Peperiksaan awam diraja - Wikipedia Bahasa Melayu, ensiklopedia bebas

Peperiksaan awam diraja
Peperiksaan awam diraja
	Calon peperiksaan awam berkumpul di sekitar dinding pengumuman keputusan, satu acara yang dikenali sebagai 'pengumuman keputusan' (放榜; fàngbǎng) – oleh Qiu Ying (s. 1540)
Tulisan Cina Tradisional	科舉
Tulisan Cina Ringkas	科举
Hanyu Pinyin	kējǔ
Maksud harfiah	cadangan subjek
Hanyu Pinyin
Transkripsi
Bahasa Mandarin Baku
Hanyu Pinyin	kējǔ
Wade–Giles	Templat:Tonesup
IPA	[kʰɤ́.tɕỳ]
Wu
Suzhounese	khou-ciù
Bahasa Yue: Bahasa Kantonis
Perumian Yale	fōgéui
Jyutping	fo1-geoi2
IPA	[fɔ˥kɵɥ˧˥]
Bahasa Min Selatan
Tâi-lô	kho-kú

Peperiksaan awam diraja merupakan sistem peperiksaan perkhidmatan awam di China zaman empayar yang ditadbir bagi memilih calon-calon untuk mengisi jawatan dalam perkhidmatan awam kerajaan. Konsep pemilihan pegawai berdasarkan kelayakan, bukan keturunan, telah bermula seawal dalam sejarah China, tetapi penggunaan peperiksaan bertulis sebagai alat pemilihan benar-benar bermula semasa Dinasti Sui^[1] (581–618), dan diteruskan ke zaman Dinasti Tang (618–907). Sistem ini menjadi dominan semasa Dinasti Song (960–1279) dan bertahan hampir seribu tahun sehingga pemansuhannya dalam reformasi akhir Dinasti Qing pada tahun 1905. Penaja utama pemansuhan ini ialah Yuan Shikai, Yin Chang dan Zhang Zhidong. Unsur-unsur peperiksaan ini masih wujud dalam pengambilan pegawai kerajaan di China dan Taiwan hari ini.

Peperiksaan ini bertujuan memastikan pemahaman seragam dalam penulisan, klasik China, dan gaya kesusasteraan dalam kalangan pegawai kerajaan. Budaya bersama ini membantu menyatukan empayar, manakala ideal meritokrasi memberi legitimasi kepada pemerintahan maharaja. Sistem ini juga berperanan penting dalam mengurangkan kuasa bangsawan warisan dan kuasa tentera, serta memunculkan kelas sarjana-pentadbir yang dikenali sebagai gentry.

Bermula dengan Dinasti Song, sistem peperiksaan diraja menjadi lebih formal dan berkembang menjadi sistem tiga peringkat: peperiksaan peringkat tempatan, wilayah dan istana. Semasa Dinasti Ming (1368–1644), kandungan peperiksaan dikecilkan kepada teks-teks Neo-Konfusianisme; ijazah tertinggi, iaitu jinshi, menjadi prasyarat penting untuk memegang jawatan tertinggi. Sebaliknya, pemegang ijazah asas, iaitu shengyuan, menjadi terlalu ramai hingga ramai yang tidak berpeluang memegang jawatan. Pada abad ke-19, golongan berada boleh menyertai sistem ini dengan menghantar anak mereka belajar atau membeli jawatan.

Pada akhir abad ke-19, terdapat pengkritik dalam Qing yang menyalahkan sistem ini kerana menghalang pengetahuan saintifik dan teknikal, serta menyeru kepada pembaharuan. Ketika itu, terdapat kira-kira satu pemegang lesen awam bagi setiap 1,000 penduduk. Disebabkan keperluan yang sangat ketat, hanya 1% calon daripada dua hingga tiga juta peserta tahunan yang berjaya lulus peperiksaan.^[2]

Sistem peperiksaan China ini mempunyai pengaruh besar dalam pembangunan fungsi pentadbiran perkhidmatan awam moden di negara-negara lain.^[3]

Ini termasuk sistem seumpama yang pernah wujud di Jepun,^[4] Korea, Kerajaan Ryukyu, dan Vietnam.

Selain Asia, laporan oleh mubaligh dan diplomat Eropah memperkenalkan sistem peperiksaan China kepada dunia Barat, lalu mendorong Perancis, Jerman dan Syarikat Hindia Timur British (EIC) untuk menggunakan kaedah serupa dalam pemilihan kakitangan. Melihat kejayaan awal sistem ini dalam EIC, kerajaan British mengambil sistem saringan yang sama bagi memilih kakitangan awam di seluruh United Kingdom pada tahun 1855. Amerika Syarikat turut mewujudkan program serupa untuk jawatan kerajaan tertentu selepas tahun 1883.

Sejarah

Ujian kemahiran seperti pertandingan memanah telah wujud sejak Dinasti Zhou (atau menurut mitos, semasa pemerintahan Maharaja Yao).^[5] Ciri Konfusianisme dalam peperiksaan diraja kemudian banyak dipengaruhi oleh pemerintahan Maharaja Wu dari Han semasa Dinasti Han. Walaupun peperiksaan wujud dari zaman Han hingga Dinasti Sui, ia bukanlah laluan rasmi untuk lantikan kerajaan; kebanyakan jawatan diisi berdasarkan cadangan yang mempertimbangkan status sosial, akhlak, dan kebolehan.

Peperiksaan awam sebagai konsep rasmi bermula pada tahun 605 semasa Dinasti Sui yang berumur pendek. Penggantinya, Dinasti Tang, melaksanakan peperiksaan awam dalam skala kecil sehingga sistem ini diperluas secara besar-besaran semasa pemerintahan Wu Zetian, pemerintah Zhou Wu.^[6] Peperiksaan ketenteraan turut diperkenalkan, namun ia tidak pernah memberi kesan besar terhadap kor pegawai tentera China dan darjah ketenteraan dilihat sebagai lebih rendah daripada darjah awam. Pengaruh sebenar Wu terhadap sistem peperiksaan masih menjadi topik perdebatan ilmiah.

Semasa Dinasti Song, maharaja memperluaskan sistem peperiksaan dan pendidikan kerajaan, sebahagiannya untuk menyaingi pengaruh golongan bangsawan tentera, lalu meningkatkan bilangan pemegang darjah sebanyak empat hingga lima kali ganda berbanding zaman Tang. Sejak zaman Song, peperiksaan menjadi kaedah utama memilih golongan sarjana-pentadbir yang membentuk elit sasterawan dalam masyarakat.

Namun begitu, peperiksaan turut wujud seiring dengan kaedah pengambilan lain seperti pelantikan terus oleh keluarga diraja, pencalonan, kuota, kenaikan pangkat dalam perkhidmatan, penjualan jawatan rasmi, dan prosedur khas untuk eunuch. Kitaran peperiksaan ijazah tinggi secara rasmi ditetapkan tiga tahun sekali mulai tahun 1067, tetapi kitaran triennial ini hanya wujud pada nama sahaja. Dalam praktik, sebelum dan selepas itu, peperiksaan dilaksanakan secara tidak tetap untuk jangka masa yang lama: maka, purata tahunan yang dikira secara statistik harus difahami dalam konteks ini. Peperiksaan jinshi bukanlah acara tahunan dan tidak harus dianggap begitu; angka purata tahunan hanyalah artifak yang diperlukan untuk tujuan analisis kuantitatif.

Operasi sistem peperiksaan ini menjadi sebahagian daripada sistem rekod rasmi empayar, dan tarikh menerima darjah jinshi sering menjadi maklumat penting dalam biografi kadang kala satu-satunya tarikh yang kukuh yang diketahui bagi tokoh-tokoh penting dalam sejarah China.

Gangguan singkat terhadap sistem peperiksaan berlaku pada awal Dinasti Yuan abad ke-13, namun ia diperkenalkan semula dengan kuota wilayah yang memihak kepada orang Mongol dan merugikan orang China Selatan. Semasa Dinasti Ming dan Dinasti Qing, sistem ini menyumbang kepada sifat intelektual yang sempit dan terfokus, serta mengukuhkan kuasa autokratik maharaja. Sistem ini berterusan dengan beberapa pengubahsuaian sehingga pemansuhannya pada tahun 1905 dalam tempoh reformasi akhir Dinasti Qing. Sistem peperiksaan moden untuk pemilihan kakitangan awam juga secara tidak langsung berkembang daripada sistem empayar ini.^[7]

Graduan Jinshi mengikut dinasti
Dinasti	Peperiksaan dijalankan	Graduan Jinshi
Tang (618–907)		6,504
Song (960–1279)	118	38,517
Yuan (1271–1368)	16	1,136
Ming (1368–1644)	89	24,536
Qing (1644–1912)	112	26,622

Pendahulu

Tempat Peperiksaan China di Sekolah Sungai Selatan (Nanjiangxue), Nanjing (China)

Dinasti Han

Pada awal Dinasti Han, laluan ke jawatan rasmi dikuasai oleh golongan bangsawan tinggi. Sebagai contoh, pegawai berpangkat 2,000-dan ke atas dibenarkan mencalonkan anak dan saudara-mara mereka untuk dilantik sebagai pembantu atau "tuan istana".^[8]

Pada tahun 165 SM, Maharaja Wen dari Han memperkenalkan pengambilan melalui peperiksaan perkhidmatan awam. Sebelum ini, calon pegawai tidak pernah menjalani sebarang bentuk peperiksaan akademik. Namun begitu, kandungan peperiksaan ini pada awalnya tidak menekankan bahan-bahan Konfusianisme.^[9] Pada awal pemerintahan Maharaja Wu dari Han, satu siri jawatan diwujudkan untuk sarjana akademik pada tahun 136 SM.^[10]

Dengan sokongan kuat daripada Dong Zhongshu, institusi Taixue dan peperiksaan empayar ditubuhkan atas cadangan Gongsun Hong, perdana menteri di bawah pemerintahan Wu.^[11] Pegawai akan memilih calon untuk menjalani peperiksaan dalam klasik Konfusianisme, dan daripada situ Maharaja Wu akan memilih pegawai yang akan berkhidmat di sisinya.^[12]

Walaupun Gongsun bercadang supaya graduan Taixue menjadi pegawai empayar, kebiasaannya mereka hanya bermula sebagai kerani dan pembantu.^[13] Pada peringkat awal, penguasaan satu teks klasik sahaja memadai, tetapi menjelang Han Timur, penguasaan kelima-lima teks diperlukan.^[14] Bermula dengan hanya 50 pelajar, Maharaja Zhao menambah kepada 100, Maharaja Xuan kepada 200, dan Maharaja Yuan kepada 1,000.^[15]

Graduan terbaik (Gred A, 甲科) dari Taixue terus dilantik sebagai "tuan istana", manakala graduan Gred B (乙科) dihantar bertugas secara percubaan di wilayah masing-masing. Maka, Taixue mula mengurangkan dominasi bangsawan dalam kalangan tuan istana dan meningkatkan peluang kepada sarjana dari kalangan rakyat biasa.^[8] Selepas zaman Wu, jumlah tuan istana meningkat lebih 200 orang setahun; lebih separuh daripadanya ialah graduan Taixue.^[16]

Maharaja Wu juga memperkenalkan sistem cadangan tetap yang dinamakan Xiaolian (Berbakti dan Tidak Rasuah) di mana setiap pemerintah daerah wajib mencadangkan sekurang-kurangnya seorang calon setahun. Kemudian, kuota ini ditetapkan sebagai seorang bagi setiap 200,000 isi rumah.^[16] Calon-calon akan diuji oleh Kementerian Upacara sebelum dibentangkan kepada maharaja. Sesetengah calon kerani juga akan diuji sama ada mereka mampu menghafal 9,000 aksara Cina.^[17]

"Laluan sebenar" (正途) ke jawatan rasmi adalah dengan menamatkan pengajian di Taixue, menjalani perkhidmatan percubaan di wilayah, dan mendapat pencalonan untuk peperiksaan akhir. Maka, sistem pengambilan pegawai dalam Dinasti Han merangkumi pendidikan, pengalaman pentadbiran, pencalonan dan peperiksaan.^[16]

Pada tahun 132 M, peperiksaan rasmi diwujudkan bagi menguji semua calon Xiaolian yang dicalonkan ke istana.^[18]

Namun, sistem ini sangat bergantung kepada keluarga berkemampuan kerana sebelum wujudnya kertas dan percetakan, buku ditulis atas buluh atau sutera yang mahal. Kos celik huruf menjadikan pendidikan untuk perkhidmatan kerajaan sukar dicapai rakyat biasa. Selain itu, sistem pencalonan membenarkan pegawai tinggi mencadangkan ahli keluarga mereka, termasuk apabila mereka berkhidmat sebagai gabenor wilayah, sekaligus menambah pengaruh keluarga mereka dalam pelantikan jawatan.^[19]

Tiga Kerajaan

Kaedah standard pertama bagi pengambilan pegawai dalam sejarah China diperkenalkan semasa zaman Tiga Kerajaan, khususnya di bawah pemerintahan Kerajaan Cao Wei. Sistem ini dikenali sebagai sistem sembilan pangkat.

Dalam sistem sembilan pangkat, setiap jawatan diberi satu pangkat dari tertinggi ke terendah secara menurun dari satu hingga sembilan. Pegawai empayar bertanggungjawab menilai kualiti calon yang dicalonkan oleh golongan elit tempatan. Kriteria pemilihan termasuk moral dan status sosial, yang dalam amalan bermaksud keluarga berpengaruh memonopoli semua jawatan tinggi, manakala lelaki dari latar belakang miskin hanya mengisi jawatan rendah.^[20]^[21]^[22]

Pegawai tempatan bergelar zhongzheng (bererti "tengah dan adil") akan menilai status rumah tangga atau keluarga dalam sembilan kategori. Hanya anak lelaki daripada kategori kelima ke atas layak menjawat jawatan. Kaedah ini secara jelas bercanggah dengan cita-cita meritokrasi. Namun, ia bersesuaian dalam era perang berterusan dalam kalangan negara yang bertelagah, semuanya bergantung kepada struktur politik dan sosial berasaskan aristokrasi. Selama hampir tiga ratus tahun, anak muda bangsawan diberi pendidikan tinggi kerajaan di Akademi Diraja dan disediakan khusus untuk perkhidmatan awam. Undang-undang Jiupin guanren fa sangat berkait dengan amalan pendidikan seperti ini dan hanya mula merosot selepas separuh kedua abad keenam.^[23]
— Thomas H. C. Lee

Dinasti Sui (581–618)

Dinasti Sui meneruskan tradisi pengambilan melalui sistem pencalonan, namun mengubahnya pada tahun 587 dengan menetapkan setiap prefektur (fu) untuk menghantar tiga sarjana setiap tahun. Pada tahun 599, semua pegawai di ibu kota yang berpangkat lima ke atas dikehendaki membuat pencalonan dalam beberapa kategori.^[20]

Semasa pemerintahan Dinasti Sui, peperiksaan untuk "pakar klasik" (mingjing ke) dan "bakat terpelajar" (xiucai ke) diperkenalkan. Pakar klasik diuji dalam kanun Konfusianisme, yang dianggap mudah ketika itu, jadi mereka yang lulus hanya dianugerahkan jawatan rendah dalam hierarki pegawai. Bakat terpelajar diuji dalam hal ehwal pentadbiran negara serta kanun Konfusianisme. Pada tahun 607, Maharaja Yang dari Sui memperkenalkan kategori peperiksaan baharu untuk "sarjana persembahan" (jinshike 进士科). Ketiga-tiga kategori peperiksaan ini menjadi asal-usul kepada sistem peperiksaan awam diraja yang akan berlangsung sehingga tahun 1905. Justeru, tahun 607 sering dianggap sebagai permulaan sebenar sistem peperiksaan diraja China.^[21]

Namun, dalam amalan, peperiksaan empayar ini tidak banyak mengubah proses pemilihan pegawai semasa Dinasti Sui. Sekolah-sekolah di ibu kota masih menjadi tempat utama melahirkan pelajar untuk dilantik. Pewarisan jawatan pegawai juga masih berlaku. Lelaki dari golongan peniaga dan tukang masih dilarang menyertai perkhidmatan rasmi. Namun, pemerintahan Maharaja Wen dari Sui telah memperluas kuasa kerajaan terhadap para pegawai.

Di bawah Maharaja Wen (memerintah 581–604), semua pegawai hingga ke peringkat daerah perlu dilantik oleh Jabatan Urusan Negara di ibu kota dan tertakluk kepada penilaian prestasi tahunan. Pemeriksa Wilayah dan Majistret Daerah perlu ditukar tempat setiap tiga tahun dan kakitangan mereka setiap empat tahun. Mereka tidak dibenarkan membawa ibu bapa atau anak dewasa bersama apabila ditugaskan ke tempat baharu.

Dinasti Sui tidak menubuhkan sebarang kerajaan warisan atau wilayah hou seperti dalam Dinasti Han. Sebagai ganti, golongan bangsawan diberikan elaun besar dan staf pembantu. Pegawai bangsawan dinilai berdasarkan asal-usul keturunan dengan kategori seperti "berpotensi tinggi", "tulen", dan "tidak tulen" supaya mereka boleh dilantik ke jawatan bersesuaian.^[24]

Dinasti Tang (618–907)

Dinasti Tang dan tempoh pemerintahan Empress Wu (Wu Zetian) dari dinasti perantara Wu Zhou memperluas sistem peperiksaan melebihi kaedah asas menilai calon melalui soalan dasar dan temu duga.^[25] Temu duga lisan secara teori adalah proses bebas bias, namun dalam amalan ia lebih mengutamakan calon dari keluarga elit di ibu kota seperti Chang'an dan Luoyang; calon yang hanya bertutur dalam dialek bukan elit tidak berpeluang lulus.^[26]

Di bawah Dinasti Tang, terdapat enam kategori tetap peperiksaan perkhidmatan awam yang disusun oleh Jabatan Urusan Negara dan dilaksanakan oleh Kementerian Adat: bakat terpelajar, pakar klasik, sarjana persembahan, pakar undang-undang, pakar penulisan, dan pakar aritmetik. Maharaja Xuanzong dari Tang turut menambah kategori bagi Taoisme dan pelatih.

Peperiksaan kategori paling sukar, iaitu darjah jinshi (sarjana persembahan), semakin mendapat keutamaan dan akhirnya mengatasi semua kategori lain. Menjelang akhir zaman Tang, darjah jinshi menjadi prasyarat untuk lantikan ke jawatan tinggi. Malah calon yang dicalonkan oleh pihak tertentu juga perlu melalui peperiksaan.^[20]

Peperiksaan diadakan dalam bulan pertama takwim lunar. Selepas keputusan diperoleh, senarai keputusan dihantar kepada Canselor Agung, yang berhak mengubah keputusan. Kadangkala senarai juga dikemukakan kepada Sekretariat-Canselari untuk semakan lanjut. Maharaja juga boleh mengumumkan peperiksaan ulangan. Keputusan rasmi disiarkan pada bulan lunar kedua.^[21]

Pakar klasik diuji dengan diberi frasa dari teks klasik, dan mereka perlu melengkapkan perenggan penuh. Lulus memerlukan jawapan betul untuk lima daripada sepuluh soalan. Peperiksaan ini dianggap begitu mudah sehingga calon berusia 30 tahun dianggap "tua" bagi peperiksaan klasik, tetapi masih "muda" bagi jinshi. Versi lisan peperiksaan klasik dikenali sebagai moyi terdiri daripada 100 soalan.

Sebaliknya, peperiksaan jinshi tidak hanya menguji pengetahuan dalam teks Konfusianisme, tetapi juga sejarah, kecekapan menulis dokumen rasmi, inskripsi, esei ilmiah, laporan memorial, puisi dan fu (rhapsodi). Oleh kerana jumlah lulusan jinshi sangat rendah, mereka mempunyai status sosial yang sangat tinggi dalam masyarakat.

Peperiksaan bidang kehakiman, aritmetik, dan kerani turut dijalankan, namun lulusan hanya layak untuk agensi khusus mereka sahaja.^[21]

Calon yang lulus peperiksaan tidak diberi jawatan secara automatik. Mereka perlu melalui proses penilaian kualiti oleh Kementerian Adat, dan hanya selepas itu dibenarkan memakai jubah rasmi pegawai.^[21]

Dinasti Wu Zhou

Pemerintahan Wu Zetian merupakan detik penting dalam pembangunan sistem peperiksaan diraja.^[12] Ini kerana sebelum itu, semua pemerintah Tang adalah lelaki daripada keluarga Li. Wu Zetian, yang secara rasmi mengambil gelaran maharaja pada tahun 690, merupakan seorang wanita dari luar keluarga Li dan memerlukan asas kuasa alternatif. Maka, pembaharuan terhadap sistem peperiksaan menjadi unsur utama dalam rancangannya untuk mencipta golongan birokrat elit baharu dari latar belakang rendah.

Sistem peperiksaan ketenteraan dan istana diperkenalkan pada zaman Wu Zetian.^[21]

Pada tahun 655, Wu Zetian mengeluarkan 44 graduan yang memperoleh darjah jinshi (進士), dan dalam satu tempoh tujuh tahun, purata tahunan graduan jinshi melebihi 58 orang setahun. Wu menganugerahkan pelbagai keistimewaan kepada para graduan baru ini, meningkatkan prestij yang dikaitkan dengan laluan kerjaya kerajaan ini, dan memulakan proses memperluas peluang kejayaan kepada kelompok masyarakat yang lebih besar, termasuk penduduk di tenggara China yang kurang dihargai.^[12]

Pemerintahan Wu Zetian juga memperluaskan sistem peperiksaan perkhidmatan awam dengan membenarkan sesetengah rakyat biasa dan golongan bangsawan rendah, yang sebelum ini tidak layak kerana bukan dari keturunan elit, untuk menyertai peperiksaan.^[27] Kebanyakan penyokong keluarga Li terletak di barat laut, terutamanya sekitar ibu kota Chang'an. Strategi Wu untuk mengukuhkan kuasa politiknya melalui sistem peperiksaan melibatkan memperoleh sokongan dari wilayah yang kurang diwakili, meredakan kekecewaan golongan cendekiawan, dan menggalakkan pendidikan di pelbagai daerah agar penduduk di kawasan pedalaman turut berpeluang lulus peperiksaan diraja. Golongan ini kemudiannya menjadi nukleus baharu birokrat elit yang akan membentuk tonggak kerajaan.

Pada tahun 681, satu ujian isian tempat kosong berdasarkan ilmu klasik Konfusianisme diperkenalkan.^[28]

Contoh pegawai yang diangkat melalui sistem ini termasuk Zhang Yue, Li Jiao, dan Shen Quanqi.^[29]

Walaupun sistem peperiksaan diraja semakin penting, masyarakat Tang masih dipengaruhi kuat oleh ideal aristokratik, dan hanya selepas abad ke-9 keadaan ini berubah. Oleh itu, adalah perkara biasa bagi calon untuk mengunjungi penilai sebelum peperiksaan bagi mendapatkan restu. Pengaruh aristokrat mula merosot selepas abad ke-9, apabila bilangan pemegang ijazah peperiksaan meningkat. Mereka kini mula memainkan peranan yang lebih menentukan di istana. Pada masa yang sama, sistem kuota diwujudkan bagi meningkatkan perwakilan yang lebih saksama dari segi geografi dalam kalangan calon yang berjaya.^[30]
— Thomas H. C. Lee

Mulai tahun 702, nama calon peperiksaan disembunyikan untuk mengelakkan penilai daripada mengetahui identiti yang diuji. Sebelum ini, menjadi adat bagi calon untuk mempersembahkan karya sastera mereka sendiri kepada penilai sebagai cara memikat hati mereka.^[21]

Pemulihan Tang

Sekitar tahun 730 hingga 740, selepas pemulihan Dinasti Tang, satu bahagian peperiksaan yang memerlukan penggubahan puisi asli (termasuk bentuk shi dan fu) telah ditambah ke dalam ujian, dengan keperluan yang agak khusus. Ini diterapkan dalam peperiksaan ijazah jinshi serta ujian lain tertentu. Peperiksaan yang kurang bernilai pula menilai kemahiran seperti matematik, undang-undang, dan kaligrafi.

Kadar kejayaan bagi peperiksaan berasaskan ilmu klasik adalah sekitar 10 hingga 20 peratus, tetapi untuk lebih seribu calon yang menduduki peperiksaan jinshi setiap tahun apabila ia ditawarkan, kadar kejayaan hanya antara 1 hingga 2 peratus: sejumlah 6,504 jinshi telah dihasilkan sepanjang pemerintahan Dinasti Tang (purata sekitar 23 orang setahun).^[28] Selepas tahun 755, sehingga 15 peratus pegawai perkhidmatan awam direkrut melalui sistem peperiksaan.^[31]

Dalam tahun-tahun awal pemulihan Tang, maharaja-maharaja seterusnya mengembangkan dasar Wu Zetian kerana mereka mendapati ia berguna secara politik, dan purata tahunan pengurniaan ijazah terus meningkat. Ini membawa kepada kewujudan puak baharu di istana yang terdiri daripada penilai dan para graduan mereka.

