Sebahagian daripada siri tentang |
||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Sejarah Australia | ||||||||||||||||||
 | ||||||||||||||||||
| Secara kronologi | ||||||||||||||||||
| Mengikut topik | ||||||||||||||||||
| Mengikut wilayah | ||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||
 Portal Australia | ||||||||||||||||||
Persekutuan Australia ialah proses di mana enam tanah jajahan Inggeris yang ditadbir sendiri iaitu Queensland, New South Wales, Victoria, Tasmania, Australia Selatan, dan Australia Barat bersetuju untuk bergabung dan membentuk Komanwel Australia, mewujudkan satu sistem federalisme di Australia. Fiji dan New Zealand pada asalnya sebahagian daripada proses ini, tetapi mereka memutuskan untuk tidak menyertai persekutuan.[1] Berikutan persekutuan itu, enam tanah jajahan bersatu membentuk Komanwel Australia sementara setiap negeri meneruskan sistem kerajaan (dan badan perundangan dwidewan) yang mereka bangunkan sebagai tanah jajahan berasingan, tetapi mereka juga bersetuju untuk mempunyai kerajaan persekutuan yang bertanggungjawab bagi perkara-perkara yang berkaitan dengan seluruh negara. Apabila Perlembagaan Australia berkuatkuasa, pada 1 januari 1901, tanah jajahan secara kolektif menjadi negeri dalam Komanwel Australia.
Usaha-usaha untuk membawa Persekutuan pada pertengahan abad ke-19 telah dibelenggu oleh kekurangan sokongan popular untuk pergerakan itu. Beberapa konvensyen telah diadakan sepanjang tahun 1890-an untuk membangunkan perlembagaan untuk Komanwel. Sir Henry Parkes, Premier atau Ketua Menteri New South Wales, memainkan peranan penting dalam proses ini. Sir Edmund Barton, kedua selepas Parkes dalam komitmen panjang beliau kepada perjuangan persekutuan, ialah Perdana Menteri Australia sementara ketika pilihan raya kebangsaan pertama pada tahun 1901 pada Mac 1901. Pilihan raya itu mengembalikan Barton sebagai Perdana Menteri, walaupun tanpa majoriti.
Tempoh ini telah meminjamkan namanya kepada gaya seni bina lazim di Australia pada masa itu, dikenali sebagai seni bina Persekutuan, atau gaya Persekutuan.
Idea Persekutuan
Majlis Persekutuan
Pergerakan yang serius untuk Persekutuan tanah jajahan timbul dalam lewat tahun 1880-an, satu masa apabila semakin meningkatnya nasionalisme di kalangan rakyat Australia, sebahagian besar daripada mereka adalah dilahirkan asli. Idea menjadi "orang Australia" mula disambut dalam lagu-lagu dan puisi. Ini telah dipupuk oleh penambahbaikan dalam pengangkutan dan komunikasi, seperti pewujudan sistem telegraf antara tanah jajahan pada tahun 1872. Jajahan Australia juga dipengaruhi oleh persekutuan lain yang muncul di seluruh dunia, terutamanya di Argentina, Kanada, Switzerland dan Amerika Syarikat.
Sir Henry Parkes, Setiausaha Jajahan New South Wales ketika itu, mula mencadangkan satu badan Majlis Persekutuan pada tahun 1867. Selepas ia telah ditolak oleh Setiausaha Negara British bagi Tanah Jajahan, Duke of Buckingham, Parkes membawa isu ini sekali lagi pada persidangan pada tahun 1880, kali ini sebagai Premier New South Wales. Pada persidangan itu, wakil-wakil dari Victoria, New South Wales dan Australia Selatan mempertimbangkan beberapa isu termasuk Persekutuan, komunikasi, imigresen Cina, penyakit anggur dan kadar tarif yang seragam. Persekutuan mempunyai potensi untuk memastikan bahawa seluruh benua, perdagangan, dan perdagangan antara negeri akan tidak dipengaruhi oleh perlindungan dan pengukuran dan pengangkutan akan diseragamkan.
