Republik Ezo 蝦夷共和國 Ezo Kyōwakoku | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1869 | |||||||||
 "Cop Mohor Gabenor Jeneral Hokuitō (Hokkaido)” (北夷島總督印) yang digunakan oleh Enomoto Takeaki semasa pentadbirannya di Republik Ezo | |||||||||
.svg) Lokasi Ezo (hijau gelap) | |||||||||
| Status | Negara serpihan | ||||||||
| Ibu negara | Hakodate | ||||||||
| Bahasa yang umum digunakan | Jepun, Ainu | ||||||||
| Kerajaan | Republik berpresiden di bawah aristokrasi samurai | ||||||||
| Sosai | |||||||||
• 1869 | Enomoto Takeaki | ||||||||
| Era Sejarah | Bakumatsu | ||||||||
• Didirikan | 27 Januari 1869 | ||||||||
• Dibubarkan | 27 Jun 1869 | ||||||||
| |||||||||
| Sekarang sebahagian dari | Jepun | ||||||||
Republik Ezo (蝦夷共和國, Ezo Kyōwakoku) merupakan sebuah negara pemisah berusia singkat yang ditubuhkan pada tahun 1869 di pulau Ezo, kini Hokkaido, oleh sebahagian bekas angkatan tentera Keshogunan Tokugawa pada penghujung zaman Bakumatsu di Jepun. Ia merupakan kerajaan pertama yang cuba melaksanakan sistem demokrasi di Jepun, walaupun hak mengundi hanya diberikan kepada golongan samurai. Republik Ezo wujud selama lima bulan sebelum diserap masuk dan diilhak oleh Empayar Jepun yang baru ditubuhkan.
Latar belakang
Selepas kejatuhan Keshogunan Tokugawa (bakufu) dalam Perang Boshin akibat Pemulihan Meiji, sebahagian daripada bekas angkatan laut shōgun, yang dipimpin oleh Laksamana Enomoto Takeaki, berundur dari ibu kota Edo (Tokyo) pada Oktober 1868 dan belayar ke utara bagi meneruskan perjuangan menentang tentera Empayar Jepun yang sedang mara. Bersama Enomoto turut serta ramai pegawai bekas Tokugawa yang lain, termasuk Panglima Tertinggi tentera kesyogunan, Matsudaira Tarō, serta pegawai-pegawai Perancis Jules Brunet dan André Cazeneuve, bekas anggota misi latihan ketenteraan ke Jepun, yang enggan meninggalkan negara itu selepas dipanggil pulang ke Perancis pada penghujung September.
Tidak lama sebelum tengah malam pada 4 Oktober, kapal-kapal tersebut meninggalkan pelabuhan Shinagawa di Teluk Tokyo. Armada Enomoto terdiri daripada empat kapal perang (Kapal perang Jepun Kaiyō maru sebagai kapal induk, Kaiten maru, Banryū maru dan Chiyodagata maru) serta empat kapal pengangkut (Kanrin maru, Shinsoku maru, Chōgei maru dan Mikaho maru).
Armada itu mula-mula tiba di Sendai, di mana mereka disertai oleh tiga lagi pembelot Perancis, iaitu Arthur Fortant, François Bouffier dan Jean Marlin. Matlamat Enomoto adalah untuk mendapatkan sokongan ketenteraan daripada puak-puak dalam Ōuetsu Reppan Dōmei yang telah dibubarkan (juga dikenali sebagai "Pakatan Utara"), namun usaha ini gagal selepas sebuah puak utama berpaling tadah kepada pihak Empayar Jepun. Selepas sebulan berada di Sendai, armada tersebut belayar lebih jauh ke utara dan tiba di Hakodate, Ezo pada 3 Disember, yang kemudiannya ditawan lima hari kemudian oleh pasukan seramai 4,000 orang tentera keshogunan.
Dengan sokongan para penasihat Perancis yang diketuai oleh Brunet, tentera Enomoto meneruskan penaklukan Ezo dengan menawan Istana Matsumae (18 Disember) dan Esashi (28 Disember). Menjelang akhir tahun, wilayah tersebut berada sepenuhnya di bawah kawalan pihak pemberontak. Enomoto kemudian membuat usaha terakhir dengan mengemukakan petisyen kepada Istana Imperial untuk mendapat kebenaran membangunkan Hokkaido serta mengekalkan tradisi golongan samurai tanpa gangguan, namun permohonannya telah ditolak.[1]
Sejarah
Pada 27 Januari 1869, sebuah negara merdeka yang dinamakan "Republik Ezo" telah diisytiharkan,[2][3] dengan struktur pemerintahannya berasaskan model Amerika Syarikat. Hak mengundi dihadkan kepada golongan samurai sahaja.[4] Pengundian dijalankan secara undi terbuka dan menghasilkan pemilihan Enomoto Takeaki sebagai sōsai (jawatan yang diterjemahkan sebagai presiden atau ketua pengarah), manakala Matsudaira Tarō dilantik sebagai fuku-sōsai (naib presiden atau penolong gabenor jeneral).