Namun, dengan pergolakan dan perpecahan empayar Tang ke dalam zaman Lima Dinasti dan Sepuluh Kerajaan, sistem peperiksaan mula berundur kepada saluran tradisional perlantikan dan keutamaan terhadap calon yang mempunyai penaung politik. ^[32]

Secara ironik, tempoh perpecahan ini menyebabkan kehancuran menyeluruh terhadap jaringan bangsawan lama yang telah memerintah China sejak zaman awal. Dengan hilangnya aristokrasi lama, sistem rekrut birokrasi Wu Zetian kembali menjadi model utama di China, dan akhirnya membentuk kelas elit bukan warisan yang kemudiannya dikenali di Barat sebagai "mandarin", merujuk kepada Bahasa Mandarin, dialek rasmi yang digunakan dalam istana diraja.^[33]

Dinasti Song (960–1279)

Maharaja menerima calon semasa Peperiksaan Istana. Dinasti Song.

Dalam zaman Dinasti Song (960–1279), peperiksaan diraja menjadi kaedah utama pengambilan jawatan rasmi. Lebih daripada seratus peperiksaan istana telah diadakan sepanjang dinasti ini, menghasilkan bilangan ijazah jinshi yang jauh lebih banyak.^[20]

Peperiksaan dibuka kepada semua lelaki dewasa Cina, dengan beberapa sekatan, termasuk kepada mereka yang berasal dari wilayah utara yang diduduki oleh Dinasti Liao dan Jin.^[34]

Rekod bilangan calon mencatatkan antara 70,000 hingga 80,000 pada tahun 1088 dan 79,000 menjelang abad ke-12.^[35] Pertengahan abad ke-11 menyaksikan antara 5,000 hingga 10,000 calon menduduki peperiksaan metropolitan setiap tahun.^[36] Menjelang pertengahan abad ke-12, 100,000 calon mendaftar untuk peperiksaan peringkat wilayah setiap tahun, dan menjelang pertengahan abad ke-13, lebih 400,000.^[37]

Bilangan pemegang ijazah jinshi aktif berkisar antara 5,000 hingga 10,000 sepanjang abad ke-11 hingga ke-13, mewakili 7,085 daripada 18,700 jawatan pada tahun 1046 dan 8,260 daripada 38,870 jawatan pada tahun 1213.^[36] Statistik menunjukkan kerajaan Song menggandakan purata tahunan ijazah yang dianugerahkan berbanding zaman Tang, dengan purata melebihi 200 orang setahun, malah kadang-kala mencecah hampir 240 orang setahun.^[32]

Struktur peperiksaan secara rasmi dibahagikan kepada tiga peringkat: wilayah, metropolitan, dan istana. Peperiksaan wilayah diadakan pada hari ke-15 bulan kelapan lunar. Graduan peperiksaan wilayah kemudian dihantar ke ibu kota untuk peperiksaan metropolitan, yang berlangsung pada musim bunga tanpa tarikh tetap. Graduan peperiksaan metropolitan kemudian layak menyertai peperiksaan istana.^[21]

Ramai individu dari latar belakang sosial rendah berjaya menyandang jawatan politik melalui kejayaan dalam peperiksaan ini. Menurut kajian terhadap pemegang ijazah tahun 1148 dan 1256, sekitar 57 peratus berasal dari keluarga tanpa bapa, datuk, atau moyang yang pernah memegang jawatan rasmi.^[38] Namun kebanyakan masih mempunyai saudara mara yang terlibat dalam birokrasi.^[39]

Pegawai terkenal yang menyertai sistem ini termasuk Wang Anshi, yang mencadangkan reformasi supaya peperiksaan lebih praktikal, dan Zhu Xi (1130–1200), yang penafsiran terhadap Empat Buku dan Lima Kitab menjadi ortodoks Neo-Konfusianisme yang mendominasi dinasti-dinasti seterusnya. Dua tokoh politik lain ialah Su Shi (1037–1101) dan adiknya Su Zhe (1039–1112), kedua-duanya menjadi lawan politik Wang Anshi.

Proses persediaan peperiksaan amat memakan masa dan kos, memerlukan masa lapang dan guru peribadi. Sebilangan besar calon datang dari kelas sarjana-pejabat yang kecil tetapi kaya yang memiliki tanah.^[40]

Sejak tahun 937, atas keputusan Maharaja Taizu dari Song, peperiksaan istana diselia oleh maharaja sendiri. Pada tahun 992, kertas jawapan peperiksaan diserah secara tanpa nama, amalan ini diperluas ke peringkat jabatan pada 1007, dan ke peringkat wilayah pada 1032. Mulai 1037, penilai tidak dibenarkan menilai peperiksaan di wilayah asal mereka sendiri. Penilai dan pegawai tinggi juga dilarang berhubung sebelum peperiksaan. Amalan menyalin semula kertas jawapan untuk menyembunyikan tulisan tangan calon dimulakan di peringkat ibu kota dan jabatan pada 1015, dan di peringkat wilayah pada 1037.^[41]

Pada tahun 1009, Maharaja Zhenzong dari Song (r. 997–1022) memperkenalkan kuota terhadap ijazah yang dianugerahkan. Pada tahun 1090, hanya 40 ijazah diberi kepada 3,000 calon di Fuzhou, iaitu satu ijazah bagi setiap 75 calon. Kuota menjadi lebih ketat pada abad ke-13 apabila hanya satu peratus calon dibenarkan lulus peperiksaan peringkat wilayah. Malah lulusan tahap paling rendah pun tergolong dalam kelas elit.^[37]

Pada tahun 1071, Maharaja Shenzong dari Song (r. 1067–1085) menghapuskan peperiksaan klasik serta ujian lain berkaitan undang-undang dan matematik. Peperiksaan jinshi menjadi laluan utama ke perkhidmatan awam. Peperiksaan kehakiman dan klasik dihidupkan kembali tidak lama kemudian, namun yang kehakiman dianggap peperiksaan khas dan tidak ramai menduduki ujian klasik. Versi lisan peperiksaan klasik dimansuhkan.

Peperiksaan khas lain untuk keluarga pegawai, menteri personel, dan topik seperti sejarah berkaitan isu semasa (shiwu ce), penterjemahan dan hal kehakiman juga dijalankan oleh negara. Soalan Polisi (Policy Questions) menjadi bahagian penting dalam peperiksaan yang berikutnya. Peperiksaan cewen, yang menumpukan kepada isu semasa seperti politik, ekonomi, dan ketenteraan, juga diperkenalkan.^[21]^[42]

Zaman Song juga memperkenalkan bentuk karangan peperiksaan baharu, iaitu jing yi (huraian makna Klasik). Ini memerlukan calon mengarang esei secara logik dengan menggabungkan petikan daripada Klasik atau ayat bermakna serupa dengan sesuatu petikan. Ini mencerminkan penekanan zaman Song terhadap pemahaman kreatif terhadap Klasik. Ia kemudiannya berkembang menjadi 'esei berkaki lapan' (bagu wen) yang menjadi ciri utama peperiksaan zaman Ming dan Qing.^[43]
— Thomas H. C. Lee

Pelbagai reformasi atau cubaan reformasi terhadap sistem peperiksaan dilakukan dalam zaman Song oleh tokoh seperti Fan Zhongyan, Zhu Xi, dan Wang Anshi. Wang dan Zhu berjaya mencadangkan penghapusan puisi dan rapsodi daripada peperiksaan kerana dianggap tidak berguna untuk pentadbiran atau pembentukan moral. Bahagian puisi dimansuhkan pada 1060-an. Memorandum Fan kepada takhta memulakan proses yang membawa kepada pembaharuan pendidikan besar-besaran melalui penubuhan sistem sekolah awam yang menyeluruh.^[44]^[21]

Dinasti Liao (916–1125)

Pemerintah Dinasti Liao daripada bangsa Khitan hanya mengadakan peperiksaan diraja di wilayah yang mempunyai populasi Han yang besar. Peperiksaan Liao menumpukan kepada puisi dalam meter lirik dan rapsodi. Bangsa Khitan sendiri tidak mengambil peperiksaan ini sehinggalah tahun 1115, apabila ia menjadi satu laluan yang boleh diterima untuk memajukan kerjaya mereka.^[45]

Dinasti Jin (1115–1234)

Jurchen yang memerintah Dinasti Jin mengadakan dua set peperiksaan berasingan untuk menampung subjek-subjek mereka daripada bekas wilayah Liao dan Song. Di wilayah utara, peperiksaan menumpukan kepada puisi lirik dan rapsodi, manakala di selatan, teks Klasik Konfusianisme diuji. Semasa pemerintahan Maharaja Xizong dari Jin (r. 1135–1150), kandungan kedua-dua peperiksaan ini disatukan dan calon diuji dalam kedua-dua genre tersebut.

Maharaja Zhangzong dari Jin (r. 1189–1208) memansuhkan peperiksaan peringkat wilayah. Maharaja Shizong dari Jin (r. 1161–1189) memperkenalkan peperiksaan pertama yang dijalankan dalam bahasa Jurchen, dengan fokus kepada penulisan politik dan puisi. Lulusan peperiksaan Jurchen dikenali sebagai "lulusan karangan" (celun jinshi) untuk membezakannya daripada lulusan jinshi biasa.^[21]

Dinasti Yuan (1271–1368)

Sistem peperiksaan diraja dihentikan buat seketika selepas penaklukan Dinasti Song pada tahun 1279 oleh Kublai Khan dan Dinasti Yuan. Salah seorang penasihat utama Kublai, Liu Bingzhong, mengemukakan memorandum mengesyorkan pemulihan sistem peperiksaan, namun cadangan ini tidak dilaksanakan ketika itu.^[46] Kublai menolak sistem peperiksaan kerana percaya pembelajaran Konfusian tidak perlu untuk jawatan kerajaan.^[47]

Kublai juga menentang dominasi bahasa Cina dan sarjana Han yang mahir dalam ideologi tersebut, kerana beliau mahu melantik bangsanya sendiri tanpa bergantung kepada struktur birokrasi negara yang baru ditakluki dan kadangkala memberontak itu.^[48] Penghentian peperiksaan mengurangkan prestij terhadap pembelajaran tradisional, melemahkan motivasi untuk belajar, dan menggalakkan arah aliran sastera baharu yang tidak lagi didorong oleh sistem lama.^[49]

Sistem peperiksaan dihidupkan semula pada tahun 1315 semasa pemerintahan Ayurbarwada Buyantu Khan, dengan perubahan besar. Sistem baharu mengkategorikan calon mengikut wilayah dan etnik, yang menguntungkan bangsa Mongol dan sangat menindas orang Cina Selatan. Kuota ditetapkan untuk jumlah calon dan ijazah yang dianugerahkan mengikut empat kategori utama: Mongol, sekutu bukan-Han mereka (Semu-ren), Cina Utara, dan Cina Selatan, dengan sekatan lanjut berdasarkan wilayah yang memihak kepada Mongolia dan kawasan sekitarnya.^[50]

Setiap peperiksaan wilayah menetapkan kuota 300 calon: 75 dari setiap kumpulan etnik. Peperiksaan metropolitan pula mempunyai kuota 100 orang: 25 dari setiap kumpulan. Calon disenaraikan dalam dua senarai berasingan. Mongol dan Semu-ren di sebelah kiri; Cina Utara dan Cina Selatan di sebelah kanan. Walaupun peperiksaan ditulis dalam bahasa Cina dan berdasarkan teks Konfusian dan Neo-Konfusian, Mongol dan Semu-ren menerima soalan yang lebih mudah berbanding orang Han. Calon berjaya dianugerahkan satu daripada tiga pangkat, dan semuanya layak dilantik ke jawatan rasmi.^[21]

Keputusan Dinasti Yuan untuk menggunakan kesarjanaan klasik Zhu Xi sebagai piawaian peperiksaan memainkan peranan penting dalam mengintegrasikan sistem peperiksaan dengan pendidikan Konfusian. Calon Cina dan bukan-Cina diambil secara berasingan untuk menjamin kawalan kerajaan oleh bukan-Cina, tetapi langkah ini juga mempercepatkan proses 'pengkonfusian' para penakluk.^[43]
— Thomas H. C. Lee

Di bawah sistem yang diperbaharui ini, purata tahunan ijazah yang dianugerahkan ialah kira-kira 21 orang.^[50] Cara pengkategorian wilayah-etnik tersebut sangat memihak kepada Mongol, Semu-ren dan Cina Utara, meskipun Cina Selatan merupakan kumpulan penduduk terbesar. Bancian tahun 1290 merekodkan sekitar 12 juta isi rumah (sekitar 48% daripada jumlah penduduk Yuan) di China Selatan, berbanding hanya 2 juta isi rumah di China Utara. Penduduk Mongol dan Semu-ren pula jauh lebih sedikit.^[50]

Walaupun secara teknikal China Selatan diperuntukkan 75 tempat bagi setiap peperiksaan wilayah, hanya 28 orang Han dari China Selatan benar-benar disenaraikan antara 300 calon. Baki 47 tempat China Selatan diisi oleh Mongol atau Semu-ren yang menetap di rantau itu. Walaupun begitu, 47 orang Han "beretnik China Selatan" tetapi tidak menetap di sana telah diluluskan sebagai calon.^[51]

Dinasti Ming (1368–1644)

Dinasti Ming (1368–1644) mengekalkan dan mengembangkan sistem peperiksaan yang diwarisinya. Maharaja Hongwu pada awalnya enggan menghidupkan semula peperiksaan kerana berpendapat kurikulumnya tidak cukup praktikal. Pada tahun 1370, beliau mengisytiharkan bahawa peperiksaan akan mengikuti kanun Neo-Konfusian yang dirumuskan oleh Zhu Xi pada zaman Dinasti Song: Empat Buku, wacana dan analisis politik.

Namun, dua tahun kemudian, beliau memansuhkan peperiksaan kerana lebih menggemari pelantikan melalui cadangan. Peperiksaan akhirnya dihidupkan semula pada tahun 1384, dan kali ini Hongwu menambah bahagian baharu: calon yang berjaya perlu mengambil ujian tambahan lima hari selepas peperiksaan pertama. Bahagian baharu ini menekankan shixue (pembelajaran praktikal), termasuk subjek seperti undang-undang, matematik, kaligrafi, menunggang kuda dan memanah. Maharaja sangat menekankan latihan memanah, dan beberapa hari selepas dekri dikeluarkan, beliau sendiri mengarahkan semua sekolah Guozijian dan sekolah daerah untuk berlatih dengan tekun.^[52]^[53]

Akibat tumpuan baharu ini kepada pembelajaran praktikal, dari 1384 hingga 1756/57, semua peperiksaan wilayah dan metropolitan mengandungi soalan berkaitan undang-undang, dan peperiksaan istana (palace examination) merangkumi soalan dasar berkaitan hal ehwal semasa.^[54] Peperiksaan istana yang pertama pada zaman Ming diadakan pada tahun 1385.^[21]

Peperiksaan wilayah dan metropolitan diatur dalam tiga sesi:

- Sesi pertama: tiga soalan tafsiran Empat Buku dan empat soalan korpus Klasik.

- Sesi kedua (tiga hari kemudian): esei wacana, lima penilaian kritikal, serta satu esei dalam bentuk dekri, pengumuman dan laporan rasmi.

- Sesi ketiga (tiga hari selepas itu): lima esei berkenaan Klasik, historiografi dan isu semasa.

Peperiksaan istana pula hanya satu sesi dan mengandungi soalan berkaitan perkara penting dalam Klasik atau isu semasa. Jawapan bertulis mesti mengikut format khas yang dikenali sebagai esei berkaki lapan (baguwen), dengan lapan bahagian: pembukaan, penghuraian, pengenalan, hujah awal, hujah utama, hujah akhir, kesimpulan, dan penutup. Panjang esei adalah antara 550 hingga 700 aksara.

Gu Yanwu menganggap esei berkaki lapan ini lebih teruk daripada pembakaran buku oleh Qin Shi Huang dan pengebumian hidup-hidup 460 sarjana Konfusian.^[21]

Kandungan peperiksaan pada zaman Ming dan Qing kekal hampir sama seperti zaman Song, kecuali bahawa karangan kesusasteraan kini diperluaskan untuk merangkumi dokumen rasmi kerajaan. Yang paling penting ialah penekanan kepada esei berkaki lapan. Sebagai gaya penulisan, ia dibina atas penaakulan logik untuk penghuraian yang koheren. Namun begitu, apabila format ini berkembang, ia menjadi terlalu ketat untuk memastikan pemarkahan yang adil. Calon sering hanya menghafal esei yang telah sedia ada dengan harapan soalan peperiksaan akan sepadan dengan esei yang mereka hafal. Oleh sebab semua soalan diambil daripada Klasik, hanya terdapat sejumlah petikan yang boleh digunakan oleh pemeriksa sebagai soalan. Selalunya, soalan itu mungkin merupakan gabungan dua atau lebih petikan yang tidak berkaitan sama sekali. Calon boleh menjadi benar-benar keliru untuk memahami maksudnya, apatah lagi menulis esei yang koheren secara logik. Keadaan ini menerima kritikan keras, namun gaya penulisan ini kekal digunakan sehingga sistem peperiksaan dimansuhkan.
— Thomas H. C. Lee

Akademi Hanlin memainkan peranan penting dalam kerjaya graduan peperiksaan semasa Dinasti Ming. Graduan peperiksaan metropolitan yang memperoleh penghormatan tinggi dilantik terus sebagai penyusun kanan di Akademi Hanlin. Graduan biasa pula dilantik sebagai penyusun junior atau penyunting pemeriksa. Pada tahun 1458, pelantikan ke dalam Akademi Hanlin dan Sekretariat Agung dihadkan kepada graduan jinshi sahaja. Jawatan seperti menteri atau timbalan menteri ritual, atau timbalan kanan menteri personel juga dihadkan kepada graduan jinshi. Latihan yang diterima oleh graduan jinshi di Akademi Hanlin memberi mereka pendedahan kepada pelbagai agensi kerajaan pusat. 90 peratus daripada semua Canselor Besar pada zaman Ming adalah pemegang ijazah jinshi.^[21]

Orthodoksi Neo-Konfusian menjadi panduan baharu bagi pembelajaran golongan sarjana, sekali gus mengehadkan cara mereka mentafsir Klasik Konfusius secara politik dan sosial. Pada masa yang sama, pemerkasaan ekonomi dan pertumbuhan pesat penduduk menyebabkan bilangan calon ijazah di peringkat rendah meningkat. Namun birokrasi Ming tidak menambah kuota ijazah secara seimbang dengan pertambahan penduduk.

Menjelang akhir Dinasti Ming, sekitar tahun 1600, terdapat kira-kira 500,000 orang shengyuan dalam populasi 150 juta, iaitu seorang bagi setiap 300 orang. Trend ini berterusan ke zaman Dinasti Qing, dan menjelang pertengahan abad ke-19, nisbahnya menjadi seorang shengyuan bagi setiap 1,000 orang. Akses ke jawatan kerajaan menjadi sangat sukar, dan pegawai juga menjadi semakin ortodoks dalam pemikiran mereka. Jawatan tinggi dan berprestij masih didominasi oleh pemegang ijazah jinshi seperti dalam zaman Song, namun kini mereka kebanyakannya berasal daripada keluarga elit.^[55]

Latar belakang sosial graduan peperiksaan metropolitan juga semakin sempit dari semasa ke semasa. Pada tahun-tahun awal Dinasti Ming, hanya 14 peratus graduan metropolitan datang daripada keluarga yang mempunyai sejarah pegawai kerajaan. Namun pada akhir Dinasti Ming, sekitar 60 peratus daripada graduan metropolitan berasal daripada keluarga elit yang sudah lama mapan.

"Melihat Senarai Lulus", dikaitkan dengan Qiu Ying (sekitar 1494–1552), Dinasti Ming. Lukisan skrol tangan, dakwat dan warna atas sutera, 34.4 × 638 cm

Dinasti Qing (1644–1912)

Hasrat Hong Taiji, maharaja pertama Dinasti Qing, adalah untuk menggunakan peperiksaan bagi membina barisan panglima Panji Manchu yang celik huruf dan mahir ketenteraan untuk mentadbir kerajaan. Peperiksaan pertama untuk orang Panji dilaksanakan pada tahun 1638, dalam bahasa Manchu dan Cina, sebelum tenteranya menawan Beijing pada tahun 1644. Namun, orang Panji Manchu kekurangan masa dan wang untuk membuat persediaan, dan lebih mudah mendapat kenaikan pangkat melalui medan perang. Akhirnya, dinasti Qing bergantung kepada pegawai Manchu dan Han Cina yang dipilih melalui sistem warisan Ming dengan sedikit penyesuaian.^[56] Sepanjang tempoh pemerintahan dinasti ini, sebanyak 26,747 ijazah jinshi dianugerahkan dalam 112 peperiksaan yang diadakan sepanjang 261 tahun (1644–1905), purata 238.8 ijazah jinshi setiap peperiksaan.^[57]

Kuota kaum dikenakan terhadap bilangan graduan yang dibenarkan. Pada awal Dinasti Qing, kuota 4:6 Manchu kepada Han dikenakan dalam peperiksaan istana sehingga tahun 1655. Peperiksaan berasingan diadakan untuk orang Panji dari 1652 hingga 1655, dengan kuota kaum 4:2:4 untuk Manchu, Mongol, dan Han Cina. Pada tahun 1651, peperiksaan "terjemahan" diperkenalkan untuk orang Panji, bukan untuk menghasilkan penterjemah, tetapi untuk membantu Manchu dan Panji yang tidak memahami bahasa Cina Klasik.

Semasa pemerintahan Maharaja Qianlong (1736–1795), Manchu dan Mongol digalakkan mengambil peperiksaan dalam bahasa Cina Klasik. Peperiksaan terjemahan dimansuhkan pada tahun 1840 kerana kekurangan calon. Selepas 1723, graduan Han Cina dari peperiksaan istana diwajibkan mempelajari bahasa Manchu. Pegawai dwibahasa dalam bahasa Cina dan Manchu diberi keutamaan dalam pelantikan. Sebagai contoh, pada tahun 1688, seorang calon dari Hangzhou yang mampu menjawab soalan dasar dalam kedua-dua bahasa telah dilantik sebagai penyusun di Akademi Hanlin, walaupun berada di tempat terbawah kategori kedua jinshi.

Minoriti etnik seperti orang Peng di Wilayah Jiangxi diberikan kuota 1:50 bagi ijazah shengyuan bagi menggalakkan mereka menetap dan meninggalkan cara hidup nomad. Pada tahun 1767, satu memorial dari Wilayah Guangxi menyatakan bahawa sesetengah Han Cina menyalahgunakan kuota etnik untuk menjadi shengyuan, dan sukar mengesahkan identiti asal mereka. Pada tahun 1784, kuota dicadangkan untuk orang Islam supaya mereka dapat diserap dalam masyarakat arus perdana. Pada tahun 1807, satu memorial dari Wilayah Hunan memohon kuota lebih tinggi untuk orang Miao agar mereka tidak bersaing secara langsung dengan calon Han Cina.^[58]

Peperiksaan istana tidak bebas daripada rasuah. Satu contoh terkenal ialah protes xiangshi di Yangzhou bagi pangkat juren pada tahun 1711. Apabila didapati ramai anak pedagang garam besar lulus peperiksaan, pelajar yang gagal menuduh gabenor-jeneral dan penolong pemeriksa menerima rasuah. Ribuan calon berarak di jalanan dan menawan pengarah peperiksaan. Siasatan selama sembilan bulan mendapati ketua pemeriksa dan calon yang berjaya bersalah. Ketua pemeriksa dihukum mati.^[59]

Kerajaan Syurga Taiping (1851–1864)

Gerakan Kristian China yang dikenali sebagai Kerajaan Syurga Taiping ditubuhkan melalui pemberontakan terhadap Dinasti Qing yang diketuai oleh calon peperiksaan yang gagal, Hong Xiuquan. Ibu kotanya didirikan di Nanjing pada tahun 1851. Mengikut teladan empayar, Taiping mengadakan peperiksaan bermula tahun itu juga.^[60] Namun, mereka menggantikan Klasik Konfusianisme dengan Alkitab Taiping, versi lama dan baharu yang telah disunting oleh Hong. Calon dikehendaki menulis esei berkaki lapan menggunakan petikan kitab suci.^[61]

Pada tahun 1853, buat kali pertama dalam sejarah China, wanita dibenarkan menjadi calon peperiksaan. Fu Shanxiang menduduki peperiksaan tersebut dan menjadi wanita pertama (dan terakhir) yang mencapai gelaran zhuangyuan dalam sejarah China.^[62]

Kemerosotan dan Pemansuhan

Menjelang tahun 1830-an dan 1840-an, para pegawai mula mencadangkan reformasi sistem peperiksaan untuk memasukkan teknologi Barat. Pada tahun 1864, Li Hongzhang mencadangkan subjek teknologi Barat ditambah dalam peperiksaan agar cendekiawan boleh menumpukan perhatian kepadanya. Cadangan serupa dikemukakan oleh Feng Guifen (1861) dan Ding Richang (1867) dalam bidang matematik dan sains.