Gesaan akhir (dan berjaya) untuk Majlis Persekutuan muncul pada persidangan pada tahun 1883, dipanggil untuk membahaskan strategi yang diperlukan untuk menangani aktiviti-aktiviti Jerman dan Perancis di New Guinea dan di New Hebrides. Sir Samuel Griffith, Premier Queensland, merangka satu rang undang-undang untuk membentuk Majlis Persekutuan. Persidangan itu berjaya mengemukakan petisyen kepada Parlimen Imperial untuk menggubal rang undang-undang sebagai Akta Majlis Persekutuan Australasia 1885.[2]
Akibatnya, sebuah Majlis Persekutuan Australasia telah ditubuhkan untuk mewakili urusan tanah jajahan dalam hubungan mereka dengan pulau-pulau Pasifik Selatan. New South Wales dan New Zealand tidak menyertai. Jajahan swakendali Queensland, Tasmania dan Victoria, serta Tanah Jajahan Australia Barat dan Fiji, menjadi terlibat. Selatan Australia menjadi ahli sekejap di antara tahun 1888 dan 1890. Majlis Persekutuan mempunyai kuasa untuk menggubal undang-undang secara langsung mengenai perkara-perkara tertentu, seperti berhubung dengan ekstradisi, peraturan perikanan, dan sebagainya, tetapi ia tidak mempunyai sekretariat tetap, kuasa eksekutif, atau apa-apa hasil yang tersendiri. Tambahan pula, ketiadaan tanah jajahan berkuasa New South Wales melemahkan nilai perwakilannya.
Walau bagaimanapun, ia adalah bentuk kerjasama utama yang pertama antara jajahan. Ia memberi peluang kepada federalis dari seluruh negara untuk bertemu dan bertukar-tukar idea. Dengan cara yang mana Majlis telah ditubuhkan sebenatnya menyokong peranan Parlimen Empayar yang berterusan dalam pembangunan struktur perlembagaan Australia. Dari segi Akta Majlis Persekutuan Australia, penggubal Australia menubuhkan beberapa kuasa yang berurusan dengan "kepentingan bersama" mereka yang kemudiannya ditiru dalam Perlembagaan Australia, terutama seksyen 51.
Tentangan awal
Setiap jajahan individu, kecuali Victoria, agak berwaspada dengan Persekutuan. Ahli-ahli politik dari tanah jajahan yang lebih kecil, khususnya, tidak menyukai idea mewakilkan kuasa kepada kerajaan negara; mereka takut bahawa mana-mana kerajaan sedemikian akan dikuasai oleh lebih negeri yang ramai penduduk seperti New South Wales dan Victoria. Queensland, bagi pihaknya, bimbang bahawa kemunculan perundangan negara (lihat Dasar Australia Putih) akan menyekat pengimportan buruh kanaka, dengan itu menjejaskan industri tebunya.
Ini bukan satu-satunya kebimbangan mereka terhadap Persekutuan. Jajahan yang lebih kecil juga bimbang tentang pemansuhan tarif, yang akan menghalang mereka daripada sebahagian besar pendapatan mereka, dan membiarkan perniagaan mereka kepada belas kasihan daripada negeri-negeri yang lebih besar. New South Wales, secara tradisinya perdagangan bebas dalam unjurannya, ingin menjadi berpuas hati bahawa dasar tarif persekutuan itu tidak akan menjadi bersifat melindungi. Premier Victoria, James Service, menggambarkan kesatuan fiskal sebagai "singa dalam cara" persekutuan.
Isu asas lagi ialah bagaimana untuk mengedarkan duti kastam yang berlebihan daripada kerajaan pusat kepada negeri-negeri. Bagi tanah jajahan yang lebih besar ada kemungkinan (yang tidak pernah menjadi kenyataan) bahawa mereka mungkin diperlukan untuk memberi subsidi ekonomi Tasmania, Australia Selatan dan Australia Barat yang sedang bergelut.
Walaupun tanpa kebimbangan, terdapat perdebatan tentang bentuk kerajaan yang persekutuan bentuk. Pengalaman persekutuan lain adalah kurang memberangsangkan. Khususnya, Amerika Syarikat baru mengalami trauma Perang Saudara.
