke-6
Digunakan oleh Resolusi Majlis Keselamatan 500. Sesi Khas Darurat Kesembilan mengenai "Situasi di Timur Tengah" menerima pakai Resolusi ES-9/1 yang mengisytiharkan Israel sebagai negara yang tidak cintakan keamanan dan menyeru semua anggota untuk mengenakan langkah-langkah ke atas Israel.
Timur Tengah (1982) – veto AS – Sesi Khas Darurat Ke-9
Digunakan oleh Perhimpunan Agung atas permintaan USSR (A/6717) dan undian (98-3-3). Sesi Khas Darurat Kelima mengenai "Situasi di Timur Tengah" menerima enam resolusi, termasuk Resolusi 2253 dan 2254 (ES-V) yang menyeru Israel untuk membatalkan langkah-langkah unilateral di Baitulmuqaddis.
Ukraine (2022) – veto Rusia – Sesi Khas Darurat Ke-11
Digunakan oleh Resolusi Majlis Keselamatan 2623. Sesi Khas darurat Kesebelas mengenai "Situasi di Ukraine" diadakan pada 28 Februari 2022.
Oleh Perhimpunan Agung
Korea (1951) – veto USSR
Berikutan tiga veto oleh USSR mengenai situasi di Korea, enam anggota Majlis Keselamatan meminta Perhimpunan Agung untuk mempertimbangkan situasi tersebut (A/1618). Majlis Keselamatan kemudiannya mengeluarkan perkara itu daripada agendanya, membolehkan Perhimpunan Agung membincangkan perkara itu secara bebas di bawah Perkara 11 Piagam PBB. Dalam resolusi 498(V), Perhimpunan merujuk resolusi Bersatu untuk Keamanan: "memandangkan Majlis Keselamatan, kerana tiada kesepakatan antara anggota-anggota tetap, telah gagal melaksanakan tanggungjawab utamanya untuk mengekalkan keamanan antarabangsa dan keselamatan berkaitan campur tangan komunis China di Korea ..."
Timur Tengah (1967) – USSR gagal memperoleh 9 undian – Sesi Khas Darurat Ke-5
Digunakan oleh Perhimpunan Agung atas permintaan USSR (A/6717) dan undi (98-3-3). Sesi Khas Darurat Kelima mengenai "Situasi di Timur Tengah" menerima enam resolusi, termasuk Resolusi 2253 dan 2254 (ES-V) yang menyeru Israel untuk membatalkan langkah-langkah unilateral di Baitulmuqaddis.
Palestin (1980) – veto AS – Sesi Khas Darurat Ke-7
Digunakan oleh Perhimpunan Agung atas permintaan Senegal (A/ES-7/1). Sesi Khas Darurat Ketujuh mengenai "Persoalan Palestin" menerima pakai lapan resolusi (ES-7/2 hingga ES-7/9) menyeru pengunduran tanpa syarat dan total Israel dari wilayah yang didudukinya sejak 1967.
Namibia (1981) - veto Perancis, UK dan AS- Sesi Khas Darurat Ke-8
Digunakan oleh Perhimpunan Agung atas permintaan Zimbabwe (A/ES-8/1). Sesi khas tergempar kelapan UNGA telah dipanggil oleh Zimbabwe untuk membincangkan "Soalan Namibia". Mesyuaratnya berlangsung antara 3 September dan 14 September 1981.[3]
Menutup mesyuarat akhir sesi, Perhimpunan menerima pakai resolusi A/RES/ES-8/2:[3]
Mengisytiharkan bahawa pendudukan haram Namibia oleh Afrika Selatan serta tindakan pencerobohan berulang yang dilakukan oleh Afrika Selatan terhadap Negara-negara jiran merupakan pelanggaran keamanan dan keselamatan antarabangsa,
Mengambil maklum dengan kesal dan bimbang bahawa Majlis Keselamatan gagal melaksanakan tanggungjawab utamanya untuk mengekalkan keamanan dan keselamatan antarabangsa apabila draf resolusi yang mencadangkan sekatan mandatori menyeluruh terhadap Afrika Selatan di bawah Bab VII Piagam Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu telah diveto oleh tiga anggota Barat tetap Majlis pada 30 April 1981, ...