Pada tahun 1872 dan sekali lagi pada tahun 1874, Shen Baozhen mencadangkan pembaharuan peperiksaan bagi memasukkan matematik, serta pemansuhan peperiksaan ketenteraan yang dianggap usang (seperti memanah). Beliau mencadangkan pelajar dari Tongwen Guan yang cemerlang dalam matematik dilantik terus ke Zongli Yamen setaraf graduan peperiksaan istana. Pada tahun 1874, Li Hongzhang mengusulkan penubuhan “Jabatan Pembelajaran Barat” (洋学局) di wilayah pesisir, yang memberi taraf ijazah peperiksaan kepada peserta berjaya.^[63]^[64]

Pada tahun 1888, subjek perdagangan antarabangsa ditambah dalam peperiksaan.^[65]

Selepas kekalahan ketenteraan dalam tahun 1890-an dan tekanan untuk membentuk sistem pendidikan moden, reformis seperti Kang Youwei dan Liang Qichao menyeru pemansuhan peperiksaan. Pembaharuan Seratus Hari 1898 mencadangkan pelbagai modenisasi. Selepas Pemberontakan Boxer, kerajaan merangka pelan pembaharuan di bawah nama Dasar Baharu (新政). Reformis seperti Yuan Shikai, Yin Chang, dan Zhang Zhidong menyokong pemansuhan sistem tersebut.

Pada 2 September 1905, istana mengarahkan supaya sistem peperiksaan dimansuhkan, bermula dengan peringkat pertama. Sistem baharu memperkenalkan ijazah moden yang setara; contohnya, ijazah sarjana muda diiktiraf setara dengan xiu cai.^[66]^[67]^[68]^[69]^[21]

Mereka yang sekurang-kurangnya bergelar shengyuan masih kekal dihormati kerana status sosial mereka. Pelajar lebih tua yang gagal menjadi shengyuan pula lebih terjejas kerana sukar menerima pembelajaran baharu, enggan berniaga, dan terlalu lemah untuk kerja fizikal.^[70]

Kesan

Peralihan kepada birokrasi cendekiawan

Tujuan asal sistem peperiksaan ketika ia diperkenalkan semasa Dinasti Sui adalah untuk melemahkan kuasa bangsawan warisan dan menumpukan kuasa di tangan maharaja. Era sebelum Sui, iaitu zaman Dinasti Utara dan Selatan, dianggap sebagai zaman keemasan bagi golongan aristokrat Cina. Kuasa yang mereka pegang sangat mempengaruhi keputusan maharaja, khususnya dalam pelantikan pegawai kerajaan. Maharaja Sui mencipta peperiksaan empayar sebagai jalan pintas untuk mengelak dan mengurangkan pengaruh bangsawan. Inilah asal-usul sistem peperiksaan China.^[71]

Walaupun beberapa keluarga semasa Dinasti Song Utara berjaya menghasilkan pegawai tinggi selama beberapa generasi, tiada satu pun yang dapat menandingi keluarga hebat Dinasti Enam dan Tang dari segi jangka hayat, prestij, atau mungkin kuasa. Yang paling penting, janji sistem peperiksaan telah mengubah pembelajaran daripada sesuatu yang eksklusif kepada aktiviti yang dikejar. Pendidikan tidak lagi milik keluarga cendekiawan semata-mata, tetapi menjadi usaha utama bagi semua pemuda berbakat dalam masyarakat elit.^[72]
— John W. Chaffee

Dinasti Sui yang singkat itu kemudiannya digantikan oleh Dinasti Tang, yang memperkukuhkan lagi sistem peperiksaan. Maharaja memberikan jawatan tinggi kepada graduan peperiksaan istana (jinshi), yang kemudian berkonflik dengan golongan bangsawan warisan. Pada zaman pemerintahan Maharaja Xuanzong dari Tang (713–756), kira-kira satu pertiga daripada Canselor Besar dilantik daripada kalangan jinshi. Menjelang pemerintahan Maharaja Xianzong dari Tang (806–821), peratusan itu meningkat kepada tiga perlima. Perubahan ini memberi tamparan hebat kepada aristokrat, tetapi mereka tidak berdiam diri, mereka juga mula menyertai peperiksaan untuk mengekalkan pengaruh. Pada akhir Dinasti Tang, golongan aristokrat berjaya melahirkan 116 orang jinshi.

Keistimewaan warisan tidaklah dihapuskan sepenuhnya. Anak-anak menteri kanan dan jeneral agung diberi hak untuk memegang jawatan rendah tanpa perlu menduduki peperiksaan. Privilej ini diperkenalkan pada tahun 963, membolehkan pegawai kanan mencalonkan anak, anak saudara, atau cucu mereka. Namun, selepas tahun 1009, calon ini perlu belajar di Guozijian dan lulus peperiksaan khas. Lebih daripada 50% lulus dan diberi jawatan peringkat rendah di ibu negara.^[38]

Tambahan pula, bilangan graduan yang kecil ini membentuk kelompok tersendiri dalam kerajaan, sering berdasarkan hubungan dengan pemeriksa mereka. Ini menimbulkan satu lagi kumpulan berkepentingan yang perlu ditangani oleh maharaja. Namun, semasa Dinasti Song, peningkatan calon dan graduan yang drastik berjaya mengurangkan masalah ini, hasil daripada kemakmuran ekonomi mereka.

Seluruh lapisan atas kerajaan Song diisi oleh jinshi, dan anggota keluarga diraja dilarang memegang jawatan penting.^[73] Oleh itu, tidak timbul konflik latar belakang pendidikan yang berbeza. Usaha dilakukan untuk memutuskan hubungan peribadi antara pemeriksa dan calon, sekali gus mengurangkan pembentukan kelompok dalam birokrasi.

Walaupun pengaruh sesetengah pegawai cendekiawan tidak lenyap sepenuhnya, mereka tidak lagi mampu membentuk jaringan sokongan tersusun.^[74]

Golongan birokrat cendekiawan ini dikenali di Barat sebagai Mandarin terus memainkan peranan penting sepanjang sejarah empayar China. Pandangan dari sudut pegawai mengenai hubungan dengan maharaja dilambangkan dalam ucapan Zhang Fangping kepada Maharaja Renzong dari Song pada tahun 1040-an:

> "Empayar ini tidak boleh diperintah oleh Tuanku sahaja; ia hanya boleh ditadbir melalui kerjasama antara Tuanku dengan para pegawai."^[75]

Pada tahun 1071, Maharaja Shenzong dari Song menyatakan bahawa Dasar Baru oleh Wang Anshi bertujuan untuk manfaat rakyat, bukan golongan cendekiawan (shidafu). Canselornya, Wen Yanbo, membalas:

> "Tuanku memerintah negara ini bersama kami, para pegawai, bukan bersama rakyat."^[75]

... ciri utama sistem politik Dinasti Song bukanlah autokrasi, tetapi “kerajaan cendekiawan-pegawai (shidafu)”, yang menjadi realiti disebabkan kewujudan sistem peperiksaan sebagai alat penentusahan autoriti politik. Dalam jangka panjang, maharaja berubah daripada pemimpin mutlak kepada tokoh simbolik, yang terikat oleh sistem yang mengelilinginya. Maharaja bukanlah puncak hierarki, tetapi batu kunci kepada satu lengkungan, yang kestabilannya bergantung kepada kedudukan maharaja yang betul.^[76]
— Peter K. Bol

Menjelang abad ke-9, kepentingan identiti klan sebagai penanda status semakin merosot, apabila bahagian genealogi dalam inskripsi batu nisan lebih mengutamakan gelaran jawatan berbanding nama tempat atau klan.^[77] Bagi golongan bangsawan, status masih penting dalam perkahwinan, tetapi kekayaan telah menjadi faktor lebih besar menjelang zaman Song Selatan (1127–1279). Contohnya, semasa era Yuanyou (1086–1093), seorang wanita diraja berkahwin dengan lelaki bermarga Liu dari kawasan asing di Guangzhou. Pada tahun 1137, seorang pegawai tentera dilaporkan kerana menikahkan adiknya kepada saudagar besar Pu Yali, seorang duta Arab dua kali ke China.^[78]

Penundukan tentera

Walaupun terdapat versi ketenteraan bagi peperiksaan awam, ia kurang diberikan perhatian oleh kerajaan. Kepentingan sistem peperiksaan awam dalam pentadbiran telah menyebabkan sektor tentera berada di bawah kuasa pentadbiran awam. Menjelang zaman Dinasti Song, dua jawatan ketenteraan tertinggi iaitu Menteri Perang dan Ketua Turus diperuntukkan kepada pegawai awam, bukan tentera.

Menjadi perkara biasa untuk pegawai awam dilantik sebagai komander barisan hadapan dalam ketenteraan. Kerjaya tentera sepenuh masa hanya mampu mencapai pangkat komander unit. Untuk mengurangkan lagi pengaruh pemimpin tentera, mereka sering ditukar jawatan sebaik kempen tamat, agar tidak terbentuk hubungan jangka panjang antara komander dan tenteranya.

Dasar melantik pegawai awam sebagai pemimpin tentera sementara ini diteruskan oleh Dinasti Ming dan Qing, selepas fasa penaklukan masing-masing. Panglima yang benar-benar berjaya dalam medan perang, seperti Yue Fei, sering dipandang curiga. Walaupun beliau berjaya memimpin pasukan Song menentang Dinasti Jin, Yue Fei akhirnya dihukum mati oleh kerajaan sendiri.

Terdapat kemungkinan bahawa orang luar juga memandang rendah tentera Cina berbanding pegawai awam mereka. Pada tahun 1042, jeneral Fan Zhongyan menolak gelaran ketenteraan kerana bimbang akan kehilangan penghormatan di mata bangsa Tibet dan Tangut.^[79]

Meskipun dasar ini kadangkala menjejaskan prestasi ketenteraan, namun ia berjaya mencegah rampasan kuasa tentera yang menjadi kebiasaan dalam dinasti sebelumnya. Dasar ini bertahan hingga ke akhir zaman empayar China.^[80]

Pendidikan

Lakaran reka bentuk Shuyuan Yingyuan, tahun 1860

Semasa Dinasti Tang, sistem kurikulum telah terbentuk di mana pelajar perlu menguasai tiga peringkat: membaca, menulis, dan menggubah teks sebelum dibenarkan memasuki akademi negara.^[81]

Apabila jumlah graduan meningkat, persaingan untuk jawatan kerajaan turut meningkat. Pada permulaan Dinasti Tang, jumlah jinshi adalah kecil, tetapi menjelang Dinasti Song, bilangannya melebihi keperluan kerajaan.

Beberapa pembaharuan pendidikan telah dicadangkan untuk mengurangkan jumlah calon dan meningkatkan kualiti mereka. Pada tahun 1044, Han Qi, Fan Zhongyan, Ouyang Xiu, dan Song Qi memperkenalkan Reformasi Qingli, termasuk:

- Mengupah pakar klasik untuk mengajar di sekolah kerajaan, - Menubuhkan sekolah di setiap wilayah, - Dan mewajibkan setiap calon menghadiri sekolah wilayah sekurang-kurangnya 300 hari sebelum layak menyertai peperiksaan wilayah.

Sebelum Reformasi Qingli, penglibatan kerajaan dalam pendidikan adalah sangat terhad. Contohnya pada tahun 1022, kerajaan hanya memberikan 151 ekar tanah kepada sebuah sekolah wilayah di Yanzhou.

Beberapa reformis turut terlibat secara langsung dalam penubuhan sekolah. Antara tahun 1035 hingga 1046, Fan Zhongyan dan para penyokongnya menubuhkan 16 buah sekolah. Ouyang Xiu pula menyumbang 1.5 juta syiling tunai Cina untuk membina sekolah di wilayah asalnya. Han Qi juga turut melakukan perkara yang sama.^[82]

Namun begitu, Reformasi Qingli dibatalkan selepas hanya satu tahun.^[83]

Kesan

Peralihan kepada birokrasi ilmuan

Tujuan asal peperiksaan awam yang diperkenalkan semasa Dinasti Sui adalah untuk melemahkan kuasa bangsawan keturunan dan memusatkan kuasa kepada maharaja. Sebelum Sui, zaman Dinasti Utara dan Selatan menyaksikan zaman kegemilangan golongan bangsawan Cina. Kuasa mereka sangat besar sehingga menghalang maharaja daripada melantik pegawai mengikut kehendaknya.

Maharaja Sui mencipta sistem peperiksaan untuk mengatasi dan memintas pengaruh bangsawan. Inilah asal usul sistem peperiksaan China.^[71]

Walaupun beberapa keluarga Song Utara berjaya melahirkan pegawai tinggi secara berterusan, tiada satu pun yang dapat menandingi keluarga bangsawan agung Dinasti Tang atau Dinasti Enam dari segi kuasa atau pengaruh. Yang paling penting, kemunculan sistem peperiksaan telah menjadikan pembelajaran suatu perkara yang digemari semua, bukan hanya golongan elit. Pendidikan kini bukan lagi milik keluarga cendekiawan semata-mata, tetapi menjadi harapan untuk anak lelaki yang berpotensi di seluruh masyarakat elit.^[72]
— John W. Chaffee

Dinasti Tang membina dan menyempurnakan sistem ini. Maharaja melantik pemegang darjah tertinggi (jinshi) ke jawatan tinggi, menyebabkan mereka sering berkonflik dengan bangsawan keturunan. Semasa pemerintahan Maharaja Xuanzong dari Tang (713–756), sekitar satu pertiga Canselor Agung adalah jinshi. Namun pada zaman Maharaja Xianzong (806–821), tiga perlima daripada mereka adalah jinshi.

Namun golongan bangsawan tidak hanya berdiam diri, mereka turut menyertai peperiksaan dan menjadikan sistem ini sebagai laluan baharu untuk kekal relevan. Menjelang akhir Dinasti Tang, golongan bangsawan telah melahirkan 116 orang jinshi. Privilege keturunan juga tidak dihapuskan sepenuhnya, anak menteri tinggi atau jeneral besar masih layak memegang jawatan rendah tanpa melalui peperiksaan. Sejak 963, mereka hanya perlu belajar di Guozijian dan lulus ujian tertentu untuk mendapat jawatan di ibu kota. Lebih daripada 50% calon lulus.^[38]

Selain itu, para graduan peperiksaan sering membentuk kumpulan yang saling menyokong sesama sendiri berdasarkan hubungan guru-pelajar (penilai dan calon). Ini mencetuskan satu lagi kumpulan berkepentingan yang boleh mencabar kuasa maharaja.

Masalah ini berjaya diatasi oleh kemunculan ramai calon dan graduan semasa Dinasti Song, hasil ekonomi yang kukuh. Seluruh struktur atasan Song diisi oleh graduan jinshi, manakala kerabat diraja dilarang menyandang jawatan penting.^[73] Usaha juga dijalankan untuk memisahkan hubungan antara penilai dan calon, sekali gus menghapuskan pembentukan klik.

Golongan ilmuan-birokrat, yang kemudian dikenali sebagai Mandarin di Barat, terus mempengaruhi sistem politik China hingga ke hujung zaman empayar. Seperti kata Zhang Fangping kepada Maharaja Renzong dari Song pada 1040-an: “Negara ini bukan boleh ditadbir hanya oleh Tuanku; negara ini hanya boleh ditadbir dengan kerjasama Tuanku dan para pegawai.”^[75]

Pada 1071, apabila Maharaja Shenzong berkata bahawa dasar baharu Wang Anshi dibuat demi rakyat, Wen Yanbo membalas: “Tuanku mentadbir negara ini bersama kami, para pegawai, bukan bersama rakyat.”^[75]

... ciri sebenar sistem politik Song bukanlah autokrasi, tetapi 'pemerintahan cendekiawan' (shidafu), yang diwujudkan melalui sistem peperiksaan sebagai asas sah kuasa politik. Dalam jangka panjang, maharaja berubah daripada figura berkuasa penuh kepada simbol semata-mata, terkongkong dalam sistem yang dibinanya sendiri. Kejayaan sistem bergantung pada kesediaannya mematuhi peranan itu.^[76]
— Peter K. Bol

Kepentingan identiti puak sebagai penanda status merosot menjelang abad ke-9. Bahagian silsilah pada batu nisan tidak lagi menyebut tempat asal dan puak, sebaliknya menyenaraikan gelaran jawatan.^[77]

Bagi bangsawan, walaupun status tetap penting dalam perkahwinan, kekayaan telah menjadi lebih utama pada zaman Song Selatan (1127–1279). Sebagai contoh, seorang puteri maharaja dilaporkan berkahwin dengan lelaki dari Guangzhou yang berasal dari kuarters orang asing. Pada tahun 1137, seorang pegawai tentera dikritik kerana mengahwinkan adiknya dengan pedagang besar Arab bernama Pu Yali. Malah keluarga Pu juga berusaha untuk berkahwin dengan keluarga diraja.^[78]

Song Taizong memiliki cita-cita dan sikap curiga seperti abangnya, tetapi tidak mempunyai kualiti positif yang sama. Semasa kecil, beliau tiada kawan dan apabila dewasa, beliau gagal memimpin orang lain. Sikap percaya diri yang berlebihan dan tidak yakin menyebabkan beliau cuba mengawal semua urusan kerajaan. Tetapi jumlah dokumen rasmi yang banyak akhirnya menewaskannya. Ironinya, semakin beliau berjaya menumpukan kuasa ke atas maharaja, semakin mustahil untuk dikawal seorang diri. Maka, kuasa sebenar beralih kepada birokrasi profesional.^[84]
— Peter Lorge

Menjelang penghujung zaman Song Utara ... sistem sekolah kerajaan yang bersambung dalam satu hierarki empayar yang luas, tetapi terdapat juga tahap keseragaman organisasi yang tinggi. Jawatan pensyarah sekolah peringkat wilayah menjadi jawatan yang dihormati dalam pentadbiran tempatan dan, sejauh yang kita tahu, sering diisi; peruntukan sokongan pendidikan dan pelajar menjadi amalan biasa; dan bagi menampung permintaan pendidikan yang semakin meningkat, peperiksaan kemasukan sekolah menjadi lazim.^[85]
— John W. Chaffee

Walaupun Reformasi Qingli gagal, cita-cita untuk mewujudkan sistem pendidikan kebangsaan telah diteruskan oleh Wang Anshi (1021–1086), yang mencadangkan sebagai sebahagian daripada Polisi Baharunya bahawa peperiksaan sahaja tidak mencukupi untuk memilih bakat. Jawapannya kepada lebihan graduan adalah dengan menubuhkan sekolah baharu (shuyuan) untuk pemilihan pegawai, dengan matlamat akhir menggantikan sistem peperiksaan sepenuhnya dengan memilih pegawai terus daripada pelajar sekolah. Satu laluan alternatif ke jawatan kerajaan telah diperkenalkan: sistem Tiga Dewan (Three Hall).^[86]

Kerajaan memperluas Taixue (Universiti Kebangsaan) dan mengarahkan setiap wilayah memperuntukkan tanah kepada sekolah dan melantik guru penyelia untuknya. Pada tahun 1076, satu peperiksaan khas untuk guru telah diperkenalkan.^[87] Pelaksanaan reformasi adalah tidak sekata dan perlahan. Daripada 320 wilayah, hanya 53 mempunyai sekolah wilayah dengan guru penyelia menjelang tahun 1078, dan hanya beberapa yang menerima peruntukan tanah yang diarahkan.

Wang meninggal dunia dan reformasinya merosot sehingga awal abad ke-12 apabila Maharaja Huizong dari Song menyuntik lebih banyak sumber ke dalam projek pendidikan nasional. Pada tahun 1102, Huizong dan ketua kaunselornya Cai Jing (1046–1126) memutuskan untuk menggabungkan sekolah dan peperiksaan, serta menjadikan sekolah sebagai tumpuan utama bagi pendidikan dan pengambilan pegawai. Pada tahun 1103, jumlah pelajar di Taixue meningkat kepada 3,800 orang dengan 200 di dewan atas, 600 di dewan bawah, dan 3,000 di Biyong atau dewan luar.

Pada tahun 1104, pelajar mula melalui sistem tiga dewan dari sekolah daerah ke Taixue untuk dilantik terus ke dalam birokrasi. Pada tahun 1106, kaedah pemilihan "lapan kebajikan" diperkenalkan, iaitu memilih dan menaikkan pelajar berdasarkan lapan jenis tingkah laku mulia. Menjelang tahun 1109, sekolah telah menerima lebih 100,000 jing tanah (1.5 juta ekar), yang diambil daripada gedung kerajaan. Jumlah pelajar yang dilaporkan ialah 210,000 pada tahun 1104, 167,622 pada tahun 1109, dan melebihi 200,000 pada tahun 1116. Pada kemuncaknya, sistem pendidikan Song merangkumi kira-kira 0.2% daripada seratus juta penduduknya.^[88]^[35]

Kanak-kanak lelaki memasuki [sekolah rendah swasta] pada usia lapan tahun dan [kolej wilayah kerajaan] pada usia lima belas tahun. Mereka yang berbakat akan dipilih dan dikumpulkan di kolej, manakala yang kurang berbakat akan dihantar pulang ke ladang, kerana para sarjana dan petani tidak bertukar peranan. Setelah masuk kolej, seseorang itu tidak akan bekerja di ladang. Maka, para sarjana dan petani dipisahkan sepenuhnya. Dari segi sokongan dalam kolej, tiada kebimbangan bagi anak-anak pegawai. Tetapi bahkan anak orang biasa, sebaik sahaja memasuki kolej, pasti akan disokong [oleh kerajaan].^[82]
— Cheng Yi (1033–1107) menggambarkan sistem pendidikan pada zamannya

Polisi pendidikan baharu ini kadang-kala dikritik dan kepentingan sekolah turut dipertikaikan. Su Shi percaya bahawa institusi pendidikan tidak lebih daripada tempat untuk pelajar mempelajari teknik lulus peperiksaan diraja. Liu Ban (1023–1089) berpendapat bahawa pendidikan di rumah sudah mencukupi: "Pendidikan yang diterima oleh para sarjana di rumah sudah cukup untuk menjadikan mereka insan berbakat. Mengapa perlu bergantung kepada guru di sekolah kerajaan?"^[89]

Pada tahun 1078, seorang pelajar Taixue, Yu Fan, menghantar satu memorial menuduh para pengajar bersikap berat sebelah dan mengajar secara tidak betul. Pada tahun berikutnya, Maharaja Shenzong dari Song mengesahkan tuduhan ini selepas penyiasatan oleh Censorate.^[90] Pada tahun 1112, satu memorial mengkritik sekolah daerah dan daerah kecil atas pelbagai penyalahgunaan. Ia menuduh para penyelia tempatan tidak memahami tujuan untuk mendidik bakat unggul, membazir dana dengan membeli makanan dan minuman berlebihan, membeli hiasan yang tidak perlu, mengambil untung dengan menjual bijirin pada harga pasaran, meminjam wang dari pelajar, dan bertindak ganas terhadap pegawai.

Sistem "lapan kebajikan" menerima banyak aduan kerana kurang ketegasan akademik. Pada tahun 1121, sistem tiga dewan peringkat tempatan dimansuhkan dan sekolah-sekolah tempatan diarahkan memulangkan tanah kepada kerajaan.^[91]

Para pengajar di Universiti Diraja tidak bersikap adil. Selepas mereka menjalankan peperiksaan berkala kepada pelajar, mereka bergantung kepada penilaian bersifat mementingkan diri untuk menentukan siapa yang layak dinaikkan ke tahap seterusnya. Tambahan pula, Tuanku mengadakan persidangan istana seawal waktu subuh, tetapi para pengajar ini sering tiba di universiti selepas jam sembilan dan pulang pada jam sebelas. Setiap hari Tuanku menguruskan pelbagai urusan negara sambil menghadiri seminar diraja. Tuanku hanya mengambil masa beberapa tahun untuk mempelajari Kitab Ode. Sebaliknya, para pengajar ini telah mengambil masa tujuh tahun untuk Rites of Zhou, dan hanya menyiapkan empat jilid. Analek Konfusius dan Mencius ialah asas moral dan tingkah laku bijak pandai. Tuanku mereka kurikulum berfokuskan Klasik agung, tetapi sekarang ini pun belum lagi diajar.^[92]
— Yu Fan dalam satu memorial kepada maharaja, 1078

Sekolah-sekolah terus mengalami kemerosotan bermula dari zaman Song Selatan (1127–1279) selepas kehilangan wilayah utara kepada dinasti Jin. Kerajaan enggan membiayai sekolah kerana tidak memberikan pulangan segera, lalu berlaku pengurangan tenaga pengajar, dan universiti kebangsaan sendiri dikecilkan. Pengecualian berlaku pada 1140-an apabila pihak istana memainkan peranan aktif membina semula sekolah dan berusaha menempatkan pemegang ijazah sebagai pengajar.