Gerakan pekerja Australia yang baru bermula adalah kurang komited dalam sokongannya terhadap persekutuan. Dalam satu tangan, sentimen nasionalis kuat dalam gerakan buruh dan terdapat banyak sokongan untuk idea Australia Putih. On the other hand, wakil-wakil buruh bimbang bahawa persekutuan akan mengalihkan perhatian daripada keperluan untuk pembaharuan sosial dan industri, dan seterusnya mengukuhkan kuasa konservatif. Konvensyen persekutuan tiada merangkumi wakil-wakil buruh. Malah, perlembagaan persekutuan yang dicadangkan dicela oleh wakil-wakil buruh sebagai terlalu konservatif. Wakil ini mahu melihat sebuah kerajaan persekutuan dengan kuasa yang lebih untuk menggubal undang-undang mengenai isu-isu seperti upah dan harga. Mereka juga menganggap senat yang dicadangkan terlalu banyak kuasa, dengan keupayaan untuk menghalang percubaan untuk pembaharuan sosial dan politik, sama seperti dewan atasan dalam jajahan yang secara terbuka lakukan pada masa itu.
Faktor agama turut memainkan peranan yang kecil tetapi bukan calang dalam pertikaian sama ada persekutuan adalah wajar atau boleh dilakukan. Sebagai peraturan umum, pemimpin pro-persekutuan ialah penganut Protestan, manakala minat penganut Katolik terhadap persekutuan adalah lebih lemah, tidak kurangnya kerana Parkes menjadi anti-Katolik selama beberapa dekad (dan kerana keanggotaan gerakan pekerja ialah tidak seimbang dengan kurangnya penganut Katolik).
Konvensyen perlembagaan awal
Pada awal tahun 1890-an dua mesyuarat mewujudkan keperluan bagi Persekutuan dan menetapkan rangka kerja untuk hal ini berlaku. Mesyuarat tidak rasmi yang dihadiri oleh wakil-wakil rasmi daripada tanah jajahan Australasia telah diadakan pada tahun 1890. Ini membawa kepada Konvensyen Australasia Kebangsaan yang pertama, mesyuarat di Sydney pada tahun 1891. New Zealand diwakili di kedua-dua persidangan dan Konvensyen, walaupun wakilnya menyatakan bahawa mungkin tidak menyertai Persekutuan pada asasnya, tetapi mungkin akan berminat untuk berbuat demikian pada masa akan datang.
Persidangan 1890
Persidangan 1890 dianjurkan dengan dorongan Parkes. Kisah panggilan persidangan 1890 biasanya bermula dengan Lord Carrington, Gabenor New South Wales, mengapi-apikan Parkes yang semakin tua di majlis makan tengah hari pada 15 Jun 1889. Parkes dilaporkan dengan bongkaknya berkata bahawa beliau "boleh menyekutukan tanah jajahan ini dalam dua belas bulan". Carrington menyahut, "Kalau begitu mengapa tidak anda melakukannya? Ia akan menjadi penamat gemilang kepada kehidupan anda."[3] Parkes pada hari berikutnya menulis kepada Premier Victoria, Duncan Gillies, menawarkan untuk memajukan perjuangan Persekutuan. sambutan Gillies seperti yang dijangka dingin, memandangkan keengganan Parkes untuk membawa New South Wales ke dalam Majlis Persekutuan. Pada bulan Oktober, Parkes mengembara utara ke Brisbane dan bertemu dengan Griffith dan Sir Thomas McIlwraith. Dalam perjalanan pulang, dia berhenti di selatan sempadan tanah jajahan itu, dan menyampaikan Pidato Tenterfield bersejarah pada 24 Oktober 1889, menyatakan bahawa sudah tiba masanya untuk jajahan untuk mempertimbangkan Persekutuan Australia.
Melalui bahagian akhir 1889, premier dan gabenor menjawab dan bersetuju untuk mesyuarat tidak rasmi dipanggil. Keahlian ialah: New South Wales, Parkes (Premier) dan William McMillan (Bendahari Jajahan); Victoria, Duncan Gillies (Premier) dan Alfred Deakin (Ketua Setiausaha); Queensland, Sir Samuel Griffith (Ketua Pembangkang) dan John Murtagh Macrossan (Setiausaha Jajahan); Australia Selatan, Dr. John Cockburn (Premier) dan Thomas Playford (Ketua Pembangkang); Tasmania, Andrew Inglis Clark (Peguam Besar) dan Stafford Bird (Bendahari); Australia Barat, Sir James George Lee Steere (Speaker); New Zealand, Kapten William Russell (Setiausaha Jajahan) dan Sir John Hall.