6. Menyeru Negara-negara Anggota, badan-badan urusan khas dan organisasi antarabangsa lain untuk memberi sokongan dan bantuan kebendaan, kewangan, ketenteraan dan lain-lain yang meningkat dan berterusan kepada Pertubuhan Rakyat Afrika Barat Daya untuk membolehkannya pergiatkan perjuangannya untuk membebaskan Namibia; ...
13. Menyeru semua Negara, memandangkan ancaman yang ditimbulkan oleh Afrika Selatan kepada keamanan dan keselamatan antarabangsa, untuk mengenakan sekatan mandatori menyeluruh terhadap negara itu selaras dengan peruntukan Piagam;
14. Juga sangat menggesa Negara-negara untuk menghentikan serta-merta, secara berindividu dan kolektif, semua urusan dengan Afrika Selatan untuk benar-benar mengasingkannya dari segi politik, ekonomi, ketenteraan dan budaya; ...
Ini kali pertama Perhimpunan membenarkan sekatan ekonomi, diplomatik dan budaya terhadap sesebuah negara; ia pernah membenarkan sekatan ketenteraan melalui resolusi 1001 pada 7 November 1956,[3] semasa sesi khas darurat pertamanya.
Palestin (1997) – veto AS – Sesi Khas Darurat Ke-10
Digunakan oleh Perhimpunan Agung atas permintaan Qatar (A/ES/10/1). Sesi Khas Darurat Kesepuluh mengenai "Persoalan Palestin", masih dalam sesi, menerima pakai antaranya Resolusi ES-10/14 meminta pendapat nasihat daripada Mahkamah Keadilan Antarabangsa.
Bersatu untuk Keamanan dan "kuasa veto" Majlis Keselamatan
Dengan penerimapakaian resolusi "Bersatu untuk Keamanan" oleh Perhimpunan Agung, dan dengan tafsiran kuasa-kuasa Perhimpunan yang hasilnya menjadi undang-undang adat antarabangsa, masalah "kuasa veto" Majlis Keselamatan dapat diatasi.[34] Dengan menerima pakai A/RES/377 A, pada 3 November 1950, lebih dua pertiga negara-negara Anggota PBB mengisytiharkan bahawa, menurut Piagam PBB, anggota tetap UNSC tidak boleh dan tidak patut menghalang UNGA daripada mengambil apa sahaja dan semua tindakan yang diperlukan untuk memulihkan keamanan dan keselamatan antarabangsa, dalam kes-kes yang mana UNSC gagal melaksanakan "tanggungjawab utamanya" untuk mengekalkan keamanan. Tafsiran sedemikian melihat UNGA sebagai dianugerahkan "tanggungjawab akhir"—bukannya "tanggungjawab kedua"—untuk hal-hal keamanan dan keselamatan antarabangsa, oleh Piagam PBB. Pelbagai laporan rasmi dan separuh rasmi PBB jelas menyatakan bahawa resolusi Bersatu untuk Keamanan telah menyediakan mekanisme untuk UNGA menolak sebarang veto UNSC.[35][36][37][38]
Pengolahan resolusi Bersatu untuk Keamanan oleh Mahkamah Keadilan Antarabangsa
- ICJ, Perbelanjaan Tertentu Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (Perkara 17, perenggan 2, Piagam), Pendapat Penasihat 20 Julai 1962, Laporan ICJ 1962, hlm. 151.
- ICJ, Akibat Undang-undang untuk Negeri-Negeri Kehadiran Terusan Afrika Selatan di Namibia (South West Africa) walau apa pun Resolusi Majlis Keselamatan 276 (1970), Pendapat Penasihat, Laporan ICJ 1971, hlm. 16.
- ICJ, Akibat Undang-undang Pembinaan Tembok di Wilayah Palestin yang Diduduki, Pendapat Penasihat, Laporan ICJ 2004, hlm. 136.