Selepas tempoh itu, penglibatan kerajaan dalam institusi pendidikan kerajaan terhenti. Mengikut aduan kontemporari terhadap sekolah-sekolah, ia mengalami kemerosotan mutu, penyalahgunaan, pengajaran songsang, tiada pengajaran langsung, dan penurunan pendapatan.^[93] Sekolah di China empayar tidak pernah pulih daripada kemerosotan yang bermula sejak Song Selatan. Sepanjang sejarah pemerintahan dinasti China selepas itu, akademi yang dibiayai kerajaan berfungsi secara utama sebagai laluan masuk ke sistem peperiksaan, dan tidak menawarkan pengajaran sebenar kepada pelajar. Fungsinya bukan sebagai sekolah, tetapi institusi persediaan untuk peperiksaan.^[88]

Matlamat Wang untuk menggantikan peperiksaan tidak pernah menjadi kenyataan. Walaupun reformasi Wang gagal mencapai sasaran, ia telah memulakan inisiatif pertama yang diketuai negara untuk mengawal pendidikan rakyat seharian melalui pelantikan guru dan pembiayaan sekolah.^[94]

Pendidikan peringkat rendah telah diserahkan kepada sekolah swasta yang diasaskan oleh kelompok kekeluargaan semasa zaman Dinasti Ming, walaupun guru persendirian untuk setiap rumah tangga masih kekal popular. Beberapa sekolah merupakan projek amal kerajaan diraja. Kerajaan juga membiayai sekolah khas untuk setiap Lapan Panji-Panji bagi mengajar bahasa Manchu dan bahasa Cina. Tiada satu pun institusi ini mempunyai kurikulum piawai atau umur kemasukan yang tetap.^[95]

Akademi swasta zaman Song
Wilayah	Shuyuan	Jingshe	Akademi per wilayah	Akademi swasta lain	Jumlah akademi swasta
Liangzhe Timur	43	3	6.6	5	21
Liangzhe Barat	20	0	2.9	6	26
Jiangnan Timur	46	3	5.1	4	53
Jiangnan Barat	90	3	9	2	95
Fujian	52	15	8.4	18	85
Huainan Barat	7	0	0.7	1	8
Jinghu Selatan	36	0	3.6	0	36
Jinghu Utara	17	0	1.2	0	17
Guangnan Timur	34	0	2.3	1	35
Guangnan Barat	14	0	0.5	0	14
Chengdu	10	0	0.6	0	10
Zizhou	8	0	0.6	0	8
Lizhou	2	0	0.2	0	2
Guizhou	3	0	0.2	0	3
Jingdong Timur	2	0	0.2	0	2
Jingdong Barat	3	0	0.3	2	5
Jingxi Utara	6	0	0.6	0	6
Hebei Barat	3	0	0.2	0	3
Hedong	1	0	0.04	0	1
Yongxin	4	0	0.2	0	4
Jumlah	401	24	1.2	39	464

Lebihan graduan

Masalah lebihan graduan menjadi semakin ketara bermula abad ke-18. Disebabkan tempoh keamanan yang panjang di bawah Dinasti Qing, sebilangan besar calon berjaya membuat kemajuan besar dalam pelajaran mereka dan menyertai peperiksaan. Kertas jawapan mereka semua hampir sama dari segi kualiti sehingga para pemeriksa sukar membezakan mereka dan membuat pemilihan.

Para pegawai mula memikirkan cara baharu untuk menyingkirkan calon berbanding memilih sarjana terbaik. Satu set keperluan formal yang rumit dicipta bagi peperiksaan, yang akhirnya melemahkan keseluruhan sistem.^[96]

Calon gagal

Tidak dapat dielakkan, sebilangan besar calon gagal dalam peperiksaan, malah berulang kali. Semasa zaman Tang, nisbah kejayaan kepada kegagalan dalam peperiksaan istana ialah 1:100 atau 2:100. Dalam zaman Song, nisbah kejayaan kepada kegagalan untuk peperiksaan metropolitan ialah kira-kira 1:50. Dalam zaman Ming dan Qing, nisbah kejayaan kepada kegagalan untuk peperiksaan wilayah ialah sekitar 1:100. Bagi setiap shengyuan dalam negara, hanya satu daripada tiga ribu yang akhirnya menjadi jinshi.

Walaupun kebanyakan calon adalah lelaki yang mempunyai sedikit harta, mereka dari keluarga miskin mempertaruhkan segalanya untuk lulus peperiksaan. Calon yang bercita-cita tinggi dan berbakat yang mengalami kegagalan berulang-ulang mula merasai kepedihan kekecewaan, dan kegagalan meningkat dari rasa sedih kepada keputusasaan, dan kadangkala memberontak.^[97]

Huang Chao mengetuai satu pemberontakan besar pada akhir zaman Dinasti Tang, setelah kerajaan itu telah pun dilemahkan oleh pemberontakan An Lushan. Beliau dilahirkan dalam keluarga kaya di barat Shandong. Selepas kegagalan berulang kali dalam peperiksaan, beliau menubuhkan sebuah pertubuhan rahsia yang terlibat dalam perdagangan garam haram. Walaupun pemberontakan Huang Chao akhirnya ditewaskan, ia menyebabkan perpecahan akhir Dinasti Tang.

Antara kalangan Huang Chao terdapat calon-calon gagal lain seperti Li Zhen, yang menyasarkan pegawai kerajaan, membunuh mereka dan mencampakkan mayat ke dalam Sungai Kuning.^[60] Zhang Yuanhao dari Dinasti Song Utara membelot kepada Dinasti Xia Barat selepas gagal dalam peperiksaan. Beliau membantu Tangut dalam menubuhkan mahkamah bergaya Cina. Niu Jinxing dari zaman akhir Dinasti Ming merupakan seorang jeneral dalam tentera pemberontak Li Zicheng. Setelah gagal menjadi jinshi, beliau menyasarkan pegawai tinggi dan ahli keluarga diraja, dan membunuh mereka sebagai balasan.

Hong Xiuquan mengetuai Pemberontakan Taiping pada pertengahan abad ke-19 menentang Dinasti Qing. Selepas kegagalan keempat dan terakhir dalam peperiksaan shengyuan, beliau mengalami gangguan mental, di mana beliau menerima penglihatan tentang syurga dan menyedari dirinya sebahagian daripada keluarga celestial. Dipengaruhi ajaran mubaligh Kristian, Hong mengumumkan kepada keluarga dan pengikutnya bahawa penglihatannya adalah dari Tuhan, bapanya, dan Yesus Kristus, saudaranya. Beliau menubuhkan Kerajaan Syurga Taiping dan melancarkan perang terhadap Qing, memusnahkan sebahagian besar wilayah tenggara China yang mengambil masa puluhan tahun untuk pulih.^[98]

Pu Songling (1640–1715) gagal dalam peperiksaan berkali-kali. Beliau mengabadikan kekecewaan para calon yang terperangkap dalam sistem tanpa henti itu melalui pelbagai cerita yang menyindir sistem peperiksaan.^[99]

Perbincangan umum tentang sistem zaman empayar akhir

Para pembaharu menuduh bahawa format esei "esei berkaki lapan" menyekat pemikiran asli dan para satira menggambarkan kekakuan sistem ini dalam novel seperti The Scholars. Pada abad ke-20, Gerakan Budaya Baharu menyifatkan sistem peperiksaan sebagai penyebab kelemahan China dalam cerita seperti "Kong Yiji" oleh Lu Xun. Sesetengah pihak mencadangkan bahawa pengehadan topik dalam sistem peperiksaan mengurangkan galakan kepada intelektual Cina untuk mempelajari matematik atau menjalankan eksperimen, mungkin menyumbang kepada Perbezaan Besar, iaitu kemerosotan sains dan ekonomi China berbanding Eropah.^[100]

Namun demikian, teori politik dan etika dalam kurikulum klasik Konfusianisme juga disamakan dengan kajian klasik dalam humanisme Eropah yang memainkan peranan penting dalam pemilihan kepimpinan tertinggi yang "serba boleh".^[101] Peperiksaan perkhidmatan awam di Britain dan Perancis yang diterima pakai pada akhir abad ke-19 juga banyak berasaskan subjek-subjek klasik Yunani-Rom serta kajian budaya am, di samping menilai fizikal dan watak peribadi. Pemimpin-pemimpin Amerika Syarikat pula memasukkan "kebajikan" seperti reputasi dan sokongan terhadap Perlembagaan Amerika Syarikat sebagai kriteria untuk perkhidmatan kerajaan. Ciri-ciri ini telah dibandingkan dengan aspek serupa dalam model Cina terdahulu.^[102]

Dalam perkhidmatan awam British, seperti juga di China, kemasukan ke dalam perkhidmatan awam biasanya berasaskan pendidikan umum dalam bidang klasik kuno, yang turut memberikan prestij lebih tinggi kepada birokrat. Idealisme Oxbridge tentang perkhidmatan awam adalah identik dengan idealisme Konfusian mengenai pendidikan umum dalam hal-ehwal dunia melalui humanisme.^[103] Sehingga abad ke-20, subjek klasik, kesusasteraan, sejarah dan bahasa masih sangat digemari dalam peperiksaan perkhidmatan awam British.^[104] Dalam tempoh antara 1925 dan 1935, 67 peratus daripada kemasukan ke dalam perkhidmatan awam British terdiri daripada lulusan dalam bidang-bidang ini.^[105]

Di China empayar lewat, sistem peperiksaan merupakan mekanisme utama yang digunakan oleh kerajaan pusat untuk menarik dan mengekalkan kesetiaan golongan elit di peringkat tempatan. Kesetiaan mereka pula memastikan penyatuan negara China serta mengimbangi kecenderungan ke arah autonomi wilayah dan perpecahan sistem berpusat. Sistem peperiksaan mengagihkan ganjarannya mengikut kuota wilayah dan provinsi, yang bermaksud bahawa pegawai empayar direkrut dari seluruh negara, dalam jumlah yang lebih kurang sepadan dengan populasi setiap wilayah. Individu elit dari seluruh China, termasuk dari kawasan pinggiran yang kurang bernasib baik, mempunyai peluang untuk berjaya dalam peperiksaan dan memperoleh ganjaran serta imbuhan jawatan.

Perkhidmatan awam berasaskan peperiksaan ini menyumbang kepada kestabilan dan mobiliti sosial. Peperiksaan yang diasaskan kepada Konfusianisme menjadikan golongan elit tempatan serta mereka yang bercita-cita menyertai golongan elit tersebut di seluruh China menerima didikan nilai-nilai yang sama. Meskipun hanya sebahagian kecil (sekitar 5 peratus) daripada mereka yang mencuba peperiksaan ini lulus, dan lebih sedikit lagi yang memperoleh gelaran, harapan untuk kejayaan akhirnya memelihara komitmen mereka. Mereka yang gagal tidak kehilangan kekayaan mahupun kedudukan sosial di peringkat tempatan; sebagai pengikut setia ortodoksi Konfusian, mereka terus berkhidmat tanpa pelantikan rasmi sebagai guru awam, penaung seni, dan pengurus projek-projek tempatan seperti sistem pengairan, sekolah atau yayasan amal.

Sistem peperiksaan

Syarat

Semasa Dinasti Tang, calon sama ada dicalonkan oleh sekolah mereka atau perlu mendaftar untuk peperiksaan di wilayah asal mereka. Menjelang Dinasti Song, secara teorinya semua lelaki dewasa Cina layak mengambil peperiksaan ini. Syarat tunggal ialah mempunyai pendidikan.^[21]

Namun begitu, terdapat pelbagai sekatan rasmi dan tidak rasmi terhadap siapa yang boleh menduduki peperiksaan empayar. Golongan rakyat biasa dibahagikan kepada empat kumpulan mengikut pekerjaan: sarjana, petani, tukang, dan pedagang.^[106] Di bawah rakyat biasa ialah golongan "hina" seperti orang perahu, pengemis, pelacur, penghibur, hamba, dan pekerja kerajaan peringkat rendah. Antara bentuk diskriminasi yang dihadapi oleh golongan hina termasuk larangan menyandang jawatan kerajaan dan larangan menyertai peperiksaan empayar.^[107]^[108]

Sesetengah kumpulan etnik atau kasta seperti golongan buangan dari Dinasti Jin (1115–1234) di Ningbo, seramai kira-kira 3,000 orang, turut dilarang menyertai peperiksaan empayar.^[109] Wanita juga tidak dibenarkan menduduki peperiksaan. Tukang daging dan Wu (dukun) turut dikecualikan pada waktu tertentu.^[110] Pedagang dilarang menyertai peperiksaan sehinggalah Dinasti Ming dan Qing,^[111] walaupun sejak seawal tahun 955, golongan sarjana-pegawai sendiri terlibat dalam aktiviti perdagangan.^[112]

Semasa Dinasti Sui dan Tang, tukang juga dilarang menyertai perkhidmatan rasmi. Semasa Dinasti Song, tukang, pedagang, kerani, serta sami Buddha dan Tao dikecualikan daripada menduduki peperiksaan jinshi;^[37] manakala dalam Dinasti Liao, pengamal perubatan, tukang tilik nasib, tukang daging dan pedagang semuanya dilarang mengambil peperiksaan,^[113] menurut Liao-shih. Pada masa-masa tertentu, sistem kuota juga digunakan untuk mengehadkan jumlah calon yang dibenarkan mengambil atau lulus peperiksaan perkhidmatan awam, mengikut wilayah atau kriteria lain.

Di satu wilayah, dalam beberapa dekad selepas dinasti itu diasaskan, kebanyakan mereka yang lulus peperiksaan jinshi berasal daripada keluarga yang sudah menjadi anggota elit tempatan selama sekurang-kurangnya satu generasi. Meskipun jumlah lelaki yang memperoleh jinshi meningkat enam hingga tujuh kali ganda, anak pegawai tetap mempunyai peluang lebih baik untuk mendapat gelaran ini...^[114]
— Patricia Buckley Ebrey dan Peter N. Gregory

Selain sekatan rasmi, terdapat juga cabaran ekonomi yang dihadapi oleh lelaki dari golongan miskin. Laluan ke arah memperoleh gelaran jinshi adalah panjang dan penuh persaingan. Lelaki yang memperoleh gelaran jinshi pada usia dua puluhan dianggap sangat bertuah. Seseorang yang memperolehnya dalam usia tiga puluhan, iaitu purata usia calon jinshi,^[37] turut dianggap mengikut jadual. Kedua-duanya dijangka belajar tanpa henti selama bertahun-tahun. Tanpa sokongan kewangan yang mencukupi, belajar bagi menghadapi peperiksaan merupakan satu tugas yang tidak praktikal.

Setelah melengkapkan pengajian, calon juga perlu menanggung kos perjalanan dan penginapan, belum lagi hadiah penghargaan kepada pemeriksa dan tip kepada kakitangan. Seorang calon jinshi memerlukan penaung dalam birokrasi untuk menjamin integritinya.^[36] Jamuan dan hiburan juga perlu ditanggung. Akibat perbelanjaan ini, menyokong seorang calon menjadi beban bersama seluruh keluarga.^[115]

Prosedur

Setiap calon tiba di kompleks peperiksaan dengan hanya beberapa keperluan asas: sebuah jag air, tandas duduk, tempat tidur, makanan (yang disediakan sendiri oleh calon), batu dakwat, dakwat, dan berus. Pengawal akan mengesahkan identiti calon dan memeriksanya untuk memastikan tiada teks tersembunyi seperti helaian meniru. Kemudahan yang disediakan hanyalah sebuah bilik kecil atau sel dengan katil sementara, meja dan bangku.

Setiap calon ditempatkan di dalam sel mengikut sistem pra-tentukan yang bernombor menggunakan Batang Syurga dan Cabang Bumi. Kertas disediakan oleh pemeriksa dan dicop dengan cap rasmi. Calon dari zaman Ming dan Qing boleh mengambil masa sehingga tiga hari dua malam menulis "esei berkaki lapan" karangan sastera dengan lapan bahagian tersendiri. Gangguan dan komunikasi luar dilarang sama sekali sepanjang peperiksaan. Jika calon meninggal dunia, pegawai akan membalut tubuhnya dengan tikar jerami dan melemparkannya ke luar tembok tinggi yang mengelilingi kompleks.^[116]

Pada akhir peperiksaan, jawapan diproses oleh pejabat pemeterian. Buku The Book of Swindles era Ming (s. 1617) mengandungi satu bahagian penuh berkenaan "Rasuah dalam Pendidikan", kebanyakannya berkisarkan penipu yang mengeksploitasi usaha terdesak calon untuk merasuah pemeriksa.^[117]

Petikan tepat daripada klasik Konfusian diperlukan; salah sebut satu aksara atau tulisannya dalam bentuk salah boleh menyebabkan kegagalan, maka calon-calon sanggup membawa salinan tersembunyi, kadangkala ditulis di atas pakaian dalam mereka.^[118]

The Minneapolis Institute of Arts mempamerkan contoh helaian meniru dari zaman Qing, berupa sapu tangan dengan 10,000 aksara klasik Konfusian ditulis dengan tulisan tangan mikroskopik.^[119]

Untuk mengelakkan penipuan, pejabat pemeterian akan memadam sebarang maklumat tentang calon yang terdapat pada kertas jawapan dan menggantikan nama dengan nombor. Kakitangan pejabat salinan kemudian akan menyalin keseluruhan teks sebanyak tiga kali agar pemeriksa tidak dapat mengenal pasti penulis asal. Semakan pertama dilakukan oleh seorang pemeriksa, kemudian diserahkan kepada pemeriksa kedua dan pemeriksa utama atau salah seorang pemeriksa kanan. Keputusan pemeriksa pertama dan kedua akan disemak sekali lagi oleh pegawai penentu, yang menetapkan gred akhir. Pasukan pemeriksa dibantu oleh sejumlah besar penyelia pintu, pendaftar, penyegel, penyalin, dan penilai sastera pakar.^[21]

Pu Songling, seorang penulis satira dari zaman Qing, menggambarkan "tujuh transformasi seorang calon":

Apabila pertama kali memasuki kawasan peperiksaan sambil memikul beban bagasi yang berat, dia kelihatan seperti seorang pengemis. Seterusnya, ketika menjalani pemeriksaan tubuh dan dimaki oleh kerani serta diherdik oleh askar, dia seperti seorang banduan. Apabila akhirnya masuk ke selnya dan menjenguk keluar bersama calon lain, dia seperti larva lebah. Bila peperiksaan tamat dan dia keluar dengan fikiran kabur dan langkah terhuyung-hayang, dia seperti burung sakit yang baru dilepaskan dari sangkar. Ketika menunggu keputusan dan tidak tahu sama ada lulus atau gagal, dia begitu resah, terkejut walaupun oleh desiran daun dan tidak mampu duduk diam seperti seekor monyet yang diikat tali. Bila keputusan diumumkan dan dia gagal, semangatnya mati seperti mayat, terbaring tanpa gerak seperti lalat yang diracun. Kemudian apabila dia bangun semula, setiap perkara membangkitkan kemarahannya, lalu dia mula memecahkan segala yang ada di sekeliling dan menyalahkan pemeriksa sebagai jahil. Bila akhirnya dia tenang, dia dapati segala-galanya di dalam bilik telah musnah. Ketika itu dia seperti burung merpati yang memecahkan telur berharga miliknya sendiri. Itulah tujuh transformasi seorang calon.^[116]
— Pu Songling (1640–1715), yang tidak pernah lulus peperiksaan wilayah

Upacara

Tengah tangga dewan utama istana diraja semasa Dinasti Tang dan Song diukir dengan imej kura-kura mitos Ao (鼇). Apabila senarai calon yang lulus peperiksaan istana diumumkan, semua nama dibaca di hadapan maharaja dan direkodkan dalam dokumen rasmi dinasti. Para graduan diberi jubah hijau, papan gelaran sebagai simbol status, dan sepasang but.

Cendekiawan yang meraih tempat pertama menerima gelaran Zhuàngyuán (狀元) dan berdiri di atas ukiran Ao di tangga utama. Ini memberi asal kepada ungkapan "merampas kepala Ao" (占鼇頭 zhàn ào tóu), atau "berjaya merampas kepala Ao secara tunggal" (獨占鼇頭 dú zhàn àotóu) digunakan untuk menggambarkan Zhuàngyuán atau sesiapa yang sangat cemerlang dalam sesuatu bidang.^[120]^[121]

Sebaik sahaja seorang cendekiawan menaiki kereta kuda mewah ditarik empat ekor kuda, dengan pembawa bendera di hadapan dan pengiring berkuda di belakang, orang ramai akan berkumpul di kedua-dua sisi jalan untuk menyaksikan dan mengeluh. Lelaki biasa dan wanita dungu akan meluru ke depan dengan teruja dan merendah diri dengan meniarap di debu yang diterbangkan oleh kereta dan kuda. Itulah kegembiraan seorang cendekiawan apabila cita-citanya tercapai.^[39]
— Ouyang Xiu (1007–1072) menggambarkan suasana apabila calon berjaya pulang ke kampung halaman

Keistimewaan

Pemegang ijazah shengyuan diberikan beberapa pengecualian cukai umum. Graduan peperiksaan metropolitan dibenarkan menebus hukuman buang negeri sekiranya melakukan jenayah, dan boleh mengurangkan jumlah sebatan rotan dengan bayaran tertentu. Selain gelaran jinshi, para lulusan peperiksaan istana juga dikecualikan daripada semua jenis cukai dan kerja paksa (corvée).^[21]

Pelantikan selepas peperiksaan

Graduan peperiksaan peringkat daerah layak dilantik sebagai guru di sekolah-sekolah tempatan atau keluarga, sebagai pentadbir gudang bijirin atau kuil, dan juga sebagai pegawai pentadbiran tempatan berpangkat rendah.^[37] Tiga graduan teratas dalam peperiksaan istana dilantik secara langsung ke Akademi Hanlin. Graduan yang mendapat tempat lebih rendah pula boleh dilantik ke jawatan seperti sarjana Hanlin, setiausaha, utusan dalam Kementerian Upacara, penilai kes, cendekiawan, hakim daerah, ketua daerah (zhixian 知縣).^[122]

Semasa Dinasti Tang, calon yang berjaya perlu melapor diri ke Kementerian Personel untuk peperiksaan penempatan. Pegawai tanpa jawatan dan pemegang gelaran kehormat dijangka mengambil peperiksaan penempatan pada selang masa tertentu. Status tanpa jawatan boleh berpanjangan, terutamanya ketika menunggu pelantikan substantif. Selepas dilantik, seorang pegawai junior diberikan penilaian prestasi tahunan. Tiada had penggal ditetapkan, tetapi kebanyakan pegawai junior berkhidmat sekurang-kurangnya tiga tahun dalam satu jawatan. Pegawai kanan berkhidmat selama mana dikehendaki oleh maharaja.^[123]

Pada zaman Dinasti Song, calon berjaya biasanya terus dilantik ke jawatan rasmi dan tempoh menunggu pelantikan adalah singkat. Antara 60 hingga 80 peratus perkhidmatan awam terdiri daripada pegawai rendah. Mereka semua memulakan kerjaya di daerah luar kampung halaman mereka sendiri. Tempoh tugasan ini biasanya berlangsung antara tiga hingga empat tahun sebelum mereka ditukarkan ke lokasi dan jawatan baharu.^[124] Penilaian prestasi tahunan masih dilakukan tetapi pegawai boleh memohon penilaian untuk dipindahkan. Pegawai yang ingin mengelak tugasan sukar sering memohon untuk menjadi penyelia negeri kepada kuil atau biara Taoisme. Pegawai kanan di ibu kota juga kadangkala mencalonkan diri untuk jawatan ketua daerah terpencil.^[125]

Selain pengurangan jelas dari segi bilangan apabila naik ke peringkat atasan, data ini juga menunjukkan pemisahan penting antara kumpulan dalam kelas pentadbiran pertengahan. Bonjolan ketara dalam kumpulan pegawai istana (gred 25 hingga 23), dengan jumlah 1,091 pegawai yang tertinggi antara semua kumpulan menunjukkan wujudnya halangan besar antara gred 23 dan 22. Jurang besar antara pengarah (gred 19 hingga 15) dengan jumlah 160 pegawai dan timbalan pengarah (gred 22 hingga 20) dengan 619 pegawai menunjukkan betapa sukarnya kenaikan ke gred 20 ke atas. Corak ini muncul kerana sejak tahun 1066, negara telah menetapkan kuota rasmi terhadap jumlah pegawai dalam setiap kumpulan. Maka kenaikan ke peringkat atas menjadi sangat sukar.^[126]
— Charles Hartman