Apabila persidangan itu bertemu di Parlimen Victoria di Melbourne pada 6 Februari, para perwakilan telah berhadapan dengan suhu maksimum musim panas terik 39.7 °C (103.5 °F) di kawasan teduh. Persidangan ini dibahaskan sama ada masanya sudah tiba untuk meneruskan Persekutuan.
Walaupun beberapa perwakilan bersetuju, negeri-negeri yang lebih kecil tidak berapa bersemangat. Thomas Playford daripada Australia Selatan menyatakan soalan tarif dan kekurangan sokongan popular sebagai halangan. Begitu juga, Sir James Lee Steere dari Australia Barat dan perwakilan New Zealand mencadangkan terdapat sedikit sahaja sokongan untuk persekutuan di tanah jajahan masing-masing.
Satu soalan asas pada perhimpunan awal ini ialah bagaimana struktur persekutuan dalam tradisi kerajaan Westminster. Akta Amerika Utara British (1867), yang telah menyekutukan wilayah-wilayah Kanada, menyediakan model berkenaan dengan hubungan antara Persekutuan dan Raja. Terdapat sedikit semangat, bagaimanapun, untuk pemusatan Perlembagaan Kanada, terutamanya dari negeri yang lebih kecil. Berikutan persidangan 1890, model persekutuan Kanada tidak lagi dianggap sesuai untuk keadaan Australia.[4]
Walaupun Perlembagaan Persekutuan Switzerland memberikan contoh yang lain, tidak dapat dielakkan bahawa perwakilan harus melihat kepada Perlembagaan Amerika Syarikat sebagai model persekutuan utama yang lain dalam dunia berbahasa Inggeris. Ia memberikan hanya beberapa kuasa kepada kerajaan persekutuan dan meninggalkan majoriti perkara dalam kecekapan perundangan negeri-negeri. Ia juga dengan syarat bahawa Senat hendaklah terdiri daripada jumlah ahli-ahli yang sama dari setiap Negeri manakala Dewan Rakyat harus mencerminkan taburan penduduk. Andrew Inglis Clark, peminat lama institusi persekutuan Amerika, memperkenalkan Perlembagaan Amerika Syarikat sebagai contoh perlindungan hak Negeri. Beliau membentangkannya sebagai alternatif kepada model Kanada, dengan alasan bahawa Kanada adalah "suatu unsur penyatuan dan bukan Persekutuan."[5][6]
Persidangan di Melbourne berakhir dengan perjanjian oleh perwakilan bahawa masa untuk persekutuan telah tiba.
Draf perlembagaan Clark
A. I. Clark telah memberikan fikiran besar terhadap perlembagaan yang sesuai untuk Australia.[7] Pada bulan Mei 1890, beliau mengembara ke London untuk menjalankan rayuan bagi pihak Kerajaan Tasmania di hadapan Majlis Privi. Sepanjang perjalanan ini, beliau mula menulis draf perlembagaan, mengambil peruntukan-peruntukan utama yang Akta Amerika Utara British dan segala tambahan sehingga tahun 1890, Perlembagaan Amerika Syarikat, Akta Majlis Persekutuan Australasia, dan pelbagai perlembagaan jajahan Australia. Clark pulang dari London melalui Boston, Massachusetts, di mana beliau mengadakan perbincangan mengenai draf beliau dengan Oliver Wendell Holmes, Jr., dan Moncure Conway dalam kalangan yang lain.[8]
Draf Clark memperkenalkan tatanama dan bentuk yang kemudiannya diterima pakai:
- Persekutuan Australia digambarkan sebagai Komanwel Australia
- Terdapat tiga cabang kuasa berasingan dan yang sama rata - Parlimen, Eksekutif, dan Kehakiman.
- Badan Perundangan terdiri daripada Dewan Rakyat dan Senat
- Ia menyatakan pengasingan kuasa dan pembahagian kuasa di antara Kerajaan Persekutuan dan Negeri.