Rujukan
- ^ Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Resolution A-RES-377(V) on 3 November 1950 (retrieved 2007-09-21)
- ^ Republik Sosialis Soviet Belarusia, Czechoslovakia, Poland, Kesatuan Soviet, danRepublik Sosialis Soviet Ukraine membantah. Argentina dan India berkecuali. Lihat Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Proses Lisan A-PV.302 on 3 November 1950 (retrieved 2008-04-07)
- ^ a b c d e UN General Assembly Emergency Special Sessions. UN.org.
- ^ See A/ES-10/PV.1 onwards. UN.org
- ^ Williams, W: Intergovernmental Military Forces and World Public Order, m/s 284, Oceana Publications, 1971
- ^ Amerika Syarikat, United Kingdom, Perancis, Kanada, Turki, Filipina dan Uruguay
- ^ Czechoslovakia, Poland, Republik Sosialis Soviet Ukraine, Kesatuan Republik Sosialis Soviet dan Republik Sosialis Soviet Belarusia
- ^ India dan Argentina
- ^ Merujuk kepada Pencerobohan Jepun ke atas Manchuria pada tahun 1931.
- ^ General Assembly Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Proces Verbal meeting 299 session 5 page 4, John Foster Dulles on 1 November 1950 (retrieved 2008-04-13)
- ^ Malanczuk, P: Akehurst's Modern Introduction to International Law, Ed. 7, m/s 375, Routledge, 1997
- ^ Majlis Keselamatan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Resolution 83 S-RES-83(1950) in 1950 (retrieved 2008-02-10)
- ^ Majlis Keselamatan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Resolution 84 S-RES-84(1950) in 1950 (retrieved 2008-02-10)
- ^ Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Proses Lisan session 5 on 1 November 1950 (retrieved 2008-04-13)
- ^ Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Proses Lisan session 5 on 2 November 1950 (retrieved 2008-04-13)
- ^ Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Proses Lisan session 5 on 2 November 1950 (retrieved 2008-04-13)
- ^ Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Proses Lisan session 5 on 3 November 1950 (retrieved 2008-04-13)
- ^ Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Proces Verbal meeting 299 session 5 page 4, John Foster Dulles on 1 November 1950 (retrieved 2008-04-13)
- ^ Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Proses Lisan meeting 299 session 5 page 4, John Foster Dulles on 1 November 1950 (retrieved 2008-04-13)
- ^ General Assembly Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Proces Verbal meeting 299 session 5 page 5, John Foster Dulles on 1 November 1950 (retrieved 2008-04-13)
- ^ Templat:Dokumen PBB
- ^ Templat:Dokumen PBB
- ^ Templat:UN dokumen
- ^ Templat:Dokumen PBB
- ^ Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu 299/page_11/rect_120,605_527,847Proses Lisan meeting 299 session 5 page 11, Jean Chauvel on 1 November 1950 (retrieved 2008 -04-13)
- ^ [ https://documents-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/NL5/012/70/PDF/NL501270.pdf?OpenElement Perhimpunan Agung PBB. Mesyuarat Pleno ke-299] 1 November 1950.
- ^ Templat:Dokumen PBB
- ^ Templat:Dokumen UN
- ^ Templat:Dokumen PBB
- ^ {{dokumen PBB |docid=A-PV.301 |type= Proses Lisan |body=Perhimpunan Agung |session=5 |year=1950 |meeting=301 |speakername=Andrey Vyshinsky |date=2 November 1950 |highlight=rect_80,98_490,510/rect_84,843_492,1003 |page=14 |accessdate=2008-04-13 }
- ^ Eayrs, James (1964). The Commonwealth and Suez: A Documentary Survey. Oxford University Press. m/s. 171.
- ^ UN Security Council resolutions of 1956|date=February 2022}}. UN.org
- ^ Perpustakaan Ibu Pejabat PBB, "Index to Proceedings of the General Assembly: 4th Emergency Special Sess., 1960‑09‑17–19; 15th Sess., 1960‑09‑20–12‑20 (Pt. 1), 1961‑03‑07–04‑21 (Pt. 2)" ST/LIB/SER.B/A.11 (1961), m/s 2.