Pengambilan melalui peperiksaan pada zaman Dinasti Yuan hanya menyumbang sebahagian kecil dalam pentadbiran Yuan. Golongan bangsawan Mongol mewarisi kedudukan elit dalam kerajaan. Pada awalnya, pentadbir dilantik dalam kalangan rakyat jajahan Mongol. Pada tahun 1261, Kublai Khan mengarahkan penubuhan sekolah Mongol bagi melatih pegawai. Sekolah Anak Negara ditubuhkan pada 1271 untuk melatih anak-anak Pengawal Diraja selama dua atau tiga tahun agar layak menjadi pegawai kerajaan.^[127]

Pengambilan melalui peperiksaan kembali berkembang selepas tahun 1384 dalam Dinasti Ming. Graduan peringkat wilayah kadangkala dilantik ke jawatan rendah atau dimasukkan ke Guozijian untuk latihan lanjut, sebelum dipertimbangkan untuk pelantikan lebih tinggi. Sebelum pelantikan rasmi, graduan metropolitan perlu menjalani tempoh pemerhatian sehingga satu tahun. Tempoh maksimum satu jawatan ialah sembilan tahun, tetapi penilaian triennial dilakukan, dan pegawai boleh dipindahkan selepas itu. Pegawai daerah menghantar laporan penilaian bulanan kepada ketua daerah, dan ketua daerah menghantar penilaian tahunan kepada pihak berkuasa wilayah. Setiap tiga tahun, pihak berkuasa wilayah menyerahkan penilaian kepada kerajaan pusat, dan satu "penilaian luar" dijalankan, yang memerlukan wakil pentadbiran tempatan menghadiri majlis besar di ibu kota. Penilaian enam tahun sekali dilakukan untuk pegawai di ibu kota. Pegawai gred 4 ke atas di ibu kota dikecualikan daripada penilaian berkala. Penilaian luar biasa dijalankan oleh pegawai pengawas.^[128]

Graduan peperiksaan metropolitan dalam Dinasti Qing dijamin mendapat jawatan berpengaruh dalam kerajaan. Kementerian Personel menyerahkan senarai calon kepada maharaja, yang kemudian menentukan semua pelantikan utama di ibu kota dan wilayah dalam rundingan dengan Majlis Besar. Pelantikan biasanya berlaku dalam penggal tiga tahun dengan penilaian di akhir tempoh dan boleh diperbaharui. Pegawai gred tiga ke atas dinilai secara peribadi oleh maharaja. Disebabkan pertambahan penduduk pada zaman moden awal, jumlah calon layak melebihi kekosongan jawatan, menyebabkan ramai menunggu bertahun-tahun sebelum dilantik. Pembelian jawatan menjadi amalan biasa pada abad ke-19 kerana sukar mendapat pelantikan ke jawatan yang terhad bilangannya.^[129] Bahkan untuk mendapat gelaran kosong tanpa tugas rasmi pun memerlukan sumbangan kewangan.^[130]

Institusi

Doa-doa yang digantung di bawah patung Confucius

Kementerian Upacara

Kementerian Upacara di bawah Jabatan Hal Ehwal Negara bertanggungjawab mengurus dan melaksanakan peperiksaan diraja.^[131]

Akademi Hanlin

Akademi Hanlin ialah institusi yang ditubuhkan semasa pemerintahan Maharaja Xuanzong dari Tang (memerintah 712–755). Terletak terus dalam kawasan istana dan dianggotai oleh pegawai yang menggubal dokumen rasmi seperti dekri. Pegawai ini, lazimnya dari tiga teratas graduan peperiksaan istana, dikenali sebagai sarjana akademi (xueshi) selepas tahun 738, apabila bangunan baru dibina untuk menempatkan mereka. Gelaran "sarjana akademi" juga merujuk kepada sebarang lantikan khas ke jawatan khas. Jumlah sarjana di Akademi Hanlin ditetapkan sebanyak enam orang pada satu ketika, dan mereka diberi tugas menyedia dokumen rasmi dan menasihati maharaja. Akademi ini menggubal dokumen pelantikan dan pemecatan menteri kanan, pengisytiharan pengampunan, dan perintah ketenteraan diraja. Ia juga membantu maharaja membaca dokumen rasmi.^[132]

Jumlah sarjana Hanlin dikurangkan kepada dua orang semasa Dinasti Song. Ketika Dinasti Yuan, satu Akademi Hanlin khusus untuk orang Mongol diwujudkan bagi tujuan penterjemahan. Penekanan lebih diberikan kepada penerbitan rasmi seperti penulisan sejarah dinasti.^[132]

Dalam Dinasti Qing, jumlah jawatan dalam Akademi Hanlin meningkat dengan banyak dan seorang pegawai Manchu sentiasa dilantik. Jawatan-jawatan tersebut menjadi sekadar gelaran kehormat dan institusi ini berfungsi sebagai batu loncatan ke jawatan lebih tinggi dalam kerajaan. Pegawai rendah di Akademi Hanlin selalunya memegang jawatan lain pada masa yang sama.^[132]

Taixue

Taixue (Universiti Kebangsaan) ialah institusi pendidikan tertinggi dalam China diraja. Semasa pemerintahan Maharaja Wu dari Han (memerintah 141–87 SM), Konfusianisme diangkat sebagai doktrin negara. Cendekiawan Konfusian Dong Zhongshu mencadangkan penubuhan Universiti Kebangsaan (Taixue) di ibu kota Chang'an supaya sarjana boleh mengajar Klasik. Menjadi tenaga pengajar di Taixue adalah jawatan berprestij kerana maharaja lazimnya memilih pegawai tinggi dari kalangan mereka. Pada awalnya, Taixue hanya mempunyai 50 pelajar tetapi bilangannya meningkat kepada sekitar 3,000 menjelang akhir alaf tersebut. Semasa pemerintahan Wang Mang (9–23 M), dua lagi institusi pendidikan iaitu Biyong dan Mingtang ditubuhkan di selatan tembok kota, masing-masing mampu menampung 10,000 pelajar. Para profesor dan pelajar ini pernah memiliki pengaruh politik kerana mereka mengkritik gabenor dan sida-sida. Ini akhirnya menyebabkan lebih 1,000 profesor dan pelajar ditahan oleh pihak sida-sida.^[133]

Selepas kejatuhan Dinasti Han, Taixue dikurangkan kepada hanya 19 tenaga pengajar dan 1,000 pelajar tetapi kembali meningkat kepada 7,000 pelajar di bawah Dinasti Jin (266–420). Selepas sistem sembilan gred diperkenalkan, satu "Direktorat Pendidikan" (Guozijian) diwujudkan untuk mereka berpangkat lima ke atas, menjadikannya institusi pendidikan khas untuk golongan bangsawan, manakala Taixue ditumpukan kepada pengajaran untuk rakyat biasa. Dalam dua abad berikutnya, Guozijian menjadi institusi pendidikan utama di Dinasti Selatan. Enam Belas Kerajaan dan Dinasti Utara turut mewujudkan sekolah sendiri, tetapi hanya untuk anak-anak pegawai tinggi. Dinasti Wei Utara menubuhkan Sekolah Asas Empat Pintu.^[133]

Semasa Dinasti Sui, Sekolah Undang-undang, Sekolah Aritmetik, dan Sekolah Kaligrafi diletakkan di bawah pentadbiran Guozijian. Sekolah-sekolah ini menerima kerabat pegawai pangkat lapan ke bawah manakala Taixue, Guozijian dan Sekolah Empat Pintu melatih pangkat lebih tinggi. Pada permulaan Dinasti Tang (618–907), terdapat 300 pelajar di Guozijian, 500 di Taixue, 1,300 di Sekolah Empat Pintu, 50 di Sekolah Undang-undang, dan hanya 30 di Sekolah Kaligrafi dan Aritmetik. Maharaja Gaozong dari Tang (memerintah 649–683) menubuhkan Guozijian kedua di Luoyang. Umur purata pelajar baharu ialah 14 hingga 19 tahun, manakala untuk Sekolah Undang-undang ialah 18 hingga 25 tahun. Pelajar institusi-institusi ini yang memohon peperiksaan negeri perlu menyerahkan nama mereka kepada Kementerian Upacara, yang turut bertanggungjawab melantik mereka ke jawatan kerajaan.^[133]

Semasa zaman Dinasti Tang, semua pelajar dipanggil “Xuesheng” (pelajar), tetapi pada zaman Dinasti Song, panggilan ini hanya digunakan untuk pelajar-pelajar rasmi di institusi kerajaan. Mereka dibezakan daripada pelajar swasta dan pelajar sekolah keluarga. Pelajar-pelajar rasmi seringkali menikmati subsidi kerajaan dan keistimewaan untuk memohon jawatan kerajaan tanpa melalui ujian awam biasa.^[38]

Dengan itu, sistem pendidikan China berasaskan Konfusianisme telah menjadi asas kepada sistem birokrasi selama lebih seribu tahun. Meskipun sistem ini menghadapi pelbagai cabaran daripada diskriminasi kelas dan etnik hinggalah kritikan terhadap ketegaran format peperiksaan, ia tetap berfungsi sebagai mekanisme utama untuk pemilihan pentadbir dan penyebaran nilai budaya Konfusian. Sistem ini bukan sahaja menyatukan empayar melalui nilai dan pendidikan yang seragam, tetapi juga menyediakan ruang untuk mobiliti sosial bagi mereka yang berjaya.

Semasa zaman Dinasti Song, Maharaja Renzong dari Song telah menubuhkan sebuah Taixue baharu di Kaifeng dengan 200 pelajar mendaftar. Maharaja Shenzong dari Song (p. 1067–1085) telah menaikkan bilangan pelajar kepada 2,400 orang. Baginda turut melaksanakan "undang-undang tiga kolej" (sanshefa 三舍法) pada tahun 1079, yang membahagikan Taixue kepada tiga kolej. Di bawah sistem ini, para pelajar terlebih dahulu mengikuti Kolej Luar, kemudian Kolej Dalam, dan akhirnya Kolej Tertinggi. Salah satu matlamat undang-undang ini adalah untuk memberikan pendidikan yang lebih seimbang kepada para pelajar serta mengurangkan penekanan terhadap pengajian Konfusianisme. Pelajar hanya diajar satu teks klasik Konfusius bergantung kepada kolej mereka, selain mata pelajaran aritmetik dan perubatan.

Pelajar di Kolej Luar yang lulus peperiksaan awam dan institusi dibenarkan melanjutkan ke Kolej Dalam. Di Kolej Dalam, terdapat dua peperiksaan dalam tempoh dua tahun, yang digunakan sebagai asas penilaian. Mereka yang memperoleh gred tertinggi dalam kedua-dua peperiksaan dilantik secara langsung ke jawatan yang setara dengan lulusan peperiksaan peringkat metropolitan. Pelajar yang mencapai gred cemerlang dalam satu peperiksaan tetapi sedikit rendah dalam yang satu lagi masih boleh dipertimbangkan untuk kenaikan pangkat. Jika prestasi baik dalam satu dan sederhana dalam yang lain, ia dianggap setara dengan lulusan peperiksaan peringkat wilayah. ^[134]

Sejak pihak istana mengarahkan penubuhan sekolah di seluruh negara pada era Qingli, wilayah dan daerah masing-masing memiliki kampus sekolah, ladang dan asrama sendiri. Direktorat Pendidikan di ibu kota juga telah dipecah bagi menubuhkan Universiti Diraja. Biasanya hanya beberapa ratus pelajar menghadiri Universiti Diraja, manakala bilangan pelajar di sekolah peringkat wilayah hampir mencecah seratus orang. Sekolah-sekolah yang makmur ini mengingatkan kita kepada zaman Dinasti Han dan Tang. Namun demikian, negara kita tiada mekanisme pemilihan melalui sekolah. Saya amat berharap agar pegawai wilayah yang telah berkhidmat lebih setahun dapat mencalonkan pelajar yang memiliki bakat dan akhlak luar biasa untuk dinaikkan ke Universiti Diraja. Jika pelajar dinilai tidak cukup cemerlang, maka tiada pencalonan harus dibuat. Setelah mereka mendaftar di Universiti Diraja, kerajaan harus memberikan elaun harian dan bulanan, sambil memerhati serta menilai perilaku dan kebolehan mereka secara berkala. Setiap tahun, pengawas direktorat dan pensyarah akan mencalonkan sepuluh orang calon. Selepas diteliti oleh istana, mereka yang terpilih akan dikurniakan ijazah sarjana cemerlang berdasarkan kuota ijazah. Bagi anak golongan bangsawan dan pelajar sedia ada, kemasukan hendaklah dilakukan melalui cara lain.^[135]
— Sun Jue, seorang pelajar, tahun 1068

Pada tahun 1104, peperiksaan peringkat wilayah telah dimansuhkan dan digantikan dengan sistem tiga-kolej, yang mewajibkan setiap wilayah menghantar kuota pelajar tahunan ke Taixue. Langkah ini mendapat kritikan daripada sesetengah pegawai yang menyatakan bahawa sistem baharu ini lebih menguntungkan golongan kaya dan muda, serta kurang adil kerana ahli keluarga pegawai boleh mendaftar tanpa diuji kemahiran mereka. Pada tahun 1121, sistem tiga-kolej di peringkat tempatan telah dimansuhkan tetapi masih dikekalkan di peringkat kebangsaan.^[134] Untuk satu tempoh, sistem peperiksaan kebangsaan juga telah ditinggalkan dan digantikan dengan pelantikan terus pelajar Taixue ke jawatan kerajaan. Taixue itu sendiri tidak bertahan selepas kejatuhan Dinasti Song dan kemudian menjadi sinonim dengan Guozijian.^[133]

Guozijian

Guozijian (Direktorat Pendidikan) telah diasaskan di bawah pemerintahan Maharaja Wu dari Jin (r. 265–289) untuk mendidik golongan bangsawan. Di bawah Dinasti Song, Guozijian menjadi institusi pentadbiran pusat bagi semua sekolah negeri di seluruh empayar. Antara tugasnya ialah penyelenggaraan bangunan, pembinaan kemudahan baharu, dan kenaikan pangkat pelajar. Guozijian itu sendiri dilengkapi dengan perpustakaan dan bengkel percetakan untuk menghasilkan blok percetakan contoh bagi agihan. Guozijian dimansuhkan pada tahun 1907.^[136]

Organisasi

Peperiksaan diberikan struktur formal dan sistem bertingkat semasa Dinasti Song, namun bilangan peringkat, gelaran, ijazah yang dianugerahkan dan nama-nama berbeza mengikut era dan dinasti. Kadangkala peperiksaan pada peringkat yang sama dari dinasti yang berbeza mempunyai nama berbeza. Sebagai contoh, peperiksaan istana dipanggil dianshi atau yushi semasa zaman Song, tetapi tingshi dalam Ming; manakala peperiksaan metropolitan dipanggil shengshi dalam Song dan huishi dalam Jin, Yuan, dan Ming. Dalam kes lain, peperiksaan dari peringkat berbeza menggunakan nama yang sama. Fushi dalam Liao merujuk kepada peperiksaan peringkat wilayah tetapi bermaksud peperiksaan peringkat wilayah besar dalam Jin. Peperiksaan peringkat terendah biasanya diadakan setiap tahun manakala peperiksaan peringkat lebih tinggi diadakan setiap tiga tahun.^[21]

Hierarki peperiksaan mengikut dinasti
Song	Liao	Jin	Yuan	Ming	Qing
Istana	Istana	Metropolitan	Istana	Istana	Istana
Metropolitan	Metropolitan	Wilayah	Metropolitan	Metropolitan	Metropolitan
Wilayah	Wilayah	Wilayah	Wilayah Besar	Wilayah Besar	Wilayah Besar
	Daerah				Pelatih

Peperiksaan peringkat permulaan (secara kolektif dikenali sebagai tóngshēngshì (童生试) atau ringkasnya tóngshì (童试); lit. "peperiksaan kanak-kanak"): diadakan setiap tahun di peringkat tempatan dan boleh diikuti oleh individu berpendidikan sejak awal usia remaja. Peperiksaan ini terbahagi kepada tiga tahap secara hierarki: xiànshì (縣試, lit. "peperiksaan daerah"), fǔshì (府試, lit. "peperiksaan wilayah") dan yuànshì (院試, lit. "peperiksaan akademi").
Peperiksaan wilayah (disebut xiāngshì (鄉試) dan fǔshì (府試); lit. "peperiksaan kampung/daerah asal" dan "peperiksaan wilayah"): diadakan setiap tiga tahun di ibu kota wilayah.
Peperiksaan metropolitan (disebut huìshì (會試), shěngshì (省試) dan lǐbùshì (禮部試); lit. "peperiksaan metropolitan", "peperiksaan kementerian", dan "peperiksaan Kementerian Upacara"): diadakan setiap tiga tahun di ibu kota negara.
Peperiksaan istana (disebut diànshì (殿試), yùshì (御試) dan tíngshì (廷試); lit. "peperiksaan balairung", "peperiksaan diraja/kerajaan", dan "peperiksaan halaman istana"): diadakan setiap tiga tahun di istana diraja dan sering dipantau sendiri oleh maharaja.^[137]

Jenis Ijazah

Menjelang zaman Dinasti Ming, peperiksaan dan ijazah membentuk suatu "tangga kejayaan", di mana kejayaan umumnya dikaitkan dengan tamat pengajian sebagai jinshi, satu ijazah yang setara dengan PhD moden. Pengubahsuaian terhadap ijazah jinshi asas atau ijazah lain dibuat untuk graduan yang memperoleh kedudukan lebih tinggi, mirip dengan sistem kehormat Latin moden. Proses peperiksaan menjangkau sehingga peringkat daerah dan merangkumi peperiksaan di peringkat wilayah dan metropolitan. Peperiksaan tertinggi ialah di peringkat istana, dan calon yang berjaya dikenali sebagai jinshi. Peperiksaan khas juga kadangkala ditawarkan melalui titah diraja.

Tongsheng (童生, lit. "pelajar kanak-kanak"), calon yang telah lulus peperiksaan daerah/wilayah peringkat permulaan.
Shengyuan (生員, lit. "ahli pelajar"), lazimnya dikenali sebagai xiucai (秀才, lit. "bakat cemerlang"), seorang sarjana yang telah lulus peperiksaan akademi peringkat permulaan. Xiucai menikmati keistimewaan sosial yang diiktiraf secara rasmi seperti pengecualian daripada kerja paksa, akses ke kemudahan kerajaan tempatan dan kekebalan terhad terhadap hukuman fizikal. Mereka dibahagikan lagi kepada tiga kelas berdasarkan prestasi peperiksaan:
- Linsheng (廩生, lit. "pelajar lumbung"), kelas pertama dalam kalangan shengyuan, yang merupakan calon terbaik dalam peperiksaan akademi, dan menerima bekalan makanan serta elaun daripada kerajaan atas pencapaian mereka. Calon terbaik dalam kelas ini akan diterima masuk ke Akademi Diraja sebagai gongsheng (貢生, lit. "pelajar penghantaran/terpilih"), dan seterusnya menduduki peperiksaan wilayah atau layak terus ke peperiksaan metropolitan.
  - Anshou (案首, lit. "meja pertama"), linsheng yang mendapat kedudukan tertinggi, dan sekali gus shengyuan teratas dalam peperiksaan akademi.
- Zengsheng (增生, lit. "pelajar tambahan"), kelas kedua dalam kalangan shengyuan, dengan prestasi lebih rendah berbanding linsheng; menikmati keistimewaan undang-undang yang sama tetapi tidak menerima ganjaran material.
- Fusheng (附生, lit. "pelajar tambahan"), kelas ketiga shengyuan dan dianggap sebagai calon gantian di luar kuota rasmi. Mereka dianggap lulus tetapi perlu lebih penambahbaikan.
Juren (舉人, lit. "lelaki terpilih"), seorang sarjana yang telah lulus peperiksaan wilayah tiga tahun sekali.
- Jieyuan (解元, lit. "terunggul dalam kalangan sarjana"), juren yang mendapat tempat pertama dalam peperiksaan wilayah.
Gongshi (貢士, lit. "sarjana penghantaran"), sarjana yang lulus peperiksaan metropolitan tiga tahun sekali.
- Huiyuan (會元, lit. "terunggul dalam peperiksaan konferens"), gongshi yang meraih tempat pertama dalam peperiksaan metropolitan.
Jinshi (進士, lit. "sarjana lanjutan"), sarjana yang lulus peperiksaan istana tiga tahun sekali.
- Jinshi jidi (進士及第, lit. "sarjana lanjutan terbilang"), kelas pertama dalam peperiksaan istana, biasanya hanya tiga individu teratas layak memperoleh gelaran ini.
  - Zhuangyuan (狀元, lit. "penulis tesis terbaik"), jinshi yang mendapat tempat pertama keseluruhan.
  - Bangyan (榜眼, lit. "mata yang selari"), jinshi yang mendapat tempat kedua keseluruhan.
  - Tanhua (探花, lit. "pemetik bunga"), jinshi yang mendapat tempat ketiga keseluruhan.
- Jinshi chushen (進士出身, lit. "latar belakang sarjana lanjutan"), kelas kedua dalam peperiksaan istana, kedudukan tepat selepas tanhua.
- Tong jinshi chushen (同進士出身, lit. "bersama latar belakang sarjana lanjutan"), kelas ketiga dalam peperiksaan istana.

Peperiksaan lain

Kertas peperiksaan Zhuangyuan Zhao Bing-zhong dari zaman Dinasti Ming pada tahun 1598

Klasik

Peperiksaan klasik (mingjing) berasal sebagai satu kategori pengambilan oleh pihak berkuasa tempatan bagi pelantikan ke jawatan kerajaan. Istilah ini diwujudkan semasa zaman Maharaja Wu dari Han untuk calon yang layak dilantik secara rasmi atau mendaftar di Taixue. Klasikis dijangka menguasai kanun Konfusianisme serta teks Taoisme seperti Laozi. Kategori klasikis ini tidak digunakan lagi semasa zaman Cao Wei dan Jin, tetapi dihidupkan semula semasa Dinasti Selatan untuk memenuhi kekosongan tempat di Taixue.^[138]

Semasa zaman Dinasti Sui, peperiksaan untuk klasikis dan bakat terpelajar diperkenalkan. Tidak seperti bakat terpelajar, klasikis hanya diuji dalam kanun Konfusius, yang dianggap mudah ketika itu. Calon yang lulus diberikan jawatan rendah dalam pentadbiran. Klasikis diuji dengan memberikan sebahagian frasa dari teks klasik, lalu calon perlu melengkapkan perenggan penuh. Sekiranya calon menjawab lima daripada sepuluh soalan dengan betul, dia lulus. Tugasan ini dianggap sangat mudah sehingga seorang calon berusia 30 tahun dikatakan tua untuk klasikis tetapi muda untuk menjadi jinshi. Satu versi lisan peperiksaan klasikis dikenali sebagai moyi juga wujud tetapi terdiri daripada 100 soalan, bukan hanya sepuluh. Sebaliknya, peperiksaan jinshi menguji bukan sahaja klasik Konfusius, tetapi juga sejarah, kebolehan mengarang dokumen rasmi, inskripsi, esei wacana, laporan, puisi dan prosa.^[21] Pada tahun 742, Laozi digantikan dalam peperiksaan dengan glosari Erya.^[138] Pada tahun 1071, Maharaja Shenzong dari Song (r. 1067–1085) memansuhkan kategori klasikis serta beberapa peperiksaan lain seperti undang-undang dan aritmetik.^[21]

Bakat terpelajar

Bakat terpelajar (xiucai) berasal dari zaman Dinasti Han apabila Maharaja Wu dari Han mengarahkan setiap wilayah mencalonkan seorang bakat terpelajar setahun untuk dilantik ke dalam kerajaan. Semasa Dinasti Sui, peperiksaan untuk "bakat terpelajar" diperkenalkan. Calon diuji dalam hal ehwal pemerintahan dan kanun Konfusius. Jenis peperiksaan ini sangat terhad pelaksanaannya dan sepanjang sejarahnya hanya terdapat 11 atau 12 graduan sahaja. Semasa Dinasti Song, "bakat terpelajar" menjadi gelaran umum untuk lulusan peperiksaan negeri.^[21]^[139]

Soalan Strategik

Peperiksaan soalan strategik (cewen) ialah sejenis peperiksaan esei berbentuk soal-jawab yang diperkenalkan semasa Dinasti Han. Tujuan peperiksaan ini adalah untuk memastikan calon dapat mengaplikasikan doktrin Konfusianisme kepada masalah praktikal kenegaraan. Satu persoalan berkaitan isu politik akan dikemukakan, dan calon dikehendaki menjawabnya mengikut pendapat sendiri serta mencadangkan penyelesaian. Peperiksaan ini menjadi lapuk semasa Dinasti Ming akibat dominasi esei berkaki lapan.^[140]

Ketenteraan

Semasa pemerintahan Maharani Wu Zetian, kerajaan pusat memperkenalkan peperiksaan ketenteraan bagi memilih pegawai tentera sebagai tindak balas terhadap keruntuhan sistem militia Fubing.^[141] Peperiksaan ketenteraan formal yang pertama (武舉 Wǔjǔ) diperkenalkan pada tahun 702.^[142] Peperiksaan ketenteraan mengikut struktur peperiksaan awam biasa dengan versi wilayah, ibu kota dan istana. Calon yang berjaya dianugerahkan ijazah ketenteraan bersamaan dengan jinshi dan juren: iaitu Wujinshi (武進士) dan Wujuren (武舉人), dan lain-lain.^[143]

Peperiksaan ketenteraan merangkumi kedua-dua bahagian bertulis dan fizikal. Secara teorinya, calon sepatutnya menguasai bukan sahaja teks-teks Konfusian yang sama seperti yang dikehendaki dalam peperiksaan awam, tetapi juga Teks ketenteraan Cina seperti Seni Perang, di samping kemahiran tempur seperti memanah dan menunggang kuda.^[144] Peperiksaan daerah dijalankan oleh pegawai daerah dan terdiri daripada tiga sesi.