Sekembalinya ke Hobart pada awal November 1890, dengan bantuan teknikal W. O. Wise, Penggubal Undang-Undang Tasmania Parlimen, Clark melengkapkan bentuk akhir Draf Perlembagaan dan mempunyai beberapa salinan bercetak.[9] Pada Februari 1891, Inglis Clark mengedarkan salinan draf ke Parkes, Barton dan mungkin Playford juga.[10] Draf ini sentiasa bertujuan untuk menjadi satu dokumen kerja persendirian, dan tidak pernah diterbitkan.[11]
Konvensyen 1891
Parlimen yang dicadangkan pada Konvensyen 1891 adalah untuk menerima pakai tatanama daripada Kongres Amerika Syarikat. Cadangan ini menyediakan garis meluas kerajaan Persekutuan. Dewan yang lebih rendah hendaklah dipilih oleh daerah dengan wajarnya berdasarkan kepada penduduk mereka, manakala Senat mempunyai perwakilan yang sama untuk setiap "wilayah". Model Amerika ini bercampur-campur dengan sistem Westminster yang mana Perdana Menteri dan menteri-menteri lain akan dilantik oleh wakil Mahkota British dari kalangan ahli-ahli parti politik yang memegang majoriti dalam Dewan yang lebih rendah.
Griffith mengenal pasti dengan kejelasan besar pada Konvensyen Sydney yang mungkin menjadi masalah terbesar antara semua: bagaimana untuk menyusun hubungan antara dewan lebih rendah dan atasan dalam Parlimen. Bahagian utama pendapat tertumpu kepada perdebatan Alfred Deakin, bahawa dewan yang lebih rendah kekal di tahap tertinggi, yang bertentangan dengan pandangan Barton, John Cockburn dan lain-lain, yang Senat yang kuat dengan kuasa menyelaras adalah penting. Griffith sendiri mengakui bahawa doktrin kerajaan yang bertanggungjawab harus dibiarkan terbuka, atau sebahagian besarnya diubahsuai supaya selaras dengan struktur Persekutuan.
Pada hujung minggu Paskah tahun 1891, Griffith menyunting draf Clark di atas kapal layar wap Kerajaan Queensland Lucinda. (Clark tidak hadir, kerana dia sakit selesema di Sydney). Draf Perlembagaan Griffith telah dikemukakan kepada parlimen jajahan tetapi ia luput di New South Wales, selepas itu jajahan lain tidak bersedia untuk meneruskan.
Griffith atau Clark?
Kepentingan draf Perlembagaan 1891 telah diiktiraf oleh John La Nauze apabila dia bulat-bulat mengisytiharkan bahawa "Draf 1891 adalah Perlembagaan 1900, bukan bapa atau datuknya."[12] Dalam abad kedua puluh satu, bagaimanapun, perbahasan yang meriah telah muncul sama ada kredit utama bagi draf ini kepunyaan Sir Samuel Griffith Queensland atau Andrew Inglis Clark Tasmania. Perbahasan bermula dengan penerbitan Peter Botsman The Great Constitutional Swindle: A Citizen's Guide to the Australian Constitution (Penipuan Perlembagaan Besar: Panduan Rakyat kepada Perlembagaan Australia)[13] in 2000, and a biography of Andrew Inglis Clark by F.M. Neasey and L.J. Neasey published by the University of Tasmania Law Press in 2001.[14]
Pandangan tradisional yang dilampirkan hampir menjadi tanggungjawab tunggal draf 1891 Griffith. Quick dan Garran, misalnya, menyatakan secara kasar yang Griffith "mempunyai ketua tangan dalam penggubalan sebenar Rang Undang-undang."[15] Memandangkan penulis bagi karya yang sangat dihormati ini ialah ahli yang aktif gerakan persekutuan, boleh dianggap bahawa pandangan ini mewakili - jika bukan kebenaran lengkap - kemudian, sekurang-kurangnya, pendapat sepakat di kalangan "bapa-bapa pengasas Australia".