- ^ Hunt, C. "The 'veto' charade", ZNet, 7 November 2006. Dicapai 1 Mac 2008
- ^ Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Dokumen 856 session 52 (retrieved 2008-03-01)
- ^ International Commission on Intervention and State Sovereignty. "The Responsibility to Protect Diarkibkan September 10, 2005, di Wayback Machine", ICISS.ca, Disember 2001. Dicapai 1 Mac 2008.
- ^ "A/58/47 Report of the Open-ended Working Group on the Question of Representation on and Increase in the Membership of the Security Council", UN.org, 21 Julai 2004. Dicapai 1 Mac 2008.
- ^ Non-Aligned Movement. "MINISTERIAL MEETING OF THE COORDINATING BUREAU OF THE NON-ALIGNED MOVEMENT Diarkibkan April 11, 2008, di Wayback Machine", UN.int, 27 Mei – 30 Mei 2006. Dicapai 1 Mac 2008.
Bibliografi
- Perhimpunan Agung PBB Sesi Khas darurat. UN.org
- Resolusi Perhimpunan Agung PBB bagi Sidang Tetap Kelima (1950). UN.org
- Dokumen Mercu Tanda Perhimpunan Agung PBB. UN.org
- Resolusi Majlis Keselamatan PBB 1956. UN.org
Bacaan lanjut
- J. Andrassy, “Uniting for Peace”, American Journal of International Law, jil. 50 (1956) 563-582.
- R. Barber, "Uniting for Peace Not Aggression: Responding to Chemical Weapons in Syria Without Breaking the Law", J Conflict Security Law (2019) 24(1), 71-110.
- A.J. Carswell, 'Unblocking the UN Security Council: The Uniting for Peace Resolution', J Conflict Security Law (Musim Sejuk 2013) 18(3), 453-480.
- J. Krasno and M. Das, “The Uniting for Peace Resolution and Other Ways of Circumventing the Authority of the Security Council”, in: B. Cronin and I. Hurd (eds.), The UN Security Council and the Politics of International Authority, London et al.: Routledge, 2008, 173-195.
- K. S. Petersen, “The Uses of the Uniting for Peace Resolution since 1950”, International Organization, jil. 13 (1959) 219-232.
- M. Ramsden, "'Uniting for Peace' and Humanitarian Intervention: The Authorising Function of the U.N. General Assembly, Washington International Law Journal, jil. 25 (2016), 267-304.
- H. Reicher, “The Uniting for Peace Resolution on the Thirtieth Anniversary of its Passage”, Columbia Journal of Transnational Law, jil. 20 (1982) hlm. 1-49.
- E. Stein and R. Morrissey, “Uniting for Peace Resolution”, in: Encyclopedia of Public International Law, jil. 4, Amsterdam et al.: Elsevier, 2000, hlm. 1232-1235.
- Christian Tomuschat, Nota pengenalan, nota sejarah prosedur dan bahan audiovisual mengenai resolusi Perhimpunan Agung 377 (V) 3 November 1950 (Bersatu untuk Keamanan) dalam Arkib Bersejarah Perpustakaan Audiovisual Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Undang-undang Antarabangsa
- D. Zaum, ‘The Security Council, the General Assembly and War: The Uniting for Peace Resolution’, dalam Vaughan Lowe; Adam Roberts; Jennifer Welsh; Dominik Zaum, penyunting (6 June 2010). The United Nations Security Council and War: The Evolution of Thought and Practice since 1945, Oxford University Press, 2008. Oxford University Press. ISBN 9780199583300.(6 June 2010). The United Nations Security Council and War: The Evolution of Thought and Practice since 1945, Oxford University Press, 2008. Oxford University Press. ISBN 9780199583300., pp. 154–74. ISBN 978-0-19-953343-5ISBN 978-0-19-953343-5 (kulit keras); ISBN 978-0-19-958330-0 (kulit lembut). US edition.