Sebahagian anggota kabinet turut dipilih oleh tentera; Arai Ikunosuke dipilih sebagai kaigun-bugyō (Menteri Tentera Laut) dan Ōtori Keisuke sebagai rikugun-bugyō (Menteri Tentera Darat).[5] Peristiwa ini merupakan pilihan raya pertama yang pernah diadakan di Jepun, dalam konteks sebuah masyarakat feudal yang lazimnya diperintah oleh Maharaja Jepun dengan panglima-panglima perang sebagai kuasa ketenteraan utama.
Melalui majistret Hakodate Nagai Naoyuki, usaha telah dilakukan untuk menghubungi perwakilan diplomatik asing yang berada di Hakodate bagi mendapatkan pengiktirafan diplomatik antarabangsa. Namun demikian, memandangkan penglibatan Amerika Syarikat melalui ekspedisi Komodor Matthew Perry yang telah memaksa Jepun menamatkan dasar pengasingan selama 220 tahun dan membuka pelabuhan kepada perdagangan Amerika, dunia Barat secara umumnya kurang berminat untuk menyokong sebuah negara pemisah berbanding kerajaan Meiji yang baharu, yang dilihat menawarkan kestabilan serta potensi kerjasama yang lebih besar.[6]
Pada hari yang sama, satu upacara pengisytiharan penempatan seluruh wilayah Ezo telah diadakan, yang mengumumkan penubuhan sebuah kerajaan sementara dengan Enomoto sebagai presiden.
Perbendaharaan republik tersebut merangkumi 180,000 syiling emas ryō yang telah diambil oleh Enomoto dari Istana Osaka berikutan pengunduran tergesa-gesa shōgun Tokugawa Yoshinobu selepas Pertempuran Toba–Fushimi pada awal tahun 1868.[7]
Sepanjang musim sejuk 1868–1869, pertahanan di sekitar semenanjung selatan Hakodate telah diperkukuh, dengan kubu berbentuk bintang Goryōkaku sebagai pusat pertahanan. Pasukan tentera darat disusun di bawah pemerintahan bersama Perancis–Jepun, dengan Panglima Tertinggi Ōtori Keisuke dibantu oleh kapten Perancis Jules Brunet. Pasukan tentera dibahagikan kepada empat briged, masing-masing dipimpin oleh seorang pegawai Perancis (Arthur Fortant, Jean Marlin, André Cazeneuve dan François Bouffier). Setiap briged pula dibahagikan kepada dua batalion, dan setiap batalion kepada empat kompeni.
Brunet menuntut dan memperoleh ikrar kesetiaan peribadi bertulis daripada semua pegawai serta menegaskan agar mereka menyerap idea-idea ketenteraan Perancis. Seorang pegawai Perancis tanpa nama menulis bahawa Brunet telah mengambil alih hampir semua urusan:
… adat resam, pentadbiran perbandaran, kubu pertahanan, dan tentera; semuanya berada di bawah kawalannya. Orang Jepun biasa hanyalah boneka yang dimanipulasinya dengan penuh kemahiran… beliau telah melaksanakan suatu Revolusi Perancis 1789 yang sebenar di Jepun baharu yang berani ini; pemilihan pemimpin serta penentuan pangkat berdasarkan merit dan bukannya keturunan—semuanya merupakan sesuatu yang luar biasa bagi negara ini, dan beliau telah melaksanakannya dengan amat baik, memandangkan seriusnya keadaan.[8]
Kekalahan dan kesan
Tentera Empayar Jepun dengan pantas mengukuhkan penguasaan mereka di tanah besar Jepun. Pada April 1869, tentera empayar telah menghantar sebuah armada laut serta pasukan infantri seramai 7,000 orang ke Hokkaido. Pasukan empayar mara dengan pantas, memenangi Pertempuran Hakodate, dan mengepung kubu Goryōkaku. Enomoto menyerah diri pada 26 Jun 1869, dan pada 27 Jun 1869 beliau menyerahkan Goryōkaku kepada pegawai staf Satsuma, Kuroda Kiyotaka.[9] Kuroda dikatakan sangat terkesan dengan dedikasi Enomoto dalam pertempuran dan dikenang sebagai individu yang menyelamatkan nyawa Enomoto daripada hukuman mati.