Dalam catatan 1969 mengenai "Clark, Andrew Inglis (1848–1907)" untuk Australian Dictionary of Biography,[16] Henry Reynolds menawarkan pandangan yang lebih bernuansa:
Sebelum Konvensyen Australasian Kebangsaan di Sydney pada tahun 1891 beliau [Clark] mengedarkan rang undang-undang Perlembagaan draf beliau sendiri. Ini adalah transkrip peruntukan praktikal yang berkaitan daripada Akta Amerika Utara British, Perlembagaan Amerika Syarikat dan Akta Majlis Persekutuan, disusun secara sistematik, tetapi ia adalah untuk penggunaan yang besar kepada jawatankuasa penggubalan pada konvensyen. Parkes menerimanya dengan ulasan, mencadangkan bahawa 'struktur perlu diubah sedikit demi sedikit'. George Higinbotham mengakui 'kecacatan & keburukan' kerajaan bertanggungjawab, tetapi mengkritik pelan Clark untuk memisahkan badan eksekutif dan perundangan. Draf Clark juga berbeza dengan perlembagaan yang diguna pakai dalam cadangan beliau untuk 'badan kehakiman persekutuan yang berasingan', dengan Mahkamah Agung yang baru menggantikan Majlis Privi sebagai mahkamah rayuan tertinggi atas semua persoalan undang-undang, yang akan menjadi 'satu inovasi sihat kepada sistem Amerika'. Beliau menjadi ahli Jawatankuasa Perlembagaan dan Pengerusi Jawatankuasa Kehakiman. Walaupun beliau mengambil sedikit bahagian dalam perbahasan, beliau telah membantu (Sir) Samuel Griffith, (Sir) Edmund Barton dan Charles Cameron Kingston dalam menyemak semula draf asal perlembagaan Griffith yang diguna pakai di atas kapal layar wap kerajaan Queensland, Lucinda; walaupun beliau terlalu sakit untuk hadir apabila kerja-kerja utama telah dilakukan, draf beliau sendiri telah menjadi asas bagi kebanyakan teks Griffith.
penyokong Clark dengan cepat menunjukkan bahawa 86 Seksyen (daripada sejumlah 128) Perlembagaan Australia akhir adalah boleh dikenali dalam draf Clark,[13] dan bahawa "hanya lapan daripada sembilan puluh enam fasal Inglis Clark gagal ke dalam Perlembagaan Australia akhir";[17] tetapi ini secara statistiknya berpotensi mengelirukan. Profesor John Williams telah berkata:[18]
Adalah mudah untuk menunjukkan sesuatu dokumen itu dan menolak ia sebagai semata-mata 'potong dan tampal' daripada peruntukan yang diketahui. Walaupun terdapat beberapa kesahihan dalam pandangan itu, ia cenderung untuk terlepas pandang hakikat bahawa terdapat sedikit variasi yang akan ditambah apabila struktur asas dipersetujui. Jadi untuk contoh, akan sentiasa terdapat bahagian-bahagian yang berkaitan dengan eksekutif, parlimen dan badan kehakiman dalam mana-mana perlembagaan Australia. Hakikat bahawa Inglis Clark mencontohi Perlembagaan Amerika tidak menghairankan apabila keputusan asas telah dibuat. Isu kuasa perundangan masing-masing, peranan negeri-negeri, kuasa pindaan dan soalan kewangan adalah butiran perdebatan yang penyusun kira-kira tangani pada tahun 1891.
Mengenai siapa yang bertanggungjawab untuk merangka perincian sebenar, kerana ia berbeza daripada struktur yang luas dan rangka draf 1891, Professor Williams (untuk satu) tidak ragu-ragu:[18]
Dari segi gaya, boleh terdapat hujah sedikit bahawa Perlembagaan Inglis Clark tidak begitu segar atau bersih seperti draf Perlembagaan Kingston 1891. Ini tidak begitu banyak mencerminkan pada Inglis Clark, tetapi pengakuan bakat Charles Kingston dan Sir Samuel Griffith sebagai penggubal. Mereka secara langsung dan berekonomi dengan kata-kata. Perkara yang sama tidak boleh selalu dikatakan pada Inglis Clark.
Konvensyen perlembagaan kemudian
Kebangkitan semula gerakan persekutuan berpunca daripada pertumbuhan liga persekutuan dan pertubuhan nasionalis yang komited untuk mewujudkan Persekutuan, seperti Australian Natives Association (Persatuan Anak Negeri Australia). Terdapat dua apa yang dipanggil Konvensyen Rakyat yang diadakan di Corowa dan Bathurst.