Sesi pertama menguji memanah sambil menunggang kuda dengan calon dikehendaki menembak tiga anak panah sambil menunggang ke arah sasaran pada jarak 35 dan 80 langkah. Sasaran berbentuk manusia dengan ketinggian 1.6 meter. Markah penuh ialah tiga tembakan tepat, dua tembakan dikira baik, dan satu tembakan layak lulus. Calon yang jatuh dari kuda atau gagal mendapat sebarang tembakan yang mengena akan disingkirkan.

Sesi kedua diadakan di taman pejabat wilayah. Calon diarahkan menembak lima anak panah ke arah sasaran pada jarak 50 langkah. Lima tembakan mengena dikira cemerlang manakala satu tembakan memadai untuk lulus. Seterusnya, mereka perlu membengkokkan busur hingga berbentuk bulan penuh. Busur dinilai mengikut kekuatan: 72 kg, 60 kg, dan 48 kg. Membengkokkan busur 72 kg dianggap cemerlang, manakala 48 kg layak lulus. Mereka juga dikehendaki melakukan pelbagai senaman menggunakan tombak panjang tanpa menyentuh tanah. Tombak dinilai mengikut berat dari 72 kg hingga 48 kg, dengan berat paling ringan layak lulus. Bahagian akhir sesi kedua menguji kekuatan mengangkat batu 35 cm dari tanah. Mengangkat batu seberat 180 kg mendapat markah cemerlang, 150 kg dikira baik, dan 120 kg layak lulus.^[145]

Sesi ketiga melibatkan menyalin daripada ingatan bahagian penuh daripada Tujuh Klasik Ketenteraan, tetapi hanya tiga karya digunakan: Kaedah-kaedah Sima, Wuzi, dan Seni Perang. Malah, menghafal sebahagian yang dikurangkan pun terlalu sukar untuk kebanyakan calon ketenteraan, menyebabkan mereka menipu dengan membawa buku mini untuk menyalin satu tingkah laku yang dibiarkan oleh pemeriksa kerana dua sesi pertama lebih diberi penekanan. Dalam sesetengah kes, calon tetap membuat kesilapan semasa menyalin teks secara langsung. Kandungan peperiksaan ketenteraan adalah hampir sama di semua peringkat iaitu daerah, wilayah, ibu kota dan istana dengan perbezaan utama hanyalah penilaian yang lebih ketat.^[145]^[146]

Ijazah ketenteraan dianggap lebih rendah daripada ijazah awam dan tidak membawa prestij yang sama. Nama-nama jinshi awam diukir pada marmar manakala jinshi ketenteraan tidak. Walaupun perkhidmatan awam dan ketenteraan dibayangkan dalam falsafah politik Cina sebagai dua roda pada kereta kuda, pada realitinya, ijazah peperiksaan ketenteraan tidak begitu dihargai, sama ada oleh tentera mahupun masyarakat umum.^[147] Askar lebih gemar tidak mempunyai lulusan peperiksaan sebagai komander kerana kemahiran menjawab ujian tidak semestinya diterjemahkan ke medan perang. Keputusan akhir pelantikan dalam ketenteraan masih bergantung kepada kuasa luar sistem peperiksaan. Sebagai contoh, pada awal tahun 755, An Lushan menggantikan 32 komander Cina Han dengan pilihan barbarian pilihannya sendiri tanpa sebarang akibat.^[148]

Semasa zaman dinasti Qing, institusi sedia ada seperti Lapan Panji dan Tentera Piawai Hijau mempunyai peraturan sendiri untuk kenaikan pangkat dan hampir tiada ruang untuk lulusan peperiksaan ketenteraan. Beberapa individu yang berjaya walaupun berstatus lulusan peperiksaan ketenteraan termasuk jeneral dinasti Tang Guo Ziyi, bapa kepada pengasas dinasti Song Zhao Hongyin, jeneral Ming Yu Dayou dan Qi Jiguang, serta jeneral Ming yang berpaling tadah Wu Sangui. Walau bagaimanapun, mereka hanyalah sebahagian kecil daripada jumlah keseluruhan lulusan peperiksaan metropolitan ketenteraan yang berjumlah 282 sejak ia diperkenalkan pada tahun 702 sehingga dihapuskan pada 1901. Malah dalam masa perang yang mendesak, sebahagian besar tokoh ketenteraan terbilang dalam sejarah Cina datang daripada lulusan ijazah awam. Amalan peperiksaan ketenteraan dinasti Ming dan Qing turut diadaptasikan ke dalam pendidikan jasmani di Republik China.^[149]

Penterjemahan

Semasa dinasti Qing, peperiksaan penterjemahan diadakan untuk pemuda dari Lapan Panji yang tidak memegang jawatan ketenteraan. Manchu, Mongol dan anggota panji Cina dibenarkan menyertai peperiksaan bahasa Manchu manakala peperiksaan bahasa Mongol hanya untuk anggota panji Mongol. Calon tidak menyertai peperiksaan ini dengan harapan untuk menjadi penterjemah. Kandungan peperiksaan terdiri daripada bahan daripada versi Manchu atau Mongol bagi Empat Buku dan Lima Klasik, dan hanya sebahagian kecil melibatkan penterjemahan daripada bahasa Cina ke dalam Manchu atau Mongol. Tiga peringkat peperiksaan dijalankan tetapi tiada peperiksaan istana. Kuota di peringkat wilayah adalah 33 orang bagi peperiksaan Manchu dan 9 orang bagi peperiksaan Mongol. Jumlah lulusan menurun kepada hanya 7 dan 3 orang masing-masing pada tahun 1828, dan 4 dan 1 pada tahun 1837. Pada tahun 1840, peperiksaan Mongol dimansuhkan kerana hanya terdapat 6 calon. Lulusan peperiksaan penterjemahan metropolitan semuanya diberi gelaran lulusan penterjemahan metropolitan biasa tanpa penggredan lanjut atau gelaran khas. Lulusan cemerlang peperiksaan Manchu terus dilantik sebagai setiausaha dalam salah satu daripada Enam Kementerian manakala lulusan Mongol kebiasaannya menjadi pegawai dalam Mahkamah Hal Ehwal Penjajahan.^[21]

Khas

Selain peperiksaan biasa untuk jinshi dan ijazah lain, kadangkala terdapat juga peperiksaan tujuan khas atas titah maharaja (zhiju). Peperiksaan perintah ini boleh diadakan untuk pelbagai tujuan seperti mengenal pasti bakat untuk tugasan khusus, atau untuk memenuhi kepentingan kumpulan tertentu seperti kumpulan etnik dan kerabat diraja. Dalam dinasti Tang, maharaja kadangkala mengadakan peperiksaan tidak tetap untuk topik khusus. Peperiksaan ini terbuka kepada individu yang sudah berkhidmat dalam kerajaan.^[21]

Semasa dinasti Song, pada tahun 1061, Maharaja Renzong dari Song menitahkan peperiksaan khas untuk mencari individu yang mampu memberi "nasihat langsung dan teguran penuh" (zhiyan jijian): prosedur peperiksaan menuntut calon mengemukakan 50 esei yang telah disediakan sebelumnya 25 mengenai isu semasa dan 25 mengenai tema sejarah pemerintahan. Dalam bilik peperiksaan, calon diberi sehari untuk menulis esei mengenai enam topik yang dipilih oleh penguji, dan akhirnya mereka dikehendaki menulis esei sepanjang 3,000 aksara mengenai masalah dasar yang kompleks, dipilih sendiri oleh Maharaja Renzong. Antara calon yang berjaya ialah adik-beradik Su, Su Shi dan Su Zhe (yang telah memperoleh ijazah jinshi pada tahun 1057), dengan Su Shi memperoleh markah amat tinggi dan esei peperiksaannya tersebar luas.^[150]

Budaya

Bahasa

Semua peperiksaan diraja Cina ditulis dalam Bahasa Klasik Cina, juga dikenali sebagai Cina Sastera, menggunakan tulisan biasa (kaishu), yang merupakan gaya tulisan kaligrafi paling umum dilihat dalam China moden. Kepentingan pengetahuan Bahasa Klasik Cina turut dikekalkan dalam sistem peperiksaan negara lain seperti Jepun, Korea, dan Vietnam, di mana calon perlu mahir dalam klasik Konfusian, menulis esei dan puisi dalam Bahasa Klasik Cina, dan menggunakan tulisan biasa. Akibat sistem peperiksaan ini, Bahasa Klasik Cina menjadi standard pendidikan asas di negara-negara tersebut.^[151] Pembaca Bahasa Klasik Cina tidak perlu mempelajari bahasa pertuturan Cina untuk memahami teks kerana sifatnya yang logografik. Teks yang ditulis dalam Bahasa Klasik Cina boleh “dibaca dan difahami oleh mana-mana individu yang celik huruf sepenuhnya, walaupun teks itu dibaca dalam bahasa Jepun, Korea, atau Vietnam yang tidak dapat difahami secara pertuturan”.^[152] Tradisi tulisan bersama ini dan pemahaman umum terhadap kanun Konfusian membolehkan negara-negara ini berkomunikasi antara satu sama lain melalui "percakapan berus" tanpa bahasa bersama.^[153]

Di Korea dan Jepun, sistem tulisan telah dibangunkan untuk membantu pembaca memahami Bahasa Klasik Cina. Sistem Gugyeol Korea dan Kanbun Kundoku Jepun mengubah teks Cina dengan penanda dan anotasi untuk mewakili sebutan dan susunan tatabahasa bahasa masing-masing.^[154] Tulisan Cina juga telah disesuaikan untuk menulis bahasa Korea dan Jepun dalam susunan kata asli masing-masing. Di Korea, ini dikenali sebagai skrip Idu (bacaan rasmi) dan di Jepun, Man’yōgana (sepuluh ribu daun).^[153]^[155] Di Jepun, Kanbun digunakan untuk menulis dokumen rasmi dari abad ke-8 hingga selepas Perang Dunia Kedua.^[156] Di Korea, skrip Idu digunakan untuk menulis dokumen rasmi dalam bahasa Korea dan peperiksaan perkhidmatan awam dari penubuhannya pada tahun 958 hingga pemansuhan pada 1894.^[157] Peperiksaan Korea juga ditulis dalam Bahasa Klasik Cina.^[158] Peperiksaan Vietnam menggunakan chữ Hán (aksara Cina), juga dipanggil chữ Nho (tulisan Konfusian), yang secara visual hampir tidak dapat dibezakan daripada Bahasa Klasik Cina (Hán văn), tetapi menggunakan sebutan Vietnam apabila dibaca kuat.^[159] Hán văn dijadikan sistem tulisan rasmi Đại Việt pada tahun 1174 dan kekal sebagai sistem tulisan pentadbiran sehingga Vietnam dijajah Perancis pada abad ke-19.^[160] Seperti Korea dan Jepun, Vietnam juga menyesuaikan aksara Cina untuk menulis bahasa Vietnam dalam bentuk yang dikenali sebagai chữ Nôm (aksara selatan).^[161]

Puisi

Beberapa persoalan utama yang sering dibahaskan berkaitan peperiksaan diraja adalah mengenai puisi.^{[perlu rujukan]} Terdapat perdebatan panjang mengenai kegunaan prosedur menguji kebolehan calon menulis puisi.^[162] Semasa dinasti Tang, satu seksyen puisi ditambah dalam peperiksaan, mewajibkan calon mengarang puisi shi dalam bentuk puisi berperaturan lima-perkataan, 12-baris, dan satu karangan fu antara 300 hingga 400 aksara.^[28] Keperluan puisi kekal standard untuk beberapa dekad, walaupun pernah dibatalkan seketika untuk tahun peperiksaan 833–34 (atas perintah Li Deyu).^[163]

Pada zaman dinasti Song, sekitar akhir 1060-an, Wang Anshi menghapuskan bahagian komposisi puisi tradisional (puisi berperaturan dan fu), atas alasan bahawa ia tidak relevan dengan tugas rasmi pentadbiran. Sebaliknya, Su Shi (Dongpo) berhujah bahawa ramai menteri hebat masa lalu masih dipilih walaupun ada keperluan puisi, bahawa kajian dan penghasilan puisi menggalakkan penulisan yang teliti, dan bahawa pemarkahan puisi lebih objektif berbanding esei prosa kerana adanya peraturan ketat dan terperinci dalam penulisan puisi.^[164]

Bermula dari zaman dinasti Yuan, puisi dimansuhkan sebagai subjek dalam peperiksaan, kerana dianggap remeh. Proses ini selesai sepenuhnya dengan permulaan dinasti Ming. ^[42] Ia dihidupkan semula pada tahun 1756 oleh dinasti Qing.^[54]

Agama

Peperiksaan diraja mempengaruhi agama tradisional Cina serta tradisi kesusasteraan kontemporari.^[165] Sistem peperiksaan secara lahiriah mewakili sistem Konfusianisme dalam bentuk paling rasionalis dan direka bentuk untuk mencapai masyarakat yang diperintah oleh orang yang berkelayakan melalui ukuran objektif terhadap pengetahuan dan kepintaran calon. Namun dalam amalan, peperiksaan juga merangkumi pelbagai kepercayaan agama dan takhayul yang melampaui idealisme Konfusian.^[166]^[167]

Kepercayaan tradisional mengenai takdir bahawa kuasa kosmik menentukan urusan manusia dan khususnya bahawa kejayaan atau kegagalan individu ditentukan oleh kehendak Langit serta campur tangan pelbagai dewa, mempengaruhi penafsiran keputusan semasa menduduki peperiksaan.^[168] Zhong Kui, juga dikenali sebagai Chung-kuei, ialah dewa yang dikaitkan dengan sistem peperiksaan. Dikatakan bahawa beliau ialah seorang cendekiawan yang menduduki peperiksaan dan walaupun mendapat keputusan cemerlang, beliau dinafikan tempat pertama secara tidak adil oleh sistem yang korup: sebagai tindak balas, beliau membunuh diri, dan tindakan itu menyebabkan beliau menjadi roh. Ramai orang yang takut melalui laluan yang mungkin berhantu menyembah Zhong Kui sebagai dewa pelindung.^[169]

Juga dikenali sebagai Kechang Yiwen Lu, Kisah Aneh dari Dewan Peperiksaan ialah koleksi cerita popular dalam kalangan sarjana Konfusian semasa dinasti Qing. Tema utama banyak cerita ini ialah bahawa kebaikan dibalas dengan kejayaan dalam dewan peperiksaan sering kali melalui ilham syurga atau dewa-dewa yang bertindak berdasarkan prinsip karma manakala kejahatan menyebabkan kegagalan, selalunya akibat gangguan roh mangsa.^[170]

Sesetengah individu didiskriminasi kerana nama mereka, disebabkan oleh pantang nama. Sebagai contoh, kerana nama bapa penyair dinasti Tang Li He kedengaran seperti jin dalam jinshi, beliau digalakkan supaya tidak menduduki peperiksaan.^[171] Dikatakan bahawa jika Li He diberi gelaran jinshi, ia akan melanggar adat yang melarang menyebut nama bapa.

Pengaruh

Jepun

Institusi perundangan Cina dan sistem peperiksaan mula memberi pengaruh besar kepada Jepun semasa dinasti Tang. Pada tahun 728, Sugawara no Kiyotomo mengambil bahagian dalam peperiksaan Tang. Menjelang akhir era Tang, Jepun melaksanakan sistem peperiksaan tersebut, yang kekal selama kira-kira 200 tahun semasa zaman Heian (794–1185). Menurut Catatan Peperiksaan Istana, empat shinshi (jinshi) lulus dalam peperiksaan pada tahun 916: Fujiwara Takaki, Oue Koretoki, Harubuchi Yoshiki, dan Fujiwara Harufusa.^[172]

Penyair seperti Sugawara no Michizane dan Miyoshi Yoshimune menyebut pengalaman mereka dengan peperiksaan dalam karya penulisan mereka:

Seperti peperiksaan di China, kurikulum Jepun juga berpusat pada kanun Konfusian. Namun, apabila sistem Jepun berkembang, ia berbeza dari segi amalan. Peperiksaan xiucai menjadi lebih popular berbanding jinshi kerana lebih mudah dan dianggap lebih praktikal. Peperiksaan di Jepun juga tidak pernah dibuka kepada orang awam secara meluas seperti di China semasa dinasti Song. Disebabkan pengaruh bangsawan, menjelang abad ke-10, hanya pelajar yang dicalonkan berdasarkan reputasi dan rekod perkhidmatan dibenarkan menduduki peperiksaan. Walaupun peperiksaan masih dijalankan selepas abad ke-11, ia telah hilang nilai praktikal sepenuhnya, dan calon yang dicalonkan oleh tokoh ternama akan lulus secara automatik. Peperiksaan diraja Jepun akhirnya pupus secara beransur-ansur. Sistem ini dihidupkan semula pada tahun 1787 semasa zaman Edo. Peperiksaan baharu yang dipanggil sodoku kugin pada dasarnya serupa dengan peperiksaan Cina dari segi kandungan (Konfusianisme dan Neo-Konfusianisme), tetapi tidak memberikan jawatan rasmi, hanya gelaran kehormat.

Pada awal zaman Meiji, Kanda Takahira menulis surat menyarankan penubuhan sistem pengambilan kakitangan Jepun berpandukan model peperiksaan diraja Cina. Namun, cadangan ini tidak mendapat sokongan.^[173]^[174]

Korea

Korea mula terlibat secara langsung dengan sistem peperiksaan diraja Cina pada abad ke-9 apabila seramai 88 orang Silla berjaya memperoleh ijazah selepas lulus peperiksaan dinasti Tang.^[175]

Sistem Gwageo Korea diasaskan pada tahun 958 semasa pemerintahan Gwangjong dari Goryeo. Sistem ini diperkenalkan ke Goryeo pada tahun 957 oleh seorang sarjana Akademi Hanlin bernama Shuang Ji dari Zhou Akhir. Gwangjong amat tertarik dengan Shuang Ji dan meminta beliau kekal di istana Korea secara tetap.^[176]

Menurut Xu Jing yang menulis semasa dinasti Song, sistem peperiksaan Korea pada dasarnya sama dengan sistem Cina dengan beberapa perbezaan.^[177] Tidak seperti di China, kertas peperiksaan di Korea ditulis dalam kedua-dua skrip Idu dan Bahasa Klasik Cina. Calon tidak duduk dalam bilik sel berasingan seperti di China, sebaliknya duduk di atas tanah di kawasan terbuka di bawah pelindung matahari.^[158]^[157]

Beberapa amalan peperiksaan Korea beransur-ansur menyerupai sistem Cina. Menjelang akhir zaman Goryeo, peperiksaan ketenteraan telah ditambah, jadual tiga tahun sekali diamalkan, dan hierarki peperiksaan disusun kepada peringkat wilayah, metropolitan dan istana sama seperti di China. Namun terdapat juga amalan yang tidak dikongsi dengan China, seperti peperiksaan dalam Agama Buddha dan pemujaan terhadap Konfusius. Di luar China, sistem peperiksaan paling meluas dilaksanakan di Korea, malah kadar penyertaan melebihi China sendiri. Secara teorinya, mana-mana lelaki bebas (bukan Nobi) boleh menduduki peperiksaan, namun secara praktikal kelas bangsawan yangban akhirnya memonopoli sistem ini.

Pada awal zaman Joseon, seramai 33 calon dipilih dari setiap peperiksaan tiga tahun sekali, dan bilangannya meningkat kepada 50 kemudian. Sebagai perbandingan, calon yang dipilih di China selepas setiap peperiksaan istana tidak melebihi 40 hingga 300 orang dari zaman Tang hingga Ming, walaupun meliputi kawasan enam kali ganda lebih besar daripada Korea.^[178]^[179] Pada zaman Joseon, jawatan tinggi ditutup kepada bangsawan yang tidak lulus peperiksaan. Sepanjang 600 tahun, perkhidmatan awam Joseon memilih lebih 14,606 calon dalam peperiksaan peringkat tertinggi yang diadakan sebanyak 744 kali.^[180] Sistem peperiksaan ini berterusan sehingga tahun 1894 apabila dimansuhkan melalui Pembaharuan Gabo.^[181]

Vietnam

Sistem peperiksaan Konfusian di Vietnam diasaskan pada tahun 1075 semasa pemerintahan Maharaja Lý Nhân Tông dari dinasti Lý dan kekal sehingga Maharaja Khải Định dari dinasti Nguyễn (1919). Sepanjang dinasti Lý (1009–1225), peperiksaan diraja mempunyai pengaruh yang amat terhad. Hanya empat kali peperiksaan diadakan sepanjang tempoh dinasti ini, dan hanya menghasilkan sebilangan kecil pegawai. Kemudian dalam zaman dinasti Trần (1225–1400), Trần Thái Tông mula menapis pelajar melalui peperiksaan Tiến sĩ (jinshi). Dari tahun 1232 hingga 1314, sepuluh peperiksaan Tiến sĩ diadakan. Pada tahun 1314, seramai 50 Tiến sĩ direkrut dalam satu peperiksaan.

Sepanjang kebanyakan sejarah peperiksaan Vietnam, hanya terdapat tiga peringkat dalam sistem mereka: wilayah, metropolitan dan istana.^[181] Peperiksaan wilayah diperkenalkan semula oleh dinasti Nguyễn (1802–1945) pada tahun 1807 selepas negara distabilkan, manakala peperiksaan metropolitan diperkenalkan pada tahun 1825. Maharaja Minh Mạng (m. 1820–1839) memberi perhatian khusus kepada peperiksaan dan sering menjamu selera bersama Tiến sĩ yang baru dilantik. Walaupun kandungan Konfusian diberikan keutamaan, bahan berkaitan Agama Buddha dan Taoisme juga dimasukkan. Pada tahun 1429, Lê Thái Tổ memerintahkan agar sami Buddha dan Taoisme yang terkenal menyertai peperiksaan, dan jika gagal, mereka perlu meninggalkan kehidupan keagamaan. Gajah digunakan untuk mengawal kawasan dewan peperiksaan sehingga tahun 1840.^[182] Sepanjang 845 tahun sejarah peperiksaan perkhidmatan awam di Vietnam, kira-kira 3,000 calon lulus peringkat tertinggi dan nama mereka diukir pada batu peringatan di Kuil Kesusasteraan di Hanoi.^[180]

Di Barat

Sistem peperiksaan diraja China telah diketahui oleh orang Eropah seawal tahun 1570. Ia mendapat perhatian besar daripada Jesuit Matteo Ricci (1552–1610), yang menganggap sistem ini dan rasionalisme Konfusian lebih unggul berbanding kebergantungan agama terhadap "wahyu kiamat". Pengetahuan tentang Konfusianisme dan sistem peperiksaan tersebar luas di Eropah selepas terjemahan jurnal Ricci dalam bahasa Latin pada tahun 1614.

Pada abad ke-18, sistem peperiksaan diraja sering dibincangkan bersama Konfusianisme, yang menarik perhatian besar pemikir Eropah ketika itu seperti Gottfried Wilhelm Leibniz, Voltaire, Montesquieu, Baron d'Holbach, Johann Wolfgang von Goethe, dan Friedrich Schiller.^[167] Di Perancis dan Britain, ideologi Konfusian digunakan untuk menyerang keistimewaan golongan elit.^[183] Tokoh seperti Voltaire mendakwa bahawa masyarakat Cina telah "menyempurnakan ilmu moral", dan François Quesnay mencadangkan sistem ekonomi dan politik berpandukan model Cina.