Pada 20 September tahun yang sama, pulau tersebut diberi nama rasminya yang digunakan hingga kini, Hokkaido (Hokkaidō, yang secara harfiah bermaksud "Wilayah Laut Utara").[9]
Enomoto dijatuhi hukuman penjara untuk tempoh yang singkat, namun dibebaskan pada 1872 dan dilantik sebagai pegawai kerajaan dalam Agensi Tanah Hokkaido yang baru dinamakan. Beliau kemudiannya menjadi duta ke Rusia serta memegang beberapa jawatan menteri dalam kerajaan Meiji.[10]
Sekutu Perancis kepada pihak pemberontak, sebahagian daripadanya cedera, belayar meninggalkan Hakodate pada 9 Jun menaiki kapal Perancis Coëtlogon menuju ke Yokohama, di mana Cazeneuve dimasukkan ke hospital tentera laut tempatan. Ketua mereka, Jules Brunet, pulang ke Perancis pada September 1869. Beliau digantung daripada tugas aktif dalam tentera Perancis pada Oktober dan kemudiannya dibicarakan, namun hanya menerima hukuman ringan berupa penurunan pangkat kecil. Pada Februari 1870, Brunet dipanggil semula ke perkhidmatan dan, sebagai seorang kapten, bertempur dalam Perang Perancis–Prusia pada tahun yang sama.
Pada 1871, Arthur Fortant, Jean Marlin, dan François Bouffier menandatangani kontrak pekerjaan dengan Profesor Harada Ichidō (bapa kepada Harada Naojirō) dan kembali ke Jepun sebagai orang awam untuk mengajar di sekolah ketenteraan Osaka.
Perspektif
Walaupun teks-teks sejarah kemudian merujuk Mei 1869 sebagai tempoh ketika Enomoto menerima pemerintahan Maharaja Meiji, hakikatnya pemerintahan Empayar Jepun tidak pernah dipersoalkan oleh Republik Ezo. Hal ini jelas dapat dilihat melalui sebahagian daripada mesej Enomoto kepada Daijō-kan (太政官, Dajōkan) setibanya beliau di Hakodate:
Para petani dan pedagang tidak diganggu, dan hidup tanpa ketakutan, menjalani kehidupan mereka sendiri serta bersimpati dengan kami; sehingga kami telah pun berjaya membuka sebahagian tanah untuk pertanian. Kami memohon agar bahagian Empayar ini dianugerahkan kepada tuan kami yang terdahulu, Tokugawa Kamenosuke; dan dalam hal itu, kami akan membalas kebajikan Tuanku dengan menjaga pintu utara dengan penuh kesetiaan.[11]
Dari sudut pandang Enomoto, usaha untuk menubuhkan sebuah kerajaan di Hokkaido bukan sahaja bertujuan menyediakan kedudukan dan masa depan kepada puak Tokugawa—yang pada ketika itu dibebani dengan sejumlah besar pengikut dan kakitangan yang berlebihan—tetapi juga untuk membangunkan Ezo sebagai benteng pertahanan bagi seluruh Jepun, suatu isu yang telah lama menjadi kebimbangan.
Kajian akademik mutakhir menegaskan bahawa selama berabad-abad, Ezo tidak dianggap sebagai sebahagian daripada Jepun dalam erti yang sama seperti pulau-pulau "utama" Jepun moden yang lain. Oleh itu, penubuhan Republik Ezo, menurut cara pemikiran kontemporari ketika itu, bukanlah satu tindakan pemisahan, sebaliknya merupakan usaha untuk "membawa" entiti sosiopolitik bernama "Jepun" secara rasmi ke pulau Hokkaido.[12]
Catatan
- ^ Hillsborough, p. 4.
- ^ 中野和典. "「蝦夷共和国の顛末」" (PDF). 福岡大学情報基盤センター. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada Januari 25, 2021. Dicapai pada Januari 24, 2021.
- ^ "『函館市史』通説編2 4編1章2節3". Diarkibkan daripada yang asal pada Oktober 24, 2020. Dicapai pada Januari 24, 2021.
- ^ Hübner, Joseph Alexander (1874). A Ramble Round the World, 1871: Japan. Diterjemahkan oleh Mary Elizabeth Herbert Herbert. London: Macmillan. m/s. 138. Diarkibkan daripada yang asal pada Julai 19, 2014. Dicapai pada Mei 23, 2013.
- ^ Norman, E. Herbert (1975). Origins of the Modern Japanese State. 10. Pantheon Books. ISBN 9780394494135. Diarkibkan daripada yang asal pada Ogos 5, 2021. Dicapai pada Ogos 5, 2021.
- ^ "From the Edo Period to Meiji Restoration in Japan | World Civilizations I (HIS101) – Biel". courses.lumenlearning.com.
- ^ Onodera, 2004, p. 97.
- ^ Sims, 1998.
- ^ a b Onodera, 2004, p. 196.
- ^ Nakamura, Y. "First Japanese Envoy Enomoto Takeaki (1836-1908) and Russia." Yearbook Japan, vol. 45, 2016, pp. 143-155.
- ^ Black, 1881, pp. 240–241.
- ^ Suzuki, 1998, p. 32.
Pautan luar
Kategori berkaitan Republic of Ezo di Wikimedia Commons