Pada 1893, John Quick, yang telah menghadiri konvensyen Corowa, merangka rang undang-undang yang menjadi asas perbincangan di Konvensyen Adelaide (lihat di bawah) dan dianggap telah menyumbang sebahagian besarnya kepada perlembagaan akhirnya. Quick dengan Robert Garran seterusnya menerbitkan The Annotated Constitution of the Australian Commonwealth (Perlembagaan Beranotasi Komanwel Australia) pada tahun 1901, yang dianggap sebagai salah satu daripada kerja-kerja yang paling berwibawa pada Perlembagaan Australia.[19]
Pada tahun 1895, satu cadangan telah diterima oleh premier negeri-negeri jajahan Australia untuk menubuhkan Konvensyen baru dengan undi popular, dengan draf perlembagaan yang terhasil diserahkan kepada pemilih-pemilih setiap tanah jajahan dalam bentuk referendum. Konvensyen itu mengadakan mesyuarat sepanjang setahun, bermula di Adelaide pada tahun 1897, kemudian bertemu di Sydney, dan kemuncaknya di Melbourne Mac 1898. Selepas mesyuarat Adelaide, Parlimen jajahan mengambil peluang untuk membahaskan Rang Undang-undang yang baru muncul dan mencadangkan perubahan. Prinsip-prinsip asas yang dibincangkan pada tahun 1891 telah diterima pakai, dengan tambahan prinsip kerajaan bertanggungjawab. Terdapat juga kata sepakat untuk lebih demokrasi dalam struktur perlembagaan. Adalah dipersetujui bahawa Senat hendaklah dipilih dengan undi popular dengan pengundi dalam setiap Negeri dikira sebagai satu pemilih.
Draf rang undang-undang telah disediakan pada tahun 1898, dan kemudian dihantar ke setiap tanah jajahan yang akan disahkan oleh pemilih. Referendum telah diadakan di empat jajahan pada bulan Jun 1898. Terdapat undi majoriti di semua empat daripada mereka, bagaimanapun, untuk meluluskan undang-undang di New South Wales memerlukan sokongan sekurang-kurangnya 80,000 pengundi bagi laluan, dan jumlah ini tidak dicapai.[20] Sesuatu mesyuarat di kalangan premier jajahan pada awal 1899 bersetuju dengan beberapa pindaan untuk membuat perlembagaan lebih diterima ke New South Wales. Dikenali sebagai "Klausa Braddon", pindaan itu membuat peruntukan mengenai penyata hasil kastam ke negeri-negeri selama sepuluh tahun. Ia juga bersetuju bahawa ibu persekutuan baru itu akan dibina di New South Wales dengan syarat ia sekurang-kurangnya seratus batu (160 km) dari Sydney.[20] Pada bulan Jun 1899, referendum telah diadakan semula dalam semua jajahan kecuali Australia Barat, di mana pengundian tidak diadakan sehingga tahun berikutnya. Majoriti undi adalah "ya" dalam semua jajahan.
| referendum | NSW | Qld | SA | Tas | Vic | WA | total | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1898 | ya | 71,595 | 35,800 | 11,797 | 100,520 | 219,712 | ||
| tidak | 66,228 | 17,320 | 2,716 | 22,099 | 108,363 | |||
| 1899 | ya | 107,420 | 38,488 | 65,900 | 13,437 | 152,653 | 377,898 | |
| tidak | 82,741 | 30,996 | 17,953 | 791 | 9,805 | 142,286 | ||
| 1900 | ya | 44,800 | 44,800 | |||||
| tidak | 19,691 | 19,691 |
Rang undang-undang seperti yang diterima oleh negara-negara jajahan dimajukan ke Britain untuk pengesahan oleh Parlimen British.
Perlembagaan Persekutuan
Akta Perlembagaan Komanwel Australia (UK) telah diluluskan pada 5 Julai 1900 dan diberikan Akta Perkenan Diraja oleh Ratu Victoria pada 9 Julai 1900. Ia telah diisytiharkan pada 1 Januari 1901 di Centennial Park, Sydney. Sir Edmund Barton telah mengangkat sumpah sebagai Perdana Menteri sementara, mengetuai kementerian Persekutuan sementara dengan sembilan orang ahli.
Perlembagaan baru menubuhkan sebuah Parlimen dwidewan, yang mengandungi Senat dan Dewan Perwakilan. Jawatan Gabenor Jeneral telah diwujudkan sebagai wakil Ratu; pada mulanya, orang ini dianggap sebagai wakil kepada kerajaan British. Perlembagaan juga menubuhkan sebuah Mahkamah Tinggi, dan membahagikan kuasa kerajaan antara negeri-negeri dan kerajaan Komanwel baru.