Menurut Ferdinand Brunetière (1849–1906), pengikut Fisiokrasi seperti François Quesnay yang teorinya tentang perdagangan bebas berasaskan teori klasik Cina merupakan penyokong tegar China yang berhasrat membawa "semangat Cina" ke Perancis. Brunetière juga menyatakan bahawa sistem pendidikan Perancis sebenarnya berasaskan peperiksaan kesusasteraan Cina yang dipopularkan oleh para ahli falsafah, terutamanya Voltaire. Persepsi Barat terhadap China pada abad ke-18 mengagumi sistem birokrasi Cina sebagai lebih baik daripada kerajaan Eropah kerana ia kelihatan berdasarkan meritokrasi.^[184]^[185]

Namun, mereka yang mengagumi China seperti Christian Wolff (falsafah) kadangkala dianiaya. Pada tahun 1721, beliau menyampaikan syarahan di Universiti Halle yang memuji Konfusianisme, lalu dituduh sebagai ateis dan dipaksa meletakkan jawatan.^[186]

Johann Heinrich Gottlob Justi banyak mendapat inspirasi untuk kameralisme daripada laporan-laporan kontemporari mengenai birokrasi diraja Cina. Pertumbuhan kajian kameralis penting dalam latihan perkhidmatan awam Prusia dapat dikesan kepada kekaguman Justi terhadap sistem peperiksaan China.Menzel, Johanna M. (1956). "The Sinophilism of J. H. G. Justi". Journal of the History of Ideas. 17 (3): 300–310. doi:10.2307/2707546. JSTOR 2707546. Justi, seperti kameralis lain, turut memuji pelbagai dasar awam Cina termasuk sistem peperiksaannya.W. Davis, Walter (1983). "China, the Confucian Ideal, and the European Age of Enlightenment". Journal of the History of Ideas. 44 (4): 523–548. doi:10.2307/2709213. JSTOR 2709213.

Bukti terawal tentang peperiksaan di Eropah muncul sekitar tahun 1215 atau 1219 di Bologna. Peperiksaan ini kebanyakannya berbentuk lisan, seperti soal jawab, debat, penentuan, pembelaan, atau syarahan awam. Calon memberi syarahan awam berdasarkan dua petikan yang ditugaskan dari undang-undang sivil atau kanun, kemudian disoal oleh doktor atau dicabar jawabannya. Bukti peperiksaan bertulis tidak muncul sehingga 1702 di Trinity College, Cambridge. Menurut Sir Michael Sadler, mungkin Eropah telah mengadakan peperiksaan bertulis sejak 1518 tetapi "buktinya tidak jelas".

Di Prusia, peperiksaan perubatan bermula pada tahun 1725. Mathematical Tripos yang diasaskan pada 1747 sering dianggap sebagai peperiksaan berprestij pertama, tetapi James Bass Mullinger menyatakan bahawa "calon tidak benar-benar diuji" kerana kelayakan hanya memerlukan kehadiran selama empat tahun. Perancis memperkenalkan sistem peperiksaan pada tahun 1791 selepas Revolusi Perancis, tetapi sistem itu runtuh selepas sepuluh tahun. Jerman memperkenalkan sistem ini sekitar tahun 1800.^[185] Pada tahun 1840, Perancis menghantar utusan ke Jerman untuk mengkaji sistem peperiksaannya bagi tujuan pelaksanaan di Perancis. Peperiksaan kompetitif diperkenalkan masing-masing pada tahun 1872, 1879 dan 1886 untuk tiga Grands corps pentadbiran (Conseil d'État, Inspeksi Kewangan, dan Cour des Comptes).^[187] Peperiksaan kemasukan umum ke Perkhidmatan Awam Perancis digeneralisasikan pada tahun 1941.^[188]^[189]

Orang Inggeris pada abad ke-18 seperti Eustace Budgell mengesyorkan peniruan sistem peperiksaan Cina. Adam Smith mencadangkan agar peperiksaan digunakan untuk kelayakan pekerjaan pada tahun 1776.^[190] Pada tahun 1838, mubaligh gereja Kongregasional Walter Henry Medhurst menyatakan bahawa peperiksaan Cina "layak ditiru".^[185]

Pada tahun 1806, Syarikat Hindia Timur British menubuhkan Kolej Perkhidmatan Awam Syarikat Hindia Timur berhampiran London untuk melatih pentadbir di India. Ini berdasarkan cadangan pegawai syarikat di China yang pernah menyaksikan sistem peperiksaan diraja. Pada 1829, syarikat memperkenalkan peperiksaan perkhidmatan awam di India secara terhad.^[191] Ini meletakkan asas proses kelayakan bagi kakitangan kerajaan di England.^[186]

Pada tahun 1847 dan 1856, Thomas Taylor Meadows menyarankan agar prinsip peperiksaan kompetitif Cina diadopsi di Great Britain. Thomas Babington Macaulay yang penting dalam meluluskan Akta Saint Helena 1833 dan Stafford Northcote, Earl Pertama Iddesleigh yang menyediakan Laporan Northcote–Trevelyan yang mencetuskan reformasi Perkhidmatan Awam (United Kingdom) kedua-duanya arif tentang sejarah dan institusi Cina. Apabila laporan itu dibentangkan di parlimen pada 1853, Lord Monteagle menentang peperiksaan terbuka kerana ia adalah sistem Cina dan China bukan "negara tercerahkan". Lord Stanley menggelarnya "Prinsip Cina". Earl of Granville tidak menafikannya tetapi menyokong sistem itu dengan alasan bahawa kaum minoriti Manchu telah dapat memerintah China selama lebih 200 tahun dengannya. Pada tahun 1854, Edwin Chadwick melaporkan bahawa golongan bangsawan tertentu menolak reformasi kerana ia berasal dari China. Sistem peperiksaan akhirnya dilaksanakan dalam Perkhidmatan Awam India British pada tahun 1855 dan di England pada tahun 1870.

Meskipun sepuluh tahun selepas pelaksanaannya, masih terdapat serangan terhadap sistem itu sebagai "budaya Cina yang diambil alih". Alexander Baillie-Cochrane, Baron Pertama Lamington menegaskan bahawa orang Inggeris "tidak tahu bahawa mereka perlu belajar dari Empayar Langit".^[192] Pada tahun 1875, Archibald Sayce menyuarakan kebimbangan terhadap kepesatan peperiksaan kompetitif, yang digambarkannya sebagai "pencerobohan budaya Cina baharu".^[185]

Selepas pelaksanaan sistem peperiksaan terbuka, sistematik dan kompetitif secara berjaya oleh Great Britain di India pada abad ke-19, sistem yang serupa turut diperkenalkan di United Kingdom sendiri dan di negara-negara Barat lain.^[193] Seperti British, pembangunan perkhidmatan awam di Perancis dan Amerika Syarikat turut dipengaruhi oleh sistem Cina.

Apabila Thomas Jenckes menyediakan Laporan Jawatankuasa Terpilih Bersama mengenai Pengurangan Perbelanjaan pada tahun 1868, ia mengandungi satu bab khusus tentang perkhidmatan awam di China. Pada tahun 1870, William Spear menulis sebuah buku bertajuk The Oldest and the Newest Empire: China and the United States, di mana beliau menggesa kerajaan Amerika Syarikat untuk mengguna pakai sistem peperiksaan Cina.

Namun, seperti di Britain, ramai golongan elit Amerika mencemuh cadangan pelaksanaan peperiksaan kompetitif ini kerana dianggap asing, bersifat Cina, dan "tidak Amerika".^[194] Akibatnya, reformasi perkhidmatan awam yang diperkenalkan di Dewan Perwakilan Amerika Syarikat pada tahun 1868 hanya diluluskan pada tahun 1883. Suruhanjaya Perkhidmatan Awam cuba melawan sentimen ini dalam laporannya:^[195]

Peperiksaan di China Moden

1912–1949

Selepas kejatuhan dinasti Qing pada tahun 1912, Dr. Sun Yat-sen, pemimpin Republik China yang baru ditubuhkan, membangunkan prosedur seumpama untuk sistem politik baharu melalui satu institusi yang dinamakan Yuan Peperiksaan, salah satu daripada lima cabang kerajaan. Walau bagaimanapun, institusi ini digantung tidak lama kemudian kerana kekacauan yang melanda China antara dua perang dunia, seperti era panglima perang dan Pencerobohan Jepun ke atas China. Pentadbiran Kuomintang menghidupkan semula Yuan Peperiksaan pada tahun 1947 selepas kekalahan Jepun. Sistem ini terus wujud sehingga hari ini di Taiwan bersama-sama kerajaan asalnya selepas tanah besar jatuh ke tangan Parti Komunis China.

1949–kini

Di Republik China (ROC), perlembagaan melalui Perkara Tambahan Perlembagaan Republik China menetapkan bahawa seseorang penjawat awam tidak boleh dilantik tanpa melalui proses peperiksaan. Pelantikan kebiasaannya juga bersifat kekal, iaitu sehingga umur persaraan.^[196]

Rujukan

^ Chu 2020, m/s. 1.
^ Elman 2009, m/s. 405–406.
^ Creel, Herrlee G. (March 1974). "Shen Pu-Hai: A Secular Philosopher of Administration". Journal of Chinese Philosophy. 1 (2): 119–136. doi:10.1111/j.1540-6253.1974.tb00644.x.
^ Wang, Rui (2013). The Chinese Imperial Examination System: An Annotated Bibliography. Lanham, MD: Rowman & Littlefield. m/s. 18. ISBN 978-0-810-88702-2. Dicapai pada 5 Januari 2022. Jepun ialah negara pertama yang mengadaptasi sistem [peperiksaan] China, dan sistem Jepun ini bertahan kira-kira 200 tahun, dari abad ke-7 hingga ke-8.
^ Wu 1982, m/s. 413–419.
^ Paludan 1998, m/s. 97.
^ Ebrey 2010, m/s. 145–147, 198–200.
^ ^a ^b Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama qianmu
^ Creel 1970, What Is Taoism?, 87
^ Loewe, Michael (1994-09-15). Divination, Mythology and Monarchy in Han China. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-45466-7.
^ Creel, H.G. (1949). Confucius: The Man and the Myth. New York: John Day Company. pp. 239–241
^ ^a ^b ^c Kracke, 253
^ Liang Cai. China Review International. 20.1–2 (Spring–Summer 2013): p. 122
^ Don J. Wyatt. China Review International. 9.2 (Fall 2002): p. 564
^ Yoffee, Norman. The Collapse of Ancient States and Civilizations. University of Arizona Press. ISBN 978-0-8165-1249-2.
^ ^a ^b ^c Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama muqian
^ Autocratic Tradition and Chinese Politics – Zhengyuan Fu
^ Denis Crispin Twitchett, John King Fairbank (1978). The Cambridge History of China: Volume 1, The Ch'in and Han Empires, 221 BC-AD 220. Cambridge University Press. m/s. 516. ISBN 0521243270.
^ Mu Qian (1982). Traditional Government in Imperial China: A Critical Analysis. Chinese University Press. m/s. 33–34. ISBN 9789622012547.
^ ^a ^b ^c ^d Zhengyuan, Fu. Autocratic Tradition and Chinese Politics.
^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y "The Chinese Imperial Examination System (WWW.chinaknowledge.de)".
^ Isu keluarga berpengaruh memonopoli jawatan tinggi, bersama dengan kelemahan lain dalam sistem sembilan pangkat, telah dibangkitkan semasa zaman Dinasti Jin (266–420) oleh pegawai Jin Barat Liu Yi (刘毅), seperti yang direkodkan dalam biografinya dalam Buku Jin. Biografi itu turut menyatakan bahawa maharaja (kemungkinan besar Maharaja Wu dari Jin) mengabaikan cadangan Liu. (毅以魏立九品，权时之制，未见得人，而有八损，乃上疏曰：....是以上品无寒门，下品无势族。....疏奏，优诏答之。...帝竟不施行。) Jin Shu, vol.45.
^ Yao 2003, m/s. 82.
^ Hucker 1987, m/s. 27.
^ Yu 2009, m/s. 55.
^ Keay, John (2009). China – A History. Harper Collins. m/s. 228. ISBN 978-0-00-722178-3.
^ Paludan 1998, m/s. 100.
^ ^a ^b ^c Yu 2009, m/s. 58.
^ Fairbank 1992, m/s. 82.
^ Yao 2003, m/s. 83–84.
^ Lagerwey 2019, m/s. 121.
^ ^a ^b Kracke, 254
^ "Chinese civil service". Encyclopædia Britannica. Dicapai pada 19 June 2015.
^ Kracke, 257 (Jadual 2, menunjukkan 26 ijazah dianugerahkan pada 1184 kepada individu dari China Utara yang Diduduki, dan 1 pada 1256)
^ ^a ^b Chaffee 2015, m/s. 302.
^ ^a ^b ^c Kuhn 2009, m/s. 123.
^ ^a ^b ^c ^d ^e Kuhn 2009, m/s. 122.
^ ^a ^b ^c ^d Kuhn 2009, m/s. 124.
^ ^a ^b Kuhn 2009, m/s. 125.
^ Gernet, Jacques (1962). Daily Life in China on the Eve of the Mongol Invasion, 1250–1276. Diterjemah oleh H. M. Wright (Stanford: Stanford University Press. ISBN 0-8047-0720-0, hlm. 65).
^ Elman, Benjamin A. A Cultural History of Civil Examinations in Late Imperial China, 2000:14.
^ ^a ^b Q. Edward Wang; Georg G. Iggers (2002). Turning Points in Historiography: A Cross-cultural Perspective (ed. illustrated reprint). Boydell & Brewer. m/s. 104. ISBN 1580460976.
^ ^a ^b Yao 2003, m/s. 85.
^ de Bary 1960, m/s. 393–394.
^ Crossley 1997, m/s. 22.
^ Rossabi 1988, m/s. 30.
^ Wendy, Frey. History Alive!: The Medieval World and beyond. Palo Alto, California: Teacher's Curriculum Institute, 2005.
^ Rossabi 1988, m/s. 71.
^ Rossabi 1988, m/s. 116, 161.
^ ^a ^b ^c Kracke, 263
^ Kracke, hlm. 263, 391, n. 17
^ Langlois, Jack (1988). "The Hung-wu Reign, 1368–1398". Dalam Frederick W. Mote; Denis Twitchett (penyunting). The Cambridge History of China: Volume 7, The Ming Dynasty, 1368–1644. Cambridge University Press. m/s. 122. ISBN 978-0-521-24332-2.
^ Selby, Stephen (2000). Chinese Archery. Hong Kong University Press. m/s. 267. ISBN 978-962-209-501-4.
^ ^a ^b Benjamin A. Elman (2013). Civil Examinations and Meritocracy in Late Imperial China. Harvard University Press. m/s. 24–25. ISBN 978-0674726048.
^ Elman 2009, m/s. 408–409.
^ Crossley 1997, m/s. 83–84.
^ Ho 1962, m/s. 189.
^ Elman 2002, m/s. 163–169.
^ Naquin, Susan; Rawski, Evelyn Sakakida (1987). Chinese society in the eighteenth century (dalam bahasa Inggeris). New Haven, Connecticut: Yale University Press. m/s. 57. ISBN 978-0-300-03848-4.
^ ^a ^b Miyazaki 1976, m/s. 122–123.
^ Thomas H. Reilly. The Taiping Heavenly Kingdom: Rebellion and the Blasphemy of Empire (Seattle: University of Washington Press, 2004). ISBN 0295984309 pp. 74–79
^ Mao, Jiaqi (Grace Chor Yi Wong tr.) (1998), "Fu Shanxiang", dalam Ho Clara Wing-chug (penyunting), Biographical Dictionary of Chinese Women, Armonk, New York: Sharpe, m/s. 43–45, ISBN 0765600439
^ Feuerwerker, Albert (1958). China's Early Industrialization: Sheng Hsuan-huai (1844–1916) and Mandarin enterprise. Harvard East Asian #1. Harvard University Press; reprint: Atheneum, 1970. m/s. 289–291, 315.
^ Liu, Kwang-Ching; Chu, Samuel C. (2016). Li Hung-Chang and China's Early Modernization. Routledge. m/s. 25–26. ISBN 978-1315484679.
^ Bastid-Bruguire 1980, m/s. 564.
^ Franke, Wolfgang (1960). The Reform and Abolition of the Traditional Chinese Examination System. Harvard Univ Asia Center. m/s. 69–71. ISBN 978-0-674-75250-4.
^ William Ayers, Chang Chih-tung and Educational Reform in China (Harvard UP, 1971), pp. 237–244.
^ David Castrillon, "The abolition of the imperial examination system and the Xinhai revolution of 1911." Asia Pacificio, (2012) Dalam Talian.
^ Peiwei Fan, "Educational Reforms, 1903–1904." Chinese Studies in History 28.3–4 (1995): 85–100.
^ Miyazaki 1976, m/s. 126.
^ ^a ^b Miyazaki 1976, m/s. 111.
^ ^a ^b Chaffee 1995, m/s. 182–183.
^ ^a ^b Chaffee 1991, m/s. 133.
^ Miyazaki 1976, m/s. 112.
^ ^a ^b ^c ^d Kuhn 2009, m/s. 121.
^ ^a ^b Bol 2008, m/s. 126.
^ ^a ^b Tackett 2014, m/s. 66.
^ ^a ^b Chaffee 2018, m/s. 193–194.
^ Smith 2015, m/s. 63.
^ Miyazaki 1976, m/s. 128–129.
^ school.
^ ^a ^b Kuhn 2009, m/s. 126.
^ Chaffee 1995, m/s. 68.
^ Lorge 2015, m/s. 185.
^ Chaffee 1995, m/s. 82.
^ Chu 2020, m/s. 73.
^ Chaffee 1995, m/s. 76.
^ ^a ^b Miyazaki 1976, m/s. 117.
^ Chu 2020, m/s. 2–3.
^ Chu 2020, m/s. 105.
^ Chaffee 2015, m/s. 304.
^ Chu 2020, m/s. 100.
^ Chaffee 1995, m/s. 86.
^ Chaffee 1995, m/s. 77.
^ Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama school
^ Miyazaki 1976, m/s. 118.
^ Miyazaki 1976, m/s. 121.
^ Miyazaki 1976, m/s. 123.
^ Elman 2009, m/s. 406.
^ Justin Yifu Lin, Demystifying the Chinese Economy (New York: Cambridge University Press, 2011), hlm. xiv
^ Elman 2009, m/s. 405.
^ Rung, Margaret C. (2002). Servants of the State: Managing Diversity & Democracy in the Federal Workforce, 1933–1953. University of Georgia Press. m/s. 8, 200–201. ISBN 0820323624.
^ Joseph Richmond Levenson (1964). Confucian China and Its Modern Fate. 1 (ed. revised). University of California Press. m/s. 17–18.
^ Fry, Geoffrey Kingdon (1969). Statesmen in Disguise: The Changing Role of the Administrative Class of the British Home Civil Service 1853–1965. Palgrave Macmillan UK. m/s. 95–96. ISBN 978-1-349-00034-0.
^ Finer, Herman (1937). The British Civil Service. The Fabian Society / George Allen & Unwin. m/s. 92.
^ Ch'ü 1967, m/s. 246.
^ Ch'ü 1967, m/s. 249.
^ Naquin, Susan; Rawski, Evelyn Sakakida (1989). Chinese Society in the Eighteenth Century (ed. reprint). Yale University Press. m/s. 117. ISBN 0-300-04602-2.
^ Williams, Samuel Wells (1883). The Middle Kingdom: A Survey of the Geography, Government, Education, Social Life, Arts, Religion, &c., of the Chinese Empire and Its Inhabitants (ed. revised). New York: Wiley & Putnam. m/s. 321, 412. Dicapai pada 8 Mei 2011.
^ Ch'ü 1967, m/s. 247.
^ Ch'ü 1967, m/s. 248.
^ Gernet, Jacques (1962). Daily Life in China on the Eve of the Mongol Invasion, 1250–1276. Diterjemahkan oleh H. M. Wright. Stanford: Stanford University Press. ISBN 0-8047-0720-0 hlm. 68–69
^ Ch'ü 1967, 386 nota 70.
^ Gregory 1993.
^ Miyazaki 1976, m/s. 119.
^ ^a ^b Miyazaki 1976.
^ "Type 20: Corruption in Education", dalam Zhang Yingyu, The Book of Swindles: Selections from a Late Ming Collection, diterjemahkan oleh Christopher Rea dan Bruce Rusk (New York: Columbia University Press, 2017), hlm. 142–163.
^ Andrew H. Plaks, "Cribbing Garment" Perpustakaan Gest
^ "Cheat Sheet, Dream of the Red Chamber, of Us and Art: The 100 Videos Project, Episode 84". YouTube. Unknown parameter |tarikh= ignored (bantuan)
^ Hucker, Charles O. (1985), A dictionary of official titles in Imperial China 中国古代官名辞典, Stanford University Press, m/s. 106–107, 536, ISBN 0-8047-1193-3
^ Zhang, Zhenjun; Wang, Jing (2017). Song Dynasty Tales: A Guided Reader (dalam bahasa English). New Jersey: World Scientific. m/s. 180. ISBN 978-9813143296.CS1 maint: unrecognized language (link)
^ "Jinshi 進士 (WWW.chinaknowledge.de)".
^ Hucker 1987, m/s. 37.
^ Kuhn 2009, m/s. 135.
^ Hucker 1987, m/s. 52.
^ Hartman 2015, m/s. 62.
^ Hucker 1987, m/s. 69.
^ Hucker 1987, m/s. 81–82.
^ Marie-Claire Bergère, "The Role of the Bourgeoisie." dalam Mary Wright (penyunting), China in Revolution: The first Phase: 1900–1913 (1968), hlm. 229–295, khususnya hlm. 240.
^ Hucker 1987, m/s. 93–95.
^ "Liubu 六部 (WWW.chinaknowledge.de)".
^ ^a ^b ^c "Hanlinyuan 翰林院 (WWW.chinaknowledge.de)".
^ ^a ^b ^c ^d "Taixue 太學 (WWW.chinaknowledge.de)".
^ ^a ^b "Sanshefa 三舍法 (WWW.chinaknowledge.de)".
^ Chu 2020, m/s. 75–76.
^ "Guozijian 國子監 (WWW.chinaknowledge.de)".
^ Memory of the World: The Treasures That Record our History from 1700 BC to the Present Day (ed. 1st). Paris: UNESCO Publishing. 2012. m/s. 244–245. ISBN 978-92-3-104237-9.
^ ^a ^b "Mingjing 明經 (WWW.chinaknowledge.de)".
^ "Xiucai 秀才 (WWW.chinaknowledge.de)".
^ "Cewen 策問 (WWW.chinaknowledge.de)".
^ Etienne Zi. Pratique Des Examens Militaires En Chine. (Shanghai, Variétés Sinologiques. No. 9, 1896). American Libraries Internet Archive Google Books (Searchable).
^ Des Forges, Roger V. (2003). Cultural Centrality and Political Change in Chinese History: Northeast Henan in the Fall of the Ming. Stanford University Press. m/s. 152. ISBN 978-0-8047-4044-9.
^ Etienne Zi. Pratique Des Examens Militaires En Chine. (Shanghai, Variétés Sinologiques. No. 9, 1896). American Libraries Internet Archive Google Books (Searchable), Remarques générale, 2ieme.
^ Di Cosmo, Nicola (2009). Military culture in imperial China. Harvard University Press. m/s. 245. ISBN 978-0-674-03109-8.
^ ^a ^b Miyazaki 1976, m/s. 102, 105.
^ Wakeman, Frederic Jr. (1985). The Great Enterprise: The Manchu Reconstruction of Imperial Order in Seventeenth-century China. University of California Press. m/s. 1041. ISBN 978-0-520-04804-1.
^ Miyazaki 1976, m/s. 102.
^ Graff 2002, m/s. 213.
^ Morris, Andrew D. (2004). Marrow of the Nation: A History of Sport and Physical Culture in Republican China. University of California Press. m/s. 212. ISBN 978-0-520-24084-1.
^ Murck 2000, m/s. 31.
^ Li 2020, m/s. 66.
^ Denecke 2017, m/s. 514.
^ ^a ^b Denecke 2017, m/s. 513.
^ Li 2020, m/s. 80, 88.
^ Li 2020, m/s. 73, 78–79.
^ Li 2020, m/s. 90.
^ ^a ^b Li 2020, m/s. 78.
^ ^a ^b Pratt 1999, m/s. 113-114.
^ Li 2020, m/s. 101.
^ Li 2020, m/s. 102-106.
^ Li 2020, m/s. 102.
^ Murck 2000, m/s. 51.
^ Yu 2009, halaman 58–59, yang menyatakan ketidaktepatan fakta bahawa keperluan puisi dimansuhkan dari 781–834
^ Murck 2000, m/s. 52.
^ Yang 1967, m/s. 265–272.
^ Yang 1967, m/s. 265–266.
^ ^a ^b Kracke, 251
^ Yang 1967, m/s. 265–268.
^ Christie 1968.
^ Yang 1967, m/s. 266–267.
^ Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama {{{1}}}
^ Liu 2007, m/s. 495.
^ Liu 2007, m/s. 497–498.
^ Liu, Haifeng, "Influence of China’s Imperial Examinations on Japan, Korea and Vietnam". Frontiers of History in China, Oktober 2007, Jilid 2, Isu 4, hlm. 493–512
^ Denecke 2017, m/s. 520.
^ Liu 2007, m/s. 498–499.
^ Liu 2007, m/s. 500.
^ Liu 2007, m/s. 503.
^ Pratt 1999, m/s. 114.
^ ^a ^b Denecke 2017, m/s. 521.
^ ^a ^b Ko 2017.
^ Liu 2007, m/s. 504–508.
^ Yu 2009, m/s. 15–16.
^ Schwarz, Bill. (1996). The Expansion of England: Race, Ethnicity and Cultural History. Psychology Press; ISBN 0-415-06025-7 hlm. 232.
^ ^a ^b ^c ^d Teng 1942–1943.
^ ^a ^b Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama Bodde
^ Philippe Bezes, Gilles Jeannot. The Development and Current Features of the French Civil Service System, Van der Meer Frits, Civil Service Systems in Western Europe, Cheltenham, Edward Elgar, 2011, hlm. 3 dan 6.
^ Delphine Espagno. Le droit français des concours entre permanence et évolution, Revue française d'administration publique, 2012, 2 (142), hlm. 369–381.
^ Teng 1942–1943, m/s. 283.
^ Smith, Adam, An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations. Buku V: Bab I: Bahagian III. Via Project Gutenberg.
^ Huddleston 1996, m/s. 9.
^ Teng 1942–1943, m/s. 300.
^ Wu 1982, m/s. 417.
^ Teng 1942–1943, m/s. 307.
^ Mark W. Huddleston; William W. Boyer (1996). The Higher Civil Service in the United States: Quest for Reform. University of Pittsburgh Pre. m/s. 15. ISBN 0822974738.
^ "Organization of the Examination Yuan". Examination Yuan. 2012-09-03. Diarkibkan daripada yang asal pada 2017-09-02. Dicapai pada 2020-09-02.