Tapak sebuah ibu persekutuan telah banyak dipertikaikan antara kedua-dua musuh ketat Sydney dan Melbourne; untuk menyelesaikan pertikaian tersebut, wilayah yang berasingan (Wilayah Ibu Negara Australia) akan ditubuhkan di New South Wales untuk untuk mewujudkan ibu negara baru, manakala Parlimen akan bersidang di Melbourne sehingga bandar baru telah dibina. Tapak akhirnya dipilih untuk menjadi Canberra.
Lihat juga
- Kerajaan Australia
- Federalisme di Australia
- Wilayah Ibu Negara Australia
- Dasar pemisahan di Australia Barat
- Sejarah monarki di Australia
- Undang-undang kewarganegaraan Australia
Catatan
- ^ "Fiji and Australian Federation. – (From the Herald's own Correspondent.) Melbourne, Monday". The Maitland Mercury and Hunter River General Advertiser. 25 October 1883. Dicapai pada 5 May 2016.
- ^ note 2, at 18–21.
- ^ Martin, Henry Parkes, at 383.
- ^ Williams J, "'With Eyes Open': Andrew Inglis Clark and our Republican Tradition" (1995) 23(2) Federal Law Review 149 at 165.
- ^ Debates of the Australian Federation Conference, at 25.
- ^ La Nauze, J. A. The Making of the Australian Constitution. m/s. 273. ISBN 0-522-84016-7.
- ^ As early as 1874, he published a comparative study of the American, Canadian and Swiss constitutions.
- ^ Clark, Conway and Holmes were all Unitarians. Clark had met Conway when he travelled to Hobart, Tasmania, as part of his speaking tour in 1883. Conway later introduced Clark to Holmes.
- ^ Letter from W. O. Wise to A. P. Canaway dated 29 June 1921. Cover page to First draft of Australian Constitution. Mitchell Library MS, Q342.901
- ^ Neasey, F. M.; Neasey, L. J. (2001). Andrew Inglis Clark. University of Tasmania Law Press. ISBN 0-85901-964-0.
- ^ La Nauze, page 24
- ^ La Nauze, note 11 at 78.
- ^ a b Botsman, Peter (2000). The Great Constitutional Swindle. Pluto Press Australia. m/s. 19. ISBN 1-86403-062-3.
- ^ Neasey, F.M.; Neasey, L.J. (2001). Andrew Inglis Clark. Hobart: University of Tasmania Law Press.
- ^ Quick, John; Garran, Robert Randolph (1901). The annotated constitution of the Australian Commonwealth. Sydney: Angus and Robertson. m/s. 130.
- ^ Reynolds, Henry (1969). "Clark, Andrew Inglis (1848 -1907)". Australian Dictionary of Biography. Dicapai pada 31 January 2017.
- ^ Neasey, Frank (1991). "Andrew Inglis Clark and Australian Federation". Papers on Parliament. 13.
- ^ a b Williams, John (Professor) (2014). "Andrew Inglis Clark: Our Constitution and His Influence". Papers on Parliament. 61.
- ^ "Closer Look: The Australian Constitution". Parliamentary Education Office. Diarkibkan daripada yang asal pada 2012-04-05. Dicapai pada 9 April 2012.
- ^ a b "Celebrating Federation" (PDF). Constitutional Centre of Western Australia. Dicapai pada 5 November 2015.
Rujukan
- La Nauze, J, The Making of the Australian Constitution (Carlton: Melbourne University Press, 1972).
- McGrath, F, The Framers of the Australian Constitution (Brighton-le-Sands: Frank McGrath, 2003).
- Neasey, F. M.; Neasey, L. J. Andrew Inglis Clark. (University of Tasmania Law Press, 2001)
Bacaan lanjut
- Quick, J, Historical Introduction to The Annotated Constitution of the Australian Commonwealth (Sydney: University of Sydney Library, 2000)
- Hunt, Lyall (editor) (2000)Towards Federation: Why Western Australia joined the Australian Federation in 1901 Nedlands, W.A. Royal Western Australian Historical Society ISBN 0-909845-03-4
Pautan luar
- Federation and the Constitution – resource of the National Archives of Australia
- Records of the Australasian Federal Conventions of the 1890s
- Federation Fast Facts
- Australian Federation Full Text Database – primary source material