Rencana sejarah ini ialah rencana tunas. Anda boleh membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.

Rencana berkaitan China ini ialah rencana tunas. Anda boleh membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.

Rencana berkenaan sejarah China ini ialah rencana tunas. Anda boleh membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.

[FOOTNOTEChu20201-1] Chu 2020, m/s. 1.

[FOOTNOTEElman2009405–406-2] Elman 2009, m/s. 405–406.

[Creel-3] Creel, Herrlee G. (March 1974). "Shen Pu-Hai: A Secular Philosopher of Administration". Journal of Chinese Philosophy. 1 (2): 119–136. doi:10.1111/j.1540-6253.1974.tb00644.x.

[4] Wang, Rui (2013). The Chinese Imperial Examination System: An Annotated Bibliography. Lanham, MD: Rowman & Littlefield. m/s. 18. ISBN 978-0-810-88702-2. Dicapai pada 5 Januari 2022. Jepun ialah negara pertama yang mengadaptasi sistem [peperiksaan] China, dan sistem Jepun ini bertahan kira-kira 200 tahun, dari abad ke-7 hingga ke-8.

[FOOTNOTEWu1982413–419-5] Wu 1982, m/s. 413–419.

[FOOTNOTEPaludan199897-6] Paludan 1998, m/s. 97.

[FOOTNOTEEbrey2010145–147,_198–200-7] Ebrey 2010, m/s. 145–147, 198–200.

[qianmu-8] Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama qianmu

[9] Creel 1970, What Is Taoism?, 87

[10] Loewe, Michael (1994-09-15). Divination, Mythology and Monarchy in Han China. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-45466-7.

[11] Creel, H.G. (1949). Confucius: The Man and the Myth. New York: John Day Company. pp. 239–241

[Kracke,_253-12] Kracke, 253

[13] Liang Cai. China Review International. 20.1–2 (Spring–Summer 2013): p. 122

[14] Don J. Wyatt. China Review International. 9.2 (Fall 2002): p. 564

[15] Yoffee, Norman. The Collapse of Ancient States and Civilizations. University of Arizona Press. ISBN 978-0-8165-1249-2.

[muqian-16] Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama muqian

[Fu-17] Autocratic Tradition and Chinese Politics – Zhengyuan Fu

[18] Denis Crispin Twitchett, John King Fairbank (1978). The Cambridge History of China: Volume 1, The Ch'in and Han Empires, 221 BC-AD 220. Cambridge University Press. m/s. 516. ISBN 0521243270.

[19] Mu Qian (1982). Traditional Government in Imperial China: A Critical Analysis. Chinese University Press. m/s. 33–34. ISBN 9789622012547.

[fu-20] Zhengyuan, Fu. Autocratic Tradition and Chinese Politics.

[knowledge-21] ^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y "The Chinese Imperial Examination System (WWW.chinaknowledge.de)".

[22] Isu keluarga berpengaruh memonopoli jawatan tinggi, bersama dengan kelemahan lain dalam sistem sembilan pangkat, telah dibangkitkan semasa zaman Dinasti Jin (266–420) oleh pegawai Jin Barat Liu Yi (刘毅), seperti yang direkodkan dalam biografinya dalam Buku Jin. Biografi itu turut menyatakan bahawa maharaja (kemungkinan besar Maharaja Wu dari Jin) mengabaikan cadangan Liu. (毅以魏立九品，权时之制，未见得人，而有八损，乃上疏曰：....是以上品无寒门，下品无势族。....疏奏，优诏答之。...帝竟不施行。) Jin Shu, vol.45.

[FOOTNOTEYao200382-23] Yao 2003, m/s. 82.

[FOOTNOTEHucker198727-24] Hucker 1987, m/s. 27.

[FOOTNOTEYu200955-25] Yu 2009, m/s. 55.

[26] Keay, John (2009). China – A History. Harper Collins. m/s. 228. ISBN 978-0-00-722178-3.

[FOOTNOTEPaludan1998100-27] Paludan 1998, m/s. 100.

[FOOTNOTEYu200958-28] Yu 2009, m/s. 58.

[FOOTNOTEFairbank199282-29] Fairbank 1992, m/s. 82.

[FOOTNOTEYao200383–84-30] Yao 2003, m/s. 83–84.

[FOOTNOTELagerwey2019121-31] Lagerwey 2019, m/s. 121.

[Kracke,_254-32] Kracke, 254

[33] "Chinese civil service". Encyclopædia Britannica. Dicapai pada 19 June 2015.

[34] Kracke, 257 (Jadual 2, menunjukkan 26 ijazah dianugerahkan pada 1184 kepada individu dari China Utara yang Diduduki, dan 1 pada 1256)

[FOOTNOTEChaffee2015302-35] Chaffee 2015, m/s. 302.

[FOOTNOTEKuhn2009123-36] Kuhn 2009, m/s. 123.

[FOOTNOTEKuhn2009122-37] Kuhn 2009, m/s. 122.

[FOOTNOTEKuhn2009124-38] Kuhn 2009, m/s. 124.

[FOOTNOTEKuhn2009125-39] Kuhn 2009, m/s. 125.

[40] Gernet, Jacques (1962). Daily Life in China on the Eve of the Mongol Invasion, 1250–1276. Diterjemah oleh H. M. Wright (Stanford: Stanford University Press. ISBN 0-8047-0720-0, hlm. 65).

[41] Elman, Benjamin A. A Cultural History of Civil Examinations in Late Imperial China, 2000:14.

[policy-42] Q. Edward Wang; Georg G. Iggers (2002). Turning Points in Historiography: A Cross-cultural Perspective (ed. illustrated reprint). Boydell & Brewer. m/s. 104. ISBN 1580460976.

[FOOTNOTEYao200385-43] Yao 2003, m/s. 85.

[FOOTNOTEde_Bary1960393–394-44] Bary 1960, m/s. 393–394.

[FOOTNOTECrossley199722-45] Crossley 1997, m/s. 22.

[FOOTNOTERossabi198830-46] Rossabi 1988, m/s. 30.

[47] Wendy, Frey. History Alive!: The Medieval World and beyond. Palo Alto, California: Teacher's Curriculum Institute, 2005.

[FOOTNOTERossabi198871-48] Rossabi 1988, m/s. 71.

[FOOTNOTERossabi1988116,_161-49] Rossabi 1988, m/s. 116, 161.

[Kracke,_263-50] Kracke, 263

[51] Kracke, hlm. 263, 391, n. 17

[Langlois988-52] Langlois, Jack (1988). "The Hung-wu Reign, 1368–1398". Dalam Frederick W. Mote; Denis Twitchett (penyunting). The Cambridge History of China: Volume 7, The Ming Dynasty, 1368–1644. Cambridge University Press. m/s. 122. ISBN 978-0-521-24332-2.

[Selby2000-53] Selby, Stephen (2000). Chinese Archery. Hong Kong University Press. m/s. 267. ISBN 978-962-209-501-4.

[Elmanhongwu-54] Benjamin A. Elman (2013). Civil Examinations and Meritocracy in Late Imperial China. Harvard University Press. m/s. 24–25. ISBN 978-0674726048.

[FOOTNOTEElman2009408–409-55] Elman 2009, m/s. 408–409.

[FOOTNOTECrossley199783–84-56] Crossley 1997, m/s. 83–84.

[FOOTNOTEHo1962189-57] Ho 1962, m/s. 189.

[FOOTNOTEElman2002163–169-58] Elman 2002, m/s. 163–169.

[59] Naquin, Susan; Rawski, Evelyn Sakakida (1987). Chinese society in the eighteenth century (dalam bahasa Inggeris). New Haven, Connecticut: Yale University Press. m/s. 57. ISBN 978-0-300-03848-4.

[FOOTNOTEMiyazaki1976122–123-60] Miyazaki 1976, m/s. 122–123.

[61] Thomas H. Reilly. The Taiping Heavenly Kingdom: Rebellion and the Blasphemy of Empire (Seattle: University of Washington Press, 2004). ISBN 0295984309 pp. 74–79

[62] Mao, Jiaqi (Grace Chor Yi Wong tr.) (1998), "Fu Shanxiang", dalam Ho Clara Wing-chug (penyunting), Biographical Dictionary of Chinese Women, Armonk, New York: Sharpe, m/s. 43–45, ISBN 0765600439

[63] Feuerwerker, Albert (1958). China's Early Industrialization: Sheng Hsuan-huai (1844–1916) and Mandarin enterprise. Harvard East Asian #1. Harvard University Press; reprint: Atheneum, 1970. m/s. 289–291, 315.

[sam2-64] Liu, Kwang-Ching; Chu, Samuel C. (2016). Li Hung-Chang and China's Early Modernization. Routledge. m/s. 25–26. ISBN 978-1315484679.

[FOOTNOTEBastid-Bruguire1980564-65] Bastid-Bruguire 1980, m/s. 564.

[66] Franke, Wolfgang (1960). The Reform and Abolition of the Traditional Chinese Examination System. Harvard Univ Asia Center. m/s. 69–71. ISBN 978-0-674-75250-4.

[67] William Ayers, Chang Chih-tung and Educational Reform in China (Harvard UP, 1971), pp. 237–244.

[68] David Castrillon, "The abolition of the imperial examination system and the Xinhai revolution of 1911." Asia Pacificio, (2012) Dalam Talian.

[69] Peiwei Fan, "Educational Reforms, 1903–1904." Chinese Studies in History 28.3–4 (1995): 85–100.

[FOOTNOTEMiyazaki1976126-70] Miyazaki 1976, m/s. 126.

[FOOTNOTEMiyazaki1976111-71] Miyazaki 1976, m/s. 111.

[FOOTNOTEChaffee1995182–183-72] Chaffee 1995, m/s. 182–183.

[FOOTNOTEChaffee1991133-73] Chaffee 1991, m/s. 133.

[FOOTNOTEMiyazaki1976112-74] Miyazaki 1976, m/s. 112.

[FOOTNOTEKuhn2009121-75] Kuhn 2009, m/s. 121.

[FOOTNOTEBol2008126-76] Bol 2008, m/s. 126.

[FOOTNOTETackett201466-77] Tackett 2014, m/s. 66.

[FOOTNOTEChaffee2018193–194-78] Chaffee 2018, m/s. 193–194.

[FOOTNOTESmith201563-79] Smith 2015, m/s. 63.

[FOOTNOTEMiyazaki1976128–129-80] Miyazaki 1976, m/s. 128–129.

[FOOTNOTEschool-81] school.

[FOOTNOTEKuhn2009126-82] Kuhn 2009, m/s. 126.

[FOOTNOTEChaffee199568-83] Chaffee 1995, m/s. 68.

[FOOTNOTELorge2015185-84] Lorge 2015, m/s. 185.

[FOOTNOTEChaffee199582-85] Chaffee 1995, m/s. 82.

[FOOTNOTEChu202073-86] Chu 2020, m/s. 73.

[FOOTNOTEChaffee199576-87] Chaffee 1995, m/s. 76.

[FOOTNOTEMiyazaki1976117-88] Miyazaki 1976, m/s. 117.

[FOOTNOTEChu20202–3-89] Chu 2020, m/s. 2–3.

[FOOTNOTEChu2020105-90] Chu 2020, m/s. 105.

[FOOTNOTEChaffee2015304-91] Chaffee 2015, m/s. 304.

[FOOTNOTEChu2020100-92] Chu 2020, m/s. 100.

[FOOTNOTEChaffee199586-93] Chaffee 1995, m/s. 86.

[FOOTNOTEChaffee199577-94] Chaffee 1995, m/s. 77.

[school-95] Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama school

[FOOTNOTEMiyazaki1976118-96] Miyazaki 1976, m/s. 118.

[FOOTNOTEMiyazaki1976121-97] Miyazaki 1976, m/s. 121.

[FOOTNOTEMiyazaki1976123-98] Miyazaki 1976, m/s. 123.

[FOOTNOTEElman2009406-99] Elman 2009, m/s. 406.

[100] Justin Yifu Lin, Demystifying the Chinese Economy (New York: Cambridge University Press, 2011), hlm. xiv

[FOOTNOTEElman2009405-101] Elman 2009, m/s. 405.

[102] Rung, Margaret C. (2002). Servants of the State: Managing Diversity & Democracy in the Federal Workforce, 1933–1953. University of Georgia Press. m/s. 8, 200–201. ISBN 0820323624.

[103] Joseph Richmond Levenson (1964). Confucian China and Its Modern Fate. 1 (ed. revised). University of California Press. m/s. 17–18.

[104] Fry, Geoffrey Kingdon (1969). Statesmen in Disguise: The Changing Role of the Administrative Class of the British Home Civil Service 1853–1965. Palgrave Macmillan UK. m/s. 95–96. ISBN 978-1-349-00034-0.

[105] Finer, Herman (1937). The British Civil Service. The Fabian Society / George Allen & Unwin. m/s. 92.

[FOOTNOTECh'ü1967246-106] Ch'ü 1967, m/s. 246.

[FOOTNOTECh'ü1967249-107] Ch'ü 1967, m/s. 249.

[108] Naquin, Susan; Rawski, Evelyn Sakakida (1989). Chinese Society in the Eighteenth Century (ed. reprint). Yale University Press. m/s. 117. ISBN 0-300-04602-2.

[109] Williams, Samuel Wells (1883). The Middle Kingdom: A Survey of the Geography, Government, Education, Social Life, Arts, Religion, &c., of the Chinese Empire and Its Inhabitants (ed. revised). New York: Wiley & Putnam. m/s. 321, 412. Dicapai pada 8 Mei 2011.

[FOOTNOTECh'ü1967247-110] Ch'ü 1967, m/s. 247.

[FOOTNOTECh'ü1967248-111] Ch'ü 1967, m/s. 248.

[Gernet-112] Gernet, Jacques (1962). Daily Life in China on the Eve of the Mongol Invasion, 1250–1276. Diterjemahkan oleh H. M. Wright. Stanford: Stanford University Press. ISBN 0-8047-0720-0 hlm. 68–69

[FOOTNOTECh'ü1967386_nota_70-113] Ch'ü 1967, 386 nota 70.

[FOOTNOTEGregory1993-114] Gregory 1993.

[FOOTNOTEMiyazaki1976119-115] Miyazaki 1976, m/s. 119.

[FOOTNOTEMiyazaki1976-116] Miyazaki 1976.

[117] "Type 20: Corruption in Education", dalam Zhang Yingyu, The Book of Swindles: Selections from a Late Ming Collection, diterjemahkan oleh Christopher Rea dan Bruce Rusk (New York: Columbia University Press, 2017), hlm. 142–163.

[118] Andrew H. Plaks, "Cribbing Garment" Perpustakaan Gest

[119] "Cheat Sheet, Dream of the Red Chamber, of Us and Art: The 100 Videos Project, Episode 84". YouTube. Unknown parameter |tarikh= ignored (bantuan)

[120] Hucker, Charles O. (1985), A dictionary of official titles in Imperial China 中国古代官名辞典, Stanford University Press, m/s. 106–107, 536, ISBN 0-8047-1193-3

[121] Zhang, Zhenjun; Wang, Jing (2017). Song Dynasty Tales: A Guided Reader (dalam bahasa English). New Jersey: World Scientific. m/s. 180. ISBN 978-9813143296.CS1 maint: unrecognized language (link)

[jinshi-122] "Jinshi 進士 (WWW.chinaknowledge.de)".

[FOOTNOTEHucker198737-123] Hucker 1987, m/s. 37.

[FOOTNOTEKuhn2009135-124] Kuhn 2009, m/s. 135.

[FOOTNOTEHucker198752-125] Hucker 1987, m/s. 52.

[FOOTNOTEHartman201562-126] Hartman 2015, m/s. 62.

[FOOTNOTEHucker198769-127] Hucker 1987, m/s. 69.

[FOOTNOTEHucker198781–82-128] Hucker 1987, m/s. 81–82.

[129] Marie-Claire Bergère, "The Role of the Bourgeoisie." dalam Mary Wright (penyunting), China in Revolution: The first Phase: 1900–1913 (1968), hlm. 229–295, khususnya hlm. 240.

[FOOTNOTEHucker198793–95-130] Hucker 1987, m/s. 93–95.

[liubu-131] "Liubu 六部 (WWW.chinaknowledge.de)".

[hanlinyuan-132] "Hanlinyuan 翰林院 (WWW.chinaknowledge.de)".

[taixue-133] "Taixue 太學 (WWW.chinaknowledge.de)".

[sanshefa-134] "Sanshefa 三舍法 (WWW.chinaknowledge.de)".

[FOOTNOTEChu202075–76-135] Chu 2020, m/s. 75–76.

[guozijian-136] "Guozijian 國子監 (WWW.chinaknowledge.de)".

[:0-137] Memory of the World: The Treasures That Record our History from 1700 BC to the Present Day (ed. 1st). Paris: UNESCO Publishing. 2012. m/s. 244–245. ISBN 978-92-3-104237-9.

[mingjing-138] "Mingjing 明經 (WWW.chinaknowledge.de)".

[xiucai-139] "Xiucai 秀才 (WWW.chinaknowledge.de)".

[cewen-140] "Cewen 策問 (WWW.chinaknowledge.de)".

[141] Etienne Zi. Pratique Des Examens Militaires En Chine. (Shanghai, Variétés Sinologiques. No. 9, 1896). American Libraries Internet Archive Google Books (Searchable).

[Forges2003-142] Des Forges, Roger V. (2003). Cultural Centrality and Political Change in Chinese History: Northeast Henan in the Fall of the Ming. Stanford University Press. m/s. 152. ISBN 978-0-8047-4044-9.

[143] Etienne Zi. Pratique Des Examens Militaires En Chine. (Shanghai, Variétés Sinologiques. No. 9, 1896). American Libraries Internet Archive Google Books (Searchable), Remarques générale, 2ieme.

[144] Di Cosmo, Nicola (2009). Military culture in imperial China. Harvard University Press. m/s. 245. ISBN 978-0-674-03109-8.

[FOOTNOTEMiyazaki1976102,_105-145] Miyazaki 1976, m/s. 102, 105.

[JR.1985-146] Wakeman, Frederic Jr. (1985). The Great Enterprise: The Manchu Reconstruction of Imperial Order in Seventeenth-century China. University of California Press. m/s. 1041. ISBN 978-0-520-04804-1.

[FOOTNOTEMiyazaki1976102-147] Miyazaki 1976, m/s. 102.

[FOOTNOTEGraff2002213-148] Graff 2002, m/s. 213.

[Morris2004-149] Morris, Andrew D. (2004). Marrow of the Nation: A History of Sport and Physical Culture in Republican China. University of California Press. m/s. 212. ISBN 978-0-520-24084-1.

[FOOTNOTEMurck200031-150] Murck 2000, m/s. 31.

[FOOTNOTELi202066-151] Li 2020, m/s. 66.

[FOOTNOTEDenecke2017514-152] Denecke 2017, m/s. 514.

[FOOTNOTEDenecke2017513-153] Denecke 2017, m/s. 513.

[FOOTNOTELi202080,_88-154] Li 2020, m/s. 80, 88.

[FOOTNOTELi202073,_78–79-155] Li 2020, m/s. 73, 78–79.

[FOOTNOTELi202090-156] Li 2020, m/s. 90.

[FOOTNOTELi202078-157] Li 2020, m/s. 78.

[FOOTNOTEPratt1999113-114-158] Pratt 1999, m/s. 113-114.

[FOOTNOTELi2020101-159] Li 2020, m/s. 101.

[FOOTNOTELi2020102-106-160] Li 2020, m/s. 102-106.

[FOOTNOTELi2020102-161] Li 2020, m/s. 102.

[FOOTNOTEMurck200051-162] Murck 2000, m/s. 51.

[163] Yu 2009, halaman 58–59, yang menyatakan ketidaktepatan fakta bahawa keperluan puisi dimansuhkan dari 781–834

[FOOTNOTEMurck200052-164] Murck 2000, m/s. 52.

[FOOTNOTEYang1967265–272-165] Yang 1967, m/s. 265–272.

[FOOTNOTEYang1967265–266-166] Yang 1967, m/s. 265–266.

[Kracke,_251-167] Kracke, 251

[FOOTNOTEYang1967265–268-168] Yang 1967, m/s. 265–268.

[FOOTNOTEChristie1968-169] Christie 1968.

[FOOTNOTEYang1967266–267-170] Yang 1967, m/s. 266–267.

[{{{1}}}-171] Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama {{{1}}}

[FOOTNOTELiu2007495-172] Liu 2007, m/s. 495.

[FOOTNOTELiu2007497–498-173] Liu 2007, m/s. 497–498.

[174] Liu, Haifeng, "Influence of China’s Imperial Examinations on Japan, Korea and Vietnam". Frontiers of History in China, Oktober 2007, Jilid 2, Isu 4, hlm. 493–512

[FOOTNOTEDenecke2017520-175] Denecke 2017, m/s. 520.

[FOOTNOTELiu2007498–499-176] Liu 2007, m/s. 498–499.

[FOOTNOTELiu2007500-177] Liu 2007, m/s. 500.

[FOOTNOTELiu2007503-178] Liu 2007, m/s. 503.

[FOOTNOTEPratt1999114-179] Pratt 1999, m/s. 114.

[FOOTNOTEDenecke2017521-180] Denecke 2017, m/s. 521.

[FOOTNOTEKo2017-181] Ko 2017.

[FOOTNOTELiu2007504–508-182] Liu 2007, m/s. 504–508.

[FOOTNOTEYu200915–16-183] Yu 2009, m/s. 15–16.

[184] Schwarz, Bill. (1996). The Expansion of England: Race, Ethnicity and Cultural History. Psychology Press; ISBN 0-415-06025-7 hlm. 232.

[FOOTNOTETeng1942–1943-185] Teng 1942–1943.

[Bodde-186] Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama Bodde

[187] Philippe Bezes, Gilles Jeannot. The Development and Current Features of the French Civil Service System, Van der Meer Frits, Civil Service Systems in Western Europe, Cheltenham, Edward Elgar, 2011, hlm. 3 dan 6.

[188] Delphine Espagno. Le droit français des concours entre permanence et évolution, Revue française d'administration publique, 2012, 2 (142), hlm. 369–381.

[FOOTNOTETeng1942–1943283-189] Teng 1942–1943, m/s. 283.

[Smith76-190] Smith, Adam, An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations. Buku V: Bab I: Bahagian III. Via Project Gutenberg.

[FOOTNOTEHuddleston19969-191] Huddleston 1996, m/s. 9.

[FOOTNOTETeng1942–1943300-192] Teng 1942–1943, m/s. 300.

[FOOTNOTEWu1982417-193] Wu 1982, m/s. 417.

[FOOTNOTETeng1942–1943307-194] Teng 1942–1943, m/s. 307.

[195] Mark W. Huddleston; William W. Boyer (1996). The Higher Civil Service in the United States: Quest for Reform. University of Pittsburgh Pre. m/s. 15. ISBN 0822974738.

[org-196] "Organization of the Examination Yuan". Examination Yuan. 2012-09-03. Diarkibkan daripada yang asal pada 2017-09-02. Dicapai pada 2020-09-02.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]